«Βραχιολάκι»: Ευεργέτημα ή στιγματισμός;

Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα Εποχή. Δημοσιεύθηκε όταν έγιναν οι πρώτες ανακοινώσεις για το “βραχιολάκι”   όταν αρχικά η κυβέρνηση το παρουσίασε ως μέτρο για την αποσυμφόρηση των φυλακών. Το άρθρο παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο και σήμερα.

f.

 

b2ap3_thumbnail_55355.png

 

Tης
Αφρο­δί­της Κου­κου­τσά­κη

Ο υ­περ­πλη­θυ­σμός των φυ­λα­κών εί­ναι έ­να πρό­βλη­μα, το ο­ποίο ε­πα­νέρ­χε­ται συ­νε­χώς στο δη­μό­σιο λό­γο. Κυ­ρίαρ­χος ό­μως πα­ρα­μέ­νει ο ο­ρι­σμός του ως προ­βλή­μα­τος α­σφά­λειας, του­τέ­στιν πα­ρε­μπό­δι­σης της α­πο­τε­λε­σμα­τι­κής φύ­λα­ξης των κρα­του­μέ­νων –δεν θα μπω καν στον κό­πο ν’ α­να­φερ­θώ σε ό­ρους ό­πως α­να­μόρ­φω­ση ή κοι­νω­νι­κή ε­πα­νέ­ντα­ξη, κα­θώς η ί­δια η δο­μή του τι­μω­ρη­τι­κού ε­γκλει­σμού α­να­δει­κνύει πο­λύ πιο εύ­γλωτ­τα α­πό ο­ποιον­δή­πο­τε νο­μι­μο­ποιη­τι­κό λό­γο ποιος εί­ναι ο ορ­γα­νω­τι­κός στό­χος της φυ­λα­κής.

Ταυ­τό­χρο­να, ό­μως, ο υ­περ­πλη­θυ­σμός των φυ­λα­κών εν­δύε­ται και ση­μα­σίες, οι ο­ποίες τον α­νά­γουν στην α­πά­ντη­ση ε­νός «μεί­ζο­νος κοι­νω­νι­κού προ­βλή­μα­τος», κα­θώς κυ­ρίαρ­χος ε­πί­σης εί­ναι ο λό­γος πε­ρί ε­κρη­κτι­κής αύ­ξη­σης της ε­γκλη­μα­τι­κό­τη­τας, συ­ντε­λώ­ντας στην α­να­πα­ρά­στα­ση ε­νός κρά­τους που εί­ναι α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό και α­μεί­λι­κτο α­πέ­να­ντι στην ε­γκλη­μα­τι­κό­τη­τα.
Αυ­τές τις μέ­ρες μπή­κε σε δη­μό­σια δια­βού­λευ­ση η ε­φαρ­μο­γή του μέ­τρου της η­λεκ­τρο­νι­κής πο­δο­πέ­δης, του­τέ­στιν του κα­θε­στώ­τος η­λεκ­τρο­νι­κής ε­πι­τή­ρη­σης  κα­τα­δί­κων που βγαί­νουν α­π’ τη φυ­λα­κή έ­χο­ντας ε­κτί­σει μέ­ρος της ποι­νής τους ή ως πε­ριο­ρι­στι­κός ό­ρος στην πε­ρί­πτω­ση α­δειού­χων κα­τα­δί­κων ή υ­πο­δί­κων.

Το «αυ­το­νό­η­το» της ε­πι­τή­ρη­σης

Ο νο­μο­θέ­της εί­ναι σα­φής: με­τα­ξύ άλ­λων,  α­να­φέ­ρε­ται ρη­τά τό­σο στο ζή­τη­μα της α­πο­συμ­φό­ρη­σης των φυ­λα­κών ό­σο και ο «πε­ριο­ρι­σμός του αι­σθή­μα­τος του φό­βου και της α­να­σφά­λειας στην κοι­νω­νία». Δη­λα­δή έ­να τε­χνι­κό/δια­χει­ρι­στι­κό ζή­τη­μα, αλ­λά και έ­να ι­δε­ο­λό­γη­μα που α­νά­γει τον «φό­βο του ε­γκλή­μα­τος» σε νο­μι­μο­ποιη­τι­κό λό­γο ε­νός ο­λό­κλη­ρου πλέγ­μα­τος ποι­νι­κών πρα­κτι­κών, που, συ­νο­λι­κά νοού­με­νο, δεν α­φο­ρά μό­νον τους κρα­τού­με­νους αλ­λά ο­λό­κλη­ρο το κοι­νω­νι­κό σώ­μα, το ο­ποίο στα­δια­κά κα­θί­στα­ται ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο «δια­φα­νές», ό­λο και  πιο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά ε­πι­τη­ρού­με­νο με ό­ρους «αυ­το­νό­η­της α­να­γκαιό­τη­τας».

Και ε­κεί, α­νά­με­σα στο πρό­βλη­μα του υ­περ­πλη­θυ­σμού των φυ­λα­κών και τον πε­ριο­ρι­σμό του αι­σθή­μα­τος του φό­βου και της α­να­σφά­λειας, το σώ­μα του κρα­τού­με­νου πα­ρα­μέ­νει στό­χος και μέ­σο για την ά­σκη­ση πο­λι­τι­κών, για την πα­ρα­γω­γή Λό­γων που υ­περ­βαί­νουν κα­τά πο­λύ  το δί­πο­λο έ­γκλη­μα/τι­μω­ρία κα­λύ­πτο­ντας έ­να ο­λό­κλη­ρο φά­σμα κα­νό­νων κοι­νω­νι­κής πει­θαρ­χίας.

Ευερ­γέ­τη­μα ή στιγ­μα­τι­σμός;

Το πε­ρί­φη­μο «βρα­χιο­λά­κι» -σαν έ­να με­γά­λο ρο­λόι α­σφα­λι­σμέ­νο στο α­στρά­γα­λο του ε­πι­τη­ρού­με­νου- εμ­φα­νί­ζε­ται ως εκ­συγ­χρο­νι­στι­κό μέ­τρο και ευερ­γέ­τη­μα για τον κρα­τού­με­νο και α­κού­γε­ται ως υ­περ­βο­λή η υ­πό­θε­ση ό­τι εί­ναι το υ­λι­κό ση­μά­δι που α­φή­νει η τι­μω­ρη­τι­κή ε­ξου­σία ε­πά­νω σ’ αυ­τόν που του πα­ρα­χω­ρεί ε­λευ­θε­ρία υ­πό προϋπο­θέ­σεις, για να θυ­μά­ται και να θυ­μί­ζει στους υ­πό­λοι­πους ό­τι η ε­λευ­θε­ρία εί­ναι πα­ρα­χώ­ρη­ση υ­πό προϋπο­θέ­σεις, α­κό­μα κι ό­ταν νο­εί­ται ως δι­καίω­μα.   

Στο πλαί­σιο αυ­τού του σύ­ντο­μου ση­μειώ­μα­τος, δεν θα στα­θώ στα προ­βλή­μα­τα, τις α­ντι­φά­σεις, τις δια­κρί­σεις και τις αυ­θαι­ρε­σίες που θα συ­νο­δέ­ψουν την ε­φαρ­μο­γή του μέ­τρου –και γι’ αυ­τό μπο­ρού­με να εί­μα­στε βέ­βαιοι, αρ­κεί να σκε­φτού­με ό­τι η δι­καιο­σύ­νη α­πο­νέ­με­ται δια των υ­πο­κει­μέ­νων της, τα ο­ποία ερ­μη­νεύουν τους νό­μους, ά­ρα ο νό­μος δεν εί­ναι μη­χά­νη­μα στο ο­ποίο ρί­χνεις κέρ­μα και βγά­ζει α­πό­φα­ση, ό­πως, με­τα­ξύ πολ­λών πα­ρα­δειγ­μά­των, α­να­δει­κνύει και το πλή­θος των α­πο­φά­σεων για προ­σω­ρι­νή κρά­τη­ση, ό­σο κι αν αλ­λά­ζουν τα σχε­τι­κά νο­μο­θε­τή­μα­τα.

Διό­τι εί­ναι ί­σως α­κρι­βώς στο ε­πί­πε­δο της πα­ρα­γω­γής νο­η­μά­των το κρί­σι­μο ση­μείο στο ο­ποίο θα πρέ­πει ν’ α­να­ζη­τή­σου­με και τους λό­γους για τους ο­ποίους η α­πο­συμ­φό­ρη­ση των φυ­λα­κών δεν ε­πι­χει­ρεί­ται με μια γεν­ναία νο­μο­θε­τι­κή ρύθ­μι­ση α­πο­ποι­νι­κο­ποίη­σης ή με ρυθ­μί­σεις που να βά­ζουν α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά φραγ­μούς στην τά­ση για μα­ζι­κές α­πο­φά­σεις προ­σω­ρι­νής κρά­τη­σης, πε­ριο­ρί­ζο­ντας έ­τσι δρα­στι­κά τον ποι­νι­κό πλη­θυ­σμό.

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο