Τη μαρτυρία που ακολουθεί έγραψε ο Εμάντ Μπουρνάτ, συν-σκηνοθέτης της ταινίας “5 Σπασμένες Κάμερες”, στις 02/22/2013, μετά την κράτηση και ανάκρισή του από τους υπαλλήλους του μεταναστευτικού στο αεροδρόμιο των ΗΠΑ. Ο Εμάντ Μπουρνάτ μόλις είχε φτάσει στις ΗΠΑ για να παραβρεθεί στην 85η απονομή βραβείων Όσκαρ της Ακαδημίας, όπου ήταν ένας από τους υποψήφιους.
του Εμάντ Μπουρνάτ
Η γυναίκα μου κι εγώ είχαμε ξαναδεί αυτό το βλέμμα – στα πρόσωπα των παιδιών μας, ως επί το πλείστον. Έτσι κι αλλιώς, όπως όλα τα παιδιά των Παλαιστινίων που ζουν στη Δυτική Όχθη, έτσι και τα δικά μας, έχουν συνηθίσει την ταπείνωση των ελέγχων ταυτότητας και των ανακρίσεων.
Όμως, ποτέ δεν είχαμε δει τον νεώτερο γιο μας,τον Τζιμπρίλ, τόσο απογοητευμένο όσο εκείνη την Τρίτη, όταν οι Αμερικανοί αξιωματούχοι μετανάστευσης απείλησαν να μας απαγορεύσουν την είσοδο στις Ηνωμένες Πολιτείες και την 85η Απονομή Οσκαρ για την οποία είχαμε ταξιδέψει δύο ημέρες για να παραβρεθούμε.
Όπως έγραψε ο φίλος μου και συνάδελφος, σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ, ο οποίος παρενέβη για να εξασφαλίσει την είσόδό μου: «Προφανώς οι αξιωματικοί μετανάστευσης και οι τελωνειακοί δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς ένας Παλαιστίνιος θα μπορούσε να είναι υποψήφιος για Όσκαρ.”
Λοιπόν, είμαι ένας υποψήφιος για Όσκαρ. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι η ταινία μου, οι 5 Σπασμένες Κάμερες – η οποία εξιστορεί τον μη βίαιο αγώνα του χωριού μου, του Μπιλαϊν, ενάντια στην ισραηλινή κατοχή – περιγράφει περίπου ακριβώς το ίδιο είδος του εξευτελισμού που η οικογένειά μου κι εγώ ζήσαμε στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Λος Άντζελες. Η μόνη διαφορά είναι ότι τα θύματα του εξευτελισμού από το μέρος όπου κατάγομαι είναι εκατομμύρια και η δικιά μας ιστορία στο Λος Άντζελες ωχριά σε σύγκριση με τις δικές τους.
Αυτό συμβαίνει γιατί, καθημερινά, υπάρχουν περισσότερα από 500 ισραηλινά σημεία ελέγχου, οδοφράγματα, και άλλα εμπόδια στην κυκλοφορία σε ολόκληρη τη Δυτική Όχθη – μια περιοχή λιγότερο από το 2 τοις εκατό του μεγέθους της Καλιφόρνιας στην οποία περίπου 2,5 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι ζουν κάτω από ένα πανταχού παρών σύστημα καταστολής.
Στην ταινία μου, την οποίο συν-σκηνοθέτησα με τον Ισραηλινό Γκάι Νταβίντι, μπορείτε να δείτε αυτή την καταστολή από κοντά.
Μπορείτε να δείτε την κατασκευή αυτού που οι ηγέτες με συνείδηση(όπως ο Επίτιμος αρχιεπίσκοπος Desmond Tutu) έχουν ονομάζεται τείχος του “απαρτχάιντ” – που μας χωρίζει από τη γη μας και παρέχει κάλυψη για – τις αποκλειστικά για Εβραίους – αποικίες, να κλέβουν τους πόρους μας. Μπορείτε να δείτε στρατιώτες να σπρώχνουν και να συλλαμβάνουν τα παιδιά του χωριού μου. Μπορείτε να δείτε άοπλους άμαχους, συμπεριλαμβανομένων των ισραηλινών ακτιβιστών της ειρήνης, να τους πυροβολούν οι στρατιώτες κατοχής. Και μπορείτε να δείτε ότι η απάντησή μας – η παλαιστινιακή απάντηση – είναι αξιοπρεπής, μη-βίαιη, και αποφασισμένη.
Πάνω απ ‘όλα, όμως, μπορείτε να δείτε πόσο συνηθισμένες έχουν γίνει αυτές οι σκηνές για εμάς τους Παλαιστινίους. Κι επειδή είναι κάτι τόσο συνηθισμένο, πολλοί από εμάς στο Μπιλαΐν έχουμε συγκλονιστεί από την επιτυχία της ταινίας. Άνθρωποι που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα είχαν ανταποκριθεί – ηθοποιοί, πολιτικοί, θρυλικοί μουσικοί – μου είπαν πως είχαν συγκινηθεί και πως «δεν είχαν ιδέα ότι τα πράγματα ήταν τόσο άσχημα» για τους Παλαιστινίους.
Η αλήθεια είναι, ότι είναι πολύ χειρότερα. Και δεν το λέω μόνο εγώ αλλά και και πολλοί άλλοι και μαζί με αυτούς, πολλοί Αμερικανοί που είδαν την ταινία και συγκινήθηκαν και αποφάσισαν να μας στηρίξουν. Όχι εναντίον του Ισραήλ, αλλά από την πλευρά των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων οι οποίοι κατανοούν ότι το πραγματικό νόημα της ειρήνης, – όπως ο μεγάλος αμερικανικός ηγέτης των πολιτικών δικαιωμάτων, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, έγραψε κάποτε – δεν είναι η απουσία συγκρούσεων, αλλά η παρουσία της δικαιοσύνης.
Την ώρα που με ανέκριναν στο τελωνείο, μέλη της Ακαδημίας είχαν συγκεντρωθεί για μια εκδήλωση που διοργανώθηκε προς τιμή των υποψηφίων του τρέχοντος έτους για το καλύτερο ντοκιμαντέρ. Είχα προσκληθεί, και όταν μαθεύτηκε ότι ήμουν υπό κράτηση, η ομάδα επέμεινε να καθυστερήσει το δείπνο μέχρι να φτάσω. Η αλληλεγγύη τους μου θύμισε ένα άλλο απόσπασμα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ – ότι «η αδικία οπουδήποτε, είναι μια απειλή στη δικαιοσύνη παντού».
Ενεργώντας βάσει της αρχής αυτής, οι σύντροφοί μου καθυστέρησαν το δείπνο εκείνο το βράδυ, για έναν αγρότη και την οικογένειά του, από ένα μικρό χωριό στην Παλαιστίνη. Τέτοιες πράξεις ευπρέπειας και ηθικού θάρρος είναι που θα φέρουν την ειρήνη στην Παλαιστίνη και όχι οι εξαγγελίες των πολιτικών ή των ειδημόνων.
***********
Τη Δευτέρα 2 Μαρτίου, στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ, θα προβληθεί σε πανελλαδική πρώτη προβολή (με ελληνικούς υπότιτλους), η ταινία του Εμάντ Μπουρνάτ και του Ισραηλινού Γκάι Νταβίντι 5 ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΚΑΜΕΡΕΣ (5 BROKEN CAMERAS) .
Την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τον σκηνοθέτη της ταινίας Εμάντ Μπουρνάτ, που θα έρθει από την Δ. Όχθη ειδικά για να παραβρεθεί στην εκδήλωση.
Για περισσότερες πληροφορίες: A’ Προβολή της βραβευμένης ταινίας “5 ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΚΑΜΕΡΕΣ” και συζήτηση με τον Παλαιστίνιο σκηνοθέτη της ταινίας Εμάντ Μπουρνάτ
