#DetainedVoices: φωνές απόγνωσης από τα κέντρα κράτησης μεταναστών

Μετανάστες στο Κέντρο Κράτησης Harmondsworth (phot. RT)

Οι ιστορίες που ακολουθούν έχουν γραφτεί από μετανάστες στα κέντρα κράτησης στη Βρετανία και προέρχονται από το Blog Detained Voices: Stories from inside UK immigration centres. Τα θύματα της Ευρώπης του ρατσισμού καταδεικνύουν τις κακουχίες, τις στερήσεις, τα βασανιστήρια και την εκμετάλλευση που υπόκεινται από τις ιδιωτικές εταιρίες ασφαλείας αλλά και το κράτος. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 300 απεργοί πείνας στο κέντρο κράτησης Harmondsowrth, για τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν εκεί. Το Σάββατο έγινε συγκέντρωση με τους αλληλέγγυους να ζητούν να κλείσουν όλα τα κέντρα κράτησης στη χώρα, ενώ η Βρετανική κυβέρνηση απαγόρεψε τη λήψη οπτικοακουστικού υλικού για συγκάλυψη των συνθηκών εγκλεισμού και την αποφυγή κακής δημοσιότητα. Στο hashtag #detainedvoices αναφέρονται όλες οι ειδήσεις για την απεργία πείνας.

Είμαι κρατούμενος σε κέντρο κράτησης εδώ και 25 μήνες
16 Μαρτίου 2015

Είμαι κρατούμενος για πάνω από 25 μήνες τώρα και αντιμετωπίζω σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας. Κάθε φορά πάω στο γιατρό και ζητώ να πάω στο νοσοκομειο αλλά ποτέ δεν μου δίνουν τα φαρμακά μου. Μου λένε: ”Όχι, πρέπει να περιμένεις να πας στο νοσοκομείο να σε δει κάποιος ειδικός γιατρός”. Όταν ζητάω φάρμακα η απάντηση που παίρνω είναι: ”Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σου τα δώσω, πρέπει να σε εξετάσει γιατρός. Του λέω: ”Μα ήρθα σε σένα, εσύ είσαι ο γιατρός” και απαντά ”Λυπάμαι, δεν μπορώ να κάνω κάτι γι΄αυτό”.

Όμως δεν είναι μόνο αυτό πρόβλημα αλλά και το τμήμα αλλοδαπών. Με κρατούν εδώ περισσότερο από 25 μήνες. Αποφάσισα να επιστρέψω στην πατρίδα μου. Μου λένε : ”Θα προσπαθήσουμε να σου βγάλουμε ταξιδιωτικά έγγραφα, τα επείγοντα”. Αλλά από το 2012 μέχρι σήμερα δεν μπόρεσαν να το κάνουν.

Εδώ, έχω επανηλημμένα κάνει αίτηση στο δικαστήριο για να με αφήσουν με εγγύηση. Έχω πάει στο δικαστήριο πάνω από 12-13 φορές. Και αποφάσισα να επιστρέψω στην πατρίδα μου για να αναγκαστούν να κάνουν κάτι και να μην μείνω εδώ περισσότερο.

Αλλά πέρσι, ο πατέρας μου στο Ιράκ, στη Βαγδάτη, αρρώστησε. Ήθελα πολύ να επικοινωνήσω μαζί του. Είπα στο Υπουργείο Εσωτερικών: ”Σας παρακαλώ, στείλτε με πίσω στη Βαγδάτη όσο πιο σύντομα γίνεται”. Μου είπαν : ”Εντάξει, θα προσπαθήσουμε να σε απελάσουμε”. Αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Κάθε φορά προσπαθούν να μου αποσπάσουν πληροφορίες για ταξιδιωτικά έγγραφα, έρχονται και λένε ”Α, πήραμε αυτή την πληροφορία για σένα και δεν ξέραμε ότι είσαι εσύ”. Και τους λέω: ”Σας παρακαλώ απλά συνεχίστε τη διαδικασία, πάρτε τη φωτογραφία μου και δώστε μου τα χαρτιά να τα υπογράψω. Ή κάντε κάτι γι’ αυτό, απλά μην με κρατήσετε άλλο. Στείλτε με, οπουδήποτε. Δεν με νοιάζει. Τα πλείστα μέλη του προσωπικού είναι απαίσιοι άνθωποι χωρίς κανένα σεβασμό. Μας συμπεριφέρονται λες κι είμαστε ο χειρότερός τους εχθρός. Κι όταν κάνουμε κάποιο παράπονο τα πράγματα γίνονται χειρότερα και χάνουμε τα πάντα. Μας απαγορεύουν να δουλέψουμε. Τι κάνουμε, δουλεύουμε μέσα, πληρωνόμαστε μία λίρα την ώρα. Μία λίρα την ώρα! Έτσι είναι μέσα στο κέντρο κράτησης.

Προσπάθησα να αυτοκτονήσω τέσσερις φορές και με έχουν κρατήσει στο κέντρο κράτησης στο Harmondsworh και βρίσκομαι ακόμα εδώ. Δεν ξέρω τι να κάνω! Δεν ξέρω τι να κάνω!

Είδα πολλούς ανθρώπους να αυτοκτονούν, να σκοτώνονται μόνοι τους. Προσπάθησα κι εγώ να το κάνω αλλά δεν ήμουν αρκετά καλός. Ήμουν στο νοσοκομείο πέρσι τον Νοέμβριο, για δύο μέρες, αλλά νοιάζεται κανείς; Όχι! Λένε: ” Τρώει και κοιμάται, άρα είναι καλά. Είναι σε καλή κατάσταση για να τεθεί υπό κράτηση. Πόσο ακόμα πρέπει να μείνω εδώ; Ακόμα και οι κρατούμενοι ξέρουν πότε θα αποφυλακιστούν. Αλλά εμείς δεν γνωρίζουμε τίποτα γι’ αυτό. Πρέπει να περιμένουμε και να δούμε, πόσο καιρό θα μείνουμε. Μέρα, με τη μέρα, με τη μέρα…

Δεν μπορώ να το αντέξω! Δεν μπορώ! Πόσες φορές προσπάθησα να αυτοκτονήσω! Ορκίζομαι, πως δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ! Αλλά αν είναι να μείνουν όλα ίδια, δεν μπορώ πλέον να αντέξω. Αν τίποτα δεν γίνει μέχρι το τέλος Μαρτίου, έχω ήδη αποφασίσει να αφαιρέσω τη ζωή μου. Δεν πρόκειται να μείνω άλλο. Δεν τη θέλω αυτή τη ζωή πίσω από μια κλειστή πόρτα, σαν φυλακή. Ακόμα και στη φυλακή είναι καλύτερα από ‘δω. Εδώ είναι φυλακή υψίστης ασφαλείας. Είμαστε σε κέντρο κράτησης μεταναστών. Όχι φυλακή. Αλλά εδώ, δεν νοιάζεται κανείς. Δεν νοιάζονται καθόλου!

Θέλω να μιλήσω για τις εργασιακές συνθήκες
16 Μαρτίου 2015

Πρώτα απ’ ολα είμαι φοιτητής, γεγονός που μου δίνει το δικαίωμα της μόρφωσης στο Ηνωμένο Βασίλειο που είναι και ανθρώπινο δικαίωμα. Σπουδάζω κτιριακές κατασκευές σε ένα κολέγιο- το κολέγιο μου παρείχε πλήρη στήριξη κι όμως το Υπουργείο Εσωτερικών με έχει υπό κράτηση. Έχω τον/την σύντροφό μου εδώ και δεν είμαι εγκληματίας. Το βρίσκω αηδιαστικό- είναι σαν να γίνεται κάποιου είδους εθνική κάθαρση. Δεν έχω καταλάβει γιατί έπρεπε να βρεθώ σε κέντρο κράτησης. Ήμουν ένας από τους καλύτερους φοιτητές στον κλάδο μου.

Θέλω να μιλήσω για τη δουλειά. Κανείς δεν σου δείχνει και δεν σου εξηγεί για την δουλειά στα κέντρα κράτησης. Πληρώνουν μία λίρα την ώρα για όλες τις δουλειές. Συγκεκριμένα, μου είπαν πως δεν είχα το δικαίωμα να εργαστώ πουθενά εκτός  από το κέντρο κράτησης. Αν οποιαδήποτε εταιρία δώσει δουλεά σε ”παράνομους μετανάστες” τότε η εταιρία διώκεται ποινικά και πληρώνει πρόστιμο, ενώ οι μετανάστες συλλαμβάνονται και μπαίνουν στη φυλακή. Αλλά η G4S, η GEO, η SERCO and η MITIE, οι εταιρίες που διευθύνουν αυτά τα κέντρα κράτησης με συμβόλαιο από το Υπουργείο Εσωτερικών, όλες εργοδοτούν ”παράνομους μετανάστες”. Πρέπει να διωχθούν και να πληρώσουν πρόστιμο. Βγάζουν τεράστια κέρδη και μας δίνουν μισθό πολύ κατώτερο από το νόμιμο όριο ενώ μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε σκλάβοι. Αυτό το βρίσκω πολύ αηδιαστικό. Γιατί μας συμπεριφέρονται τόσο απάνθρωπα;

Οι άνθρωποι εργάζονται στην καθαριότητα, την κουζινα, κάποιοι πλύνουν τηγάνια, κάποιοι είναι στη βιβλιοθήκη, άλλοι καθαρίζουν τραπέζια κι άλλοι τα μπάνια. Σε κάθε καίριο σημείο του κέντρου κράτησης εκτός από το προσωπικό ασφαλείας, εργοδοτούνται κρατούμενοι που πληρώνονται μία λίρα την ώρα.

Η υγεία και η ασφάλεια στις συνθήκες εργασίας είναι χειρότερα. Ένας από τους συνάδελφούς μου πήγε στα μπάνια. Σύμφωνα  με τους κανονισμούς λειτουργίας που αφορούν την πτώση από γλύστρημα, όποτε υπάρχει ο κίνδυνος για κάτι τέτοιο ενδύκνειται να υπάρχει προειδοποιητική πινακίδα. Αυτό ξεκίνησε να ισχύει την προηγούμενη εβδομάδα όταν ένας φίλος γλίστρησε κι έπεσε και σχεδόν έκανε μήνυση.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες το πρώτο πράγμα που γινεται όταν εργάζεσαι είναι να σου δείξουν τη δουλειά. Δεν υπάρχουν τέτοια πακέτα όμως εδώ. Κανείς δεν ξέρει το δεξί από το αριστερό. Είμαι αρκετά μορφωμένος αλλά για τους περισσότερους εδώ το σύστημα είναι χαοτικό. Είναι ένα μέρος που μας βάζουν σε κλουβιά μόνο και μόνο για να μας διώξουν. Οι άνθρωποι ανήκουν σε διάφορες κατηγορίες ανάλογα με το βαθμό επικινδυνότητάς τους στην κοινωνία παρόλα αυτά κανείς δεν είναι εγκληματίας, απλά προέρχονται από περιοχές πολέμου. Έχω δει πολλά χαρτιά, σχεδόν πανομοιότυπα, έτσι κατηγοριοποιούν τους ανθρώπους. Είναι θέμα διαχείρησης- η κατηγοριοποίηση των μεταναστών σε ομάδες. Όταν υπάρχει οικογένεια μεταναστών τοποθετούνται στην ομάδα υψηλού κινδύνου και επείγεται η απέλασή τους.

Αυτή δεν είναι η Βρετανία που ζούσα. Όλα αυτά έχουν πολιτικά κίνητρα. Κανείς όμως δεν μιλά γι’ αυτά. ΕΜΕΙΣ γινόμαστε πηγή κέρδους για το Υπουργείο Εσωτερικών και τις εταιρίες ασφαλείας. Η G4S έβγαλε 148 εκατομμύρια πέρσι – από που τα βγάζουν όλα αυτά; Από εμάς στη φυλακή, από τους κρατούμενους. Αν έδιναν δουλειά σε ανθρώπους έξω από ‘δω , θα πλήρωναν έξι ή εφτά λίρες την ώρα. Σε οποιονδήποτε άλλο κλάδο ο εργοδότης δεν θα μπορούσε να δίνει μία λίρα την ώρα. Νομίζω πως αυτό είναι παράδειγμα δύο μέτρων και δύο σταθμών.

Αν μου έχει επιτραπεί να εργάζομαι εδώ μέσα και μετά ελευθερωθώ δεν θα έχω δικαίωμα πλέον στην εργασία.
Γιατί λέω πως μέσα σε όλο αυτό είναι ανακατεμένο το Υπουργείο Εσωτερικών; Γιατί πριν βρεις δουλειά σε κέντρο κράτησης μεταναστών πρέπει να σε ελέγξουν. Άρα, ξέρουν. Αν δεν σε ελέγξουν τότε δεν σου δίνουν δουλειά. Γνωρίζουν καλά το μισθό που παίρνουμε. Γνωρίζουν καλά τι συμβαίνει εδώ. Το Υπουργείο Εσωτερικών, το ιατρικό κέντρο και οι εταιρίες είναι μαζί σ’ αυτό το παιχνίδι. Γνωρίζουν για τα πάντα- άρα γιατί το κάνουν;  Γιατί να πρέπει να ζούμε περιθωριοποιημένοι σαν σκλάβοι;

Ένας κωφός με νοητική καθυστέρηση
15 Μαρτίου, 2015

Σήμερα έφεραν ένα νεαρό άνδρα που είναι κουφός κι έχει νοητική καθυστέρηση και με πληγώνει να τον βλέπω. Ακόμα ένας που πρέπει να φροντίσω. Μου είπε πως νιώθει πως δεν μπορεί να αναπνεύσει γιατί δεν καταλαβαίνει γιατί βρίσκεται εδώ. Τους είπα εκ μέρους του, να μην τον φέρουν εδώ αλλά φαίνεται πως δεν τους νοιάζει. Είναι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και τόσο δύσκολο να τον φροντίσει κανείς, γιατί χρειάζεται διαρκή προσοχή και κάνω τα πάντα για να του την δώσω με τη βοήθεια άλλων φίλων. Αλλά ταυτόχρονα έχω κι άλλους να φροντίσω: αυτόν που έχει σταματήσει να τρώει, αυτόν που κόβεται, αυτόν που κουράστηκε να βρίσκεται εδώ μέσα και προσπαθεί να κρεμαστεί. Ορκίζομαι στο Θεό, στον πραγματικό Ιησού προσεύχομαι να τους δώσει όλους δύναμη κι ελευθερία. Έχω πλέον ξεχάσει ποιός είμαι και γιατί βρίσκομαι εδώ, ο ανθρώπινος πόνος στις φωνες που ακούω και σ’ αυτά που βλέπουν τα μάτια μου έχουν σβήσει την ύπαρξή μου. Αλλά είμαι κι εγώ άνθρωπος.

Μετάφραση: BlackCat

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο