Η Sarah Schulman, καθηγήτρια πανεπιστημίου, συγγραφέας, λεσβία, ακτιβίστρια, αποτελεί ένα από τα πρώτα μέλη της οργάνωσης ActUP και βίωσε από κοντά την επιδημία του Aids στη Νέα Υόρκη στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Εδώ και εννιά χρόνια διευθύνει μαζί με τον φίλο της Jim Hubbard ένα πρότζεκτ καταγραφής της ιστορίας του Aids και της ActUP στις Η.Π.Α., μέσα από συνεντεύξεις. Ενώ πάνω από 80 000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από το Aids στη Νέα Υόρκη, πολλοί από τους οποίους αποτελούν μια σημαντική γενιά ομοφυλόφιλων καλλιτεχνών, μέσα από τον αφανισμό της συλλογικής ιστορικής μνήμης και τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης, θεωρειται κοινώς πως τα δυόμισι χιλιάδες θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης του 2005 αποτελούν το πιο τραγικό συμβάν στην Νέα Υόρκη μέχρι σήμερα. Η συγγραφέας, μιλά για την σχέση ανάμεσα στο ‘gentrification’* της Νέας Υόρκης και το Aids, την (χαμένη) επαναστατικότητα του κινήματος L.G.B.T., τις επιπτώσεις από το Αids στη νεότερη γενιά και την κοινωνική ευθύνη για την πρόληψη.
*Gentrification: όρος της διαδικασίας εκδίωξης της εργατικής τάξης από τη γειτονιά της, με σκοπό την κατάληψή της από τη μεσαία τάξη. Αυτό γίνεται μέσω εξώσεων ή ακόμα και τη δημιουργία ακριβών υπηρεσιών που δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες των κατοίκων, προκαλώντας την μετακίνησή τους σε άλλες περιοχές της πόλης.
Πότε συνειδητοποίησες ότι υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στο Aids και το Gentrification και ότι ήθελες να γράψεις γι’ αυτό;
Το 1999, πριν ξεκινήσω καν να γράφω αυτό το βιβλίο είχα συμμετάσχει σε μια εκδήλωση που συμμετείχα μαζί με τον Greg Bordowitz και τον Richard Elovich σε ένα σχολείο και η δική μου ομιλία είχε τον τίτλο ‘Το gentrification του μυαλού’. Και είχα αναφερθεί-τότε δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε μετά- στο γεγονός ότι οι άνθρωποι άλλαζαν και συμπεριφέρονταν διαφορετικά, δεν ήταν το ίδιο καλοί όπως ήταν πριν τρία, τέσσερα, πέντε χρόνια. Άρα ξεκίνησα με ένα τίτλο που προ-υπήρχε. Μετά από λίγα χρόνια είχα πάει να δω την Penny Arcade και μου είπε τη φράση ‘Υπάρχει ένα gentrification ιδεών’, κι επειδή είναι ένα από τα άτομα που εμπιστεύομαι και ακούω εδώ και τριάντα χρόνια, με κάποιο τρόπο μου επιβεβαίωσε ότι είχα ήδη μπει σε μια κατεύθυνση για να κάνω κάτι που αφορά αυτό.
Τι εννοείς με τον όρο Gentrification?
Gentrification είναι μια διαδικασία αντικατάστασης. Είναι η αντικατάσταση της διαφορετικότητας με το ομοιογενές και αυτό πιστεύω υποδαυλίζει την υπόσταση μιας πόλης, την ίδια την ιδέα της αστικότητας, γιατί αλλάζει ο τρόπος σκέψης μας όταν έχουμε λιγότερη πρόσβαση σε διαφορετικές οπτικές γωνίες και διαφορετικούς τρόπους ζωής. Εμείς οι ίδιοι περιοριζομαστε από αυτό. Κυριολεκτικά, οι δυνατότητες της σκέψης μας οριοθετούνται μέσα από το gentrification.
Άρα η φαντασία περιορίζεται, η ικανότητά μας να σκεφτούμε με βάση τη διαφορετικότητα περιορίζεται…
Και οι πόλεις φυσικά, είναι οι πηγές νέων ιδεών για τον κόσμο. Οι πόλεις είναι που παράγουν νέα πολιτικά κινήματα, επαναστατικά ιδεώδη και νέες μορφές τέχνης. Όταν ομοιογενοποιήσεις μια πόλη και υποδαυλίσεις την ουσία της αστικότητας, τότε φιλτράρεις και το είδος των ιδεών που μπορεί να παράξει αυτή η πόλη κι αυτό επηρεάζει αρνητικά ολόκληρο τον κόσμο.
Ενστικτωδώς, συμφωνώ. Μετά όμως σκέφτομαι δύο πράγματα, πρώτο ότι ένα σπουδαίο δοκίμιο από τον John Preston με τον τίτλο Άντίο Σάλλυ Γκέαρχαρτ’ γράφει για την δύναμη της ομοιογένειας μέσα στην κοινωνία των ομοφυλοφίλων, πως το να γίνεσαι ο κλώνος του άλλου ήταν μια μορφή επικοινωνίας και αναγνώρισης. Αν έβλεπες κάποιον να φορά ένα γιλέκο με ένα γράμμα ήξερες ότι…
Σωστά. Αλλά μιλάμε για το 1982 και οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν καθόλου δικαιώματα, ακόμα και η σεξουαλική επαφή τους ήταν παράνομη. Άρα ακόμα κι αν ασκήσουμε κριτική πως ήταν όντως ‘κλώνοι’ πρέπει να καταλάβουμε ότι βρίσκονταν σε μια κατάσταση που στερούνταν όλα τα πολιτκά τους δικαιώματα
‘Αρα αυτού του είδους η ομοιογένεια, αυτή η κλωνοποίηση δεν είναι το ίδιο με το gentrification.
Gentrification είναι όταν μια γειτονιά θεωρείται πως ‘καλυτερεύει’ όταν γίνεται επικίνδυνη γι΄ αυτούς που ήδη ζουν εκεί γιατί δεν το βλέπουμε πλέον από τη σκοπιά των κατοίκων εκεί αλλά υιοθετουμε την οπτική αυτών που εισβάλλουν στο χώρο. Ειναι ένα ακόμα αποικιοκρατικό παράδειγμα.
Το δεύτερο που είχα σκεφτεί έχει να κάνει με την άποψή σου για το gentrification και το γεγονός ότι το ίντερνετ γεννήθηκε στα προάστια. Μπορεί το gentrification να έχει και κάποιες θετικές συνέπειες;
Τα προάστια είναι ένα εντελώς διαφορετικό φαινόμενο τώρα. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είχαμε το GI Bill, που για πρώτη φορά προσέφερε σε βετεράνους του πολέμου που ανήκαν στην εργατική τάξη, την ευκαιρία να αποκτήσουν ιδιόκτητα σπίτια με πολύ χαμηλό επιτόκιο. Και τη στιγμή εκείνη ήταν που ξεκίνησαν να δημιουργούνται τα προάστια για πρώτη φορά.
Αυτά έγιναν μέρη που κυριαρχούσε ο ρατσισμός. Υπήρχαν και μαύροι βετεράνοι αλλά αυτοι δεν είχαν δικαίωμα να μεταβούν στα προάστια. Πολλοί λευκοί έφευγαν για πρώτη φορά από τις πόλεις και ζούσαν σε νεόκτιστους οικισμούς.
Αυτά τα μέρη ήταν ιδιωτικοποιημένοι οικισμοί που στηρίζονταν σε ιεραρχικές δομές. Η ίδια η οικογένεια ήταν ιδιωτικοποιημένη γιατί δεν υπήρχε η εμπειρία της ζωής στην πολυκατοικία. Υπήρχε έντονος σεξουαλικός συντηρητισμός και μια επιβεβλημένη ετεροφυλοφιλία σε συνδυασμό με μια κουλτούρα καταναλωτισμού. Αυτό λοιπόν, άφησε την πόλη σε μια κατάσταση που τότε ονομάστηκε ‘Η φυγή των λευκών’. Πολλοί λευκοί είχαν φύγει, άρα υπήρχαν και περισσότερα διαθέσιμα σπίτια. Ως αποτέλεσμα, η κουλτούρα έγινε πιο ελαστική, πιο ανοιχτή.
Όταν η Νέα Υόρκη κύρηξε πτώχευση μέσα στη δεκαετία του 70, υπήρχε το λανθασμένο επιχείρημα ότι ζούσαν τόσοι πολλοί φτωχοί που οι φόροι δεν επαρκούσαν για να καλύψουν τα έξοδα. Αυτό το επιχείρημα οδήγησε στο gentrification της πόλης, για επέκταση της φορολογικής βάσης κι έτσι να μπορούμε να έχουμε δημόσια σχολεία και μεταφορικα μέσα και όλα αυτά. Φυσικά γνωρίζουμε πως αυτό είναι ψευδές, γιατί ενώ τώρα έχουμε περισσότερους πλούσιους από ποτέ, συνέχεια κόβουμε τις κοινωνικές παροχές για τους φτωχούς. Άρα αποδείχτηκε πως αυτό είναι ένα ψέμα που χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει τη βοήθεια που δόθηκε σε ιδιώτες για να χτίσουν οικίες πολυτελείας μέσα στην πόλη.
Στην αρχή μετέτρεψαν εγκατελειμένα κτίρια σε οικιες πολυτελείας. Οι άνθρωποι διώχτηκαν γιατί αυτά τα διαμερίσματα προορίζονταν τώρα για τα παιδιά των οικογενειών που είχαν ωφεληθεί από το GI Bill- παιδιά που είχαν γεννηθεί στα προάστια, που είχαν ζήσει ξεχωριστά από άλλες φυλές, που είχαν διδαχθεί την υποχρεωτική ετεροφυλοφιλία και την καταναλωτική κουλτούρα. Ήταν οι άνθρωποι που είχαν συναισθηματικούς δεσμούς με την πόλη γιατί οι γονείς τους είχαν καταγωγή από εκεί, ή ίσως είχαν έρθει εδώ για να πάνε στο θέατρο, να επισκεφτούν τους παππούδες τους ή κάτι παρόμοιο. Ένιωθαν μια έλξη για την πόλη, αλλά ήταν πολύ διαφορετικοί από αυτούς που είχαν μεταναστεύσει εδώ για να βιώσουν την ελευθερία και το σεξ, για να ξεφορτωθούν τη θρησκεία, να αφήσουν τις οικογένειές τους, να γίνουν καλλιτέχνες, να βγάλουν λεφτά, ή οτιδήποτε άλλο. Αυτοί οι άνθρωποι (τα παιδιά των προαστίων) δεν είχαν έρθει εδώ για να γίνουν Νεοϋρκέζοι, γιατί ήταν η πρώτη γεννιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα τεχνητό περιβάλλον. Ήρθαν εδώ με την νοοτροπία της περιφραγμένης κοινότητας, έτοιμοι να ανταλλαξουν την ελευθερία με την ασφάλεια. Έβλεπαν την διαφορετικότητα ως απειλή. Κι αυτό ήταν το πιο διαφορετικό είδους ανθρώπου που έχει έρθει ποτέ να ζήσει σ’ αυτή την πόλη.
Τώρα παρατηρείται μεγαλύτερη φτώχεια στα προάστια. Βλέπουμε την έλλειψη του καθημερινού φαγητού και κατασχέσεις σπιτιών υπό πολύ τεταμένες συνθήκες. Ο ίδιος ο κοινωνικός ρόλος των προαστίων είναι πλέον διαφορετικός και δεν γνωρίζω ποιό θα είναι το αποτέλεσμα αυτού στο μέλλον.
Υπάρχει ένα σημείο στο βιβλίο όπου συνδέεις το gentrification με το AIDS. Θυμάσαι ότι κάποτε περπατώντας έξω από ένα παλιό κτίριο είχες δει τα τεύχη μιας ζωής του περιοδικού Playbill (θεατρικού περιεχομένου έντυπο) και αμέσως σκέφτηκες ότι ένας ομοφυλόφιλος άνδρας ίσως να είχε πεθάνει ή να τον είχαν πετάξει έξω από το σπίτι του. Μόνο από αυτό γνώριζες ότι το AIDS είχε επηρεάσει τη ζωή του και είχες γίνει μάρτυρας της αντικατάστασης του φυσικού του σώματος στο δημόσιο δρομο από τα πεταμένα προσωπικά του αντικειμενα.
Ναι αυτό είναι αλήθεια. Τότε ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο, ειδικά εδώ γύρω όπου όταν οι άνθρωποι πέθαιναν, τα πράγματά τους τα πετούσαν στο δρόμο. Πολύ συνηθισμένο.
Αυτή είναι λοιπόν η ιδέα της αντικατάστασης;
Λοιπόν, ας μιλήσουμε. γι αυτό. Το gentrification ξεκινά μετά το 1975 και τότε εντελώς συμπτωματικά ξεκινά το AIDS στη Νέα Υόρκη. Ογδόντα χιλιάδες άνθρωποι έχουν πεθάνει από την αρχή αυτής της κρίσης. Και υπάρχουν πολύ ψηλά επίπεδα θανάτου σε συγκεκριμένα μέρη της πόλης: Harlem, Lower West Side, East Village, West Village και Chelsea. Και υπήρχαν νόμοι τότε, πως αν ο ενοικιαστής πέθαινε από AIDS, δεν ειχε δικαίωμα το ενοικιαστήριο να μεταφερθεί στον σύντροφό του.
Λόγω του Aids?
Λόγω του ότι οι ομοφυλόφιλοι τότε δεν είχαμε δικαιώματα.
Άρα καθε φορά που πέθαινε ο ενοικιαστής γινόταν και ένας ξεσπιτωμός. Υπήρχε ένας αφύσικα μεγάλος αριθμός διαμερισμάτων που ενώ είχαν προηγουμένως ενοικιαστεί με πολύ χαμηλό ενοίκιο, τώρα έβγαιναν στην αγορά με τέτοια άυξηση στο ενοικιαστήριο, που γίνονταν ισάξια με αυτά που διατίθονταν στις πιο ακριβές περιοχές της πόλης. Αυτές είναι οι ιδιες γειτονιές που έχουν υποστεί gentrification στο μεγαλύτερο βαθμό σε ολόκληρη τη Νέα Υόρκη. Το ίδιο ισχύει και σε εθνικό επίπεδο: οι πόλεις με το μεγαλύτερο gentrification, που είναι η Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο είναι αυτές με τους περισσότερους θανάτους από Aids.
Έχεις ακούσει για τον Richard Florida και το ‘Gay Index’, τη θεωρία πως μια πόλη μπορεί να είναι επιτυχημενη αν έχει μια μεγάλη κοινότητα από ομοφυλόφιλους?
Μακάρι αυτό να ήταν αλήθεια. Οι ομοφυλόφιλοι έχουν πλέον καταντήσει βαρετοί.
Συμφωνώ!
Κάποτε όμως αυτό ίσχυε.
Πιστεύεις πως οι στρέιτ έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από τους γκέι σ’ αυτή την ιστορική στιγμή?
Όπως λέω και στο βιλίο μου, αυτή τη στιγμή οι L.G.B.T. βιώνουν υποσυνειδητα μια μετα-τραυματική εμπειρία από το Aids, κάτι που σπρώχνει πολλούς από αυτούς να υιοθετήσουν πολύ κομφορμιστικές αξίες.
Υποσυνείδητα γι’ αυτούς που βίωσαν αυτό το τραύμα?
Όχι, το αντίθετο, γι΄αυτούς που δεν το έζησαν. Θεωρώ πως κάτι ανάλογο είχε γίνει με το τραύμα των Αμερικανών Εβραιων μετά το Ολοκαύτωμα, όπου υιοθετησαν μια κουλτούρα που υποδήλωνε την ανάγκη για κυριαρχία, που μέχρι τότε ήταν χαρακτηριστική των Χριστιανών. Νομίζω ότι όταν περάσεις μια περίοδο εσωτερικεύοντας ότι κανείς στ’ αληθεια δεν νοιάζεται γι’ αυτό που σου συμβαίνει, τότε υπάρχει κάποιου είδους ώθηση για αφομοίωση με αυτούς ως τακτική αυτοπροστασίας- ακόμα κι αν δεν το κάνεις συνειδητά. Είναι μια εκδήλωση του τραύματος. Γι’ αυτό και οι ομοφυλόφιλοι αναβιώνουν τον συντηρητισμό της δεκαετίας του 1950 αυτή τη στιγμή, με το να δίνουν έμφαση στις μονογαμικές σχέσεις, το γάμο, το να αγοράσουν σπίτι, το να γίνουν γονείς. Αυτές είναι δομές που ήδη γνωρίζουμε πως δεν λειτουργουν και ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν μέσα σε αυτές αλλά για κάποιο λόγο οι γκέι είναι απελπισμένοι να ενταχθούν σε αυτές. Πιστεύω πως σύντομα θα γίνει εμφανές πως δεν είναι βιώσιμα ολα αυτά. Αλλά αυτή τη στιγμή, δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί.
Αυτό το βλέπεις σε όλο το φάσμα των L.G.B.T. παγκοσμίως;
Υπάρχει ένας παγκόσμιος διχασμός. Καλύτερα να το πω έτσι: L.G.B.T. ομοεθνικιστές vs. Queer. Στην Νέα Υόρκη, έχουμε ένα Pride March που γίνεται με τη στήριξη μεγάλων εταιριών και της κυβέρνησης και μετά έχουμε τις queer εκδηλώσεις /πορείες: το Trans March και το Dyke March, που δεν έχουν πάρει άδεια από κανένα και δεν χρειάζονται τη στήριξη καμιας εταιρίας. Αυτή η διαίρεση είναι παντού στον κόσμο: στο Τελ Αβιβ υπάρχει το Queerim που στα Εβραϊκά σημαίνει Queer. Αυτοί είναι ενάντια στην κατοχή της Παλαιστινης, είναι αντίθετοι με όλο αυτό που γίνεται και έχουν μια εντελώς διαφορετική ταυτότητα από τους ομοεθνικιστές ομοφυλόφιλους που στηρίζουν την κατοχή. Αυτό το φαινόμενο το βλέπεις και αλλού, στη Μαδρίτη, το Τορόντο και το Βερολίνο. Η Judith Butler έχει απορρίψει ένα βραβείο που της είχε απονεμηθεί από την κίνηση ομοφυλοφίλων της Γερμανίας γιατί ήταν ρατσιστές και είχαν ταχθεί ενάντια στους μουσουλμάνους και γενικότερα τους μετανάστες, δημιουργώντας έτσι την εντύπωση πως οι μουσουλμάνοι είναι οι εχθροί των γκέι, λες και είναι δύο διαφορετικές κατηγορίες. Η τάση των ομοεθνικιστών για αφομοίωση μιας ιδεολογίας εθνικής και θρησκευτικής ανωτερότητας, που είναι το μόνο που ποθούν πλέον κάποιοι ομοφυλόφιλοι, έχει γίνει εφικτό.
Λόγω του gentrification;
Αν είσαι ένας λευκός ομοφυλόφιλος άνδρας και ζεις στο Λονδίνο και έχεις όλα τα δικαιώματα του κόσμου ή αν ζεις στην Ολλανδία όπου έχεις ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τους στρέιτ, τότε το μόνο που σε κάνει να διαφέρεις είναι η ιδεολογία σου -αν έχεις- αλλά από άποψη εμπειριών δεν βιώνεις μια διαφορετική πραγματικότητα.
Τώρα που η δεξιά έχει επίσης αλλάξει και βλέπουμε ότι τα άθρησκα δεξιά κινήματα είναι ανοιχτά στους ομοφυλόφιλους, η απόρρψη της σεξουαλικότητας παραμένει αποκλειστικότητα των θρησκευόμενων δεξιών κινημάτων. Οι άθεοι εθνικιστές και ρατσιστές όπως το National Defense League στη Βρετανία και τα αντι-μεταναστευτικά κινήματα στην Ολλανδία, καλωσορίζουν τους ομοφυλόφιλους. Και πολλοί λευκοί ομοφυλόφιλοι βρίσκονται πλέον στις τάξεις τους.
Τι σημαίνει ομοεθνισμός;
Γι’ αυτό θα πρέπει να ρωτήσουμε τον Jasbir Pour που δημιουργησε τον όρο. Πολλές φορές, δημιουργείς ένα όρο που στην συνεχεια δεν ελέγχεις την εξέλιξη της σημασίας του. Για μένα, ομοεθνισμός είναι κάτι που συμβαίνει όταν ο διαχωρισμός ανάμεσα σε γκέι και στρέιτ που ανήκουν στον ίδιο λαό ή την ίδια θρησκεία πλέον δεν υφίσταται. Το στίγμα φευγει. Κι έτσι δίνεται η ευκαιρία σε κάποιον που είναι ομοφυλόφιλος να έχει πρόσβαση σε μια ιδελογία θρησκευτικής ή φυλετικής ανωτερότητας που μέχρι τώρα είχαν οι ετεροφυλόφιλοι. Αυτό που κάνει τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν είναι η ιδεολογία τους, η συνειδητότητά τους και όχι η καταπίεση στην οποία υπόκεινται. Ο Jasbir μπορεί να διαφωνήσει μαζί μου, όμως αυτό είναι που εγώ εκλαμβάνω από τον όρο αυτό.
Νομίζω πως μιλάς γι’ αυτό στο βιβλίο σου, ή ίσως σε ένα από τα πρώτα σου δοκίμια, για την ιδέα πως ο θυμός του λευκού άνδρα οφείλεται στο ότι δεν μπορεί να επιβληθεί.
Νομίζω ότι αυτό που έγραψα είναι, πως μετά από τριάντα χρόνια συγγραφής για τη γενναιότητα των ομοφυλόφιλων ανδρών, ήθελα να πω και κάτι για τη δειλία τους. Και αυτό ήταν ριζωμένο μέσα στην καταπιεσμένη οργή της ανικανότητας να κυριαρχήσουν σε όλους τους άλλους.
Νομίζω πως αυτό είναι σημαντικό όσον αφορά το AIDS. Όταν μίλησα με ένα φίλο μου που είναι φορέας μου είχε έιπε ότι, στον κόσμο του, κανείς δεν νοιάζεται πλέον για το AIDS.
Λοιπόν, ένα από τα πράγματα που προσπαθώ να κάνω σε αυτό το βιβλίο είναι να αφηγηθώ ξανά την ιστορία του AIDS, επειδή αυτό που λέει ο φίλος σου είναι, πως υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο σλόγκαν στο οποιο οι άνθρωποι πλέον δεν ανταποκρίνονται, είναι άσχετο με την πραγματικότητα κι έχει κουράσει. Και συμφωνώ μαζί του. Έτσι προσπαθώ να μιλήσω για το AIDS με ένα διαφορετικό τρόπο.
Αναφέρεσαι στους όρους που έχεις δημιουργήσει ‘AIDS του παρελθόντος’ (η κρίση του Aids πριν την θεραπεία) και ‘Συνεχιζομενο AIDS’ (παγκοσμιοποίηση της πανδημίας);
Λοιπόν, αυτό είναι το υπόβαθρο. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως δεν γίνεται να έχουν πεθάνει 80 000 άνθρωποι, χωρίς καθόλου επιπτώσεις. Είναι αδύνατο. Προσπαθώ να μιλήσω για αυτές τις συνέπειες που ακολούθησαν, τα πάντα, από τα παιδιά των ανθρώπων που πέθαναν από AIDS (στο βιβλίο μου ειναι τρεις προτάσεις, κάποιος όμως θα μπορούσε να γράψει ολόκληρο βιβλίο για κάτι τέτοιο). Ετσι όπως εγώ τα βίωσα, ως μάρτυρας, οι άνθρωποι δεν πέθαιναν από AIDS, πέθαιναν από την αμέλεια και την αδιαφορία της πολιτείας. Αυτοί ήταν καθαρά πολιτικοί θάνατοι. Συνήθως όταν οι γονείς πεθάνουν από φόνο ή αμέλεια της πολιτείας, τα παιδιά κτίζουν την ταυτότητά τους γύρω από αυτή την εμπειρία. Αλλά τα παιδιά των ανθρώπων που πέθαναν από AIDS στέκονται εντελώς σιωπηλά, αόρατα μέσα στην κουλτούρα μας, γιατί, πιστεύω, πως εχουν από λάθος εσωτερικεύσει πως οι γονείς τους πέθαναν επειδή έκαναν χρήση ναρκωτικών ή ήταν γκέι. Γιατί η αλήθεια είναι πως πέθαναν από την αδιαφορία της κυβέρνησης.
Ακόμα και οι άνθρωποι που έχουν AIDS ζουν μέσα στη σιωπή…
Όλο αυτό έχει μετατραπεί σε μια προσωπική εμπειρία.
Που συνδέεται πάλι με το gentrification.
Υπάρχουν λόγοι για τους οποίους βρισκόμαστε σε αυτή την κρίση στον τομέα της πρόληψης. Κατά την άποψή μου, όπως έγραψα και στο βιβλίο, έχουμε μετατρέψει την πρόληψη σε ιδιωτική υπόθεση. ΄Εχουμε πει πως θα επιτρέψουμε στους ομοφυλόφιλους να έχουν λιγότερα δικαιώματα από τους ετεροφυλόφιλους και συνεχίζουμε μια αναληθή αναπαράστασή τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή προωθούμε εσκεμμένα την απουσία τους από αυτά. Συνεχίζουμε να επιτρέπουμε την αύξηση της ενδο-οικογενειακής ομοφοβίας και το στιγματισμό ομοφυλόφιλων μαθητών μέσα στα σχολεία. Σε αυτους τους ανθρώπους, που είναι αναγκασμένοι να ζουν αντιμετωπίζοντας όλες αυτές τις πιέσεις από την κοινωνία, ερχόμαστε να πούμε, ξέρετε η πρόληψη είναι η δική σας προσωπική ευθύνη. Αυτό δεν στέκει. Αλλά δυστυχώς υπάρχει μια τεράστια γραφειοκρατία στον τομέα της πρόληψης και γι’ αυτό δεν μπορεί να αποκτήσει ένα πολιτικοποιημένο χαρακτήρα, γιατί χρηματοδοτείται από την πολιτεία.
Είναι πολύ αργά να μιλήσουμε για πρόληψη; Πώς μπορούμε να μειώσουμε το κακό που προκαλεί το AIDS, αφού ζούμε ήδη με αυτό;
Ο Νταρνέλ Μουρ που εργάζεται στο Νιούαρκ, έχει πει πως η πρόληψη γίνεται στο σπίτι. Νομίζω πως αυτό είναι μια πολύ σπουδαία ιδέα. Εγώ έμαθα για την αντισύλληψη από τους γονείς μου και νομίζω οι περισσότεροι άνθρωποι μαθαίνουν από τους γονείς τους, τουλάχιστον αυτό ισχύει για τις γυναίκες. Τι θα γινόταν λοιπόν αν οι γονείς κάτσουν κάτω και μιλησουν στα παιδιά τους για το AIDS; Ο Νταρνέλ έχει αυτή την ιδέα για μια καμπάνια για τη μέρα της μητέρας με το θέμα: ‘Μητέρες, αγαπήστε τον γκέι γιο σας’. Αν η πρόληψη ήταν μέρος ενός πιο στενού οικογενειακού δεσμού, ίσως αυτό να ήταν πιο αποτελεσματικό από το να δίνεις δωρεάν πρόσβαση στο μετρό σε στιγματισμένους, περιθωριοποιημένους ανθρώπους που βιώνουν την τιμωρητικοτητα της κοινωνίας.
Σωστα. Υπάρχει αυτό το δοκίμιο που έγραψε ο Έρικ Ρόουφς, ‘ με τον τίτλο ‘Desires as Defiance’ στο οποίο εισηγείται ότι η πρόληψη δεν παίζει ρόλο πλέον γιατί τώρα οι ομοφυλόφιλοι αμφισβητούν την δημόσια υγεία και λόγω αυτού θα απορρίψουν τα οποιαδήποτε μηνύματα προς αυτούς.
Ένα από τα πράγματα που μάθαμε από την επιδημία του κρυσταλλικού meth είναι πως δεν καταστράφηκαν οι ζωές των ανθρώπων και μετά απλά έκαναν σεξ χωρίς προφυλάξεις. Καταστράφηκαν οι ζωές τους γι’ αυτό έκαναν σεξ χωρίς προφυλάξεις.
Πηγή http://www.12thstreetonline.com/2012/02/22/sarah-schulman-interview-part-i/
