Παλαιστίνιοι εργάτες επιβιβάζονται σε ένα νέο ξεχωριστό λεωφορειό στο σημείο ελέγχου Eyal, 4 Μαρτίου 2012. (Oren Ziv / Activestills.org) Το Ισραήλ άρχισε τον διαχωρισμό στα λεωφορεία, που μεταφέρουν τους Παλαιστίνιους εργάτες στο Ισραήλ, πριν χρόνια. Την περασμένη Τετάρτη, οι αρχές ανακοίνωσαν ένα πιλοτικό πρόγραμμα για να διαχωρίσουν τα λεωφορεία, που θα τους πηγαίνουν πίσω στα σπίτια τους.
Ανεξάρτητα από το αν το σχέδιο καταργήθηκε ή όχι, το γεγονός είναι ότι το Ισραήλ είναι μια χώρα, όπου οι υπουργοί μπορούν να προτείνουν και να εφαρμόζουν διαχωρισμούς – και να διατηρούν τις υπουργικές θέσεις τους.
Υπάρχει κάτι ανησυχητικά ανειλικρινές στον 12ωρο σάλο που ξέσπασε σχετικά με τον διαχωρισμό – και μετέπειτα «τον διαχωρισμό» σε εισαγωγικά – σε ισραηλινές γραμμές λεωφορείων το πρωί της Τετάρτης. Όταν ο πρωθυπουργός Νετανιάχου διέταξε να ανασταλεί το “απαράδεκτο” σύστημα του διαχωρισμού, μπορούσε να ακουστεί ένας αναστεναγμός ανακούφισης, να διαπερνά το κυρίως εβραϊκό Ισραήλ.
Η δημοκρατία έζησε, για να αντικρίσει άλλη μια μέρα, το διαχωριστικό τείχος, κατάφερε για μία ακόμη φορά να εμποδίσει τον διαχωρισμό να διεισδύσει στην πράσινη γραμμή.
Ο διαχωρισμός των λεωφορείων προκάλεσε οργή στο Ισραήλ όχι λόγω του ίδιου του διαχωρισμού (η πλειοψηφία των Ισραηλινών υποστηρίζει την ιδέα), αλλά επειδή έλαβε χώρα στο εσωτερικό του Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι εργάτες που μετακινούνται τα πρωινά και κατάγονται από τη Δυτική Όχθη, είναι ήδη διαχωρισμένοι. Αλλά αλίμονο, αν κάποιος υφίσταται διακρίσεις – με βάση την εθνικότητα – σ’ ένα δημόσιο λεωφορείο με έδρα το Τελ Αβίβ στο «Δημοκρατικό Ισραήλ» του Peter Beinart.
Η διεθνής κοινότητα μπορεί να αναγνωρίσει την ισραηλινή κυριαρχία μόνο εντός των γραμμών ανακωχής του 1949, αλλά το Ισραήλ δεν κάνει καμία τέτοια διάκριση. Είναι αλήθεια ότι ο ισραηλινός στρατός – όχι η ισραηλινή κυβέρνηση – είναι τεχνικώς η κυρίαρχη δύναμη στη Δυτική Όχθη. Αλλά οι στρατηγοί λαμβάνουν τις εντολές τους από την κυβέρνηση. Έτσι, το ενιαίο καθεστώς του Ισραήλ διοικείται από μια ενιαία κυβέρνηση με ένα ενιαίο σύνολο υπουργών και κανόνων, κυριαρχεί σε όλη την περιοχή μεταξύ του ποταμού Ιορδάνη έως τη Μεσόγειο.
Ένα παλαιστίνιο παιδί κοιτά τους ισραηλινούς στρατιώτες καθώς τοποθετούν, ένα διαχωριστικό από σκυρόδεμα και χάλυβα, για να διαχωρίσουν τους Παλαιστίνιους πεζούς από έναν ισραηλινό δρόμο κυκλοφορίας στην ενότητα Η2 της Χεβρώνας. 22 Οκτωβρίου 2013. Ο δρόμος συνδέει το Τζαμί Ibrahimi (Τάφο των Πατριαρχών) στην παλιά πόλη της Χεβρώνα, με τον κοντινό ισραηλινό οικισμό Kiryat Arba. Οι Ισραηλινοί έχουν το δικαίωμα να οδηγούν στο δρόμο, αλλά οι Παλαιστίνιοι απαγορεύεται να οδηγούν εκεί χωρίς ειδική άδεια. Όλοι οι εποικισμοί στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη είναι παράνομοι βάσει του διεθνούς δικαίου. (Φωτογραφία: Ryan Rodrick Beiler / Activestills.org)
Κάτω απο αυτό το ιδιόμορφο καθεστώς, όχι μόνο ο διαχωρισμός στις λεωφορειακές γραμμές υπάρχει ήδη, αλλά υφίσταται και διαχωρισμός στις πόλεις και τα χωριά, υπάρχουν διαχωρισμένα νομικά συστήματα. Στο ίδιο μικρό κομμάτι γης, που κυβερνάται από ένα ενιαίο καθεστώς, ένας πληθυσμός έχει ελευθερία κινήσεων, ενώ ο άλλος όχι. Ένας πληθυσμός έχει την ελευθερία της πολιτικής έκφρασης και το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί – ο άλλος όχι. Ένας πληθυσμός έχει δικαίωμα στο συνδικαλισμό – ο άλλος όχι. Ένας πληθυσμός έχει το δικαίωμα να ζει με το σύζυγο και την οικογένειά του – ο άλλος όχι. Ένας πληθυσμός έχει το δικαίωμα να περπατά σε δρόμους της πόλης – ο άλλος όχι. Ένας πληθυσμός ζει με το φόβο να χάσει το σπίτι του – ο άλλος όχι. Ένας πληθυσμός λαμβάνει κρατική υποστήριξη για τη δημιουργία νέων κοινοτήτων – ο άλλος αντιμετωπίζει τον κίνδυνο κατεδάφισης και απομάκρυνσης. Ένας πληθυσμός έχει σχεδόν ατιμωρησία για εγκλήματα μίσους εναντίον του άλλου – ο άλλος όχι.
Σε μια φυσιολογική χώρα που ισχυρίζεται ότι έχει δημοκρατικές αξίες, ένας υπάλληλος της εκλεγμένης κυβέρνησης, ο οποίος σχεδίασε και υλοποίησε ένα σχέδιο για να διαχωρίσει τις γραμμές λεωφορείων, θα απολυόταν άμεσα, ή τουλάχιστον θα έφευγε ντροπιασμένος από την πολιτική. Όχι στο Ισραήλ. Ο Υπουργός Άμυνας Μοσέ Γιααλόν, δεν είναι καν κοντά σε κάτι τέτοιο.
Και αυτή δεν είναι η πρώτη φορά, που ο Ya’alon προσπάθησε να διαχωρίσει τα λεωφορεία. Ο Πρωθυπουργός Νετανιάχου – και το υπόλοιπο της χώρας – μπορεί να προσποιηθείται, όση οργή και σοκ, ο ίδιος θέλει πάνω στο θέμα του διαχωρισμού των λεωφορείων, αλλά ο Ya’alon ανακοίνωσε δημόσια το σχέδιό του, πριν από τις τελευταίες εκλογές. Ο Νετανιάχου είχε πλήρη γνώση των εν λόγω σχεδίων, όταν τον έκανε και πάλι υπουργό Άμυνας.
Την περασμένη Τετάρτη, ο πρωθυπουργός κάλεσε το σχέδιο διαχωρισμού των λεωφορείων “απαράδεκτο”. Έχει χρησιμοποίησει ποτέ αυτή τη λέξη για να περιγράψει τα ξεχωριστά νομικά συστήματα στα οποία υπόκεινται παλαιστίνια και ισραηλινά παιδιά στην Δυτική Όχθη; Έχει δήλωσει ποτέ το διαχωρισμό του συνόλου των δρόμων στη Χεβρώνα ως απαράδεκτο; Έχει πότε κανείς ισραηλινός υπουργός καταγγείλει τη φυλάκιση των Παλαιστινίων των μη-βίαιων υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για το έγκλημα της διοργάνωσης πολιτικών διαμαρτυριών;
Όσο υπάρχει κατοχή θα υπάρχει διαχωρισμός. Εφ ‘όσον το κράτος του Ισραήλ παρουσιάζεται, ως ένα «εβραϊκό κράτος» υπό την έννοια, ότι ορισμένοι πολίτες θα πρέπει να έχουν περισσότερα ατομικά και ομαδικά δικαιώματα από άλλους, τότε οι διαχωρισμοί, οι διακρίσεις και η ανισότητα θα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Ζητήματα όπως ο διαχωρισμός των λεωφορείων θυμώνουν τους ανθρώπους. Ακτιβιστές αρχίζουν να σχεδιάζουν ελεύθερες βόλτες και μαζικές εκστρατείες, τα διεθνή μέσα ενημέρωσης αρχίζουν να δίνουν προσοχή και φαίνεται ότι, για μια φευγαλέα στιγμή, οι άνθρωποι νοιάζονται για την τύχη των Παλαιστινίων που ζουν υπό κατοχή. Μέχρι αυτές οι ίδιες ενέργειες, ο θυμός και η κινητοποίηση να υλοποιηθεί και να στραφεί κατά της ίδιας της κατοχής. κατά της θεσμοθετημένης υπεροχής και της καταπίεσης, θα υπάρχουν μόνο περισσότερα συμπτώματα πάνω στα οποία θα εκδηλώνεται υποκριτική οργή.
(του Michael Schaeffer Omer-Man /
http://972mag.com/segregation-in-israel-does-not-begin-or-end-on-buses/106927/ )
(μετάφραση Sylvia)
