Όταν τα παιδιά μιλούν, κάνε ησυχία να τα ακούς, κάτι έχουν να σου πουν

 

Ο καπετάνιος Ahed    

«Με λεν Ahed Atef Bakr είμαι Παλαιστίνιος και ζω στην Γάζα. Είμαι δέκα χρονών και αγαπώ να κοιτάζω τη θάλασσα και να πηγαίνω για ψάρεμα. Ο μπαμπάς μου λέει ότι ο παππούς μου ήταν ψαράς και μάλιστα ένας από τους καλύτερους στην περιοχή. Έβγαζε πολύ μεγάλα ψάρια, τα πήγαινε στην γιαγιά και αυτή τα έψηνε με πολλά μυρωδικά μαζί και μοσχοβολούσε όλο το σπίτι.    Ο παππούς ψάρεψε τελευταία φορά τον Σεπτέμβρη του 2010, είχε βγει έξω από τα όρια που μας έχουν επιβάλλει και τότε τον πυροβόλησαν από ένα πλοίο.    Λίγο τον θυμάμαι τον παππού, να μου λέει ιστορίες από τη θάλασσα. Τότε είχε δει πολύ μεγάλα ψάρια γιατί ακόμα μας άφηναν να πηγαίνουμε πιο μακριά.    Όταν μεγαλώσω θα γίνω καπετάνιος, να ταξιδέψω στις θάλασσες όλου του κόσμου με ένα μεγάλο πλοίο που θα σχίζει τα κύματα και θα φέρνω πολύχρωμα υφάσματα στην αδερφή μου που της αρέσουν.    Άλλα τώρα θα σας αφήσω…με περιμένουν τα αδέρφια μου στην παραλία να παίξουμε…»

Ο ποδοσφαιριστής Ismael   

«Είμαι ο Ismael Mohamed Bakr, η μαμά μου με μαλώνει συνέχεια για τα μαθήματα. Εμένα δεν μου αρέσει πολύ το σχολείο, αλλά τη γυμναστική δεν την αλλάζω με τίποτα, είναι το αγαπημένο μου μάθημα και είμαι ο καλύτερος. Μου αρέσει να τρέχω και να κλωτσάω την μπάλα να πηγαίνει στον συμπαίχτη μου και εκείνος να βάζει γκολ στο τέρμα του αντιπάλου.    Ακόμα και όταν βρέχει και τα αδέρφια και οι φίλοι μου δεν έρχονται να παίξουμε ποδόσφαιρο στην παραλία, εγώ τρέχω μόνος μου για να καταφέρνω να τους φτάνω. Αυτοί είναι μεγαλύτεροι, έχουν ψηλότερα πόδια και τρέχουν πιο γρήγορα από μένα. Μια μέρα θα γίνω ποδοσφαιριστής και θα παίζω στην εθνική της Παλαιστίνης.    Φεύγω τώρα, πάω να φτιάξω δύο τέρματα για το ποδόσφαιρο, με τα παλιά δίχτυα που μου έδωσε ο μπαρμπά Νασίμ, ένας γέρος ψαράς. Για δοκάρια θα βάλω τα ξύλα από κάτι ξεριζωμένες ελιές…»

Ο γιατρός Mohamed    

«Ονομάζομαι Mohamed Ramez Bakr, είμαι δώδεκα ετών. Το σπίτι μου ήταν δίπλα στη θάλασσα. Το παλιό μας σπίτι το γκρέμισαν κάτι μπουλντόζες για να χτίσουν καινούρια εκεί. Θα έρθουν άλλοι να μείνουν εκεί τώρα. Ήταν πολύ όμορφο το σπίτι μου…Τώρα μαζί με τα τέσσερα αδέρφια μου, τη μαμά και τη γιαγιά μένουμε στο παλιό μαγαζί του παππού.    Ο μπαμπάς σκοτώθηκε το 2009. Ήμουν πολύ μικρός τότε, όμως θυμάμαι εκείνη τη νύχτα που με κρατούσε στη αγκαλιά του γιατί φοβόμουν από τον θόρυβο που έκαναν οι βόμβες και τρόμαζα και έκλαιγα. Ήταν σαν αστέρια που έπεφταν στην γη…    Ο μπαμπάς δούλευε στα ασθενοφόρα. Έπαιρνε τους άρρωστους και τους τραυματισμένους και τους πήγαινε στο νοσοκομείο. Εκείνο το βράδυ με έβαλε για ύπνο και έφυγε για δουλειά…όταν ξύπνησα τον είχαν φέρει σπίτι τυλιγμένο σε ένα άσπρο σεντόνι, βαμμένο με κόκκινο αίμα, θυμάμαι αυτό το έντονο κόκκινο χρώμα. Δεν μου αρέσει καθόλου το κόκκινο. Και τα χέρια της μαμάς που τον χάιδευε κόκκινα ήταν. Είχαν βομβαρδίσει το ασθενοφόρο στο δρόμο προς το νοσοκομείο, που είχε μέσα δύο μωρά που μόλις είχαν γεννηθεί.    Θέλω να γίνω γιατρός. Θα αντέξω και το κόκκινο, αν είναι να μπορώ να βοηθώ τους ανθρώπους. Όλους τους ανθρώπους μου με έχουν ανάγκη…αυτούς που είναι πίσω από το τείχος και ακόμα και εκείνους που το έχτισαν …    Να εκείνοι είναι οι φίλοι μου, με φωνάζουν, πάω για παιχνίδι, πρέπει να τρέξω, η μαμά δεν μ’αφήνει έξω άμα βραδιάσει και όταν αργώ μου τις ρίχνει.»

Ο χτίστης Zakaria   

«Είμαι ο Zakaria Ahed Bakr και η μαμά μου λέει ότι είμαι το καλύτερο και πιο όμορφο παιδί που γεννήθηκε ποτέ. Δεν μου χαλάει χατίρι και μου φτιάχνει όλα τα αγαπημένα μου φαγητά. Τρώω συνέχεια φαλάφελ. Κάνουμε μαζί βόλτες στην παραλία και μου αγοράζει παγωτό. Είχα και έναν άλλο αδερφό που πήρα το όνομα του. Δεν τον γνώρισα, πέθανε γιατί οι στρατιώτες στα φυλάκια δεν άφησαν την μαμά να περάσει και έτσι τον γέννησε στην άκρη του δρόμου, κάτω στο χώμα. Γέννησε, κράτησε το μωρό στα χέρια της και αυτό πέθανε λίγη ώρα μετά.    Το σπίτι μου καταστράφηκε και αυτό από τις βόμβες. Έριξαν λεν στο δωμάτιο μου γιατί υπήρχαν κρυμμένα όπλα…είχα ένα όπλο που παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους με τους φίλους μου και ένα νεροπίστολο για μπουγέλο με θαλασσινό νερό. Δεν ξέρω γιατί τους πείραζε τους εχθρούς το νεροπίστολο μου, ποτέ δεν έριξα νερό σε αυτούς…ακόμα και η Αίσα που της έριχνα συνέχεια και την κυνηγούσα, ποτέ δεν μου έκανε κακό και με άφηνε να αντιγράφω στο σχολείο όταν δεν είχα κάνει τις ασκήσεις που μας έβαζε η δασκάλα.    Όταν μεγαλώσω θα γίνω χτίστης και θα φτιάχνω τα πιο όμορφα σπίτια! Θα φτιάξω και ξύλινες κούνιες να παίζουν τα παιδιά και τσουλήθρα και τραμπάλα.    Τώρα πάω να βοηθήσω τον Ismael να στήσουμε τα δοκάρια για να παίζουμε μπάλα.»    

 

Βανέσσα Μαρά [email protected]
http://tinyurl.com/owt9z7j

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο