Γιατί «ενέπλεξαν» πάλι οι ιμπεριαλιστές τη Σαουδική Αραβία στην Υεμένη; (Μέρος Β’)

b2ap3_thumbnail_nasim1_20150411-092406_1.jpg

 

Το Βασίλειο των Σουνιτών Σαούδ πριν 53 χρόνια, και για 7 χρόνια, συμμάχησε με τους Σιίτες Ζαϊντιγιά και στήριξε και όπλισε τον τελευταίο τους βασιλιά στη βόρεια Υεμένη. Όλοι τότε πίστευαν ότι το διέπραξε μόνο για να καταστείλει μια “Επανάσταση Ελεύθερων Αξιωματικών”. Επειδή, όπως έγραφαν τότε και ήταν πραγματικό, το κίνημα των αξιωματικών στηρίχθηκε άμεσα και έμμεσα με όλα τα μέσα, πολιτικά και στρατιωτικά, από το “Κίνημα Ελεύθερων Αξιωματικών της Αιγύπτου” και από τον ίδιο τον πρώην πρόεδρο Νάσερ. Άλλοι τότε πίστευαν, και ήταν αυτό πραγματικό, ότι στόχος του ιμπεριαλισμού ήταν επίσης να διαλυθεί η συμμαχία που ως γνωστόν έχτιζε τότε ο Νάσερ της Αιγύπτου, από τις αρχές της δεκαετίας του 50, με τη Σοβιετική Ένωση.

Η “Επανάσταση των αξιωματικών της βόρειας Υεμένης” ανέτρεψε το 1962 τον τελευταίο βασιλιά και Ιμάμη των Σιιτών της Υεμένης, τον Muhammad al-Badr. Ο τελευταίος αυτός βασιλιάς (μια εβδομάδα έκατσε στο θρόνο), σε επτά ημέρες υπέγραφε έξι διατάγματα (όλα σχεδόν ευνοούσαν το στρατό και τους αξιωματικούς του), γιατί προφανώς μύριζε την ανατροπή του. Τον ανατραπέντα τελευταίο βασιλιά δέχτηκαν να φιλοξενήσουν και να οπλίσουν το ένοπλο κίνημά του, οι Σουνίτες Σαουδάραβες, όχι βέβαια γιατί αγαπούσαν τους Σιίτες και τον βασιλιά τους, αλλά γιατί αυτό απαίτησαν οι ιμπεριαλιστές, Άγγλοι, Αμερικανοί και Γάλλοι. Γιατί στο μυαλό τους είχαν άλλο σχέδιο.. να σύρουν το στρατό του Νάσερ στα κακοτράχαλα βουνά της Υεμένης, σ’ έναν πολύχρονο πόλεμο φθοράς. Δεν ήθελαν δηλαδή μόνο να τον εκδικηθούν επειδή τους ταπείνωσε στον πόλεμο της εθνικοποιημένης πια Διώρυγας του Σουέζ το 1956, ούτε μόνο επειδή η συμμαχία του με την Σοβιετική Ένωση εντεινόταν σε όλα τα επίπεδα και τέλος, ούτε βέβαια επειδή στήριζε το ένοπλο απελευθερωτικό κίνημα εναντίον τους στη Νότια Υεμένη, αλλά είχαν στο μυαλό τους έναν μεγαλύτερο στόχο. Για να δουμε ποιός ήταν…

 

b2ap3_thumbnail_nasim2_20150411-092408_1.jpg

 

Οι ιμπεριαλιστές ήξεραν πολύ καλά ότι ο στρατός του Νάσερ δεν γνώριζε σχεδόν τίποτα για την δημογραφική, γεωγραφική, οικονομική, κοινωνική και θρησκευτική σύνθεση της Υεμένης. Το ήξεραν γιατί έμαθαν ότι Αιγύπτιοι αξιωματικοί περιφέρονταν αναζητώντας πληροφορίες για όλα αυτά τα θέματα σε ξένες διπλωματικές αντιπροσωπείες στη Υεμένη, έφτασαν μάλιστα μέχρι την πόρτα της αμερικανικής πρεσβείας στη Υεμένη για να ζητήσουν πληροφορίες και χάρτες από τους Αμερικανούς.  Οι αξιωματικοί του αιγυπτιακού στρατού εμπιστεύονταν φυλάρχους της Υεμένης, που όμως όταν έβλεπαν το χρήμα που έδιναν απλόχερα οι σεΐχηδες του πετρελαίου Σαουδάραβες, άλλαζαν στρατόπεδο και έστρεφαν τα όπλα τους εναντίον του στρατού της Αιγύπτου. Δεν υπολόγισαν επίσης την δύναμη, το ισχυρό χαρτί που είχαν μέσα στη χώρα τους οι Σαουδάραβες, τους φτωχούς πολίτες της Υεμένης που εργάζονταν για ένα κομμάτι ψωμί στο βασίλειο των πετρελαίων, στους Αλ-Σαούδ δηλαδή, και που δεν ήταν καθόλου δύσκολο να τους στρατολογήσουν εναντίον του αιγυπτιακού στρατού.

Πολλοί επίσης Αιγύπτιοι αξιωματικοί υποτιμούσαν τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές και την ικανότητα τους να υλοποιήσουν τα σχέδια τους. Δεν πέρασε καν από το νου τους ότι θα επιστράτευαν ακόμα και τον πιο πιστό υπηρέτη τους, το προτεκτοράτο Ισραήλ, στη συμμαχία υπέρ της επανόδου της μοναρχίας στην Υεμένη, και ας γνώριζαν ότι το κράτος των Αλ-Σαούδ ίσως “δεν θα δεχόταν” ισραηλινή συμμετοχή.

 

b2ap3_thumbnail_nasim5_20150411-092420_1.jpg

 

Οι Άγγλοι όμως ιμπεριαλιστές από το 1917 έχουν μόνιμο στόχο από τον οποίο δεν έχουν παρεκκλίνει ακόμα και σήμερα: “το κράτος του σιωνισμού, που δημιούργησαν και οργάνωσαν οι ίδιοι, για να γίνει κομμάτι αναπόσπαστο της περιοχής, έπρεπε να μετέχει στα προβλήματα της και στις λύσεις της, να γίνει αποδεκτό από όσο το δυνατόν περισσότερα κράτη, φυλές και λαούς της περιοχή”.  Έτσι, ενώ οι Άγγλοι είχαν πολλές άλλες επιλογές για να στηρίξουν στρατιωτικά τους ενόπλους της μοναρχίας, επέλεξαν το Ισραήλ γιατί πίστευαν ότι έτσι θα επέβαλαν την παρουσία του στην περιοχή και θα εξασφάλιζαν την αναγνώρισή του από τον τελευταίο βασιλιά των Σιιτών, εφόσον θα μετείχε στην σωτηρία του και την επανόδου του στο θρόνο στη βόρεια Υεμένη.

Ο Άγγλος καθηγητής Clive Jones στο βιβλίο του “Britain and the Yemen Civil War, 1962–1965” που εκδόθηκε το 2004 και περιλαμβάνει ομολογίες υψηλών Ισραηλινών αξιωματικών, ακόμα και του ίδιου του εγκληματία πολέμου Αριέλ Σαρόν, αποκάλυψε ότι από το 1964 ως το 1966 το Ισραήλ, μετά από καλά οργανωμένο σχέδιο των Βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, έστελνε με μεταγωγικά του αεροπλάνα, στρατιωτική βοήθεια στους Σιίτες μαχητές της μοναρχίας στη βόρεια Υεμένη.

b2ap3_thumbnail_6_20150411-092925_1.jpg

Τα ισραηλινά μεταγωγικά πραγματοποίησαν σε δυο χρόνια πάνω από 13 μυστικές πτήσεις, διασχίζοντας όλη σχεδόν την Ερυθρά Θάλασσα στο ενδιάμεσο χώρο μεταξύ Αιγύπτου με τη Σαουδική Αραβία και τον περισσότερο χρόνο πετούσαν για χιλιόμετρα μέσα στον εναέριο χώρο της Σαουδικής Αραβίας, αλλά σε πολύ χαμηλό ύψος, σχεδόν στο επίπεδο της θάλασσας, αποφεύγοντας έτσι τον εντοπισμό από αιγυπτιακά ραντάρ. Στη συνέχεια, όταν πλησίαζαν τα μεταγωγικά το λιμάνι του Hodeidha της Υεμένης, σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες των Άγγλων, ανέβαιναν στα 10.000 πόδια. Από τα μεταγωγικά αεροσκάφη έριχναν σε διαφορετικά σημεία 60 κάθε φορά αλεξίπτωτα με κιβώτια γεμάτα πυρομαχικά από το πίσω μέρος των αεροπλάνων. Τα κιβώτια παραλάμβανε ο Αμπντολλάχ Μπιν Χασάν, ο τότε διοικητής βασιλοφρόνων μαχητών.

Μετά από 7 χρόνια “εμφύλιας” σύγκρουσης ηττήθηκε το ένοπλο κίνημα του τελευταίου βασιλιά Muhammad al-Badr και έτσι εδραιώθηκε η Δημοκρατία της Υεμένης που είχε ιδρυθεί το 1962. Οι αριστεροί και οι προοδευτικοί τότε στον Αραβικό κόσμο πανηγύριζαν την νίκη του στρατού του Νάσερ στην Υεμένη και ας έχει συντριβεί ένα χρόνο νωρίτερα από το Ισραήλ στη Χερσόνησο του Σινά και στην Παλαιστίνη. Δεν σκέφτηκαν καν ότι ήταν πύρρειος νίκη.
Η ήττα των δυνάμεων του τελευταίου βασιλιά της Υεμένης, των συμμάχων δηλαδή της Σαουδικής Αραβίας στη βόρεια Υεμένη, δεν σήμαινε σε καμία περίπτωση ήττα του σχεδίου του ιμπεριαλισμού, όπως αρχικά πίστευαν πολλοί στον προοδευτικό κόσμο. Για να μάθουμε τα μυστικά της Μέσης Ανατολής, η Υεμένη ήταν φάκα που καλά έστησαν οι ιμπεριαλιστές για το νέο σύμμαχο της Σοβιετικής Ένωσης, την Αίγυπτο του Νάσερ.

b2ap3_thumbnail_nasim4_20150411-092413_1.jpg

Ο παναραβισμός του Νάσερ ήταν ένα δίκοπο μαχαίρι για την στρατηγική του Νάσερ. Η “ανυπολόγιστη εξαγωγή” του μπορεί πολιτικά και ιδεολογικά να έφερνε για μικρό χρονικό διάστημα κάποια θετικά αποτελέσματα, μακροπρόθεσμα όμως τα αρνητικά κυριαρχούσαν. Τα εφτά χρόνια άμεσης στρατιωτικής εμπλοκής της Αιγύπτου με πάνω από 70.000 στρατιώτες, αεροπλάνα και άρματα μάχης στον εμφύλιο πόλεμο της Υεμένης αποδυνάμωσαν σε μεγάλο βαθμό τον αιγυπτιακό στρατό. O πόλεμος φθοράς που επιδίωκαν οι ιμπεριαλιστές πέτυχε, η αποδυνάμωση πέτυχε και ο πόλεμος φθοράς εναντίον της Αιγύπτου στη Υεμένη συνέβαλε αποφασιστικά στην ήττα του στρατού της το 1967 στον πόλεμο των έξι ημερών, που οργάνωσαν πολλά χρόνια πριν οι ιμπεριαλιστές και το κράτος τους, το Ισραήλ. Η ήττα της Αιγύπτου στον πόλεμο του 1967 οδήγησε στην κατάληψη όχι μόνο όλης τη Παλαιστίνης, αλλά όλης της Χερσονήσου του Σινά της Αιγύπτου – και αυτός ήταν ο μεγαλύτερος στόχος των ιμπεριαλιστών από την στήριξη της μοναρχίας στη βόρεια Υεμένη. Η ήττα του Νάσερ στην Παλαιστίνη οδήγησε στην κατάρρευση του Νασέρ και της στρατηγικής του σε όλη τη Μέση Ανατολή. Έτσι μια μικρή “νίκη” στη Βόρεια Υεμένη ήταν τίποτα μπροστά στην μεγάλη και  στρατηγική ήττα του Νάσερ στην Παλαιστίνη…

Τώρα τίθεται το ερώτημα: ποιος είναι ο στόχος των ιμπεριαλιστών Αμερικανών και των προτεκτοράτων τους;;

Διαβάστε το Πρώτο μέρος

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο