Τον προηγούμενο μήνα η κυβέρνηση του Μπαγκλαντές δήλωσε ότι σκοπεύει να μεταφέρει 32.000 Ροχίνγκιας πρόσφυγες στο απομακρυσμένο νησί Thengar Char του κόλπου της Βεγγάλης. Ο συνολικός αριθμός των Ροχίνγκιας που έχουν καταφύγει από την Μιανμάρ στο Μπαγκλαντές τις τρεις τελευταίες δεκαετίες υπολογίζεται σε σχεδόν 300.000, ωστόσο η μετεγκατάσταση θα αφορά μόνο όσους τελούν υπό καθεστώς αναγνωρισμένου πρόσφυγα και ζουν σε δύο καταυλισμούς του ΟΗΕ στη νοτιοανατολική επαρχία Cox Bazar. Πρόκειται για μία περιοχή ιδιαίτερα τουριστική καθώς σε αυτήν βρίσκεται η μεγαλύτερη σε μήκος και συνεχής, αμμώδης παραλία του πλανήτη και η πρωθυπουργός της χώρας Σεΐχ Χασίνα Γουαζέντ θεωρεί ότι η παρουσία των προσφύγων πλήττει την τοπική οικονομία. Είναι το ίδιο ακριβώς “επιχείρημα” που διατυπώνουν διάφοροι και στην Ελλάδα για τους Σύριους – και όχι μόνο – πρόσφυγες που έχουν φτάσει στα νησιά του Αιγαίου αλλά ευτυχώς δεν συμμεριζόμαστε όλοι την άποψη ότι τα κέρδη είναι πάνω από τους ανθρώπους, πόσο μάλλον πάνω από τους πλέον ευάλωτους και κατατρεγμένους!
Η απόφαση αυτή έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις τόσο μεταξύ αξιωματούχων του ΟΗΕ, όσο και μεταξύ των εκπροσώπων των Ροχίνγκιας αλλά και οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όλοι τονίζουν την ανάγκη να ληφθούν μέτρα για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των προσφύγων και όχι για την επιδείνωσή τους, την οποία αναπόφευκτα θα προκαλέσει η μεταφορά τους στο νησί Thengar Char. Το ελώδες αυτό νησί, που αναδύθηκε από τη θάλασσα μόλις πριν από 8 χρόνια, δεν έχει δρόμους, δεν διαθέτει καταφύγια για την προστασία από τους κυκλώνες που έχουν σκοτώσει χιλιάδες ανθρώπους στα νησιά της περιοχής και στις ακτές του Μπαγκλαντές, στη διάρκεια της παλίρροιας καλύπτεται σε όλη του την έκταση από νερό ύψους μέχρι και ενός μέτρου, είναι εντελώς αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο την περίοδο των μουσώνων (Ιούνιος – Σεπτέμβριος) ενώ συχνάζουν σε αυτό και πειρατές. Με λίγα λόγια, το νησί είναι εντελώς ακατάλληλο και επικίνδυνο για να κατοικηθεί!
Οι Ροχίνγκιας της Μιανμάρ, μία από τις πλέον διωκόμενες μειονότητες στον κόσμο, είναι μουσουλμάνοι σε μια χώρα κατά πλειοψηφία βουδιστική. Το 1982 το στρατιωτικό καθεστώς τους αφαίρεσε την υπηκοότητα σε μια προσπάθεια να τους ταυτίσει στη συνείδηση των υπολοίπων πολιτών με τους μετανάστες από γειτονικά μουσουλμανικά κράτη, αν και οι Ροχίνγκιας είναι αυτόχθονες και η μουσουλμανική παρουσία στα εδάφη όπου κατοικούν χρονολογείται εδώ και αιώνες. Στην πατρίδα τους Μιανμάρ αριθμούν περί τα 1,4 εκατομμύρια ενώ σε εκατοντάδες χιλιάδες ανέρχονται οι Ροχίνγκιας πρόσφυγες στο Μπαγκλαντές, στην Ταϊλάνδη, στην Ινδονησία και στη Μαλαισία. Ειδικά μετά τις συγκρούσεις μεταξύ μουσουλμάνων και βουδιστών το 2012 με δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, οι διώξεις, οι διακρίσεις και οι περιορισμοί σε βάρος των Ροχίνγκιας εντάθηκαν: ζουν σε γκέτο φρουρούμενα ανελλιπώς από την αστυνομία, μόνο με ειδική άδεια και με αστυνομική συνοδεία μπορούν να βγουν από εκεί, πολύ συχνά δεν γίνονται δεκτοί στα νοσοκομεία με αποτέλεσμα να πεθαίνουν άνθρωποι από ιάσιμες ασθένειες, δεν έχουν πρόσβαση στις υψηλότερες βαθμίδες της εκπαίδευσης και το δικαίωμά τους στην εργασία είναι πολύ περιορισμένο ενώ νόμος του κράτους τους υποχρεώνει να αποκτούν μέχρι δύο παιδιά. Το καθεστώς απαρτχάιντ και οι δολοφονικές επιθέσεις εναντίον τους από φανατικούς της βουδιστικής πλειοψηφίας στην Μιανμάρ οδήγησε στην ακύρωση σχεδίου του ΟΗΕ του 2005 για τον επαναπατρισμό των Ροχίνγκιας από το Μπαγκλαντές, όπου τώρα πια 32.000 από αυτούς πρόκειται να εγκλωβιστούν σε ένα απομονωμένο και γεμάτο κινδύνους για τη ζωή τους νησί εκτός αν η διεθνής κατακραυγή αποτρέψει το έγκλημα αυτό.
για περισσότερες πληροφορίες:
