Η Mισέλ Σμιθ, μια μητέρα που ανησυχεί: παιδί της που είναι τρανσέξουαλ βρίσκεται στην απομόνωση μιας φυλακής αντρών.
της Aviva Stahl
Το περασμένο Σαββατοκύριακο έγινε το Gay Pride στη Νέα Υόρκη, αλλά αυτό το πνεύμα εορτασμού ήταν απών από το τακτοποιημένο διαμέρισμα της Μισέλ Σκοτ, που βρίσκεται στο δεύτερο όροφο ενός κτιρίου σε ένα σκιερό δρόμο, κοντά στο Κολλέγιο Μπρούκλιν. Το παιδί της, η Κάρεϊ Σμιθ, είναι μια τρανσέξουαλ γυναίκα που βρίσκεται σε κελί απομόνωσης στο Upstate Correctional Facility, μια φυλακή υψίστης ασφαλείας ανδρών, στην περιοχή Adirondacks.
‘Μερικές φορές, στο κρεβάτι μου και κλαίω΄είπε στην οργάνωση Solitary Watch. ‘Ξυπνάω κάθε μέρα στις πέντε το πρωί και το σκέφτομαι και λέω Θεέ μου ο γιός μου βρίσκεται κλεισμένος μέσα σε ένα κελί για 23 ώρες τη μέρα΄, είπε η Σκοτ, που φαίνεται πως έχει δεχτεί τη σεξουαλική ταυτότητα του γιού της, αλλά ακόμα χρησιμοποιεί αρσενικές αντωνυμίες. ‘Και προσεύχομαι στο Θεό και σκέφτομαι, δώσε του δύναμη να το αντέξει΄. Η Σμιθ βρίσκεται στην πειθαρχική απομόνωση γνωστή ως ‘Τομέας Απομόνωσης’ (Segregation Housing Unit) ή απλώς SHU.
Σε μια εποχή απρόσμενων κατορθωμάτων για την LGBT κοινότητα, ειδικά στη φιλελεύθερη Νέα Υόρκη, άνθρωποι όπως η Κάρεϊ Σμιθ πληρώνουν ακόμα ένα πολύ ψηλό τίμημα επειδή είναι αυτοί που είναι.
Τους τελευταίους μήνες, η οργάνωση Solitary Watch βρίσκεται σε επαφή με εφτά τρανσέξουαλ γυναίκες που βρίσκονται ή έχουν βρεθεί προηγουμένως σε φυλακές ανδρών στη Νέα Υόρκη. Όλες θεώρησαν πως βρέθηκαν στην απομόνωση λόγω της ταυτοποίησής τους από τις ίδιες ως γυναίκες ή την αντιληψή τους από τους άλλους ως γυναίκες/ ή ως άτομα με αυξημένη θηλυκότητα, αντί για άνδρες, που ήταν το φύλο που έτυχε να γεννηθούν. Περίπου οι μισές από τις γυναίκες που παραχώρησαν τις συνεντεύξεις τους, αποκάλυψαν ότι είχαν κακοποιηθεί σεξουαλικά από σωφρονιστικούς όσο ήταν στην απομόνωση, και περιέγραψαν την αγωνία που βίωσαν ενώ υπέστησαν τέτοια φρικαλεότητα, μόνες, μέσα σε ένα κελί.
Παραθέτουμε τις ιστορίες των τριών αυτών γυναικών και τις συνεχείς προσπάθειες των οικογενειων και των δικηγόρων τους, καθώς και των ακτιβιστών για δικαιοσύνη για τις τρανσέξουαλ γυναίκες πίσω από τα σίδερα της φυλακής.
Η απομόνωση ως ‘προστασία’, η απομόνωση ως τιμωρία
Η Κάρεϊ Σμιθ, 32, γεννήθηκε στη Τζαμάικα και ακολούθησε τη μητέρα της στο Μπρούκλιν στην ηλικία των δώδεκα ετών. Μετά από πολλά χρόνια παλης ενάντια στην τοξικο-εξάρτηση, κατηγορήθηκε για ληστεία και βρέθηκε στη φυλακή το 2010 με ποινή εφτά ετών. Παρόλο που δήλωνε τρανσέξουαλ από το λύκειο, μόνο όταν βρέθηκε στη φυλακή Coxsackie Correctional Facility, μια φυλακή νότια του Άλμπανυ που είχε αρχικά φυλακιστεί πριν τη μεταφορά της στη φυλακή Upstate- ζήτησε και έλαβε για πρώτη φορά ορμονική θεραπεία. Όσο άλλαζε το σώμα της Σμιθ, ξεκίνησε να γίνεται δέκτης σεξουαλικών απειλών και βίας και από συγκρατούμενούς της και από το προσωπικό της φυλακής.
Μια νύχτα τον περασμένο χειμώνα, η Σμιθ, λόγω ψυχικού κλονισμού από τη συνεχόμενη παρενόχληση είπε στους σωφρονιστικούς ότι δεν ένιωθε ασφαλής. Αλλά όταν ένας λοχίας και ένας υπολοχαγός έφτασαν, την ενημέρωσαν ότι δεν γινόταν τίποτα αν δεν έκανε αίτηση για μεταφoρά μέσα από διάφορες γραφειοκρατικές διαδικασίες. ‘Τότε εγώ είπα στον υπολοχαγό, Και τι θα γίνει αν πλημμυρίσω την τουαλέτα μου;’ και αυτός ειπε ‘Τότε θα περάσεις πολύ χρόνο στην απομόνωση’. Και έπειτα η κοπέλα εξηγεί ‘Εκείνη τη στιγμή τσίμπησα το δόλωμα και είμαι κλεισμένη στην απομόνωση από τότε’.
Περίπου 3800 άνθρωποι βρίσκονται σε κελιά απομόνωσης στις φυλακές της Νέας Υόρκης. Αυτό σημαίνει ότι περνούν 23 από τις 24 ώρες τις ημέρας σε ένα κελί στο μέγεθος του πάρκινγκ για ένα αυτοκίνητο, χωρίς τηλέφωνο, με δικαίωμα για πολύ λιγα αντικείμενα και καθόλου πρόσβαση σε δραστηριότητες, προγράμματα ή μαθήματα. Τα γεύματα σερβίρονται από μια τρύπα στην πόρτα. Ακόμα και τη μια ώρα για ψυχαγωγία που δικαιούνται όλοι οι κρατούμενοι κάθε μέρα, την περνούν μόνοι τους.
Η απομόνωση μπορεί να είναι μια οδυνηρή εμπειρία για τον οποιοδήποτε. Αλλά αυτό που υπογραμμίζει το ταξίδι της Σμιθ, είναι πως για πολλές γυναίκες τρανς υπάρχει ένα πολλαπλό και αντικρουόμενο νόημα όσον αφορά το ρόλο της απομόνωσης: παρόλο που συχνά θεωρείται ένα ασφαλές μέρος, η εμπειρία ενός τέτοιου μέρους είναι πάντοτε συνυφασμένη με την τιμωρητικότητα.
Η ιστορία της επίσης δειχνει τις πολύ περιορισμένες επιλογές που έχουν οι τρανς γυναίκες για να αντιδράσουν ενάντια στη σκληρότητα και την αδιαφορία των σωφρονιστικών. Ο Μικ Κινκέιντ, είναι ένας δικηγόρος των Νομικών Υπηρεσιών της Φυλακης της Νέας Υόρκης που αντιπροσωπεύει όλους τους κρατούμενους όσον αφορά προβλήματα που προκαλούνται από τις συνθήκες κράτησης. ‘Είχα μέχρι τώρα αρκετούς πελάτες που προσπάθησαν να αντιδράσουν όταν οι σωφρονιστικοί τους αποκαλούν ως ‘το’ ή ‘πράγμα’ ή χρησιμοποιούν τις λάθος αντωνυμίες ακόμα κι όταν οι πελάτες μου έχουν ξεκαθαρίσει ποιά αντωνυμία είναι η σωστή και ότι όταν δεν το κάνουν αυτό υποδεικνύει συναισθηματική σκληρότητα’ , είπε σε μια πρόσφατη τηλεφωνική συνέντευξη. ‘Παρόλα αυτά το να αντιδράς και να υποστηρίζεις τα αιτήματά σου στη φυλακή συχνά οδηγεί σε μια Αναφορά Ανάρμοστης Συμπεριφοράς και αυτό αυτόματα σημαίνει μεταφορά στην απομόνωση’.
‘Οι τρανς και γενικότερα οι άνθρωποι που δεν έχουν μια κονφορμιστική ταυτότητα φύλου τιμωρούνται πολύ περισσότερο στη φυλακή και η απομόνωση είναι μια συνηθισμένη μορφή τιμωριτικότητας’, εξηγεί η Αλίσα Γουίλιαμς σε ένα email στην οργάνωση Solitary Watch. Είναι η διευθύντρια του Πρότζεκτ για τη Δικαιοσύνη στις Φυλακές στο Νομικό Πρόγραμμα Σύλβια Ριβέρα , μια μη-κερδοσκοπική οργάνωση με έδρα τη Νέα Υόρκη που προσφέρει νομικές συμβουλές σε φτωχούς και έγχρωμους που δεν έχουν κονφορμιστικές ταυτότητες φύλου. Όπως ανέδειξε η Γουίλιαμς, οι γυναίκες τρανς μπορεί ακόμα να τιμωρηθούν για την κατοχή εσωρούχων αν δεν έχουν πρώτα εγκριθεί από το προσωπικό των φυλακών. Η οργάνωση αυτή, έχει καταγράψει εκτεταμένα τις εμπειρίες τρανς γυναικών και intersex ανθρώπων στις ανδρικές φυλακές της Νέας Υόρκης, στην έκθεσή της με τίτλο ‘It’s a war in here’ το 2007.
Κάποιες φορες, το έγκλημα που οδηγεί μια γυναίκα τρανς στην απομόνωση είναι απλά η θηλυκότητά της, κάτι που την κάνει πιο ευάλωτη στη φυσική και σεξουαλική βία από κρατουμένους στις φυλακές γενικού πληθυσμού. Στη Νέα Υόρκη και γενικά σε όλη χώρα, οι άνθρωποι τρανς συχνά βρίσκονται σε καθεστώς προστατευτικής απομόνωσης, χωρίς τη θέλησή τους, μαζί με άλλους κρατουμένους που πιστεύεται πως βρίσκονται σε κίνδυνο. Άλλοι άνθρωποι τρανς επιλέγουν οι ίδιοι να μπουν σε προστατευτική απομόνωση για να μπορέσουν να ξεφύγουν από το επικίνδυνο περιβάλλον του γενικού πληθυσμού.
Σύμφωνα με τον κανονισμό 4948 του Τμήματος Φυλακών και Εποπτείας της Κοινότητας, οι κρατουμενοι σε προστατευτική επιμέλεια, με ή χωρίς τη θέλησή τους έχουν δικαίωμα να περνούν τουλάχιστον τρεις ώρες την ημέρα έξω από τα κελιά τους, να συμμετέχουν σε δύο κοινά γεύματα και να έχουν συχνή πρόσβαση στη βιβλιοθήκη και στις συμβουλευτικές υπηρεσίες, να παίρνουν τηλέφωνο, να δέχονται επισκέψεις και να έχουν μαζί τους προσωπικά αντικείμενα -με άλλα λόγια συνθήκες που δεν αντικατοπτρίζουν την κράτηση σε κελιά απομόνωσης.
Αλλά σύμφωνα με τις γυναίκες μέσα στις φυλακές και τους ακτιβιστές από έξω, πολύ λίγα καταστήματα έχουν τηρήσει αυτό το διαχωρισμό. Και επειδή οι ευάλωτοι πληθυσμοί που καταλήγουν στην προστατευτική επιμέλεια, αναγκαστικά αντιμετωπίζουν αυξημένη επιτήρηση από τους σωφρονιστικούς, αυτό που ξεκινά ως προστατευτικό μέτρο μετατρέπεται σε τιμωρητικό.
Η Τζέρι, 48 ετών, μια τρανς γεννημένη στη Γερμανία που μας ζήτησε να μην αναφέρουμε το επώνυμό της, έχει εκτίσει τα είκοσι χρόνια από τα είκοσι πέντε της ποινής της για ανθρωποκτονία δεύτερου βαθμού. Σε μια σειρά από επιστολές της στην Solitary Watch, περιέγραψε πώς πέρασε τα πρώτα δεκαεφτά χρόνια της ποινής της, κρύβοντας την ταυτότητα φύλου της, μέχρι που μια μέρα τρία μέλη μιας συμμορίας την κτύπησαν. Έγραψε:
Ενώ πάλευα, με χτύπησαν και με μιας βρέθηκα στο πάτωμα του ντουζ. Παγωμένο, σκληρό, βρεγμένο και ολισθηρό. Χτυπημένη και ανήμπορη. Εκόνες σαν από καλειδοσκόπιο περνούσαν γρήγορα στο μυαλό μου και σκέψεις μου τρυπούσαν το μυαλό.’ Συνεχίζει περιγράφοντας το βιασμό της με λεπτομέρια.
Η Τζέρι εξήγησε πως όταν οι βιαστές της έφυγαν και αφού καθαρίστηκε, άρχισε να τρίβει το πάτωμα, με την ελπίδα πως θα μπορούσε να επιστρέψει στο κελί της χωρίς να προσέξουν κάτι ύποπτο οι σωφρονιστικοί. Αλλά, διασχίζοντας την αυλή της φυλακής, ένας σωφρονιστικός πρόσεξε ότι αιμορραγούσε. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, καθάρισαν την πληγή της και της πήραν το εσώρουχο. Έχοντας λάβει ελάχιστη θεραπεία, την συνόδεψαν μέχρι τα κελιά προστατευτικής απομόνωσης, φορώντας μόνο μια μικρή πετσέτα γύρω από τη μέση της.
Όμως οι δυσκολίες της Τζέρι δεν τέλειωσαν εκεί. Αντί να λάβει επιπρόσθετη ιατρική φροντίδα, κατηγορήθηκε για δύο πειθαρχικά παραπτώματα: ένα για το ότι δεν κατήγγειλε την αιμορραγία της, και δεύτερο για ένα τεστ μαριχουάνας που βγήκε θετικό. Μετά από μια δίκη για τις κατηγορίες, όπου παρόντες ήταν και άλλοι σωφρονιστικοι υπάλληλοι, καταδικάστηκε σε ποινή 6 μηνών στην απομόνωση, όπου κρατήθηκε κυρίως στη φυλακή Upstate. Όπως κι άλλοι κρατούμενοι, μόλις μπήκε στο ‘κουτί’ (απομόνωση) συνέχισε να λαμβάνει ποινές για παραπτώματα και κατέληξε να περάσει εκεί τέσσερα ολόκληρα χρόνια.
Σεξουαλική κακοποίηση από σωφρονιστικούς υπαλλήλους
Όπως εισηγείται η ιστορία της Τζέρι, ο πιο αποφασιστικός παράγοντας που οδηγεί γυναίκες τρανς στην ‘προστατευτική επιμέλεια’ είναι το αντικειμενικό ή το υποκειμενικό ρίσκο της σεξουαλικής βίας. Όμως, συχνά, η απομόνωση είναι το ίδιο ή και περισσότερο επικίνδυνη. Ως γεγονός, ήταν κατά τη μεταφορά της Τζέρι στην απομόνωση της φυλακής Upstate, που βίωσε την πιο πρόσφατη εμπειρία σεξουαλικης βίας μέσα στη φυλακή.
‘Με συνοδεύουν μέλη του προσωπικού και τα χέρια μου είναι στην πλάτη μου με χειροπέδες. Με οδήγησαν σ ένα μικρό δωμάτιο όπου κάθισα σε ένα παγκάκι. Οι υπάλληλοι έκλεισαν την πόρτα, έκαναν κάποια αναφορά στο περιστατικό του βιασμού μου, και εκθέτοντας το πέος του σε στύση μου ειπε ‘να του το γυαλίσω’. ‘
Συνέχισε: Ήμουν σε κατάσταση σοκ, αλλά αρκετά διαυγής για να μπλοφάρω. Του είπα ότι θα προτιμούσα να πατήσω το κουμπί (τον προσωπικό μου συναγερμό). Κινήθηκε προς τα πίσω, ανέβασε το φερμουάρ του παντελονιού του και προσπάθησε να πει πως απλά ‘αστειεύτηκε’ μαζί μου. Κανένα λογικό άτομο δεν θα πίστευε πως αυτές οι πράξεις ήταν μέρος ενός ‘αστείου’.
Παρόλο που δεν υπάρχουν στοιχεία για την κακοποίηση τρανς γυναικών στις φυλακές της Νεας Υόρκης, αφηγήσεις όπως της Τζέρι και πηροφορίες από κάποιες μελέτες, εισηγούνται ότι αυτή η δοκιμασία είναι μια κοινή εμπειρία των γυναικών αυτών στη φυλακή. Σε μια μελέτη του 2007 στις φυλακές της Καλιφόρνιας, για παράδειγμα, το 59% των γυναικών τρανς που συμμετείχαν ανέφεραν ότι είχαν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση μέσα στη φυλακή, με ρυθμό 13 φορές ψηλότερο συγκρινόμενο με τη συχνότητα του φαινομένου στο γενικό πληθυσμο.
Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία από την Υπηρεσία Στατιστικής της Δικαιοσύνης, περίπου τα μισά περιστατικά σεξουαλικής βίας στις φυλακές και τα κρατητήρια της Αμερικής γίνονται από το προσωπικό των φυλακών. Εν ολίγοις, η μεταφορά των τρανς γυναικών στην πτέρυγα ‘προστατευτικής’ απομόνωση τις κάνει περισσότερο ευάλωτες σε μέλη του προσωπικού, ενώ παράλληλα κλείνουν όλοι οι πιθανοί δίοδοι αναφοράς της κακοποίησης αυτής.
Για την Υβέτ Γκονζάλες, 37 ετών, η οποία πέρασε τα τρία χρόνια της εφτάχρονης ποινής της μέσα στην απομόνωση, η έννοια της απομόνωσης ως ‘προστασία’ δεν θα μπορούσε να ήταν πιο μακριά από την πραγματικότητα. Η Γκονζάλες συνελήφθη για πρώτη φορά το 1998 και τελικά επικαλέστηκε ενοχή για κατοχή όπλου. Αφηγήθηκε τις εμπειρίες της στην Solitary Watch, από τα γραφεία της οργάνωσης Housing Works, μιας οργάνωσης για τα δικαιώματα των οροθετικών, όπου εργάζεται τώρα.
Η Υβέτ Γκονζάλες, κακοποιήθηκε σεξουαλικά επανηλημμένα από σωφρονιστικούς μέσα στην απομόνωση.
‘Τα πράγματα πήγαιναν καλά για λίγο’ στην φυλακή Franklin όπου η Γκονζάλες μεταφέρθηκε αρχικά μετά την ανακοίνωση της ποινής της ΄μέχρι που η θηλυκότητά μου άρχισε να γίνεται πρόβλημα για πολλούς σωφρονιστικούς υπαλλήλους.΄Οι φρουροί ξεκίνησαν να την παρενοχλούν και όταν άρχισαν να γίνονται καβγάδες στην πτέρυγά της, έριξαν το φταίξιμο πάνω της. ‘ Πήγα στο κουτί, πιστεύοντας πως θα είμαι πιο ασφαλής’.
‘Eβαλαν την Γκονζάλες στο πρώτο κελί της σειράς. Μετά από μια νύχτα, ένας σωφρονιστικός την μετακίνησε σε άλλο κελί, στο τέρμα του διαδρόμου, μακριά από το σημείο όπου άλλοι φρουροί θα μπορούσαν να δουν κάτι. Μερικές νύχτες αργότερα, ο ίδιος φρουρος ήρθε και την ενημέρωσε ότι θα έκανε έρευνα στο κελί της, διατάζοντάς την να σταθεί μπροστά από το κρεβάτι της και να βγάλει τα ρούχα της. Μετά ο σωφρονιστικός προχώρησε προς το μέρος της.
‘Θυμάμαι, μου έδωσε μια δυνατή μπουνιά πάνω στα πλευρά μου, που με δυσκολία μπορούσα να αναπνέυσω..με χτύπησε τόσο δυνατά που έπεσα στο κρεβάτι και τότε ήταν που ήρθε πίσω μου, αγγίζοντάς με, πνίγοντάς με και με κρατούσε κάτω και με χτυπούσε…από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσαν κουνηθώ καν.’
‘Με εξανάγκασε να του κάνω στοματικό σεξ και γυρνώντας με προς τα πίσω τότε μου επιτέθηκε σεξουαλικά. Με βίασε κι αυτό συνεχίστηκε για εβδομάδες.’
Η Γκονζάλες είπε επίσης στην Solitary Watch ότι ποτέ δεν έλαβε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Όταν προσπάθησα να κάνω παράπονο στον διευθυντή, μου είπε ότι έλεγα ψέμματα. Έτσι αναγκαστικά έπρεπε να το ξαναπεράσω αυτό για μεγάλη χρονική περίοδο όταν με έβαλαν στο ‘κουτί’.
Και οι ακτιβιστές και αρκετές γυναίκες τρανς που έχουν έρθει σε επαφή με την Solitary Watch τόνισαν ότι η καταγγελία ενός κρατουμένου για σεξουαλική κακοποίηση πάντοτε αμφισβητείται, εκτός κι αν υπάρχει σε βίντεο, και τότε ο λόγος του σωφρονιστικού υπαλλήλου υπερισχύει.
Σε ένα e-mail, η βοηθός του λειτουργού του γραφείου Δημόσιας Πληροφόρησης, Λίντα Φόουγκλια, είπε στην Solitary Watch, ‘Το Τμήμα Φυλακών και Εποπτειας της Κοινότητας δεν έχει εντοπίσει ένα συστημικό παράγοντα που θυματοποιεί τις τρανς γυναίκες όσον αφορά τη σεξουαλική κακοποίηση από συγκρατούμενούς τους ή προσωπικό.’ Πρόσθεσε ότι το Τμήμα Φυλακών είναι στη διαδικασία εφαρμογής ενός νέου εργαλείου αποφυγής της σεξουαλικής θυματοποίησης από κρατούμενους ή προσωπικό, το οποίο θα εμπεριέχει πληροφορίες για το σεξουαλικό προσανατολισμό του ατόμου, τη σεξουαλική του ταυτότητα και ειδικό training ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για το προσωπικό των φυλακών.
Το ψυχικό τραύμα της απομόνωσης.
Υπάρχει μια αυξανόμενη ενημέρωση και στη χώρα αλλά και παγκοσμίως ότι η εκτεταμένη απομόνωση προκαλεί σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και συχνά ισοδυναμεί με βασανισμό. Μετά την επικοινωνία μας με πάνω από εκατό άτομα που είχαν περάσει αρκετό χρόνο στην απομόνωση, η Ένωση Πολιτικής Ελευθερίας της Νέας Υόρκης έβγαλε το συμπέρασμα ότι ‘η ακραία απομόνωσση πρκαλεί συναισθηματική και ψυχολογική κακοποίηση, που περιλαμβάνει απάθεια, λήθαργο, άγχος, κατάθλιψη, απόγνωση, οργή και ανεξέλεγκτες παρορμήσεις ακόμα και σε αυτούς που είναι ψυχικά υγιείς και εμφανίζουν σταθερή ψυχολογία.
Ο Κρις Ντέιλι, είναι ο εκτελεστικός διευθυντής της Just Detention International (JDI), μιας διεθνούς οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων αφοσιωμένης στην καταπολέμηση της σεξουαλικής βίας στη φυλακή. ‘Η απομόνωση είναι ένας απίστευτα επιβλαβής τρόπος για να προσφέρεις σε κάποιον προστασία’ είπε σε μια πρόσφατη τηλεφωνική συνέντευξη από το γραφείο του στην Ουάσινγκτον.
‘Οι συναισθηματικές και ψυχολογικές βλάβες που προέρχονται από την απομόνωση …μπορούν πολλές φορές να είναι το έντονες όσο και η σωματική βία, απλά εκδηλώνονται διαφορετικά και δεν είναι κάτι που μπορείς να αιτιολογήσεις στις ξεχωριστές περιστάσεις του καθενός’.
Η Γκονζάλες είπε στην Solitary Watch ότι το καθεστώς προστατευτικής επιμέλειας είχε αναμφίβολα επηρεάσει την ευεξία της. ‘Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις στο κουτί. Κοιμάσαι, χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Ξεκινάς να μιλάς με τον εαυτό σου, ακούς πράγματα, ξεκινάς να φαντάζεσαι, να ανακαλύπτεις, να σκαρφίζεσαι πραγμάτα’.
Το νομοσχέδιο για την εξάλειψη του βιασμου στις φυλακές που ψηφίστηκε το 2003, αναγνωρίζει την ψυχική κατάρρευση από την απομόνωση και απαιτεί από τα καταστήματα να εξετάζουν προσεκτικά όλες τις τις εναλλακτικές λύσεις πρωτού βρεθεί ένα ευάλωτο άτομο στην προστατευτική απομόνωση- όπως η μεταφορά δραστών, η αύξηση του προσωπικού και η μεταφορά ευάλωτων ανθρώπων σε μονά κελιά στο τμήμα γενικού πληθυσμού. Ο νόμος επίσης λέει ότι η αναγκαστική προστατευτική απομόνωση για όσους βρίσκονται σε κίνδυνο, δεν πρέπει να ξεπερνά τις 30 μέρες.
Το Τμήμα Φυλακών και Εποπτείας της Κοινότητας Νέας Υόρκης είπε στην Solitary Watch ότι τα καταστήματα στην πολιτεία λειτουργούσαν με βάση τη νομοθεσία αυτή. Αυτές οι επιβεβαιώσεις ομως αμφισβητούνται από κάθε ακτιβιστή που έδωσε συνέντευξη γι’ αυτό το άρθρο.
Η μεταφορά του ατόμου στην απομόνωση-είτε για λόγους προστασίας είτε για λόγους τιμωρίας- είναι ψυχοφθόρα και αυτό ισχύει κυρίως για τις τρανς γυναίκες: όχι μόνο λόγω της βίας που έχουν να αντιμετωπίσουν αλλά γιατί αποκόβονται από άλλες διόδους στήριξης όπως οικογένεια και φίλους έξω από τη φυλακή και μέλη της LGBT κοινότητας μέσα στη φυλακή.
Σε μια σημείωση που έστειλε στην Solitary Watch, η Σμιθ περιέγραψε το επίπεδο αγωνίας που ένιωσε μέσα στην απομόνωση. ‘Πέρσι πριν από αυτό ήμουν σε άλλη φυλακή… Όλο το προσωπικό μου συμπεριφερόταν άσχημα ενώ ημουν σε μια ακραίας μορφής απομόνωση, αφού το κελί μου ήταν υπερβολικά μικρό. Ζήτησα από το σωφρονιστικό για ψυχολογική υποστήριξη και μου είπε ότι δεν υπήρχε ψυχολογική υποστήριξη για μένα’.
Η Σμιθ ένιωσε παγιδευμένη. Μια μέρα πριν, ένας κρατούμενος που της είχε επιτεθεί δύο φορές, αφέθηκε από την απομόνωση. Πίστευε πως την κρατούσαν μέσα λόγω όλης αυτής της ‘προσοχής’ που της έδιναν.
‘Εβγαλα τα γυαλιά μου, τα έσπασα, κι άρχισα να κόβω τους καρπούς και το χέρι μου. Μετά από όλο αυτό, το αίμα και τα κοψίματα κάλεσαν λειτουργό ψυχολογικής υποστήριξης και με έβγαλαν από την απομόνωση για πέντε μέρες. Είναι πραγματικά λυπηρό το ότι έπρεπε να ακρωτηριάσω το ίδιο μου το σώμα για να καταφέρω να κάνω κάτι.
Οι τρανς γυναίκες όχι μόνο πληρώνουν ένα μεγάλο τίμημα ψυχολογικά αλλά και χρονικά. ‘Έχω πολλούς πελάτες που δεν κατάφεραν να κερδίσουν μια υπό όρο απόλυση επειδή πέρασαν όλη την ποινή τους σε καθεστώς προστατευτικής απομόνωσης’ είπε ο Κινκέιντ στην Solitary Watch. Σχεδόν χωρίς καμία εξαίρεση, οι κρατούμενοι που δεν περιλαμβάνονται στο γενικό πληθυσμό, δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε προγράμματα που απαιτει το δικαστήριο όπως διαχείρησης θυμού, τα οποία μπορούν να βοηθήσουν να παρουσιάσουν μια πιο θετική εικόνα στο δικαστήριο για την υπο όρων αποφυλάκιση.
Προτεινόμενες λύσεις για περισσότερη ασφάλεια
Όπως ανέφερε ο Κρις Ντέιλι της οργάνωσης Just Detention, είναι το περιβάλλον των ανδρικών φυλακών που θέτει τις τρανς γυναίκες σε ένα περιβάλλον αυξημένου κινδύνου για σεξουαλική βία -για το ότι τα σώματα τους γίνονται μέσα επιβεβαίωσης του ανδρισμού των άλλων κρατουμένων και των σωφρονιστικών. Σε ένα γράμμα στην Solitary Watch, η Τζέρι εξήγησε: ‘Το να είσαι σε μια αντρική φυλακή σου επιτρέπει να γνωρρίζεις πως ακριβώς νιώθουν οι άντρες για τις γυναίκες- και αυτό με κάνει να νιώθω πιο ευάλωτη από ποτέ, στη σεξουαλική βία και στην κακοποίηση’.
Ως αποτέλεσμα, κάποιοι ακτιβιστές έχουν εισηγηθεί ότι η λύση στο να μένουν οι γυναίκες τρανς ασφαλείς είναι με τη δημιουργία κανονισμού που θα τους επιτρέπει την κράτηση σε γυναικείες φυλακές, όπως και έχει ήδη γίνει σε ένα αριθμό πόλεων και πολιτειών στις ΗΠΑ όπως στο Denver, Washington, DC, και αλλού. Και φυσικά η μεταφορά σε μια γυναικεία φυλακή είναι μια προτεραιότητα για πολλές γυναίκες τρανς στις φυλακές της Νέας Υόρκης και αλλού. Σύμφωνα με τη νομοθεσία εξάλειψης του βιασμού στις φυλακές, τα σωφρονιστικά καταστήματα πρέπει να αποφασίζουν την κράτηση τρανς ανθρώπων σύμφωνα με τις ιδιαίτερότητες του καθένα, λαμβάνοντας υπόψη πού το άτομο θα ένιωθε πιο άνετα και πού θα ένιωθε πιο ασφαλής.
Παρόλα αυτά όταν ρωτήθηκαν, οι περισσότερες τρανς γυναίκες που ήταν σε επαφή με την Solitary Watch, ανέφεραν μια διαφορετική επίλυση: την δημιουργία πτερυγών, ορόφων, ακόμα και φυλακών που να προορίζονται αποκλειστικά για LGBT κρατούμενους.
Σύμφωνα με τον Ντέιλι, οι πτέρυγες που θα στεγάζουν μόνο LGBT κρατούμενους μπορεί να συμμβάλουν στην αύξηση της βίας, για παράδειγμα από δράστες που είναι μέλη του προσωπικού των φυλακών. Πιστεύει πως η ιδέα είναι περισσότερο μια αντανάκλαση της κακής πραγματικότητας μέσα στις φυλακές, αλλά δεν αποτελεί λύση. ‘Το αίτημα κατασκευής πτέρυγας για LGBT κρατούμενους είναι ένας άλλος τρόπος να πεις ‘Θέλω να είμαι σε ένα μέρος που θα με αποκαλούν με το σωστό όνομα, θα χρησιμοποιούν τις σωστές αντωνυμίες, δεν θα δέχομαι απειλές ούτε και εκφοβισμό. Αυτό έχει λοιπόν να κάνει με τις συνθήκες κράτησης. Και όλοι θα πρέπει να βρίσκονται σε ένα κατάστημα τηρούνται όλα αυτά.’
Τον περασμένο Φεβρουάριο, η Ένωση Πολιτικών Δικαιωμάτων της Νέας Υόρκης έφτασε σε μια συμφωνία με την Πολιτεία για την μεταφορά ευάλωτων πληθυσμών απο την απομόνωση, περιλαμβανομένων και ανηλίκων, έγκυων γυναικών και άτομα με αναπηρίες -αλλά δεν έγινε καμία αναφορά στις τρανς.
Το νομοσχέδιο HALT (ανθρωπιστικών εναλλακτικών λύσεων για τη χρήση μακροχρόνιας απομόνωσης), εισήχθη στη νομοθεσία της Νέας Υόρκης τον περασμένο χειμώνα, και στοχεύει στην καθιέρωση αυστηρών χρονικών περιορισμών, για τη χρηση της απομόνωσης σε όλους τους κρατούμενους.
‘Το HALT, επίσης αναγνωρίζει ότι κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει ποτέ να μπουν στην απομόνωση για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα γιατί αυτό μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες γι αυτούς ιδιαίτερα αν είναι πιο ευάλωτοι στην κακοποίηση μέσα στην απομόνωση,’ εξήγησε ο Σκοτ Πάλτροουιτζ Διευθυντής του Πρότζεκτ των Επισκέψεων των Φυλακών, μια μη-κερδοσκοπική οργάνωση που παλεύει για ένα πιο ανθρωπιστικό ποινικό σύστημα στην Νέα Υόρκη. ‘Οι τρανς άνθρωποι και άλλα μέλη της LGBTI κοινότητας λαμβάνουν περισσότερη προστασία με αυτό το νομοσχέδιο, ιδιαίτερα για τον τελευταίο λόγο.
Μέσα στο κίνημα ενάντια στη χρήση της απομόνωσης στη Νέα Υόρκη και σε όλη τη χώρα, ακτιβιστές αντιμετωπίζουν ένα δύσκολο δίλημμα: πώς να παρέχουν άμεση και έκτακτη βοήθεια στους πιο ευάλωτους κρατούμενους χωρίς να αμελήσουν όλους τους υπόλοιπους που μαραζώνουν μέσα στο ‘κουτί’.
Ο Τζέισον Λάιντον, 31, ειναι ο ιδρυτής της οργάνωσης Black & Pink, που σκοπεύει να χτίσει κανάλια υποστήριξης ανάμεσα στους LGBTQ κρατούμενους από όλες τις φυλακές μέσα από μια οργάνωση φίλων αλληλογραφίας.
‘΄Οταν παλεύουμε για τη μείωση της απομόνωσης για συγκεκριμένα άτομα’ , είπε στην Solitary Watch, ‘είναι σαν να λέμε πως η χρήση της είναι αποδεκτή για ορισμένα ήδη ανθρώπων – για μαύρους που δεν είναι τρανς για παράδειγμα.’
Πρόσθεσε ‘Δεν πρόκεται να σκεφτούμε τη δημιουργία μιας ροζ πόρτας στις φυλακές από την οποία να βγαινουν οι LGBTQ. Παρόλο που επικεντρωνόμαστε στις εμπειρίες των LGBTQ, οι προσπάθειές μας συνδέονται με την ιδεολογία της κατάργησης των φυλακών για όλους’.
Το Τμήμα Φυλακών και Εποπτείας της Κοινότητας επίσης δήλωσε ότι λαμβάνει μέτρα για την ικανοποίηση των αιτημάτων και αναγκών των τρανς κρατουμένων. Σε ενα email, η Λίντα Φόουγκλια ειπε στην Solitary Watch:
‘Τον Ιούλιο του 2012, κλήθηκε μια εσωτερική διαθεματική ομάδα για να μελετήσει της ανάγκες ανθρώπων τρανς και να αναθεωρήσει τις πρακτικές, διασφαλίζοντας έτσι την κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα στις ανάγκες των τρανς και το στόχο της φυλακής. Η δουλειά αυτής της διαθεματικής ομάδας συνεχίζεται και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αφού σωφρονιστικά ιδρύματα παντού στη χώρα εργάζονται για να ταυτοποιήσουν τις καλυτερες πρακτικές για τους LGBTI κρατούμενους.’
Aγάπη δίχως όρους
Ενώ η λαϊκή κινητοποίηση και η αλλαγή της πολιτικής μπορεί να βελτιωθεί προς το καλύτερο όσον αφορά τις συνθήκες κράτησης, οι περισσότερες γυναίκες τρανς στις φυλακές της Νέας Υόρκης και παντού στη χώρα στηρίζονται στην οικογένεια και στους φιλους τους για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Σε ένα γράμμα της, που έστειλε τον Ιούνιο, η Σμιθ είχε γράψει ‘το χειρότερο πράγμα στην απομόνωση είναι να μην μπορώ να ακούσω τη φωνή της μαμάς μου, να καθησυχάσω τις ανησυχίες της κι αυτή τις δικές μου’.
Από το σπίτι της στο Φλάτμπους, η μητέρα της Σμιθ, Μισέλ, εξήγησε γιατί η συναισθηματική της στήριξη είναι τόσο σημαντική για την επιβίωση του παιδιού της στη φυλακή. ‘Η Κάρεϊ, βλέπει ότι η αγάπη μου είναι δίχως όρους όταν όλοι οι άλλοι της γυρίζουν την πλάτη…βλέπει ότι η αγάπη μου είναι δίχως όρους οταν βγαίνει εκεί έξω και περπατάμε μαζί στο Φλάτμπους. Βλέπω άλλα αγόρια να τον κοιτούν και να του φωνάζουν ‘Oh, you batty man’*. Του κοβουν τον δρόμο και εγώ του κρατάω σφιχτά το χέρι και κλαίμε και τους φωνάζω ‘Αυτό είναι το παιδί μου’…
Η Μισέλ Σμιθ ελπίζει ότι η αγάπη της θα βοηθήσει την Κάρεϊ να μη χάσει τη δύναμή της ακόμα και τώρα που αντιμετωπίζει την κακοποίηση και την απομόνωση μέσα στη φυλακή. ‘Ποτέ στη ζωή μου δεν φαντάστηκα ότι θα το περνούσε αυτό’, είπε.
*προσβλητική έκφραση
Original Text: http://solitarywatch.com/2014/08/07/transgender-women-in-new-york-state-prisons-face-solitary-confinement-and-sexual-assault/
