ΗΠΑ-ΝΑΤΟ: Νούμερο Ένα στη λίστα δολοφόνων των δημοσιογράφων

a1sx2_Original2_ach2media.png

της Julie Lévesque (απόδοση στα ελληνικά filistina)
 

Στον απόηχο της τρομοκρατικής επίθεσης από τους αποκαλούμενους εκτελεστές της Αλ-Κάιντα, που σκότωσαν 12 άτομα μεταξύ των οποίων 8 δημοσιογράφους από τη γαλλική σατιρική εφημερίδα Charlie Hebdo, η δυτική ελίτ και και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εκφράζουν τη συμπόνια τους, μαζί με την αγανάκτησή τους  προς τη Δυτική και την ισραηλινή κρατική τρομοκρατία.

Πριν από την ευρύτερη διερεύνηση του θέματος θα πρέπει να σημειωθεί ότι, ενώ οι επιθέσεις του Παρισιού φέρουν τα χαρακτηριστικά μιας “false flag” επίθεσης – π.χ. η ταυτότητα που άφησε στο αυτοκίνητο ένας από τους τρομοκράτες –  η πιθανότητα για έρευνα  “false flag” επίθεσης, αποκλείστηκε εντελώς . Επιπλέον, ένας από τους φερόμενους τρομοκράτες, Ο Cherif Kouachi είπε σε ένα γαλλικό ειδησεογραφικό πρακτορείο ότι είχε χρηματοδοτηθεί από τον πρώην ηγέτη της Αλ-Κάιντα, Ανουάρ αλ Αουλάκι, έναν Αμερικανό  κληρικό ο οποίος δείπνησε στο Πεντάγωνο λίγους μήνες μετά την 9/11 και «εργάστηκε ως τριπλός πράκτορας και ως πράκτορας του FBI, πριν την 9/11 », σύμφωνα με τον Anthony Shaffer από το  US Lt.Col.  (Kurt Nimmo, FBI Admits Pentagon Dinner Guest Al-Awlaki Worked for Them, Infowars, August 2, 2012)

Μετά από τη θανατηφόρο επίθεση, στις 7 Ιανουαρίου 2015, ολόκληρος ο πλανήτης θρηνεί τον θάνατο των Γάλλων δημοσιογράφων. Αυτό το τραγικό γεγονός που πρέπει οπωσδήποτε να καταδικαστεί, πρέπει να εξεταστεί στο κατάλληλο πλαίσιο. Οι άνθρωποι σε χώρες όπου η Γαλλία έχει βομβαρδίζει αμάχους, μέσω του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στις στρατιωτικές εισβολές, και όπου υποστηριζόμενοι από τη Δύση τρομοκράτες σκοτώνουν αθώους πολίτες (Λιβύη, Συρία)  συνήθως θρηνούν για το θάνατο των δικών τους ανθρώπων. Οι θάνατοι αυτοί παραμένουν άγνωστοι. Ο δυτικός κόσμος δεν είναι ολόκληρος ο πλανήτης δεν είναι όλοι Charlie,  σε αντίθεση με ό, τι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μας οδηγούν να πιστεύουμε.

 a1sx2_Thumbnail2_ach1_20150111-211212_1.jpg

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας επίθεσης στη Γάζα, 13 Παλαιστίνιοι δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν από τον ισραηλινό στρατό. Οι δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν για να κρυφτεί η αλήθεια σχετικά με τις ισραηλινές θηριωδίες. Δεν είδαμε πουθενά δυτικούς δημοσιογράφους να κρατάνε πλακάτ αλληλεγγύης.

Πριν οι James Foley και ο Steven Sotloff αποκεφαλιστούν,  δεκάδες δημοσιογράφοι είχαν σκοτωθεί στη Συρία από τρομοκράτες οπλισμένους, εκπαιδευμένους και χρηματοδοτημένους από τις χώρες του ΝΑΤΟ και των αντιδημοκρατικών συμμάχων τους, όπως η Σαουδική Αραβία. Εκατοντάδες πολίτες είχαν επίσης αποκεφαλιστεί πολύ πριν από αυτούς, περίπου 200 σε ένα μόνο χωριό, σύμφωνα με μια έκθεση της Human Rights Watch. (See Julie Lévesque, The History of ISIS Beheadings: Part of the “Training Manual” of US Sponsored Syria “Pro-Democracy” Terrorists, Global Research, September 19, 2014)

Η οργή και η αγανάκτηση, ωστόσο, ήταν αποκλειστικά για τους δυτικούς  δημοσιογράφους που αποκεφαλίστηκαν. Ο πόλεμος στη Συρία ήταν εξαιρετικά  θανατηφόρος για τους δημοσιογράφους, με 153 νεκρούς, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, χάρη στην ΝΑΤΟ-τρομοκρατία. Κανείς δυτικός δημοσιογράφος δεν κράτησε πλακάτ συμπόνιας για τους δημοσιογράφους της Συρίας.

Όμως, η πιο θανατηφόρα χώρα στον κόσμο για τους δημοσιογράφους ήταν το Ιράκ κατά τη διάρκεια της αμερικανικής κατοχής. Σύμφωνα με την Επιτροπή Προστασίας των Δημοσιογράφων (CPJ):

Ο πόλεμος της Αμερικής στο Ιράκ στοίχισε τη ζωή σε έναν αριθμό ρεκόρ   δημοσιογράφων και αμφισβήτησε την  ευρέως διαδεδομένη αντίληψη για τους κινδύνους εκείνων που καλύπτουντις συγκρούσεις. Οι περισσότεροι  δημοσιογράφοι, για παράδειγμα, δολοφονήθηκαν σε στοχευμένες δολοφονίες στο Ιράκ από αυτούς που έχασαν τη ζωή τους σε μάχες.
Τουλάχιστον 150 δημοσιογράφοι και 54 εργαζόμενοι στα μέσα ενημέρωσης  σκοτώθηκαν στο Ιράκ από την αμερικανική εισβολή, από τον Μάρτιο 2003 μέχρι το δηλωμένο τέλος του πολέμου, τον Δεκέμβριο του 2011, σύμφωνα με την έρευνα της CPJ .
Οι θάνατοι δημοσιογράφων στο Ιράκ ξεπερνούν κατά πολύ οποιαδήποτε άλλη τεκμηριωμένη καταγραφή   θανάτων για τον Τύπο.Η  CPJ, που ιδρύθηκε το 1981, κατέγραψε τον θάνατο 58 δημοσιογράφων κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της Αλγερίας από το 1993 μέχρι το 1996, ενώ άλλοι 54 θάνατοι στην αδήλωτη εμφύλια σύρραξη στην Κολομβία, η οποία άρχισε το 1986, και 36 θανάτους στην σύγκρουση στα Βαλκάνια 1991-1995 ….
Οι επαναστατικές δυνάμεις του ενός ή του άλλου είδους ήταν υπεύθυνες για τους θανάτους 110 δημοσιογράφοι και 47 εργαζόμενων στα μέσα ενημέρωσης. Οι ενέργειες των αμερικανικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων των πυροβολισμών σε σημεία ελέγχου και οι αεροπορικές επιδρομές, προκάλεσαν τους θανάτους των 16 δημοσιογράφων και 6 εργαζομένων στα μέσα ενημέρωσης (Frank Smyth, Iraq war and news media: A look inside the death toll, Committee to Protect Journalists, March 18 2013)

Οι αριθμοί από το δικαστήριο των Βρυξελλών για το Ιράκ είναι πολύ υψηλότεροι:

     Στο Ιράκ,  τουλάχιστον 404 επαγγελματίες των μέσων ενημέρωσης έχουν σκοτωθεί από την εισβολή των ΗΠΑ το 2003, μεταξύ των οποίων και 374 Ιρακινοί, σύμφωνα με τις στατιστικές του Δικαστηρίου. Η ατιμωρησία στο Ιράκ είναι πολύ χειρότερη από ό, τι οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.  (Dirk Adriaensens, The Killing of Journalists in Iraq, January 4, 2014)

Μεταξύ των νεκρών, δύο δημοσιογράφοι – ένας Ιρακινός, ο Yasser Salihee, και ένας Αμερικανός, ο Steven Vincent – ο οποίος εξερευνούσε τα υποστηριγμένα από τις  ΗΠΑ τάγματα θανάτου στο Ιράκ.

     Στις 24 Ιουνίου, ο  Yasser Salihee, Ιρακινός ειδικός απεσταλμένος για το πρακτορείο ειδήσεων Knight Ridder, σκοτώθηκε με μια σφαίρα στο κεφάλι καθώς πλησίασε ένα σημείο ελέγχου.Πιστεύεται ότι ο πυροβολισμός ήταν από έναν Αμερικανό ελεύθερο σκοπευτή. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, δεν έγιναν προειδοποιητικές βολές. Ο αμερικανικός στρατός είχε ανακοινώσει ότι διεξάγει έρευνα για τη δολοφονία του Salihees.  Η Knight Ridder είχε ήδη δηλώσει, ωστόσο, ότι δεν υπήρχε λόγος να θεωρηθεί ότι ο πυροβολισμός είχε σχέση με τη δουλειά του ως δημοσιογράφος.  Στην πραγματικότητα όμως, η τελευταία δουλειά του Salihee δίνει βάσιμες υπόνοιες ότι είχε.

     Κατά τη διάρκεια του  μήνα πριν τον σκοτώσουν , ο Salihee συγκέντρωνε αποδεικτικά στοιχεία σχετικά με το ότι  υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ ιρακινές δυνάμεις διεξήγαγαν εξωδικαστικές δολοφονίες φερόμενων μέλων και υποστηρικτών της αντίστασης κατά της κατοχής. Η έρευνά του παρουσιάστηκε στο περιοδικό των New York Times το Μάιο, με λεπτομέρειες για το πώς ο στρατός των ΗΠΑ είχε διαμορφώσει την αστυνομία κομάντος του ιρακινού υπουργείο Εσωτερικών, γνωστή ως Ταξιαρχία Wolf, σε τάγματα θανάτου που εξαπέλυσε τη δεκαετία του 1980 για να συντρίψουν την εξέγερση των αριστερών δυνάμεων στο Ελ Σαλβαδόρ. (James Cogan, Journalist killed after investigating US-backed death squads in Iraq, World Socialist Web Site, July 1, 2005 )

     Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Vincent Steven απήχθη και δολοφονήθηκε στις 2 Αυγούστου στη Βασόρα, στο νότιο πόλη του Ιράκ, όπου είχε εργαστεί ως ανεξάρτητος συγγραφέας και blogger. Οι υπόνοιες για τη δολοφονία αυτή, την πρώτη ενός Αμερικανού δημοσιογράφου στο Ιράκ, δεν επικεντρώθηκαν στην Αλ Κάιντα ή σε αντάρτες υποστηριγμένους από τους σουνίτες,  αλλά στην αστυνομία της σιιτικής διοίκησης που είχε εγκατασταθεί στη Βασόρα με την υποστήριξη των ΗΠΑ και των βρετανικών δυνάμεων κατοχής. (Patrick Martin, US journalist who exposed Shiite death squads murdered in Basra, August 5, 2005)

Το Δικαστήριο των Βρυξελλών αναφέρει περαιτέρω ότι πολλοί θάνατοι δημοσιογράφων δεν αναφέρονται στην Επιτροπή Προστασίας των Δημοσιογράφων και στους Δημοσιογράφους χωρίς Σύνορα. Η εξήγηση αντανακλά το αντίθετο από ό, τι συμβαίνει με την προκατειλημμένη και συναισθηματική κάλυψη των δολοφονιών στο Charlie Hebdo, δηλαδή την απόκριψη  θανάτων Ιρακινών δημοσιογράφων.

     Είναι εντελώς διαπιστωμένο το γεγονός ότι μετά την εισβολή του 2003, τα μίντια έχουν σταθερά υποβαθμίσει τα στοιχεία θνησιμότητας. Η θανάτωση των επαγγελματιών των μέσων ενημέρωσης δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι προφανές ότι οι ομάδες υπεράσπισης δημοσιογράφων στη Δύση είναι απρόθυμοι να δώσουν τα πραγματικά στοιχεία των θανάτων των συναδέλφων τους που έχασαν τη ζωή τους κάτω από την ανελέητη κατοχή των ΗΠΑ και του ΗΒ, μια κατοχή που είναι ακόμα σε εξέλιξη. Έτσι, περιόρισαν τα κριτήριά τους για το ποιος θα πρέπει να συμπεριληφθούν στις λίστες τους. Πρόκειται για μια απαράδεκτη στάση, ειδικά επειδή πρόκειται για επαγγελματικούς συναδέλφους ….

     Σχεδόν 400 νεκροί ιρακινοί δημοσιογράφοι και όμως, ποτέ  οι επαγγελματίες των μέσων ενημέρωσης δεν κράτησαν πλακάτ αλληλεγγύης για αυτούς.

 globalresearch    

@omniatv

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο