Πού μπορούν οι γυναίκες να βρουν ένα σπίτι;

Της Wambui Mwangi

H Wambui Mwangi είναι μια μετα-αποικιοκρατική ακαδημαϊκός, συγγραφέας και φωτογράφος που ζει στο Ναϊρόμπι. Έχει εργαστεί στο Ινστιτούτο Γκόρι στη Σενεγάλη και στο Πανεπιστήμιο Αγκα Τσαν στο Ναϊρόμπι. Έχει διδάξει πολιτικές επιστήμες στο Βάσσαρ και στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο. Τα βιβλία και οι φωτογραφίες της έχουν εμφανιστεί σε διάφορες εκδόσεις παγκοσμίως.

Να με αναπνέεις, με καθαρότητα

Να με αναπνέεις, με ασφάλεια

Να με αναπνέεις, στο σπίτι.

Από το ποίημα της Σαϊλτζα Πατέλ, Η Κραυγή

Είμαι πολιτικός επιστήμονας. Έχω μελετήσει τις μορφές πολιτικής εξουσίας που επικρατούν ανα τον κόσμο, εδώ και πολλά χρόνια. Πολλοί αξιόλογοι καθηγητές μου έχουν διδάξει, αλλά τα πιο σημαντικά πράγματα θεωρώ πως μου τα έμαθε η μάνα μου. Ήταν μια ευγενική και γενναιόδωρη γυναίκα, θεραπεύτρια, που ποτέ όμως δεν μασούσε τα λόγια της. Μου είχε πει ξεκάθαρα και αυστηρά πως αυτός ο κόσμος θα ηταν εχθρικός απένταντί μου γιατί :

Στον κόσμο δεν αρέσουν οι Αφρικανοί.

Στον κόσμο δεν αρέσουν οι μαύροι.

Στον κόσμο δεν αρέσουν οι γυναίκες.

Κι εγώ, ήμουν και τα τρία.

Σπούδασα πολιτικές επιστήμες επειδή ήθελα να μάθω πώς ο κόσμος είχε ταξινομηθεί με τέτοιο τρόπο, που τον έκανε εχθρικό απέναντι σε ανθρώπους σαν εμένα. Διάβασα πολύ σπουδαία βιβλία για το πως η ανθρώπινη κοινωνία πρέπει να είναι οργανωμένη. Ως φοιτητές, αναφερόμασταν σε αυτή τη μεγάλη παράδοση της δυτικής πολιτικής φιλοσοφίας, γραμμένη κυρίως από λευκούς ως ‘Διαβάζοντας Πλάτωνα στο ΝΑΤΟ’. Με πολύ λίγες εξαιρέσεις, αυτοί οι σπουδαίοι διανοούμενοι έδειχναν περιφρόνηση στους Αφρικανούς, τους μαύρους και τις γυναίκες όλων των χρωμάτων.. Διαβάζω, για παράδειγμα, πως οι Αφρικανοί δεν έχουν ιστορία (Χέγκελ), ότι οι μαύροι είναι λιγότερο άνθρωποι (Βολταίρος) και ότι η φυσιολογία των γυναικών εμποδίζει την ικανότητά τους να σκέφτονται (Αριστοτέλης).

Έχω διαβάσει όλους τους λόγους που χρησιμοποιήθηκαν ως επιχειρήματα για να εγκαθιδρύσουν κοινωνίες και κοινωνικά συστήματα στα οποία η Αφρικανή γυναίκα θα είναι στο χαμηλότερο κοινωνικό και πολιτικό στρώμα.. Αυτό το σκεπτικό κάνει εμένα και ανθρώπους σαν εμένα ανα τον κόσμο, ανίκανους να ανήκουμε κάπου, μας αρνείται την αναγνώριση πως άνθρωποι σαν εμένα έχουν συνδράμει στην ιστορία αυτού του κόσμου και εκμηδενίζει τον ανθρωπισμό και τη γενεαλογία όλων των γυναικών, ιδιαίτερα των Αφρικανών ή αυτών που ανήκουν στην Αφρικανική διασπορά.

Παρόλο που διαφωνώ κάθετα με αυτό τον τρόπο σκέψης, δεν μετανιώνω για τα χρόνια που πέρασα ακούγοντας προσεκτικά και λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τα επιχειρήματα του αρσενικού δυτικού κανόνα κοινωνικής και πολιτικής θεωρίας. Είναι αναγκαίο κανείς να γνωρίζει τον εχθρό του. Αυτό το σκεπτικό είναι ξεκάθαρα ο εχθρός μου. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μου ρίξεις μια ματιά και θα καταλάβεις. Ζυγίζω 43 κιλά με τα ρούχα. Έχω ύψος 1.50 m φορώντας παπούτσια. Είμαι μια μεσήλικη γυναίκα, αλλά τα περισσότερα δεκατετράχρονα παιδιά είναι ψηλότερα και δυνατότερα από μένα. Ταξιδεύω τον κόσμο μέσα σε αυτό το σώμα, το σώμα μιας μικροκαμωμένης Αφρικανής που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ναϊρόμπι.

Ήμουνα μέσα σε αυτό το γυναικείο αφρικανικό σώμα, όταν διάβαζα τόσα χρόνια πολιτική θεωρία. Αυτά τα αφρικανικά γυναικεία μάτια, είναι που διάβαζαν προσβολές, φτιαγμένες περίτεχνα με σύνθετες εκφράσεις, για όλα όσα είμαι. Τα αφρικανικά μου χέρια, τα δικά μου, είναι αυτά που γύριζαν τις σελίδες βιβλιών σπουδαίων στοχαστών που υποβίβαζαν την ύπαρξή μου. Αυτός ο εγκέφαλος Αφρικανής γυναίκας αντιμετώπιζε, αμφισβητούσε, έπαυε να πιστεύει και προσπαθούσε να καταρρίψει ένα τρόπο σκέψης που χρησιμοποιήθηκε για να χτιστεί ένας κόσμος εχθρικός για ανθρώπους σαν εμένα.

Όταν βρισκόμουν μακριά από την Κένυα, θέτοντας το μυαλό μου ενάντια σε λευκούς άνδρες, ως επί το κλείστον νεκρούς, ήθελα μόνο να επιστρέψω σπίτι μου. Ήθελα απλά, να είμαι σπίτι μου. Να είμαι ξανά σε ένα μέρος που δεν θα χρειαζόταν να πω πώς γράφεται το όνομά μου γράμμα γράμμα στο τηλέφωνο. Ήθελα να είμαι με αυτούς που με θυμόντουσαν από τότε που ήμουν κοριτσάκι. Αλλά, μετά την επιστροφή μου στο σπίτι μου, ξεκίνησα να παρατηρώ αυτό που ο Keguro Macharia περιγράφει ως ‘το να είσαι γυναίκα στην Κένυα σημαίνει να βρίσκεσαι συνεχώς δίχως σπίτι’.

Αυτή η κοινωνία αρνείται στις γυναίκες το δικαίωμα να βρίσκονται στο σπίτι λόγω των τρομακτικών στατιστικών ενδο-οικογενειακής βίας. Σε όλα τα συστήματα καταπίεσης, είναι αναγκαία η καθημερινή επανάληψη μιας μορφής βίας, που στοχεύει στην νορμαλοποίηση της περιφρόνησης προς το θύμα, δημιουργώντας έτσι ένα πλαίσιο που επιτρέπει την επικράτηση μιας θεαματικότερης μορφής βίας ενάντια σε όλους τους καταπιεζόμενους. Αυτές οι επαναλήψεις βιαιότητας και βεβήλωσης των γυναικών, συμβαίνων σε όλα τα νοικοκυριά της Κένυας καθημερινά, κάθε ώρα.

Δεν επιτρέπεται στις γυναίκες να είναι στο σπίτι τους στην Κένυα. Στις γυναίκες, μας απαγορεύεται να βρισκόμαστε μέσα στα σπίτια μας. Οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να είμαστε στο πιο οικείο σπίτι μας, το σώμα μας, παρόλο που το άρθρο 28 του Συντάγματος εξασφαλίζει πως ‘κάθε άτομο έχει το δικαίωμα ελευθερίας και ασφάλειας του ανθρώπου’. Οι γυναίκες είναι άνθρωποι, αλλά οι γυναίκες στην Κένυα δεν έχουν ούτε την ελευθερία ούτε την ασφάλεια του εαυτού τους. Εδώ βλέπουμε ξανά τη συστηματική άρνηση του ανθρωπισμού μου και του ανθρωπισμού όλων των Αφρικανών γυναικών. Εδώ, στο σπίτι, στην Κένυα.

Η Σαϊλτζα Πατέλ έχει πει ότι ‘το σώμα μας είναι το πρώτο μας σπίτι’. Ίσως να ειναι επειδή ζω σε ένα τόσο μικρό σώμα-σπίτι, που καταλαβαίνω καθαρά τη σχέση ανάμεσα στην ατομική ενσάρκωση και τα πολιτικά γεγονότα. Τα πολιτικά γεγονότα πραγματοποιούνται μέσα και πάνω στα κορμιά των ανθρώπων. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε το κορμί μας. Δεν είναι μόνο το πρώτο μας σπίτι, αλλά αυτό από το οποίο δεν υπάρχει καμία πιθανότητα φυγής. ‘Το προσωπικό είναι πολιτικό’ όχι μόνο επειδή οι πράξεις ενός ατόμου είναι κομμάτι ενός μεγαλύτερου πολιτικού τοπίου, αλλά επειδή το μεγαλυτερο πλαίσιο πραγματώνεται και ενσαρκώνεται μέσα στην εμπειρία των σωμάτων των ανθρώπων.

Η άρνηση πως μια διαφορετική κοινωνική ομάδα είναι άνθρωποι, είναι μια μορφή καταπίεσης. Όλα τα συστήματα καταπίεσης είναι όμοια στο πλαίσιο της συστημικής και συστηματικής αδικίας και στις μορφές βίας που διαιωνίζουν ενάντια στους καταπιεζόμενους μέσα σε συγκεκριμένα πολιτισμικά πλαίσια, που ταυτόχρονα και ενθαρρύνουν και απορίπτουν την κακοποίηση των θυμάτων.

Οι γυναίκες στην Κένυα προστατεύονται συνταγματικά ως άνθρωποι, όμως πολλοί άντρες χρησιμοποιούν το δικό τους σώμα για να μας διδάξουν ότι είμαστε κατώτερες από αυτούς, ή για να εκφράσουν οργή για τα δεινά που τους επιβάλλει ο κόσμος ή για να ξανακερδίσουν μια παραμορφωμένη αίσθηση ανδρισμού που βασίζεται στο ότι το να είσαι άνδρας σημαίνει να κάνεις κακό σε γυναίκες. Η Κένυα έχει παράξει μια μορφή ανδρισμού που ενθαρρύνει και επικαλύπτει τις φρικαλαιότητες ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών για ασφάλεια και συγκατάθεση για αυτά που συμβαίνουν στα σωματά μας. Οι άνδρες στην Κένυα επιτρέπουν σε άλλους άνδρες να μας αρπάζουν, να μας βιάζουν, να μας παρενοχλούν, να μας κάνουν κακό, να μας εξεφτελίζουν, να μας απανθρωπίζουν και να μας αρνούνται το δικαίωμα πρόσβασης στο ιερό του εαυτού μας.

Αν μια γυναίκα τολμήσει να παραπονεθεί γι’ αυτόν τον ξεσπιτωμό από το ίδιο το σώμα της, ακολουθεί σχεδόν αμέσως μια απάνθρωπη εκδικητική κοινωνική τιμωρία, που ξεκινά από διάφορες μορφές διαπόμπευσης και αποσιωποίησης από την οικογένεια και τους φίλους, μέχρι τον εκφοβισμό και τις απειλές από ξένους. Όπως σημειώνει η Μαρζίγια Μοχαμεντάλι, ‘αυτή η στάση της κατηγορίας του θύματος είναι κάτι βαθιά ριζωμένο μέσα στην κοινωνία, που παρατηρείται σε πολλές διαφορετικές κουλτούρες’.

Οι γυναίκες στην Κένυα, γενικά μιλώντας, δεν περιλαμβάνονται στον εθνικό πόθο για περισσότερη ελευθερία, λιγότερη αθλιότητα, περισσότερη αξιοπρέπεια, λιγότερη περιθωριοποίηση, περισσότερη ειρήνη και λιγότερη βία. Πολλοί άντρες τα θέλουν αυτά, μόνο για τον εαυτό τους. Αυτοί οι ίδιοι άντρες δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν πως οι γυναίκες είναι άνθρωποι που μπορεί κι αυτές να θέλουν τα ίδια πράγματα, τόσο για τον εαυτό τους όσο και για τους άντρες. Συμφωνώ με τον Κένεντι Κανιάλι, ότι ‘αν οι στρίγγλες φεμινίστριες υπήρξαν ποτέ, είναι για λογαριασμό μιας αλήθειας που φώναζαν, μα που ξανά και ξανά δεν παραδέχτηκε ποτέ κανείς.’

Η βία κατά των γυναικών συμβαίνει στην πραγματική ζωή, σε πραγματικούς ανθρώπους. Μας καταστρέφει. Μαζί με την Γουαρίμου Μουράιθι, ΄όλοι γνωρίζουμε κάποιες γυναίκες που δεν επιβίωσαν’. Ακόμα κι όταν αυτή η βία δεν σκοτώνει ή δεν προκαλεί σωματικές ζημιές, μας θάβει ζωντανές στη σιωπή του πόνου και της ντροπής. Αυτή η σωματική και ψυχική βία αφήνει ουλές που δεν φεύγουν.

Οι γυναίκες στην Κένυα θέλουν να νιώθουν ασφάλεια μέσα στο άμεσο σπίτι τους, το σώμα τους.

Οι γυναίκες στην Κένυα θέλουν να είναι ασφαλείς μέσα στα σπίτια τους, που είναι και δικά μας σπίτια.

Οι γυναίκες στην Κένυα θέλουν να είναι ασφαλείς στο σπίτι τους, που είναι η πατρίδα τους, η Κένυα.

Οι γυναίκες στην Κένυα, θέλουν ένα σπίτι σε μια πολιτική κοινότητα, που τους παρέχει ελευθερία, δικαιοσύνη, ασφάλεια, αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Αν ένα τέτοιο σπίτι δεν υπάρχει εδώ, τότε που πρέπει να πάμε;

Πηγή Where can women be at home? (Published in the New Internationalist)

Μετάφραση: BlackCat

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο