Οθωμανικά Δυτικά Βαλκάνια Δυο αιώνες πριν
{"video":"https://www.youtube.com/watch?v=KsfaRcWWogQ","width":"800","height":"450"}
Ο νεαρός μουσουλμάνος κοντοστάθηκε μέσα στην καλοκαιρινή νυχτιά μπροστά από τον Πύργο του Αυστριακού Δούκα.
Κύλησε μέσα στο σκοτάδι στην αυλή, δίχως να τον πάρουν χαμπάρι οι φρουροί του και εισχώρησε στο εσωτερικό του Πύργου.
Κατέβηκε στο κελάρι. Εκεί άκουσε την φωνή της αρραβωνιαστικιάς του που δούλευε ως υπηρέτρια για τον Δούκα να παρακαλάει.
Από το ζωνάρι του τράβηξε το μαχαίρι του και με σιωπηρά, αργά βήματα κατέβηκε τα τελευταία σκαλοπάτια.
Ανάμεσα στα βαρέλια με το κρασί αντίκρισε την πλάτη του Δούκα, ο οποίος με τα δυο του χέρια έπιανε την Χάνα από τους ώμους και προσπαθούσε να την φιλήσει στον λαιμό. Η νεαρή μουσουλμάνα υπηρέτρια αντιστεκόταν.
Αυτός πλησίασε από πίσω, ύψωσε το μαχαίρι του και το έμπηξε στην πλάτη του Δούκα με όση δύναμη είχε.
Ο Δούκας παραπάτησε, τα χέρια του αφήσαν ελεύθερη την Χάνα , η οποία έτρεξε στην αγκαλιά του αρραβωνιαστικού της. Ο Δούκας πλησιάσε και ακούμπησε για να στηριχτεί με το ένα του χέρι σε κάποιο βαρέλι, με το άλλο του χέρι έπιασε και τράβηξε το μαχαίρι από την πλάτη του.
Το ζευγάρι σάστισε
-Θα πρέπε να είχε πεθάνει, μονολόγησε ο νεαρός μουσουλμάνος
Ο Δούκας τον κοίταξε και χαμογέλασε ειρωνικά
-Πότε θα καταλάβατε εσείς οι αδύναμοι πως δεν μπορείτε να μας νικήσετε; Είπε και πλησίασε το ζευγάρι. Οι δυο τους οπισθοχώρησαν. Ανέβηκαν τις σκάλες τρέχοντας
Βοσνία. Αρχές Δεκαετίας 90
{"video":"https://www.youtube.com/watch?v=mxw8glf00BU","width":"800","height":"450"}
Στους γύρω λόφους από το μικρό χωριό έβλεπες να αναπτύσσεται με προσοχή η παραστρατιωτική μονάδα.
Άντρες με στολές παραλλαγής , μπερέδες και σκούφους στα κεφάλια τους και οπλοπολυβόλα στα χέρια παίρναν θέσεις μάχης
Στο εσωτερικό του χωριού, οι φτωχοί μουσουλμάνοι κάτοικοι συνέχιζαν αμέριμνοι τις δουλειές τους
Κάποιος μεσήλικας ξεφόρτωνε στάχια στον αχυρώνα του σπιτιού του, παραδίπλα μια γιαγιά τάιζε τις κότες της, στο απέναντι σπίτι μια γυναίκα άρμεγε την αγελάδα της, στο πεζοδρόμιο καθόταν ηλικιωμένοι με παραδοσιακές ενδυμασίες και μπαστούνια στα χέρια και συζητούσαν
Ο Ραμίζ στεκόταν στην αυλή του σπιτιού του και μαστόρευε το αμάξι του. Κάποια στιγμή σταμάτησε και κοίταξε τριγύρω του. Σάρωσε με το βλέμμα του τους λόφους γύρω από το χωριό. Του το χε πει. Πως κάποια μέρα θα έρχοταν να την πάρουν. Του το χε πει πριν χρόνια. Πριν 9 χρόνια όταν γεννιόταν η κόρη του η Χάνα που σημαίνει «χαρά»
Το νιώσε πως αυτή η μέρα είχε φτάσει.
Ο επικεφαλής των παραστρατιωτικών από τον λόφο, φορούσε στρατιωτικά ρούχα καλυμμένα με μια μπέρτα αδιάβροχη. Κοίταξε τον ουρανό που άνοιγε διάπλατα απελευθερώνοντας τις πρώτες ψιχάλες πριν την βροχή. Μετά στράφηκε στον λοχαγό του.
-Θέλω το κορίτσι. Νεκρό ή ζωντανό. Δεν με νοιάζει, του είπε κι μετά φόρεσε τον μπερέ με το σήμα της ομάδας του, έναν Δράκο.
Ο μακρυμάλλης μουσάτος τσέτνικ λοχαγός κούνησε το κεφάλι του και έτρεξε να δώσει την διαταγή στην μονάδα του να ξεκινήσει η επίθεση.
Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα οι πρώτες οβίδες σκάγανε στο εσωτερικό του χωριού. Φλόγες ξεπηδούσαν από αχυρώνες και σπίτια. Οι άοπλοι κάτοικοι τρέχανε φοβισμένοι πέρα δώθε.
Οι ένοπλοι της μονάδας λίγο αργότερα εισέβαλαν στο χωριό και με τα πολυβόλα τους απελευθέρωναν φωτιά και σίδερο πάνω στα ανυπεράσπιστα σώματα των ανυποψίαστων αλλόδοξων.
Ένας πιτσιρικάς μέλος της μονάδας , θα ταν δεν θα ταν 16 χρονών με το πολυβόλο στα χέρια του να μοιάζει μεγαλύτερο από το σώμα του σάστισε. Κοίταξε το πλήθος. Παρ όλη την προπαγάνδα και τα παραισθησιογόνα που του δώσανε ένιωσε λύπη για τους άοπλους πολίτες. Ο λοχαγός τον πλησίασε από πίσω. Τον διέταξε να ανοίξει πυρ. Ο πιτσιρικάς γύρισε και κοίταξε τον ανώτερο του
-Μα είναι παππούδες και γιαγιάδες, άοπλοι. Δεν μπορούν να μας πειράξουν
Ο λοχαγός ύψωσε το πιστόλι του. Σημάδεψε και φύτεψε μια σφαίρα στο κεφάλι του πιτσιρικά
Μετά φώναξε στους άντρες του τριγύρω
-5 άτομα μαζί μου. Είναι στο σπίτι δίπλα στο ποτάμι.
Την πίσω μεριά του χωριού την διέσχιζε ένας ποταμός. Σχεδόν δίπλα στην όχθη του ήταν το σπίτι του Ραμίζ.
Ο Ραμίζ και η γυναίκα του πλησιάσαν το μικρό κοριτσάκι τους την Χάνα
-Χάνα , άκουσε με προσεκτικά. Πολύ κακοί άνθρωποι ήρθαν στο χωριό. Σκοπεύουν να μας κάνουν κακό. Καταλαβαίνεις;
Το κοριτσάκι κούνησε το κεφάλι του
-Θέλω να κάνεις ότι σου πει ο μπαμπάς και η μαμά για να μην πάθεις κακό. Την βλέπεις την γέφυρα; Είπε κι της έδειξε πίσω της με το δάχτυλο του
Ήταν η γέφυρα που είχαν φτιάξει οι χωρικοί για να περνάνε τον ποταμό με τα ζώα τους κάθε μέρα πηγαίνοντας για βοσκή στο βουνό.
-Θέλω να τρέξεις όσο πιο γρήγορα μπορείς και να περάσεις την γέφυρα. Αφού περάσεις την γέφυρα θέλω να συνεχίσεις να τρέχεις και να μην γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω σου.
Όταν βραδιάσει σου δειξα πώς να ανάβεις φωτιά και πώς να βρίσκεις το πιο ζεστό μέρος στο βουνό για να κοιμάσαι.
-Δεν θέλω να φύγω μακριά σας, είπε κλαιγόντας η μικρή Χάνα
Και αγκάλιασε τον μπαμπά της
Από πίσω τους ακούστηκαν οι φωνές του λοχαγού και των αντρών του που πλησίαζαν
Ο Ραμίζ την τράβηξε από την αγκαλιά του.
-Δεν έχουμε καιρό για αγκαλιές, της είπε
Γύρισε και κοίταξε τον λοχαγό και τους άντρες του που στεκόταν στα 10 μέτρα , απέναντι τους σημαδεύοντας τους
-Τρέχα, Χάνα, τρέχα, φώναξε ο Ραμίζ και μετά ύψωσε το καλάσνικοφ του και άρχισε να ρίχνει προς τους παραστρατιωτικούς
Η μάνα της Χάνα την έσπρωξε προς την γέφυρα και μετά γύρισε να αρπάξει το δικό της όπλο.
Ο λοχαγός και η ομάδα του ανταπέδιδαν τα πυρά. Οι πρώτες σφαίρες τους γάζωσαν την γυναίκα που έπεσε αμέσως κάτω νεκρή. Αμέσως μετά τα πολυβόλα τους γαζώναν και το σώμα του Ραμίζ που σωριαζόταν κάτω.
Ξεψυχούσε όταν με μεγάλη προσπάθεια κατάφερε να γυρίσει το σώμα του προς την πλευρά της γέφυρας και να δει την Χάνα να φτάνει στην άλλη πλευρά.
Ο λοχαγός κοντοστάθηκε πάνω από το κεφάλι του.
Από την τσέπη του ο Ραμίζ έβγαζε ένα τηλεκοντρόλ μικρό.
-Νικήσαμε , του είπε ο λοχαγός καθώς έβγαζε το πιστόλι του και το έτεινε προς το κεφάλι του Ραμίζ για να του δώσει την χαριστική βολή.
Ο Ραμίζ γύρισε και τον κοίταξε. Γέλασε, πριν υψώσει το χέρι του και φανεί το τηλεκοντρόλ
-Νικήσατε; Δεν νομίζω, είπε και πίεσε το κουμπί από το τηλεκοντρόλ και αμέσως η μια δυνατή έκρηξη μετέτρεπε την γέφυρα σε χίλια κομμάτια
Οθωμανικά Δυτικά Βαλκάνια. Δυο αιώνες πριν
Tο ζευγάρι των αρραβωνιασμένων επισκέφτηκαν την επόμενη μέρα τον καδή της πόλης, τον μουσουλμάνο δικαστή να του εξιστορήσουν το τι συνέβη το προηγούμενο βράδυ στον πύργο του Δούκα.
Εκεί συνάντησαν τον Δούκα και τον πασά να συζητάνε με τον καδή. Λίγο νωρίτερα πασάς εξηγούσε πως η οικονομική δραστηριότητα του Δούκα ήταν ευλογία για τον τόπο και πως η ζήλια και ο σατανάς είχαν μπεις την ψυχή των δυο νέων και θέλαν να τον καταστρέψουν
ο καδής ως σοφός αποφάνθηκε πως «ούτε ο σκύλος δεν δαγκώνει το χέρι που τον ταΐζει».
Στην θέα των δυο νέων διέταξε να συλληφθούν.
Δεν τους έδωσαν καν την ευκαιρία να απολογηθούν.
Η τιμωρία τους ήταν θάνατος δια αποκεφαλισμού
Το χωριό κοιτούσε τους δυο νέους πριν την εκτέλεση. Πρώτα πήραν το κεφάλι του νεαρού.
Η Χάνα ούρλιαξε μόλις συνέβη.
Μόλις ήρθε η σειρά της κοίταξε τους χωριανούς και είπε
-Θα επιστρέψω. Σε δυο αιώνες θα επιστρέψω.
Μετά ο δήμιος την αποκεφάλισε
Βοσνία. Αρχές δεκαετίας 90
Ο επικεφαλής της μονάδας πλησίασε με γοργό βήμα, περνώντας ανάμεσα από αποκαΐδια και νεκρούς στο μέρος που βρίσκοταν ο Λοχαγός του και ο Ραμίζ.
Έπιασε και τράβηξε το πιστόλι από το χέρι του Λοχαγού του και πυρβόλησε τρεις φορές στο κεφάλι τον πατέρα της Χάνα
-Θα περάσουμε το ποτάμι να την πιάσουμε, δικαιολογήθηκε ο Λοχαγός
-Τα κάνατε σκατά, του απάντησε ο Βλάντο, ο επικεφαλής
-Γιατί κάνετε έτσι; Ένα μικρό κορίτσι είναι και εμείς έχουμε κομάντος, πόσο μακριά να μπορέσει να πάει;
-Τα κάνατε σκατά, επανέλαβε ατάραχος ο Βλάντο, μάζεψε τους άντρες. Φεύγουμε ανατολικά
{"video":"https://www.youtube.com/watch?v=ZLT6m5vWZYY","width":"800","height":"450"}
Η Χάνα περιπλανιώταν μέσα στα βοσνιακά δάση. Κάποια μέρα συνάντησε έναν παππού μουσουλμάνο να μονολογεί και να θρηνεί. Οι εμπόλεμοι του χαν σκοτώσει την οικογένεια του.Τον πλησίασε. Του έπιασε το χέρι. Ο παππούς σάστισε. Την κοίταξε και σάστισε. Έπεσε στα γόνατα και προσκύνησε μπροστά της. Αυτή τον αγκαλιάσε. Τον φίλησε.
-Είναι αλήθεια λοιπόν; Μονολογούσε ο παππούς, το λέγανε αλλά δεν το πίστευα, είναι αλήθεια λοιπόν;
Σηκώθηκε την πήρε στην αγκαλιά του και βαδίζανε μέσα στην βροχή. Πλησιάζοντας στους λόφους η βροχή έδωσε την θέση της στο χιόνι. Ανέβηκαν ένα βραχώδες βουνό για να παρακάμψουν τις εμπόλεμες ζώνες και τις συμμορίες των παραστρατιωτικών όλων των πλευρών.
Διανυκτέρευσαν μέσα σε μια σπηλιά. Ο παλιός αντάρτης των παρτιζάνων, παππούς πλέον βρήκε στο βουνό κάποια χόρτα θρεπτικά για να φάνε και να μην πεθάνουν από την πείνα.
Οι λύκοι στέκοταν στην είσοδο της σπηλιάς. Η μιρκή φοβόταν. Ο παππούς της είπε για τότε που πολεμούσαν τους Γερμανούς στα ίδια βουνά. Τότε που Γερμανοί , Ιταλοί, φασίστες Κροάτες Ουστάσι και Σέρβοι εθνικιστές Τσέτνικ είχαν δημιουργήσει έναν ασφυκτικό κλοιό για να εξουδετερώσουν τους παρτιζάνους. Την έλεγε πως οι μόνοι φίλοι τους τότε στα ίδια βουνά ήταν οι Λύκοι.
Η μικρή αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ενώ ο παππούς έμεινε ξάγρυπνος να κοιτιέται με τους λύκους στην είσοδο της σπηλιάς.
Μερικές μέρες αργότερα οι δυο τους βαδίζανε μέσα στις λάσπες με ένα καραβάνι προσφύγων
Ελικόπτερα με το σήμα των Ηνωμένων εθνών πετούσαν από πάνω τους
Ένα αμάξι με το ίδιο σήμα σταμάτησε. Οι δυο αμειρικάνοι στρατιώτες τους δέιξανε προς τα πού να πάνε.
Σε δυο μέρες το καραβάνι περνούσε τις πύλες ενός στρατοπέδου προσφύγων. Δυτικοί ένοπλοι στρατιώτες τους κοιτούσαν αδιάφορα. Σχεδόν σαν να επρόκειτο για ζώα που μπαίναν στο μαντρί.
Η Χάνα μεγάλωνε. Ο παππούς της έλεγε ιστορίες. Της μάθαινε όσα του μάθαιναν όταν ήταν αυτός 17 χρονών οι άλλοι παρτιζάνοι.
-Παππού είμαι κοριτσάκι,. Σε τι θα μου χρησιμέυσουν όλα αυτά; Εγώ θα μεγαλώσω, θα παντρευτώ και θα κάνω παιδιά του έλεγε η Χάνα
Ο παππούς δεν μιλούσε. Κοιτούσε στο άπειρο. Και δάκρυζε.
Κάποια μέρα, ενώ μαζί με άλλα αλητάκια η Χάνα μπαίνανε αθόρυβα στο γραφείο του διοικητή του στρατοπέδου και του κλέβανε το φαί άκουσε γιαγιάδες σαν να την φωνάζουν και να την ψάχνουν.
Βγήκε έξω και έτρεξε προς το μέρος τους.
Κάτι της είπανε. Δάκρυσε. Έτρεξε προς τον θάλαμο που έμενε με τον παππού. Μπήκε μέσα. Τον βρήκε νεκρό. Έπεσε στην αγκαλιά του και έκλαιγε.
Τριγύρω της γιαγιάδες ψέλνανε μοιρολόγια
Ο πόλεμος τέλειωσε. Η Βοσνία διαμελίστηκε. Της δώσανε ένα μικρό διαμέρισμα σε μια πρώην σοσιαλιστική εργατική πολυκατοικία και την κάρτα του Αλή.
Ο Αλή ήταν ο μόνος εργοδότης της περιοχής. Είχε αρκετά μπαρ και ήταν ο τοπικός μαφιόζος. Έπιασε δουλειά σαν στριπερ σε ένα από τα μαγαζιά του.
Τα βράδια που σχολούσε και περπατούσε στους παγωμένους δρόμους της Τούζλα, σκεφτόταν τους γονείς της, τον παππού και όσα της δίδαξε και τα πρόσωπα του λοχαγού και του Βλάντο, μετά κοιτούσε τα λεφτά που είχε στην τσέπη της και έκανε υπομονή.
Ώσπου ένα βράδυ, σχεδόν τυχαία άκουσε ενώ χόρευε γυμνή στην μπάρα από δυο πελάτες πως ο Στρατηγός Βλάντο και ο Λοχαγός θα κατεβαίναν στην Μακεδόνια για μια κρυφή συνάντηση με τον Ντράζεν και κάποιους ακόμα πρώην αντιπάλους στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο.
Σχολώντας κοίταξε τα λεφτά που είχε στην τσέπη της
Φτάνανε για ένα ταξίδι μέχρι την περιοχή της Δοϊράνης .
Χαμογέλασε
Τέλος 1ου κεφαλαίου
(συνεχίζεται)
{"video":"https://www.youtube.com/watch?v=nJpd9lX5Bac","width":"800","height":"450"}
(‘πά τα κεφάλαια του LAITNO BALKANOSμπορείτε να τα βρείτε εδώ)
