Εδώ και περίπου δύο εβδομάδες αρκετές σχολές που τελούσαν υπό κατάληψη σιγά σιγά ανοίγουν. Πρώτα άνοιξαν μικρότερες περιφερειακές σχολές, μετά διάφορα τμήματα του ΑΠΘ και του Καποδιστριακού, σχολές του Πολυτεχνείου, η Πάντειος και έτσι σιγά σιγά όπως φαίνεται άρχισε η πτώση του καλοκαιρινού θα φοιτητικού κινήματος ενάντια στο νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου.
Τα λάθη που έγιναν όλη αυτή τη περίοδο, κατά την άποψη μου, είναι λίγα αλλά σημαντικά. Για παράδειγμα πιστεύω ότι οι καταλήψεις έπρεπε να ξεκινήσουν μετα την εξεταστική περίοδο ώστε να συμπέσουν χρονικά με τις μαθητικές κινητοποιήσεις και να αποκτήσει ο αγώνας πραγματικά πανεκπαιδευτικό χαρακτήρα. Και πάλι, όμως, δεδομένων των συνθηκών και την θατσερική στάση της Υπουργού (που δεν κάλεσε τους φοιτητές ούτε μία φορά στο τραπέζι των συνομιλιών), το φοιτητικό κίνημα έδειξε γρήγορα αντανακλαστικά αλλά για συγκεκριμένους λόγους, που θα αναφέρω παρακάτω, ξεθώριασε με την ίδια ταχύτητα.
Θεωρώ ότι με το τέλος των φετινών κινητοποιήσεων κλείνει ο κύκλος που ξεκίνησε με το φοιτητικό κίνημα του 2006. Ένα κίνημα που γεννήθηκε αυθόρμητα, μαζικοποιήθηκε γρήγορα και ήταν νικηφόρο. Έχασε, όμως, τη δυναμική του γιατί παρέμεινε προσηλωμένο σε μία πολιτική άρνησης αντί να βγει προς τα έξω, να ανοιχτεί στη κοινωνία και να διεκδικήσει. Το 2006 το κίνημα ήταν ελπιδοφόρο και φρέσκο αλλά δυστυχώς το διάστημα που μεσολάβησε οι τακτικές, η συνθηματολογία, η ρητορική δεν ανανεώθηκαν ενώ η απουσία ενός συγκροτημένου και ενιαίου λόγου από μεριάς των φοιτητών αναπόφευκτα οδήγησε το κίνημα σε αγκυλώσεις που το καθήλωσαν.
Παράλληλα, σημαντικό μερίδιο ευθύνης έχουν οι παρατάξεις της Αριστεράς στα πανεπιστήμια με το σεχταρισμό που τις διακρίνει. Οι τρεις παρατάξεις της Αριστεράς στο Πανεπιστήμιο, η ΠΚΣ(ΚΚΕ), τα ΕΑΑΚ(ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και η ΑΡΕΝ(ΣΥΡΙΖΑ) ήδη από τις κινητοποιήσεις για το νόμο-πλαίσιο Γιαννάκου, είχαν σπάσει το μέτωπο που είχε δημιουργηθεί το 2006. Η Αριστερά δυστυχώς αδιαφόρησε για το πραγματικό κίνημα που υπερβαίνει κομματικές λογικές. Οι αριστερίστικες λογικές εμπόδισαν τις παρατάξεις από το να σχηματίσουν ένα ενιάιο Μέτωπο με αριστερά χαρακτηριστικά, το οποίο θα είχε διαρκή παρουσία και ουσιαστικές δράσεις σε κάθε σχολή. Ένα Μέτωπο που σταδιακά θα αποκτούσε δική του δυναμική και δεν θα περιοριζόταν στη στείρα άρνηση και το συντεχνιακό λόγο αλλά θα έβγαινε μπροστά με επιθετικές διαθέσεις, οργανωμένα, χρησιμοποιώντας τις νέες τεχνολογίας και διαμορφώνοντας συγκεκριμένα και ρεαλιστικά αιτήματα.
Για την αδυναμία δημιουργίας ενός τέτοιου Μετώπου δεν ευθύνεται φυσικά η παράλυση της ΕΦΕΕ, που για τους περισσότερους από εμάς είναι ένα παραμύθι από μία άλλη εποχή την οποία δεν έχουμε ζήσει. Φταίνε οι δυνάμεις της Αριστεράς που όπως πάντα και παντού σε αυτή τη χώρα είναι κατώτερες των περιστάσεων και περιορίζονται σε στάση άμυνας και περιχαράκωσης. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει η παράταξη του ΚΚΕ στα πανεπιστήμια που σχηματίζοντας το ΜΑΣ (Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών) προσπάθησε να δημιουργήσει κάτι αντίστοιχο του ΠΑΜΕ αλλά απέτυχε παταγωδώς.Το ζητούμενο, όμως, είναι το φοιτητικό κινημα να αποκτήσει νέο πρόσωπο και πνοή και εμπνεύσει βαθειά τις μάζες του φοιτητών που στη πλειοψηφία τους υποφέρουν λόγω της οικονομικής κρίσης.
Μία πρόταση για την επόμενη μέρα θα ήταν να γίνει πράξει αυτό που είχε ειπωθεί το καλοκαίρι στο Σύνταγμα: να μεταφερθούν οι “Αγανακτισμένοι” και η Λαϊκή Συνέλευση Συντάγματος στις σχολές. Οι πραγματικά “Αγανακτισμένοι” φοιτητές, όχι αυτοί που προβάλλονται ως τέτοιοι από τα Media και που το μόνο χαρακτηριστικό που έχουν είναι όχι η δίψα τους για μάθηση αλλά το πάθος τους να περάσουν όσα περισσότερα μαθήματα μπορούν για να “μην μαζεύονται πολλά” όπως λένε στις μεταξύ τους συζητήσεις. Εάν η Αριστερά αξιοποιήσει την εμπειρία που αποκτήθηκε το καλοκαίρι στο Σύνταγμα και ξεπεράσει τα όποια μεπολιτευτικά κατάλοιπα έχει τότε ίσως το φοιτητικό κίνημα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του.
