25 Ιανουαρίου 2015. Περιχαρείς ψηφοφόροι παρακολουθούν τα εκλογικά αποτελέσματα μαζί με δημοσιογράφους ξένων δικτύων με τους περισσότερους απο τους πρώτους να εύχονται να μην χρειαστεί να κόψουν το κουλό τους απ’ τη ρίζα προσεχώς.
Αμέσως μετά τα αποτελέσματα και με γρήγορες κινήσεις που χαρακτηρίστηκαν «αποφασιστικές» από κάποιους και «προσχεδιασμένες -υπάρχει σχέδιο» από άλλους, σχηματίζεται κυβέρνηση με κορμό Σύριζα και στήριξη Αν.Ελ. Ένα μήνα μετά και η νέα βουλή δεν έχει ψηφίσει ούτε έναν νόμο, δεν έχει κατεβάσει ένα νομοσχέδιο.
Και πως θα μπορούσε να το κάνει απο τη στιγμή που ήταν «καταδικασμένη» να δημιουργήσει τα απαραίτητα κανάλια επικοινωνίας με συμμάχους και εχθρούς ώστε να δοκιμάσει πιθανούς τρόπους εκμαίευσης συγκατάθεσης απο τους «θεσμούς» και τους «εταίρους» για την υλοποίηση του σχεδίου-προγράμματος το οποίο, οπως λέει, εξέλεγη να υλοποιήσει; Όταν αυτή η ανάγκη «συγκατάθεσης» την οδήγησε να χρησιμοποιήσει τους πολυτιμότερους ανθρώπινους πόρους που κατάφερε να συσπειρώσει σε μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια να τοποθετήσει το «Ελληνικό πρόβλημα» σε Ευρωπαϊκό επίπεδο;
Αυτό που κατάφερε όμως δεν ήταν ούτε ο αρχικός στόχος, ούτε έστω ένας συμβιβασμός κοντά σε αυτόν. Αυτό που κατάφερε η κυβέρνηση ήταν να «κερδίσει χρόνο» όπως πολλοί έσπευσαν να πουν – μεταξύ αυτών και εγώ – με μια μικρή ελπίδα πως ο χρόνος αυτός θα λειτουργήσει προς όφελος όλων μας.
Σκοτώνοντας κανείς αυτήν την μικρή ελπίδα, η οποία πολλες φορές -αν όχι τις περισσότερες- είναι μια συναισθηματική παραπομπή των προβλημάτων στις καλένδες, διαπιστώνει κανείς πως τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα.
Η κυβέρνηση δεν έχει χρόνο. Στην πραγματικότητα ο χρόνος δουλεύει αντίστροφα. Οι 4 μήνες πάνε προς τα πίσω. Κάθε μέρα που περνάει χωρίς την δυνατότητα να παράγει νομοθετικό έργο είναι μέρα χαμένη. Κάθε ημέρα που περνάει εντείνει την επικοινωνιακή φθορά και την διασπορά διαφόρων αντικρουόμενων «ειδήσεων» που δημιουργούν «αισθήσεις» χωρίς κανένα απολύτως πραγματικό στοιχείο. Κάθε μέρα το παρασύστημα που ζει και ανθεί στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες αναδιοργανώνεται. Κάθε μέρα που περνάει άπραγη και ξοδεμένη σε δηλώσεις και non paper δημιουργεί μεγαλύτερο κενό νομιμότητας, δικαιοσύνης, ισότητας.
Θα συμφωνήσω με όσους σπεύσουν να πούν πως «σε έναν μήνα δεν μπορείς να κάνεις πολλά». Ένας μήνας δεν είναι τίποτα πράγματι, η ανεργία, η απώλεια εισοδήματος, η έλλειψη δικαιοσύνης και η διόγκωση πολλών άλλων προβλημάτων έχουν γυρίσει την Ελληνική κοινωνία πολλά χρόνια πίσω. Χρόνια που δεν γυρνάνε με έναν μήνα «αξιοπρέπειας», αέναη «ελπίδα» ή τόνωση του εθνικοπατριωτικού φαντασιακού με «νίκες» εναντίον αντιπάλων που φοράνε στολές της Βέρμαχτ.
Η επιστροφή στο παρόν χρειάζεται στρατηγική, όραμα, δουλειά, αλήθειες, κουλτούρα, αυτοκριτική, υποχωρήσεις. Και το παρόν δεν είναι ένας μήνας. Είναι η πόρτα για το μέλλον. Θα την ανοίξουμε;
Original link
Original author: ypoptomousi
