Από το πολιτικό μπλόγκ Στη Γαλαρία
(Ούτε) Κίνημα (ούτε) Δημοκρατών (ούτε) Σοσιαλιστών
Εκτός ΠΑΣΟΚ και με δικό του κόμμα ο ΓΑΠ, το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών. Νέος, άφθαρτος, με όρεξη για δουλειά και έτοιμος για μεγάλες αλήθειες. Αυτές τις αλήθειες που χρειάζεται ο τόπος.
Αναρωτιόμαστε όλοι γιατί δεν τις λέει τόσο καιρό τις αλήθειες που τάζει ή, τέλος πάντων, ποιο είναι το πρόγραμμα του κόμματος του. Μέχρι ώρας κατεβαίνει στις εκλογές με μία ιδρυτική διακήρυξη που προσπαθεί να κρατήσει ίσες αποστάσεις μεταξύ μνημονιακών κυβερνήσεων (της δικής του συμπεριλαμβανομένης;) και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε επίπεδο πολιτικού περιεχομένου δε ξεπερνά μια έκθεση λυκείου.
Μιλάμε για πρώην πρωθυπουργό με τεράστια εμπλοκή στο πολιτικό κατεστημένο και φυσικά στο σύγχρονο προσκήνιο και παρασκήνιο, ο οποίος θέλει να μας πείσει ότι αποτελεί το “φρέσκο”, το “επαναστατικό”. Και φωνάζει “ΠΑΜΕ”! Αυτοί που ανοιχτά έδειξαν να τον αφουγκράζονται είναι κάτι χτυπημένα άλογα του ΠΑΣΟΚ (βλ. Καχριμάκηδες και σια) κι ο τρελο-Γκλέτσος ο οποίος μάλιστα πιστεύει ότι ο ΓΑΠ έχει να δώσει πολλά και να πει τις αλήθειες που έχει κρύψει κάτω από το μαξιλάρι του.
Η ουσία είναι ότι τόσο καιρό οι παρασκηνιακές πιέσεις προς τον Βενιζέλο δεν πιάσανε τόπο ώστε να παραδώσει την προεδρία του ΠΑΣΟΚ στη Φώφη Γενηματά. Αυτό θα επέτρεπε στον ΓΑΠ να ξαναέρθει στο προσκύνιο. Ο Βενιζέλος γνωρίζει καλά ότι αν παραδόσει το μηχανισμό, τότε με την πρώτη ευκαιρία θα τον περάσουν πίσσα και πούπουλα και θα τον χρησιμοποιήσουν συμβολικά ως απόδειξη αυτο-κάθαρσης. Μιας ακόμα μετά τον Τσοχατζόπουλο.
Σε κάθε περίπτωση, επειδή ο Βενιζέλος είναι από τα πιο καμένα χαρτιά του πολιτικού σκηνικού δε θέλει κανένας να του κρατάει ακόρντα, πόσω μάλλον ο επίσης καμένος ΓΑΠ. Επίσης, μια ομαλή μετάβαση μέσω συνεδρίου δεν ήταν εφικτό σενάριο. Διότι, πρώτον, που θα έβρισκαν συνέδρους, και δεύτερον ακόμα και να γινόταν συνέδριο, αυτός που ελέγχει τον κομματικό μηχανισμό είναι ο Βενιζέλος και θα τους έπαιρνε το κόμμα και με τη βούλα.
Τελικώς, φτάσαμε εις την ρήξην! Και τώρα έχουμε τις πολεμικές τυμπανοκρουσίες που δεν αφορούν τον λαό παρά μόνο τις προσωπικές καριέρες των κυρίων αυτών και των αυλικών τους.
Επί της ουσίας: αν καταφέρει ο ΓΑΠ να κρατήσει τον Βενιζέλο εκτός Βουλής, θα είναι σίγουρα η πιο σημαντική του συνεισφορά στη χώρα. Σε όλη του την πολιτική σταδιοδρομία.
Το πολιτικό ανάστημα του ΓΑΠ;
Παρόλα αυτά, ένας κόσμος μπαίνει στον κόπο να μετρήσει το πολιτικό ανάστημα του ΓΑΠ μέσω των πεπραγμένων του και να φανταστεί το ρόλο του σε ένα μελλοντικό πολιτικό σκηνικό [2]. Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι αυτός ως πρόσωπο, οι αυλικοί του, κι ο μηχανισμός ΠΑΣΟΚ είναι μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης των προβλημάτων της Ελλάδας. Και δεν πρέπει να βάζουμε στην ίδια μοίρα το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ διότι παραδοσιακά το πρώτο κατάφερνε και εγκλώβιζε και προοδευτικές δυνάμεις, με όποια καλά και κακά είχαν.
Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ και οι παραφυάδες του, αφού δε μπορούν να έχουν πλειοψηφικό ρόλο, αφού έχουν δεκαετίες τώρα παραδόθεί στο νεοφιλελεύθερο δόγμα και έφτασαν στο σημείο να συνεταιριστούν με την σημερινή ακροδεξιά ΝΔ, επιμένουν να στριμώχνονται όλοι μαζί σε κάποιο σημείο που αυθαίρετα ορίζουν ως κέντρο του πολιτικού συστήματος. Εκεί βρίσκουμε ΠΑΣΟΚ, ΓΑΠ-ΚΙΝΗΜΑ, διάφορες άλλες παραφυάδες του ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, κ.α.
Όσο τα πράγματα είναι ομαλά και η μεγάλη μάζα του κόσμου τοποθετείται πάνω-κάτω στις ίδιες πολιτικές συντεταγμένες, τότε -αν το δούμε στατιστικά- ο μέσος όρος (δηλαδή το κέντρο) είναι αντιπροσωπευτικός της κατάστασης, είναι ένα σημείο ισορροπίας. Όταν όμως υπάρχει πραγματική πόλωση, όπου ενυπάρχουν στην κοινωνία μεγάλες μάζες με αρκετά διαφορετικά πολιτικές επιδιώξεις, τότε η έννοια του μέσου όρου δεν έχει καμία περιγραφική αξία (ένα αναλυτικότερο παράδειγμα στη σημείωση [1]).
Όσο για τα πεπραγμένα του ΓΑΠ: έπεσα πάνω σε ένα ενδιαφέρον βιωματικό άρθρο με τίτλο: “Οι 48 ώρες που ο Γιώργος Παπανδρέου προσπάθησε να με δολοφονήσει” (αναδημοσιεύεται αυτούσιο στο τέλος του παρόντος).
Το άρθρο αυτό με βοήθησε να θυμηθώ τι έγινε στις 28-29 Ιουνίου του 2011 στο Σύνταγμα: ένα από τα αγριότερα διήμερα καταστολής με θύμα τον κόσμο που συγκεντρωνόταν στην Πλ. Συντάγματος. Για τα γεγονότα του συγκεκριμένου διημέρου, η Γαλαρία είχε κάνει μία μεγάλη προσπάθεια να συγκεντρώσει υλικό από τα περιστατικά καταστολής σε μία δημοσίευση με τίτλο: “Το Παζλ ολοκληρώθηκε: ιδού τι έγινε στις 29/06/2011!” (στα ελληνικά, μετάφραση στα αγγλικά). Η καταγραφή αυτή είχε προωθηθεί σε πολιτικές και ανθρωπιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Αφού θυμηθούμε την πρόσφατη ιστορία, μπορούμε να γυρίσουμε στο αρχικό θέμα:
Ο ΓΑΠ εκείνη την εποχή (2011) ήταν πρωθυπουργός και ο λόγος της διαμαρτυρίας του λαού ήταν όλα αυτά που ο κάθε ΓΑΠ έρχεται τώρα εκ των υστέρων να μας τα ψιθυρίσει ως τις “μεγάλες αλήθειες” που πρέπει να ξέρουμε.
Πριν το οποιοδήποτε Κίνημα Αλλαγής χρειαζόμαστε ένα Κίνημα Απαλλαγής από όσους κυβέρνησαν την Ελλάδα και την έφτασαν στο σημερινό σημείο. Τώρα αν καταφέρει να τα πακετάρει ο λαός και τα δύο σε ένα, δηλαδή να απαλλαχτεί από το σάπιο καθεστώς και να προχωρήσει ταυτόχρονα εμπρός, αυτό θα το αποδειχθεί από το τσαγανό του και τη διάθεση του να ριζοσπαστικοποιηθεί.
Σημειώσεις
[1] Ένα απλό στατιστικό παράδειγμα: αν έχουμε έναν πληθυσμό 100 φυσιολογικών ενηλίκων τότε ο μ.ό. του ύψους τους είναι αντιπροσωπευτικός του ύψους που φτάνει ένα μέλος του (έστω 1.70μ). Αν στον προηγούμενο πληθυσμό προσθέσουμε 100 παιδιά 5 ετών (έστω μ.ο. ύψους ο.80μ), τότε ο νέος μ.ό. που προκύπτει και για τα 200 άτομα είναι περίπου 1.25μ. Όμως αυτό ως μέτρηση δεν είναι πλέον αντιπροσωπευτικό για τον πληθυσμό, διότι πρακτικά κανένα μέλος του πληθυσμού των 200 ατόμων δεν έχει ύψος 1.25μ.
Ας θεωρήσουμε μια ακραία κατάσταση, όπως για παράδειγμα την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα. Κάποιος θα μπορούσε να είναι είτε με τους Γερμανούς είτε θα πολεμούσε εναντίων τους. Είναι, λοιπόν, αστεία η τοποθέτηση κάποιου στο “κέντρο” του διλήμματος, να πει δηλαδή ότι δεν είναι ούτε με τους εισβολείς ούτε όμως και με τους αμυνόμενους.
Βρίσκοντας τις απαραίτητες αναλογίες, διότι οι εποχές δεν είναι ίδιες φυσικά, μπορούμε να καταλάβουμε την εξ ορισμού ανοησία του πολιτικού κέντρου σε ιστορικής καιρούς πολιτικής πόλωσης.
[2] Ο ΓΑΠ και η ηθική του πολιτικού μεταμοντερνισμού – Του Χριστόφορου Βερναρδάκη
