Πίσω στα σπιρτόκουτα

Φτάσαμε κατά τις 10 το βράδυ στον Πειραιά. Το πλοίο έδεσε στην πύλη Ε1. Η Ε1 σου επιφυλάσσει μια μεγαλύτερη ξενέρα από τις άλλες πύλες του λιμανιού. Εκτός από τη φρίκη που τρως από το τοπίο και την ζεστή και υγρή εσάνς καυσαερίου αναμεμιγμένο με ουρία, πρέπει να μπεις και σε λεωφορείο για να φτάσεις στο σταθμό. Και αυτό το λεωφορείο δεν θυμίζει σε τίποτα το μικρό λεωφοριάκι που σε πήγαινε μέχρι πριν λίγες ώρες από παραλία σε παραλία. Δεν παίζει ρόκ όπως αυτό που σε πήγαινε από τη Χώρα στο Ρούκουνα, δεν είναι πράσινο όπως αυτό που σε πήγαινε στον Εννιά και στον Δέκα, δε θυμίζει ούτε καν αυτό που έπαιζε Πασχάλη Τερζή και σε πήγαινε στο Μούρο και στη Μαρουσώ για κόκορα και δεν πρόκειται να σε πάει ούτε στον πλατύ γιαλό ούτε στην παχιά άμμο. Μοιάζει όμως καταπληκτικά με κάτι που είχες αφήσει πίσω για μερικές μέρες: με τη ζωή στη μητροπολιτική ζούγκλα.

Και εκεί που πριν λίγες ώρες βούταγες σε γαλάζια νερά μαζί με ηλιοκαμένος ταξιδιώτες και χαλαρωμένους χίπηδες, βουτάς ξαφνικά σε μια ανθρώπινη κομπόστα από ιδρωμένο σιρόπι μαζί με ηλιοκαμένους μικροαστούς και αναστατωμένους χίπηδες.

Ξαφνικά, καθώς από κεκτημένη ταχύτητα χάζευα από τα παράθυρα περιμένοντας μάταια να δω κάτι σε χρώμα τιρκουάζ…

«ΜΠΟΥΜ!!»

«Τι έγινε ρε παιδιά;»

«Τρακάρε ο μαλάκας ο οδηγός»

Κάποιος έπιασε το ανοιχτήρι και άνοιξε βίαια την ανθρώπινη κομπόστα. Οι επιστρέψαντες ξεχύθηκαν στο δρόμο και μαζί με τα άπλυτά τους φορτωμένα στη πλάτη έγιναν ένα θλιβερό καραβάνι που διέσχιζε το λιμάνι. Το εντυπωσιακό ήταν ότι το καραβάνι αυτό ήταν εξαιρετικά ομοιογενές, θαρρείς και κατευθυνόταν όντως στην παράλια της ελεύθερης κατασκήνωσης. Τζίβες, μούσια, μπακ πακ, υπνόσακοι, αιώρες. Τι απέγιναν οι κυρίες με τις ροδάτες βαλίτσες που περιφέρονταν στο καράβι; Οι κύριοι με τα δετά δερμάτινα παπούτσια και τα εργοστασιακά τσιγάρα πως θα πάνε στο τραίνο; Ποια τάξη είναι αυτή που συνδέει τα λεωφορεία με το κάμπινγκ και τις καπνοθήκες με τα χαϊμαλιά;

Η ταξική μου αναζήτηση τερματίστηκε από την αύξηση της ποσότητας ουρίας στον αέρα. Μια ήταν τώρα η απορία μου: όλοι στον Πειραιά έχουν ακράτεια; Και γιατί πάντα βρωμάει περισσότερο όταν επιστρέφεις;

Η κατάληξη της πομπής δεν ήταν αυτή τη φορά σε κεδρόδασος, αλλά στο σταθμό του ηλεκτρικού.

Στο συρμό δεν υπήρχαν πολλά λόγια. Κάποιοι αντάλλαζαν τηλέφωνα, άλλοι κοίταζαν το σχεδιάγραμμα των σταθμών πάνω από την πόρτα, μερικοί έδειχναν να σκέφτονται κάτι που δεν πρόλαβαν στις διακοπές και κάποιοι κόπανοι σου έδιναν τη χαριστική βολή λέγοντάς σου «καλό χειμώνα». Μια ευχή της παρηγοριάς που χρυσώνει τη μούφα, κάτι σαν το «η φτώχια θέλει καλοπέραση».

«ΤΟΥΟΥΤ!!»

Οι πόρτες έκλεισαν και στο πάλκο βγήκε ο πρωταγωνιστής της σημερινής ιστορίας.

«Κύριες και κύριοι συγγνώμη για την ενόχληση…» Ο πρωταγωνιστής δεν φαίνονταν ακόμα αλλά η σιωπή βοηθούσε τη φωνή να ακουστεί σε όλο το βαγόνι. Η χροιά του έμοιαζε με τρίξιμο πόρτας ή νιαούρισμα γέρικης γάτας.

«…δεν είμαι τοξικομανής, άστεγος είμαι, δεν έχω λεφτά και κοιμάμαι σε παγκάκια σε… σε … σε σπιρτόκουτα…»

Σε τι; Ναι, σε σπιρτόκουτα. Μάλλον ο μικρός τοξικομανής-πρωταγωνιστής, αν και είχε μάθει το κείμενο, μπέρδεψε τα χαρτόκουτα με τα σπιρτόκουτα!

Κανείς δεν γέλασε. Κανείς δεν κοίταξε κάποιον άλλον. Όλοι όμως έριξαν μια κλεφτή ματιά στον πρωταγωνιστή, ενδεχομένως για να δουν αν χωράει σε σπιρτόκουτο.

Και ήταν όντως λιλιπούτιος. Στέκονταν σε στάση που θύμιζε μισό βαθύ κάθισμα κάνοντας μικρές περιοδικές ταλαντώσεις- κάτι που μου επανέφερε την χρόνια απορία μου για τους τετρακέφαλους των τοξικομανών. Τα βλέφαρά του ήταν και αυτά υπό κατάρρευση σε αντίθεση με τα σταγονίδια του ιδρώτα που στέκονταν ακίνητα χωρίς να ρετζελάν στο μέτωπό του. Το χρώμα του θύμιζε το κίτρινο λεωφορείο που σε πάει στο Σαρακίνικο.

Ανταπόκριση καμιά. Κανένα βλέμμα. Η επαιτεία χρειάζεται ή ταλέντο ή ειλικρίνεια. Το λάθος στο κείμενο του πρωταγωνιστή και οι σούστες που συνόδευαν την κατάφαση «δεν είμαι τοξικομανής» ήταν μάλλον οι αιτίες που ο νεαρός δεν έκανε σεφτέ. Κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του παρά μονό τόσο όσο χρειάζονταν για να μην έρθει σε επαφή με τις σταγόνες του ιδρώτα που παρέμεναν σταθερές σε όλο το σώμα του νεαρού επαίτη.

«Ε, κυρία εσείς δεν με ακούτε; κοιμάμαι σε σπιρτόκουτα.»

Το «ε» ήταν δυνατό-κοφτό, σε πτώση κλητικής. Προσωπικό κάλεσμα απόγνωσης μετά την αποτυχία του γενικού παραγγελμένος. Ο νεαρός έκανε τις τελευτές απέλπιδες προσπάθειες χωρίς κείμενο- αυτοσχεδιάζοντας, κρατώντας όμως πάντα το σπιρτόκουτο σαν κατοικία και σαν εργαλείο οίκτου.

«Ε, δώστε μου ένα ευρώ να φάω κι εγώ ένα κρουασάν, κοιμάμαι σε σπιρτόκουτα σας λέω…»

Το ψωμί έχει χάσει την ποιητική του διάσταση. Η αναζήτησή του δεν είναι πλέον αυτή που περιγράφει την έλλειψη. Όχι γιατί είναι δεδομένο, αλλά μάλλον γιατί είναι ιστορικά φορτισμένο.

Το σπιρτόκουτο είναι ένα κουτί που έχει μέσα όμοια σπίρτα. Όλα τα κουτιά έχουν μέσα όμοια αντικείμενα και όλα τα όμοια αντικείμενα στοιβάζονται σε κουτιά. Κουτιά από μπισκότα, κομπόστες, λεωφορεία, ντουλάπια, διαμερίσματα, κελιά, κλουβιά. Τα κουτιά προσφέρουν στέγη αλλά περισσότερο έχουν φτιαχτεί για να απομονώνουν τα όμοια από τα ανόμοια. Να περιορίζουν την επαφή και την γνώση για το άλλο κουτί, την ενσυναίσθηση και την κατανόηση των ανόμοιων. Ίσως γι’αυτό κανείς δεν κατάλαβε το νεαρό τοξικομανή και ίσως γι’αυτό ο νεαρός τοξικομανής δεν γνώριζε πώς να απευθυνθεί στο κοινό του.

Η διαφορά του κοινού κουτιού με το σπιρτόκουτο είναι ότι το σπιρτόκουτο έχει στο πλάι αυτή την καφέ ανάγλυφη γραμμή που βάζει φωτιά στους ενοίκους του. Από τα κοινά κουτιά μπορείς να δραπετεύσεις πιο εύκολα, ή έστω μπορείς να αποδράσεις για κάποιες ώρες και να επιστρέψεις στην ασφάλειά τους. Η έξοδος όμως από το σπιρτόκουτο τις περισσότερες φορές σηματοδοτεί το τέλος.

(Για όλους εσάς που κοιμάστε σε σπιρτόκουτα, για όλους εσάς που κατοικείτε σε άλλο κουτί και δεν σας βλέπω, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γραφώ ‘ιστορίες μετά το ραντεβού στο περιθώριο’.)

Kalikatzarakos.

Υγ. Τη φωτογραφία του άρθρου την έκλεψα από τη σελίδα “spirtokouta” στο facebook. Ευχαριστώ τις Dimitra & Victoria για τις δημιουργίες τους. Μπορείτε να τις δείτε εδώ: www.facebook.com/spirtokouta

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments