Natalie Fiennes Lydia Hughes
Η κατάληψη του London School of Economics έληξε με επιτυχία, όμως το παγκόσμιο κίνημα για δωρεάν παιδεία θα συνεχίσει.
Σε λίγότερο από μία εβδομάδα έχει εκλεχθεί η νέα κυβέρνηση και κάποιοι από μας θέλουμε να τρέξουμε ουρλιάζοντας προς τα βουνά. Εντούτοις μέσα σ’ αυτό το άθλιο πολιτικό τοπίο, οι φοιτητές κάνουν καταλήψεις στα πανεπιστήμιά τους.
Τις τελευταίες έξι εβδομάδες κάναμε κατάληψη στο London School of Economics. Τα αιτήματά μας αφορούσαν ζητήματα παιδείας, εργασιακά δικαιώματα, εκδημοκράτιση του πανεπιστημίου, εκποιήσεις και απελευθέρωση του χώρου του πανεπιστήμιου.
Εννιά από τα αιτήματά μας έχουν ικανοποιηθεί μετά από πέντε ώρες διαπραγματεύσεων με τον πρύτανη. Η κατάληψη έληξε στις 30 Απριλίου το βράδυ μετά από συμφωνία πώς αυτά τα αιτήματα θα τηρηθούν.
Αυτό έγινε μετά τις απειλές που δεχτήκαμε από τη διεύθυνση του πανεπιστημίου για νομική δράση εναντίον μας και ακόλουθα την εκδίωξή μας, όμως συμφωνήθηκε πως τίποτα από αυτά δεν θα συνέβαινε κατά την έξοδό μας.
Όλα τα μαθήματα που διδάσκονται στο LSE θα είναι πλέον ανοιχτά στο κοινό, θα υπάρχει μια αναθεώρηση στα συμβόλαια εργασίας και θα δημιουργηθεί ένας μόνιμος αυτόνομος χώρος για κοινωνική ανυπακοή και πολιτική συζήτηση μέσα στο πανεπιστήμιο.
Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως έχουμε συμβάλλει στο να αλλάξει το πανεπιστήμιό μας. Αλλά αυτό που μετρά περισσότερο, είναι πως κάναμε την κατάληψη για να εξαλείψουμε το συναίσθημα πολιτικής αποστασιοποίησης και πολιτικής αδράνειας: αυτό ήτανκαι το μεγαλύτερο επίτευγμα της κατάληψης.
Αυτή η αίσθηση προέρχεται από την αυξανόμενη τάση σύγκρουσης των νέων ανθρώπων μεταξύ τους, όταν ανταγωνίζονται για τις ίδιες επισφαλείς εργασίες, φοβούνται να πάρουν ρίσκα και καταβάλλονται με χρέη άνευ-προηγουμένου. Στα επόμενα πέντε χρόνια, αυτό θα γίνει ακόμα χειρότερο.
Το Συντηρητικό κόμμα αρνείται να πει πως δεν θα αυξηθούν τα δίδακτρα. Ακόμα περισσότερο, η αφοσίωσή του στη μείωση κοινωνικών παροχών θα έχει καταστροφικές συνέπειες στο ήδη ευάλωτο, περιθωριοποιημένο και αποκλεισμένο κομμάτι του φοιτητικού πληθυσμού, όπως οι μετανάστες και τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Τώρα ήρθε η ώρα να ενεργοποιήσουμε το φοιτητικό κίνημα και να δεσμευτούμε πως θα αντισταθούμε στις όποιες αλλαγές γίνουν στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Γιατί κατάληψη;
Η κατάληψη δεν μόνο το ότι κλειδώνεσαι μέσα σε ένα χώρο και απαιτείς την ικανοποίηση ορισμένων όρων για να βγεις έξω. Το να καταλαμβάνεις ένα χώρο και να τον κάνεις δικό σου είναι πολύ σημαντικό.
Ο Benolas Tipper, φοιτητής μεταπτυχιακού στο LSE λέει: ”Είναι ένα κοινωνικό στερεότυπο πως οι νέοι άνθρωποι είναι απαθείς. Δεν είναι απαθείς, ειναι περιθωριοποιημένοι και αυτό μας έδειξε η κατάληψη. Εκατοντάδες φοιτητές πήραν μέρος για να εκφράσουν τις ανησυχίες τους για τον τρόπο λειτουργίας των πανεπιστημίων”.
Κάναμε ανοιχτές συζητήσεις και ομιλίες αναπόσπαστες από το κίνημα και υπήρχε ενθάρρυνση για ίση συμμετοχή όλων: φοιτητών, πανεπιστημιακών και εργαζομένων. Αυτό δημιούργησε μια ατμόσφαιρα συλλογικής μάθησης και πολιτικής χειραφέτησης. Από τον David Graeber και τον Owen Jones μέχρι φοιτητές που έκαναν την κατάληψη όλοι είχαν ίσο δικαίωμα διοργάνωσης και εφαρμογής ενός workshop.
Μια άλλη φοιτήτρια που συμμετειχε στην κατάληψη, η Kasia, είπε: ”Η κατάληψη γέμισε τον αέρα με μια αίσθηση πως η παιδεία ανήκει σε όλους όχι μόνο σε μένα και σε σένα”.
Η εμπειρία μας έδειξε πως αρκετοί άνθρωποι περίμεναν αυτή την ευκαιρία. Αυτό το μέρος ήταν μια ρωγμή στις δομές της καθημερινής, απολίτικης ζωής στο πανεπιστήμιο LSE.
To LSE είναι ευρύτερα γνωστό για το μεγάλο αριθμό αποφοίτων του που καταλήγουν να εργάζονται στο City. Το πανεπιστήμιο διαιωνίζει μια πολύ συγκεκριμένη -και κατά τη δική μας άποψη- καταστροφικά μονολιθική άποψη για τον κόσμο. Κι ενώ αυτή αποτελεί πόλο έλξης στο LSE για πολλούς φοιτητές, άλλοι περιθωριοποιούνται από αυτή.
Κοιτάζουμε πίσω στο χρόνο όταν το 1968 η φοιτητική ένωση του Πανεπιστημίου οργάνωνε απεργίες πείνας και το 2010 όταν εφάρμοζε την καμπάνια για δωρεάν παιδεία. Αυτή η ίδια ένωση τώρα βρίσκεται πίσω από τη συχνή παρουσία τραπεζών και εταιριών στο πανεπιστήμιο.
Όταν η διεύθυνση του Πανεπιστημίου αποπειράται να ποινικοποιήσει την κοινωνική ανυπακοή και να μας τιμωρήσει γι΄αυτό, δεν επιτίθεται απλά κατά των φοιτητών αλλά κατα του δικαιώματος για πολιτική έκφραση. Οι επιθέσεις κατά των εκδηλώσεων δυσαρέσκειας είναι ένα αναγκαίο μέτρο της επιβολής νεο-φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων στον κλάδο της ανώτατης εκπαίδευσης.
Μια δράση υψηλού προφίλ όπως μια κατάληψη μπορεί να αποκαλύψει την άδικη και απάνθρωπη πραγματικότητα που κρύβουν αυτές οι μεταρρυθμίσεις. Το χειρότερο απ’ όλα για τη διεύθυνση του πανεπιστημίου είναι η ζημιά που προκαλείται στη φήμη τους που κτίζεται με πολυέξοδες καμπάνιες μάρκετινγκ.
Έχουμε δείξει πως οι καταλήψεις φέρνουν αποτελέσματα και πως οι φοιτητές πρέπει να εκφράζονται. Αυτο καταδεικνύει πώς θα έπρεπε να είναι η παιδεία, κάτι που το παρόν σύστημα που στηρίζεται στα δίδακτρα δεν μπορεί να αποφέρει. Η παιδεία πρέπει να είναι δημιουργική, πολιτική, εφευρετική, ανοιχτή σε όλους και το πανεπιστήμιο πρέπει να γίνει ένα μέρος που λαμβάνουν χώρα κριτικές συζητήσεις για την κοινωνία.
Στο LSE δεν ήμασταν μόνοι, αποτελέσαμε κομμάτι ενός μεγαλύτερου φοιτητικού κινήματος που παλεύει για μια δημοκρατική, απελευθερωμένη και δωρεάν παιδεία.
Πηγή http://www.theguardian.com/education/2015/may/13/what-we-learned-from-occupying-our-university?CMP=share_btn_tw
Μετάφραση BlackCat
