Συνεχίζεται ο αγώνας για δικαιοσύνη μετα τη δολοφονία του Davide Bifolco από την αστυνομία

Jelle Bruinsma

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, η αστυνομία στη Νάπολη δολοφόνησε ένα δεκαεξάχρονο παιδί σε μια φτωχογειτονιά. Η οικογένειά του μαζι με κοινωνικά κινήματα, παλεύει ακόμα για δικαιοσύνη.

Την νύχτα της 4ης προς 5η Σεπτεμβρίου 2014, ο δεκαεξάχρονος Davide Bifolco πυροβολήθηκε θανάσιμα από τους καραμπινιέρους (στρατιωτική αστυνομία) στην ίδια του τη γειτονιά στην Νάπολη της Ιταλίας. Εφτά μήνες αργότερα, οι φίλοι, η οικογένειά του και αλληλέγγυα κοινωνικά κινήματα δεν έχουν ξεχάσει το βίαιο φόνο του στα χέρια του κράτους. Τον περασμένο μήνα στις 18 Απριλίου, γύρω στα 800 άτομα διαδήλωσαν για ώρες διασχίζοντας το κέντρο της πόλης, φωνάζοντας το όνομα του Davide και απαιτώντας δικαιοσύνη.

Η ιστορία ξεκινά στην περιοχή Rione Traiano της Νάπολης, ένα μέρος φτώχειας και σκληρότητας όπου το κράτος μοιράζεται την εξουσία του με το ντόπιο οργανωμένο έγκλημα. Την τραγική εκείνη νύχτα, ο Davide επέβαινε στο σκούτερ με δύο ακόμα φίλους του, ένα πολύ κοινότυπο θέαμα στην Νάπολη.. Προσπέρασαν ένα μπλόκο της αστυνομίας επειδή η μηχανή τους δεν είχε ασφάλεια. Η αστυνομία αργότερα ισχυρίστηκε, ότι οι νεαροί είχαν παραβιάσει την κατ’ οίκον κράτησή τους, παρόλο που αυτό φάνηκε πως ήταν ψέμα.

Οι καραμπινιέροι τους κυνήγησαν και τους ακολούθησαν μέσα στη γειτονιά και τελικά συγκρούστηκαν με τη μηχανή, πετώντας τα αγόρια στο έδαφος. Όταν η καταδίωξη συνεχίστηκε με τα πόδια, ένας αστυνομικός αποφάσισε να πυροβολήσει τον Davide, σκοτώνοντάς τον επι τόπου. Ο αστυνομικός αργότερα ισχυρίστηκε πως σκόνταψε πάνω στο πεζοδρόμιο, κάτι που τον ανάγκασε να τραβήξει τη σκανδάλη παρολο που δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει γιατί κατ’ αρχάς έτρεχε κρατώντας το όπλο του.

Τις νύχτες που ακολούθησαν έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις στη γειτονιά, με περιπολικά να φλέγονται. ”Το κράτος δεν μας προστατεύει, μας σκοτώνει. Ας υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας” έγραφε ένα πανό. Κάποιοι άνθρωποι της γειτονιάς θυμόνταν (παρόλο που αυτό αμφισβητείται από άλλους) πως κάποιες εβδομάδες πριν τον πυροβολισμό η αστυνομία δεν μπορούσε να εισέλθει στην περιοχή. Σύμφωνα με μαρτυρίες αντιμετώπιζαν πετροβολισμούς κατά των περιπολικών και οργή. Ο αδερφός του Davide, Tomaso Bifolco είπε στους δημοσιογράφους: ”Εδώ  γύρω γινόμαστε μάρτυρες πολλών θανάτων αλλά χθες το βράδυ μια ολόκληρη γειτονιά βγήκε έξω στους δρόμους και ξέρετε γιατί; Γιατί δεν ήταν κανένας μαφιόζος αυτός που σκοτώθηκε, αλλά ένα αθώο αγόρι”.

Η Analisa, μια άλλη διαδηλώτρια στη γειτονιά εξέφρασε το θυμό της μετά τις νυχτερινές διαμαρτυρίες που ακολούθησαν το φόνο του Νταβίντε. ”Είναι ντροπή αυτό που έγινε. Η αστυνομία πρέπει να μας προστατεύει και αυτοί σκότωσαν ένα αθώο αγόρι. Εδώ στη γειτονιά Τραϊάνο δεν θέλουμε πλέον την αστυνομία”. Τις μέρες που ακολούθησαν μετά τη δολοφονία, σε μια από τις διαδηλώσεις οι γείτονες έκαναν πορεία μέχρι το αστυνομικό τμήμα απαιτώντας από τον αρχηγό της αστυνομίας να βγάλει το καπέλο του από σεβασμό στον Davide. Ο ίδιος το έκανε, μια συμβολική πράξη την οποία δεν εκτίμησαν οι ανωτέροι του που τον επέπληξαν.

Ένας πολύπλοκος παράγοντας σ’ αυτή τη μεριά της Ιταλίας είναι η παρουσία της Καμόρα, ένα καθεστώς πέρα από το καθεστώς, που λαμβάνει ένα κομμάτι απο τις  λειτουργίες ελέγχου, τάξης, ευημερίας (τη φροντίδα των ανθρώπων της γειτονιάς, την προσφορά εργασίας κ.λ.π.) και φορολόγησης. Ακτιβιστές απ΄αυτή τη γειτονιά αναφέρουν πως μέλη του οργανωμένου εγκληματος έδωσαν το παρόν τους στις διαδηλώσεις. Το Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου όταν οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν, η Καμόρα που ζήτησε να σταματήσουν. Οι διαδηλώσεις προκαλούσαν προβλήματα στο εμπόριο ναρκωτικών, αφού η κίνηση του Σαββατοκύριακου σήμαινε πως το Σάββατο είναι μέρα με μεγάλες εισπράξεις.

Παράλληλα, η κατάταξη της γειτονιάς Rione Traiano ως περιοχή της Καμόρα, έχει χρησιμοποιηθεί αδίκως από τους Ιταλούς γραφειοκράτες και και τους διανοούμενους στιγματίζοντας έτσι όλους τους κατοίκους. Το να λες πως οι άνθρωποι που μεγάλωσαν μέσα στη φτώχεια είναι επικίνδυνες και εγκληματικές τάξεις εξυπηρετεί τη στρατικοποίηση  αυτών των περιοχών. Αυτά προκάλεσαν ακόμα και τη συγγραφή ενός δημοσιεύματος από ένα ελεεινό αρθρογράφου που 48 ώρες μετά το φόνο έσπευσε να υπερασπίσει τις αστυνομικές δυνάμεις και επέπληξε τους διαδηλωτές για να μην χάσουν ποτέ το ”σεβασμό για τη στολή που αντιπροσωπεύει την πολιτεία μας”, εμμέσως δικαιολογώντας τον ”ατυχή” φόνο. Γι αυτό  είναι αναγκαίο να είμαστε ξεκάθαροι στη διαφοροποίησή μας ανάμεσα στην πλειοψηφία της γειτονιάς και το οργανωμένο έγκλημα.

Τους μήνες που ακολούθησαν το θανατό του, οι αντιδράσεις γενικεύθηκαν. Στις 9 Σεπτεμβρίου, η αστυνομία χτύπησε τα μέλη μιας οργάνωσης ανέργων σε κεντρικό σημείο της περιοχής κατά τη διάρκεια πορείας που πραγματοποιήθηκε ως ένδειξη αλληλεγγύης με τον Davide. Στις 29 Σεπτεμβρίου μια σιωπηλή πορεία έλαβε χώρα στο Rione Traiano για τα γενέθλια του Davide. Στις 29 Δεκεμβρίου, ακόμα μια διαδήλωση έλαβε χώρα για την ονομαστική του γιορτή που διοργάνωσε η οικογένειά του. Αυτές  και άλλες διαμαρτυρίες διοργανώθηκαν από τους φίλους, την οικογένεια και μια ομάδα της γειτονιάς με το όνομα ”Επιτροπή Σοκκάβο”. Μέσα στον πρώτο μήνα ήταν και η εκκλησία πολύ δραστήρια, οργανώνοντας μικρές διαμαρτυρίες σχεδόν καθημερινά που ξεκινούσαν από την εκκλησία και κατευθύνονταν σε διαφορετικά μέρη της πόλης.

Οι διαδηλώσεις αυτές γίνονταν με αίτημα να μαθευτεί η αλήθεια και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Πρέπει να αποδοθούν ευθύνες στον εκτελεστή και να αποκαλυφθούν τα ψέματα. Αυτά τα ψέματα περιλάμβαναν και μια ιστορία πως ένας από τους τρεις επιβαίνοντες στο scooter ήταν φυγάς, όπως και τις αρρωστημένες περιγραφές του νεκρού εφήβου ως μικρο-εγκληματία, που στόχευαν να εξηγήσουν ή να δικαιολογήσουν το φονικό που διέπραξε η αστυνομία.

Ο αστυνομικός έχει προς το παρόν τεθεί σε διαθεσιμότητα από τα καθήκοντά του. Η πρώτη φάση της διερεύνησης της υπόθεσης έληξε το Μάρτιο, καταλήγοντας στην κατηγορία της ” ανθρωποκτονίας λόγω απειρίας στο χειρισμό όπλων” – μια διατύπωση που ακούγεται το λιγότερο προβληματική. Οι ακροάσεις του δικαστηρίου ξεκινούν αυτό το μήνα. Η σκιαγράφιση του θανάτου του ως ένα απλό ατύχημα φαίνεται να καθοδηγεί την ανάγκη για συνέχιση των διαδηλώσεων και άσκηση πίεσης στην τοπική κυβέρνηση.

Τα κοινωνικά κινήματα στη Νάπολη έχουν επίσης δραστηριοποιηθεί και συμμετέχουν σ΄αυτές τις κινητοποιήσεις και τις δράσεις αλληλεγγύης. Σύντομα μετά το φόνο συστάθηκε μια επιτροπή αποτελούμενη κυρίως από αριστερές οργανώσεις, με τη συμμετοχή της οικογένειας του Davide. Η επιτροπή συγκεντρώθηκε από τη μια στο στόχο για συλλογή χρημάτων για να καλυφθεί το κόστος των δικηγόρων της οικογένειας,  κάτι που έδωσε τη δυνατότητα να κινηθούν δια της νομικής οδού.

Η οργάνωση έφερε επίσης εις πέρας  μια μεγάλη διαδήλωση που έλαβε χώρα στις 18 Απριλίου. Η κινητοποίηση περιλάμβανε τη συγγραφή άρθρων, το μοίρασμα φυλλαδίων  και την αφισοκόλληση μέσα στην πόλη. Όμως δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή και στις επισκέψεις στα λύκεια της περιοχής κρατώντας μεγάλο πανό που καλούσε σε διαδήλωση. Ακόμα μια νέα οργάνωση (με το όνομα ”Ο Davide ζει. Ο πόνος δεν θα μας σταματήσει”) συγκροτήθηκε συνδυάζοντας τον αγώνα για δικαιοσύνη με  ποικίλες κοινωνικές δραστηριότητες για τους νέους της περιοχής. Πριν δύο εβδομάδες για παράδειγμα, ένα τουρνουά ποδοσφαίρου διοργανώθηκε με 50 παιδιά από την περιοχή δείχνοντας τον κοινωνικό σκοπό της κινητοποίησης: να δίνει ελπίδα και εναλλακτικές λύσεις.

Η ίδια η διαδήλωση ήταν μια πορεία γεμάτη συναίσθημα μέσα στην πόλη, με τους φίλους και τους γνωστούς (ντυμένους με ένα μπλουζάκι με τυπωμένη τη φωτογραφία του μαζί με λόγια στήριξης) να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Ήταν σπαρακτικό να βλέπεις και να ακούς τους νέους να τραγουδούν από τα βάθη των πνευμόνων τους ”Davide vive con noi”,  που σημαίνει ”Ο Davide ζει μαζί μας”. Αρκετοί απ’΄αυτούς έγραψαν με τατουάζ το όνομά του στον καρπό τους.

Σύντροφοι προσπάθησαν να ευαισθητοποιήσουν τους συμμετέχοντες και το κοινό για το γεγονός πως η εμφανής αδικία στην υπόθεση αυτή έχει τις ρίζες της σε γενικότερα προβλήματα της κοινωνίας. Ετοίμασαν πλακάτ με τα πρόσωπα άλλων ανθρώπων που σκοτώθηκαν στην Ιταλία από την αστυνομία, από ακτιβιστές μέχρι Αφρικανούς μετανάστες. Συνδέοντας την υπόθεση αυτή με με τη γενικότερη κρατική βία, ένα πανό έγραφε ” I can’t breathe” κάνοντας αναφορά στις τελευταίες λέξεις του Έρικ Γκάρνερ όταν ένας αστυνομικός στη Νέα Υόρκη τον στραγγάλισε μέχρι θανάτου.

Αυτό ήταν ίσως το πιο εύστοχο πανό.

Οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο έρχονται αντιμέτωποι με ένα συστήμα καταστολής και ελέγχου που στρατικοποιείται συνεχώς. Αυτό το σύστημα στοχοποιεί πάνω απ’ όλα τους φτωχούς, ελέγχοντας τη συμπεριφορά  τους και δίνοντας μια αίσθηση τάξης και ασφάλειας στη μεσαία και την άρχουσα τάξη. Παγιδευμένοι μέσα στη φτώχεια, o Davide και οι φίλοι του προσπάθησαν να αποφύγουν ένα πρόστιμο αφού οδηγούσαν χωρίς ασφάλεια. Η αστυνομία τους είδε ως αλήτες του δρόμου που χρειάζονταν πειθαρχία και έτσι ακριβώς τους συμπεριφέρθηκε.

Παράλληλα, αυτό το σύστημα στρέφεται εναντίον όλων όσων αμφισβητούν την εξουσία. Αυτό περιλαμβάνει τους αντιστεκομενους αγωνιστές όπως ο Carlo Giuliani και αρκετοί άλλοι ανα τον κόσμο. Είναι όμως στις φτωχογειτονιές που συναντάμε αυτό το πνεύμα εξέγερσης κατά της εξουσίας και τη γενναιότητα που ωθεί την ανυπακοή στις διαταγές. Ίσως να είναι επίσης σ’ αυτό το κοινό αίσθημα που μπορούμε να βρούμε την ελπίδα για αλληλεγγύη και μελλοντικούς αγώνες.

Ο Jelle Bruinsma κάνει τη διδακτορική του διατριβή στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας και είναι συντάκτης του ROAR Magazine. Θα ήθελε να ευχαριστήσει τους συντρόφους του Ex OPG Occupato “Je so’ pazzo” και τους ανθρώπους της γειτονιάς που του έδωσαν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες.

Μετάφραση/ BlackCat

Πηγή/ Roar Magazine: Reflections on a revolution

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο