Καμαριέρα στο Λονδίνο: Γουάντα

(getty images)

Το blog Maid in London, είναι σκέψεις, στιγμές από την καθημερινή ζωή, προσωπικά βιώματα γυναικών, ιστορίες ανισότητας κι αλληλεγγύης στο εργασιακό περιβάλλον που διαφαίνονται μέσα από το συναίσθημα, τον διάλογο και την προσωπική επαφή που διαγράφουν την πολυπολοκότητα των γυναικών της εργατικής τάξης. Το blog δημιουργήθηκε από μια καμαριέρα σε αλυσίδα ξενοδοχειων του Λονδίνου για να αποτελέσει συλλογή εμπειριών και πηγή συλλογικής δράσης για την αντιμετώπιση της επισφαλούς εργασίας και της ανισότητας στην ξενοδοχειακή βιομηχανία.

Δίνω τον αριθμό του τηλεφώνου μου στη Γουάντα και μου δίνει κι αυτή τον δικό της. Κουβεντιάζουμε,  εκμυστηρευόμαστε η μία στην άλλη, μιλάμε για την αγάπη και τους άντρες και πως αυτή έχει τελειώσει πιά μαζί τους, ποτέ, μα ποτέ ξανά. Δεν πιστεύει και δεν μπορεί πλέον να πιστέψει στην αγάπη. Τα μάτια της, ανοίγουν διάπλατα και βουρκώνουν. Μπορείς να καείς μια για πάντα, έτσι δεν είναι;

Ανάβω κι άλλο τσιγάρο κι ακούω.  

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τη βία στο σπίτι. Στο κορμί σου. Βία από το σύντροφο ή το γονιό ή όλα μαζί. Βία σε ένα μέρος από το οποίο δεν μπορείς να δραπετεύσεις επειδή είσαι πολύ μικρή. Επειδή είσαι υπερβολικά ερωτευμένη. Επειδή είσαι φτωχή. Επειδή δεν έχεις που να πας. Κάτω από τα συντρίμια της εμπιστοσύνης κρύβεται η ελπίδα και η αυτοπεποίθηση. Επειδή έλλειψη ασφάλειας σημαίνει έλλειψη ασφάλειας. Πού να πας όταν το σπίτι είναι κόλαση; Και φεύγοντας η βία αφήνει τα ίχνη της πίσω σου… Το σώμα τη θυμάται, τη θάβει μέσα του, μα πάντα μένει ανενεργή και πυροδοτείται στις πιο μπανάλ περιστάσεις με μια σύσπαση των γεμάτων φόβο ενστίκτων ανάβει ξανά και σπινθηρίζει.

Οι άνθρωποι πάντα αφήνουν τα σημάδια τους.

Η Γουάντα δεν μπήκε σε λεπτομέρειες. Αλλά έχω μάθει να διακρίνω τις πληγές. Ο τρόπος που μιλάνε οι άνθρωποι με την τόση εκφραστικότητα, τα μάτια που βαθαινουν, το ασύλληπτο σοκ που ξεχύνεται μέσα από τη φωνή και το σώμα.

Το είδα σε γυναίκες και το είδα και σε άντρες με ζωές που καταστράφηκαν- ή σχεδόν κατεστράφηκαν- από άλλους ανθρώπους, επειδή πάλεψαν, επειδή αρνήθηκαν να δεχτούν την αδικία. Αντιστάθηκαν και ένιωσαν ένα κύμα βίας από το σύντροφο, την αστυνομία, το στρατό και το κράτος και συχνά όλα αυτά εξελίσσονται σ’ ένα ατέλειωτο θυελλώδη εφιάλτη. Αν συναντούσες αυτους τους ανθρώπους στην οικοδομή, στο παμπ, ή στην κουζίνα τους να φτιάχνουν τσάι, ποτέ δεν θα καταλάβαινες πως οι ζωές τους είναι σε πόλεμο. Έτσι και η καμαριέρα που καθαρίζει το δωμάτιό σου, περπατά δίπλα σου σπρώχνοντας ένα καρότσι γεμάτο άπλυτα ρούχα, ή μαζεύει σκουπίδια από περιτυλίγματα μπισκότων σε μια αίθουσα που δεσπόζει ένα μεγάλο πολύφωτο. Στρατιώτης.

Η Γουάντα δεν πέρασε απλά μια κόλαση στο σπίτι της αλλά κι άλλες φριχτές εμπειρίες. Βίωσε στο πετσί της μια άλλη μορφή πολέμου. Αυτόν της διοίκησης των Ευρωπαϊκών συνόρων και των ανθρώπων που την εκμεταλλεύτηκαν και βγάζουν χρήματα από μετανάστες. Κι αυτοί έχουν όπλα. Τον πόλεμο της φτώχειας και της επισφαλούς εργασίας, κάτι που συμφώνησε από μόνη της. Καθώς μιλούσε γι’ αυτά άρχισε να υψώνει τη φωνή της και να τρέμει…


Πηγή Maid in London

Translation: BlackCat

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο