Οι Ισραηλινοί που στηρίζουν το κίνημα BDS κατά του Ισραήλ

b2ap3_thumbnail_BDS-2.jpg

Σε πρόσφατο αφιέρωμά του το Al Jazeera Magazine παρουσίασε τα πορτρέτα επτά Ισραηλινών (Εβραίων) ακτιβιστών που ανταποκρινόμενοι στο παλαιστινιακό κάλεσμα για Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων και Κυρώσεις (BDS) κατά του Ισραήλ συμμετέχουν σε αυτό μέσω της ισραηλινής οργάνωσης Μποϊκοτάζ εκ των Έσω (Boycott from Within) αλλά και άλλων οργανώσεων όπως οι Αναρχικοί ενάντια στο Τείχος. Στο παρόν κείμενο περιοριζόμαστε στις δηλώσεις τριών εξ αυτών που θεωρούμε ότι είναι οι πιο χαρακτηριστικές. Το πλήρες αφιέρωμα του Al Jazeera μπορείτε να το βρείτε εδώ:

http://www.aljazeera.com/indepth/features/2015/05/magazine-meet-israel-boycotters-150528072013581.html

Γιάαρ: “Η ισραηλινή κοινωνία είναι πιο βίαιη, πιο δεξιά και πιο ακραία από ποτέ”

 Η οικογένειά μου επέστρεψε στο Ισραήλ από την Αντίγκουα όταν ήμουν 6 ετών. Είχα συνηθίσει σε ένα μέρος ζεστό, φιλόξενο και μη βίαιο όπου μελετώνται όλες οι θρησκείες και όπου και τα μικρά παιδιά μαθαίνουν τη σημασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ξαφνικά βρέθηκα σε μια χώρα όπου όλοι έμοιαζαν να έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου και όπου δεν γίνεσαι αποδεκτός αν δεν είσαι ακριβώς σαν αυτούς. Έτσι ένιωθα να με χωρίζει πολύ μεγάλη απόσταση από τη βία και τον μιλιταρισμό της ισραηλινής κοινωνίας.

Όταν ήμουν 15 ετών συμμετείχα στην πρώτη μου διαδήλωση. Ήταν κοντά σε έναν  εποικισμό και θυμάμαι πολύ καθαρά ότι ένα παιδί περίπου στην ηλικία μου είχε χτυπηθεί με πλαστική σφαίρα. Αυτή η εμπειρία με άλλαξε για πάντα και ήξερα τότε ότι δεν θα έμπαινα ποτέ στο στρατό.

Πριν από αυτό το περιστατικό σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να ανήκω στο παραϊατρικό προσωπικό, να είμαι στρατιώτης χωρίς στολή που θα δούλευε σε ένα νοσοκομείο και θα έκανε κάτι καλό. Αλλά εκείνη τη στιγμή, όταν έζησα τη βία, τα δακρυγόνα, τις πλαστικές σφαίρες, τις επιθέσεις των ισραηλινών στρατιωτών που χτύπησαν εμένα και τους φίλους μου ήξερα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι κομμάτι αυτού του στρατού.

Ένιωθα μόνος και ακόμη νιώθω μόνος γιατί η οργάνωσή μας είναι πολύ μικρή. Περίπου 200 άνθρωποι μέσα στην ισραηλινή κοινωνία στηρίζουν το κίνημα BDS.

Ενδεχομένως υπάρχουν 10 ως 20 ομάδες ανθρώπων που είναι πραγματικά ενεργοί. Ακόμη και αυτοί που βλέπουν θετικά την κατοχή του 1948 αλλά πιστεύουν ότι πρέπει να τερματιστεί η κατοχή των εδαφών του 1967 αντιμετωπίζονται ως προδότες.

Η ισραηλινή κοινωνία είναι πιο βίαιη, πιο δεξιά και πιο ακραία από ποτέ και οι φωνές μας δεν μπορούν να ακουστούν.    

Μιχάλ: “Αρχίζει να μοιάζει με φασιστικό κράτος”

Μεγάλωσα σε μια έντονα σιωνιστική οικογένεια. Οι γονείς μου γεννήθηκαν εδώ, πολέμησαν γι’ αυτή τη χώρα, είναι αφοσιωμένοι σιωνιστές και επίσης δεξιοί. Ο πατέρας μου είναι συνταγματάρχης στο στρατό.

Θα μπορούσα να είμαι μια συνηθισμένη ισραηλινή, να αγαπώ τη χώρα μου, να είμαι περήφανη γι’ αυτήν και να τη στηρίζω. Αγαπώ τους γονείς μου, όμως γνωρίζω τι συμβαίνει. Ξέρω ότι και οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαιώματα.

Άκουσα για τη διαδήλωση στο Bil’in και σκέφτηκα ότι δεν γίνεται να υποστηρίζω τα δικαιώματα των Παλαιστινίων και την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους και την ειρήνη και την αγάπη και όλα αυτά αλλά να μην κάνω τίποτα!

Την πρώτη φορά που συμμετείχα σε διαδήλωση στο Bili’n ήμουν μόνη μου και έμοιαζα με την Αλίκη που έπεσε στη λαγουδότρυπα και βρέθηκε σε έναν ξένο και περίεργο τόπο. Έτσι ακριβώς ένιωσα καθώς τίποτα δεν ήταν φυσιολογικό.

Η πρώτη μου φορά ήταν επικίνδυνη, ακριβώς γιατί η βία που άσκησε ο στρατός ενάντια σε ειρηνικούς διαδηλωτές ήταν πραγματικά ακραία: εισέβαλαν στο χωριό και άρχισαν να ρίχνουν δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που χτυπήθηκα από χειροβομβίδα κρότου-λάμψης. Έπαθα σοκ και άρχισα να αναρωτιέμαι πώς αυτοί οι άνθρωποι με τόση βία εναντίον τους συνέχιζαν τη διαμαρτυρία τους επί τόσο καιρό. Άρχισα να μιλάω με κόσμο – αριστερούς ακτιβιστές και Παλαιστίνιους – και να αναζητώ την αλήθεια από μόνη μου.

Συνειδητοποίησα ότι όλη μου τη ζωή μου έκρυβαν την αλήθεια. Με είχαν παραπλανήσει, μου είχαν πει ψέματα. Είχα μάθει για τους ανθρώπους που εκτοπίστηκαν από τα χωριά τους το 1948 αλλά είχα ακούσει μόνο τη μία πλευρά: “Έπρεπε να γίνει αυτό γιατί εκείνοι το ξεκίνησαν” ή “δεν επηρεάστηκαν ιδιαίτερα”, μου έλεγαν.

Από τότε ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω κάτι. Δεν ήταν ηθικό για μένα να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς να προσπαθήσω να σταματήσω την αδικία που διαπράττει η μία πλευρά και τη δυστυχία που υφίσταται η άλλη.

Δεν είμαι πολύ αισιόδοξη. Με όλους αυτούς τους νόμους ενάντια σε μη κυβερνητικές και αριστερές οργανώσεις αρχίζει το Ισραήλ να μοιάζει με φασιστικό κράτος. Καλώντας τον κόσμο να επιβάλει μποϊκοτάζ και κυρώσεις στο Ισραήλ είναι σαν να λέμε: “Βοηθήστε μας. Δεν μπορούμε μόνοι μας, χρειαζόμαστε τη στήριξή σας και τη δράση σας”.

Δεν είναι ότι πιστεύω πως τίποτα δεν θα αλλάξει, τα πράγματα θα αλλάξουν, πρέπει να αλλάξουν. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δηλαδή τι να έκανα; Να συνέχιζα με τη ζωή μου, με τη δουλειά μου σαν να μη συμβαίνει τίποτα;

Υπάρχουν τόσα που συμβαίνουν. Καθημερινά κατάσχεται γη από τους Παλαιστίνιους στη Δ. Όχθη και χαρίζεται σε εβραϊκούς εποικισμούς. Κάθε μέρα τα δικαιώματα των Παλαιστινίων  στη Δ. Όχθη – το να μετακινηθούν από το ένα μέρος στο άλλο, να επισκεφτούν συγγενείς στο Ισραήλ, να ζήσουν όπου οι ίδιοι επιθυμούν – παραβιάζονται.

Βρισκόμαστε στη Γιάφα, μια αρχαία πόλη και σημαντικό τουριστικό θέρετρο. Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ζήτημα με την ιστορία της Γιάφας: οι Άραβες δεν αναφέρονται. Έχουμε μια πανέμορφη και συναρπαστική παλαιστινιακή κουλτούρα και οι Ισραηλινοί χάνουν πάρα πολλά με το να την αρνούνται.

Αϊτάλ: “Δεν θα υπάρξει ποτέ συμφιλίωση χωρίς γνώση της Νάκμπα και του δικαιώματος επιστροφής” 

Ίδρυσα μια οργάνωση που ονομάζεται Zochrot. Σημαίνει “μνήμη”. Ο σκοπός μας είναι να ενημερώσουμε για τη Νάκμπα (Καταστροφή του 1948) και να υποστηρίξουμε το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων.

Οι Ισραηλινοί δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για τη Νάκμπα, όμως πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να μάθουν και να αναγνωρίσουν την ευθύνη μας γι’ αυτήν.

Οργανώνουμε περιηγήσεις για Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους στο Ισραήλ όπου τους δείχνουμε σημάδια παλαιστινιακής ζωής και παλαιστινιακά χωριά και ακούν τις ιστορίες Παλαιστινίων προσφύγων από αυτά τα μέρη. Μας λένε για τη ζωή τους εκεί, για τη Νάκμπα και για το πώς εκδιώχθηκαν ή διέφυγαν και τους απαγορεύτηκε να επιστρέψουν.

Εκδίδουμε φυλλάδια για τις περιοχές αυτές στα εβραϊκά και στα αραβικά και κάνουμε μαθήματα για τη Νάκμπα σε σχολεία και πανεπιστήμια.

Πρέπει να γνωρίζουμε τι κάναμε στους Παλαιστίνιους, τους εκδιώξαμε και τους εμποδίσαμε να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Πιστεύουμε ότι χωρίς τη γνώση της Νάκμπα, χωρίς την υποστήριξη του δικαιώματος επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων, δεν θα υπάρξει ποτέ συμφιλίωση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων.

Γεννήθηκα στην Αργεντινή και ήρθα εδώ όταν ήμουν 5 ετών. Η οικογένειά μου εγκαταστάθηκε αμέσως σε κιμπούτς. Ήμουν αρκετά αριστερός αλλά όταν έκλεισα τα 18 πήγα στο στρατό χωρίς κανένα δισταγμό. Δεν υπήρχε κανένα θέμα από την πλευρά μου γιατί το να είσαι καλός πολίτης εδώ σημαίνει να υπηρετήσεις στο στρατό.

Είμαι όμως πολύ περήφανος που τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου αρνήθηκαν να υπηρετήσουν στο στρατό και ελπίζω ότι το ίδιο θα κάνουν και τα δύο μικρότερα.

Δεν είμαι περήφανος γι’ αυτό αλλά ήμουν εξαιρετικός στρατιώτης. Όταν όμως τελείωνε η θητεία μου ξεκίνησε ο πόλεμος στο Λίβανο το 1982. Με κάλεσαν ως έφεδρο να πολεμήσω εκεί. Ήμουν ενάντια στον πόλεμο αυτό από την αρχή, έτσι αφού σκέφτηκα πολύ αρνήθηκα να υπηρετήσω εκεί.

Φυλακίστηκα. Ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή για μένα γιατί ήταν η πρώτη φορά που τράβηξα μια κόκκινη γραμμή: “Αυτό είναι το όριό μου, δεν θα το περάσω, δεν στηρίζω αυτόν τον πόλεμο καθόλου.”

Ήμουν 23 ετών. Γνώρισα πολλούς σπουδαίους ανθρώπους στη φυλακή, με κάποιους είμαστε ακόμα φίλοι. Ήταν σημαντικό για μένα και για την πολιτική μου διαμόρφωση και κατανόηση.          

Μετά, όταν ξέσπασε η δεύτερη Ιντιφάντα, ήξερα ότι δεν θα πολεμήσω. Αν πιστεύω ότι οι Παλαιστίνιοι πρέπει να έχουν το δικό τους κράτος και το Ισραήλ να αποσυρθεί από τη Δ. Όχθη, πώς μπορώ να πάω εκεί και να καταστείλω μια παλαιστινιακή εξέγερση; Έτσι αρνήθηκα και φυλακίστηκα ξανά.

(μετάφραση – επιμέλεια: Νικολέττα Κίτσου)

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο