του Αργύρη Αργυριάδη
Στο γνωστό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ο αυτοκράτορας, έχει εξαπατηθεί για να αγοράσει ένα απαγορευτικά ακριβό κουστούμι που υποτίθεται ότι είναι ορατό μόνο σε όσους είναι έξυπνοι, ικανοί και ευυπόληπτοι. Περιτριγυρισμένος από επαγγελματικούς κόλακες και άλλους που χαμογελούν χαζά και γονατίζουν, ο αυτοκράτορας – αλαζόνας, αγνοεί τη γύμνια του και περνώντας μέσω της πόλης με το νέο του κοστούμι, μέχρι που ένα παιδί τολμά να εκφράσει ό, τι όλοι οι άλλοι σκέπτονταν, αλλά πολύ φοβόνταν να πουν μήπως χαρακτηριστούν ως ηλίθιοι ή ανίκανοι: «Αυτός δεν φοράει τίποτα !»
Στην συγκεκριμένη περίπτωση τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα δεν είναι τίποτα άλλο από τους δημοκρατικούς θεσμούς και την νομιμότητα. Ο Αναρχικός Νίκος Ρωμανός σαν το παιδί του παραμυθιού αποκαλύπτει την γύμνια που έχει το σημερινό καθεστώτος του ολοκληρωτισμού: Ο αυτοκράτορας είναι γυμνός, δεν φοράει τίποτα. Ότι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό, αλλά στηρίζεται στον αυταρχισμό και την βαρβαρότητα. Συνθήκη που βιώνει ο Αναρχικός Νίκος Ρωμανός από την αρχή της σύλληψης του.
Αφού του επέτρεψαν να δώσει εξετάσεις για να σπουδάσει και τα κατάφερε, αφού προσπάθησαν να τον αφομοιώσουν με «βραβεύσεις» & να τον δωροδοκήσουν με χρηματικά βραβεία και αρνήθηκε, στην συνέχεια η δημοκρατία μέσω του υποτιθέμενου σωφρονιστικού της συστήματος τον εκδικείται με μια γελοία δικαιολογία περί πιθανής απόδρασης του και άλλες εικασίες. Υπό το σκεπτικό αυτό η εξουσία αναγάγετε στον πανοπτικό ρυθμιστή επί παντός επιστητού και σε αυτό το κληρονομικό χάρισμα που μπορεί μελλοντολογικά να προβλέπει τι πρόκειται να πράξει ο καθένας, τότε είμαστε όλοι ως κοινωνία όχι απλά ύποπτοι, αλλά ισόβια και εκ των προτέρων καταδικασμένοι.
Ως Αναρχικοί δεν θα σταθούμε στο αυτονόητο του δικαιώματος μόρφωσης κάθε κρατούμενου που αποτελεί όχι μια παραχώρηση της εξουσίας αλλά αποτέλεσμα του αγώνων των κρατουμένων. Αξίζει όμως να επισημανθεί ότι η άρνηση των εκπαιδευτικών αδειών δεν δείχνει απλά το αντιφατικό στοιχείο του σωφρονισμού, αλλά υποδηλώνει ρητά, ότι πλέον προνόμια θα έχουν μόνο οι πειθαρχημένοι κρατούμενοι.
Η φυλακή σύμφωνα με τον Πέτρο Κροπότκιν « Δεν βελτιώνει εκείνους που διαβαίνουν τα τείχη της. Όσο και αν την μεταρυθμίζουν, πάντα θα περιμένει ένας τόπος περιορισμού, ένα τεχνητό περιβάλλον σαν μοναστήρι, που θα κάνει τον φυλακισμένο όλο και πιο ακατάλληλο για να ζήσει μέσα στην κοινότητα. Δεν επιτυγχάνει τον σκοπό της. Ντροπιάζει την κοινωνία και πρέπει να εξαφανισθεί. Είναι ένα κατάλοιπο βαρβαρότητας.» Εκατό σχεδόν χρόνια από την διαπίστωση του αυτή λίγα πράγματα έχουν αλλάξει, η ουσία όμως της φυλακής παραμένει η ίδια.
Για να φτάσουμε στο πολύ βασικό σημείο και αποτελεί την ουσία κατά την άποψη μου, του αγώνα του Νίκου Ρωμανού που δεν είναι άλλο από την αυστηροποίηση του εγκλεισμού και τις ασφυκτικές συνθήκες στις φυλακές τύπου Γ. Άλλωστε όπως δήλωσε και ο ίδιος, ο αγώνας αυτός είναι μια «ανάσα ελευθερίας». Φυσικά η ανάσα του είναι και ανάσα μας, εντός και εκτός φυλακών. Η αυστηροποίηση του εγκλεισμού είναι στην ουσία η προσπάθεια από το κράτος να σπάσει τις αντιστάσεις εντός των φυλακών, να τρομοκρατήσει τους κρατούμενους και να νουθετήσει τους απείθαρχους. Στέλνει όμως και ένα μήνυμα για το τι θα πάθουν στους απέξω και αυτό αφορά τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγωνιστές καθώς και μια όλο και αναπτυσσόμενη νεολαία που εξεγείρεται ενάντια στον παλιό κόσμο με τα δικά της ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Η αποτροπή δεν γίνεται στην πρόληψη καμίας εγκληματικότητας, μιας και η ύπαρξη του συστήματος είναι από μόνο του ένα διαρκές έγκλημα. Στοχεύει στην ακόμα περισσότερο ποινικοποίηση όσων αντισταθούν που πλέον θα βρίσκονται απομονωμένοι και χωρίς την δυνατότητα επικοινωνίας με τους οικείους τους μέσα σε φυλακές τάφους, που θα φρουρούν απέξω ανθρωποφύλακες – σκυλιά υπό την προστασία αντιαρματικών όπλων.
Στις 2 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη σε όγκο και παλμό διαδήλωση. Παράλληλα οι πολύμορφές κινητοποιήσεις δεν κατάφεραν να φτάσουν στα αυτιά των «αρμοδίων» ανθρωποφυλάκων που με την περίσσια απανθρωπιά που τους διακρίνει απάντησαν αρνητικά στο αυτονόητο αίτημα του απεργού πείνας την επόμενη μέρα. Αν οι φωνές των αλληλέγγυων και οι εκκλήσεις των γιατρών για την υγεία του Νίκου Ρωμανού δεν φθάνουν στα αυτιά τους είναι διότι πάσχουν όπως όλοι όσοι αποκτούν εξουσία, από «αυταρχική περηφάνια» χαρακτηριστικό κάθε δυνάστη.
Σε ένα άλλο γνωστό παραμύθι, ο «βασιλιάς με τα γαϊδουρινά αυτιά» τα αποκτά για να μην γίνει περήφανος. Στην περίπτωση του εισαγγελέα και του δικαστικού συμβουλίου αποδεικνύεται πόσο ερμητικά κλειστά αυτιά έχουν και πόσο γαϊδούρια μπορούν να γίνουν υπό το βάρος της υπεράσπισης μιας υποτιθέμενης δημοκρατίας. Η οποία αυτόκλητα ζητάει να προστατεύσει υποτίθεται την κοινωνία από το κακό που η ίδια τις προκαλεί. Όσο όμως και να το θέλουν δεν μπορούν να σταματήσουν την οργή και την εξέγερση.
Η 6 Δεκεμβρίου είναι κοντά και ως γνωστόν «η πιο ριζοσπαστική ιδέα είναι η ισχυρή μνήμη» για τους καταπιεσμένους. Και μιας και υπό την ακριβή έννοιά του το παραμύθι είναι μια σύντομη λαϊκή ιστορία που ενσωματώνει το έθος, το οποίο μπορεί να εκφραστεί ρητά στο τέλος του ως αξιωματική αρχή: Για να μην ζήσουν αυτοί καλά, αλλά εμείς καλύτερα, ανάμεσα μας και ο Νίκος Ρωμανός. Λυπούμαστε που σας χαλάμε το ανύπαρκτο «εορταστικό» κλίμα, αλλά ο κάθε αγώνας για την ελευθερία ή έστω για μια ανάσα αυτής, είναι το μόνο αίσιο τέλος ενάντια σε κάθε δημοκρατικό παραμύθι της εξουσίας.
Αλληλεγγύη στον Νίκο Ρωμανό και σε όλους τους απεργούς πείνας.
