Αν το πρώτο θύμα ενός πολέμου είναι η αλήθεια και αν η πολιτική έχει κάποια σχέση με τις πολεμικές αναμετρήσεις, τότε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι μόνιμο θύμα της πολιτικής είναι η αλήθεια.
Με ποιά σημασία; Προτιμώ συνήθως τις κυριολεξίες, οπότε προσωπικά προσλαμβάνω την έννοια «αλήθεια» με την πρωταρχική σημασία της «μη λήθης», της κατάστασης εκείνης ή του συνόλου πραγμάτων που δεν μπορεί να διαφύγει της προσοχής (για παρόντα) ή της μνήμης (για παρελθόντα).
Στον δημόσιο λόγο, έτσι όπως διαμορφώνεται με τις σημερινές συνθήκες, η πολιτική – είτε η από τα πάνω, ως τέχνη διαχείρισης της κυριαρχίας, είτε η από τα κάτω, ως τέχνη διαχείρισης της μικροκυριαρχίας, των συμφερόντων δηλαδή – ασκείται με περιεχόμενο τηλεοπτικό σε ρυθμούς διαδικτυακούς. Όχι, δεν θα επακολουθήσει μια νουθεσία για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα, τότε, παλιά, χωρίς τεχνολογία», για τον απλούστατο λόγο ότι πρώτον, δεν ήταν και δεύτερον, το ζήτημα δεν ενδιαφέρει αυτό το άρθρο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να διαχειριστεί την πρώτη του μεγάλη κοινωνική σύγκρουση με όρους τηλεοπτικούς. Κρατούμενοι στις ελληνικές φυλακές, στους οποίους και ο ίδιος δεν έχει αρνηθεί στο παρελθόν τον χαρακτηρισμό του πολιτικού κρατουμένου, βρίσκονται σε απεργία πείνας ζητώντας, εκτός από την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ, να εφαρμοστούν και μια σειρά από προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ: η κατάργηση του «κουκουλονόμου», της επιβαρυντικής δηλαδή περίπτωσης που μετατρέπει εύκολα πλημμεληματικές κατηγορίες σε κακουργήματα, η κατάργηση των άρθρων 187 «περί εγκληματικής οργάνωσης» και 187Α «περί τρομοκρατικής οργάνωσης» του ποινικού κώδικα, με τα οποία στοιχειοθετούνται κακουργήματα ακόμα και για απλές γνωριμίες ή για πολιτική δράση που δεν έχει σχέση με ένοπλες οργανώσεις και η αναθεώρηση της χρήσης DNA, το οποίο μπορεί εκ φύσεως να λειτουργήσει μόνο απαλλακτικά και όχι ενοχοποιητικά, ως αποδεικτικού στοιχείου από τις διωκτικές αρχές. Αυτά, μεταξύ άλλων.
Και τα τρία αυτά ζητήματα αποτελούν σημεία αιχμής όσον αφορά στον περιορισμό του δημοκρατικού αυταρχισμού. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ (πριν γίνει κυβέρνηση το 2009) είχε χαρακτηρίσει τον κουκουλονόμο «ακροδεξιά στροφή της ΝΔ» (σημ: ο κουκουλονόμος εισήχθη από τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης της ΝΔ, Νίκο Δένδια). Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χαρακτηρίσει πλειστάκις τις διατάξεις των άρθρων 187 και 187Α του Π.Κ. αντιδημοκρατικές και εργαλείο κατασκευής πολιτικών διώξεων – και πράγματι έχουν χρησιμοποιηθεί έτσι: στις δικαστικές αίθουσες προσάγονται συνεχώς αναρίθμητα μέλη «εγκληματικών οργανώσεων» χωρίς άλλα στοιχεία, χάρη στην ευχέρεια που παρέχουν αυτές οι διατάξεις σε αστυνομικούς και εισαγγελείς. Το δε DNA ως αποδεικτικό στοιχείο έχει χρησιμοποιηθεί εργολαβικά στην κατασκευή πολιτικών διώξεων.
Αυτή η έννομη τάξη δημοκρατικού αυταρχισμού αφορά το σύνολο των ανθρώπων, ακόμα κι εκείνους που νανουρίζονται με το γνωστό τραγουδάκι «δεν έχω τίποτε να κρύψω».
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, σήμερα, όντας στην κυβέρνηση, επιλέγει να κρυφτεί πίσω από το παιχνίδι ανταλλαγών ανακοινώσεων, άρθρων, στάτους στο Facebook ή τουήτ. Προσπαθεί να διασκεδάσει εντυπώσεις φωνασκώντας είτε περί «ακατανόητης συνέχισης της απεργίας πείνας» (ενώ αποκρύπτει τεχνηέντως τα αιτήματα) είτε περί «προβοκατόρων που κατέλαβαν τον ‘Στο Κόκκινο’ τη μέρα που ο πρωθυπουργός είναι στο Βερολίνο» (λες και τέτοιες συναντήσεις έχουν καμμιά σημασία άλλη από το αν έφαγαν πάπια ή αστακό).
Αυτή η φωνασκία δεν είναι παρά τα τηλεπαράθυρά του. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην έχει ακόμα τον έλεγχο της Τρέμη, του Ευαγγελάτου, του Πορτοσάλτε για να χρησιμοποιήσει «αντιτρομοκρατικά» τα δελτία ειδήσεων προς όφελός του, όπως έκαναν παραδοσιακά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, έχει όμως έναν κομματικό στρατό opinion makers, οπαδών, εθελοντών, μισθωτών και περιφερειακά ωφελουμένων, που πλειοδοτούν σε διασπορά επικοινωνιακών βομβών προς αντιπερισπασμό και συγκάλυψη της κατάστασης, ώστε να καθησυχάσουν τμήμα της κοινής γνώμης που άλλοτε θα ενδιαφερόταν περισσότερο για τα ζητήματα αυτά.
Τα αιτήματα όμως είναι εκεί. Το μόνο που χρειάζεται για να αντιληφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ το μέγεθος του εξουσιαστικού ατοπήματος που διαπράττει τις τελευταίες 24 ημέρες – όσες δηλαδή από την αρχή αυτής της απεργίας πείνας μέχρι σήμερα – είναι να τα διαβάσει, να μη «λάθουν της προσοχής», να μείνουν στη σφαίρα της αλήθειας.
Με λίγα λόγια, «… ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη» και τα σχετικά.
