Kristopher Rodriguez: βασανιστήρια, αμέλεια και κακοποίηση στις φυλακές των Η.Π.Α.

Gemma Pena, μητέρα κρατουμένου

Έχω να δω το γιό μου ένα χρόνο και δεν μου επιτρέπουν να τον επισκεπτώ στη φυλακή. Ο γιός μου δεν ανήκει σε μια φυλακή με τα προβλήματα που έχει, δυστυχώς όμως κανείς δεν μπορεί να δώσει λύση. Έχω ΑΠΕΛΠΙΣΤΕΙ  γιατί δεν ξέρω σε τι κατάσταση βρίσκεται αλλά γνωρίζω καλά πως δεν του χορηγούν φάρμακα γιατί ο ίδιος είχε αρνηθεί.

Ο γιός μου Kristopher Rodriguez βρισκόταν βρισκόταν στη φυλακή Polk για τρία χρόνια μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάστασή του και να μπορέσει να παραστεί στη δίκη του. Οι γιατροι τον είχαν διαγνώσει με σχιζοφρένεια, παράνοια και κατάθλιψη το 2001, αμέσως μετά το θάνατο της μητέρας μου. Τότε τον είχαν κρατήσει παρά τη θέλησή του και από τότε είχε εισαχθεί παρά τη θέλησή του αρκετές φορές σε μέρη όπως το Citrus Health, το Jackson Memorial και το AT Geo care Atlantic shores. Ενόσω βρισκόταν στη φυλακή έκανε πολλές απόπειρες αυτοκτονίας. Αργότερα έμαθα πως κάποιος τον είδε να ξεκολλά μόνος του το πέος του που έπρεπε να αποκατασταθεί μέσω χειρουργικής επέμβασης. Μια φορά είχε μια πολύ σοβαρή κρίση και τον έψαχναν με το ελικόπτερο. Τον είχαν βρει σε ένα βάλτο και τον κτύπησαν με όπλο ηλεκτρικού σοκ τρεις φορές κάτω από το νερό.

Ενόσω ο Kris ήταν προφυλακισθείς, κάποιος που τον γνώριζε από τη γειτονιά μου είπε ”Κάνε κάτι για το γιό σου έχει πάθει κρίση εδώ και δέκα μέρες. Tον έχουν στο πάτωμα, τρέμει και τον αναγκάζουν να φάει τα κόπρανά του”.

Ο Kris είχε μεταχθεί τρεις φορές στο Treasure Coast, όπου κατάφερε να σταθεροποιηθεί για να μπορέσει να παραστεί στη δίκη του. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση δέκα ετών και τον έστειλαν στη φυλακή Dade δύο μήνες μετά το θάνατο του πατέρα του το 2013, ένα μέρος όπου συνεχίστηκαν οι εφιάλτες, τα βασανηστήρια και η κακοποίηση αφού ο γιός μου ήταν εκεί ως κρατούμενος και όχι ως ψυχικά άρρωστος άνθρωπος που αναγνωρίζεται ως ανάπηρος από την πολιτεία της Φλώριδα.

Τα ανθρώπινα δικαιώματά του, τα δικαιώματά του ως άτομο με αναπηρία συνεχώς παραβιάζονταν και αναγκάστηκα να παραιτηθώ από τη δουλειά μου και να μετακομίσω στην κομητεία Dade για να μπορώ να τον επισκέπτομαι πιο συχνά. Κοιμόμουν μέσα στο αυτοκίνητό μου μέχρι που κάποιοι φίλοι μου προσέφεραν ένα μέρος για να μείνω μέχρι να βρω δουλειά και να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου.

Ο Kris τα πήγαινε καλά, είχε σταθεροποιηθεί, μέχρι που σε μία από τις επισκέψεις μου, ίσως την πέμπτη, πρόσεξα πως ήταν διαφορετικός. Δεν μπορούσε να συντονίσει τις σκέψεις του όταν μιλούσε και τότε πλησίασα ένα δεσμοφύλατα και του είπα πως ο γιος μου έχει ξεκινήσει να περνά κρίση. Τότε ξεκίνησαν όλα τα προβλήματα. Μου απαγόρεψαν να τον βλέπω για τρεις μήνες κι εντωμεταξύ είχα αρχίσει να τηλεφωνώ στο TCU (τμήμα μεταβατικής φροντίδας) όμως δεν είχα καμία απάντηση κι οι εβδομάδες περνούσαν…Έστειλα τότε ένα γράμμα με φαξ στον γενικό ελεγκτή και ξανά δεν πήρα καμία απάντηση.

Αργότερα μου επέτρεψαν ένα εβδομαδιαίο επισκεπτήριο στο τμήμα ψυχιατρικής υγείας του Dade. Ο Κρις ήταν σε κρίση, τον ρώτησα για τα φάρμακά του και δεν μου μιλούσε, μόνο κοίταζε παρανοικά πίσω από τους ώμους του τους δεσμοφύλακες. Τον ρώτησα αν πεινούσε και μου είπε ναι. Πράγματι ήταν πολύ αδύνατος, τον ρώτησα αν με τα χρήματα που του στέλνω αγοράζει φαγητό αλλά ήταν απαθής και ασαφής στην απάντησή του.

Πήγα να του αγοράσω φαγητό και μια καθαρίστρια μου είπε πως του έδιναν λάθος φάρμακα, γι’ αυτό είχε γίνει έτσι. Του έδιναν μια ένεση Haldol όταν είχε έρθει από την κομητειακή φυλακή Πολκ στο Dade. Το επισκεπτήριο δεν διήρκησε πολύ, ο Κρις κοίταζε συνεχώς πάνω από τον ώμο του, ήταν παρανοϊκός και μετά σηκώθηκε και είπε ”Πάω πίσω στο δωμάτιό μου”.  Όμως δεν είχα καμία πληροφόρηση από τον γιατρό Bermudez και τότε πήρα τηλέφωνο στο Corizon, μια εταιρία παροχής ιατρικών υπηρεσιών και μου έδωσαν μια αίτηση… Όμως μετά με πήραν ξανά τηλέφωνο και μου είπαν πως πλέον δεν διαχειρίζονται κρατούμενους και τότε ξεκίνησα ξανά να παίρνω τηλέφωνο τον γιατρό Bermudez.

Μετά από μήνες μου επέτρεψαν ένα επισκεπτήριο και η κατάσταση του Κρις είχε εμφανώς επιδεινωθεί. Φορούσε μια άσπρη βρώμικη μπλούζα, τα μαλλιά του όμως ήταν κομμένα εντάξει. Tον αγκάλιαζα συνέχεια, του έλεγα η μαμά σε αγαπά, η οικογένειά σου σε αγαπά και τα αδέρφια σου σε αγαπούν. Εκείνη τη μέρα που τον αγκάλιασα και του είπα Κρις είμαι η μαμά σου και μου απάντησε ”Δεν είσαι η μαμά μου κυρά μου!” ήθελα να ξεσπάσω σε κλάματα αλλά άντεξα και κρατήθηκα. Ήταν βρώμικος και μύριζε άσχημα, δεν έκανε μπάνιο. Μου είπε ”Κυρία μου θα μου πείτε τελικά για το καυτό νερό στο ντουζ” και του είπα ”Γιέ μου δεν μυρίζεις ωραία”. Τότε αποφάσισε να πάει πίσω στο δωμάτιό του. Αργότερα άρχισα να επικοινωνώ με τον γιατρό Bermudez και σε μια συνομιλία μας μου είχε πει πως ο Κρις  αρνιόταν να πάρει τα φάρμακά του. Του είπα ”Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο γιός μου είναι χειρότερα κάθε φορά που έρχομαι να τον δω, πρέπει να κάνετε κάτι”. Ο γιατρός μου είπε ”Κυρία Πένα, ο γιός σας είναι ενήλικος, δεν μπορούμε να τον αναγκάσουμε”. Είπα πως αν τουλάχιστον ήταν έξω θα έκανα καταγγελία για να τον κρατήσουν παρά τη θέλησή του γιατί ήξερα πως η κατάστασή του θα είχε σταθεροποιηθεί με αυτόν τον τρόπο.

Τότε ένα απόγευμα ενώ διάβαζα την εφημερίδα Herald είδα το άρθρο για το θάνατο του κρατούμενου Darren Rainey στην ίδια φυλακή, που πέθανε από τις απίστευτα ψηλές θερμοκρασίες του νερού στο ντουζ και τρομοκρατήθηκα… κατάλαβα τι σήμαιναν τα καυτά μπάνια που μου είχε αναφέρει ο γιός μου, κατάλαβα πως τον είχαν απειλήσει με αυτά. Όταν τηλεφώνησα στο γιατρό Bermudez την επόμενη μέρα ξεκίνησε ένας άλλος εφιάλτης: μετά από εκείνο το τηλεφώνημα μου είχαν απαγορευτεί οι επισκέψεις ολοκληρωτικά. Τότε επικοινώνησα με την εφημερίδα Miami Herald και η δημοσιογράφος Julie Brown μου πήρε συνέντευξη.

Ο γιός μου είναι ένας ψυχικά άρρωστος κρατούμενος και προς το παρόν βρίσκεται στο Lake C.I.. Έχω παραθέσει τις συλλήψες του με βάση το baker’s act από το Τμήμα Σωφρονιστικής Υπηρεσίας, που αποδεικνύει την κατάστασή του. Επειδή τα χαρτιά του δικαστηρίου του δεν έφτασαν ποτέ στη φυλακή, έχω στείλει τα χαρτιά του στη φυλακή εγώ η ίδια και τα παρέλαβε η υπεύθυνη αρχείου Brenda Jackson. Μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει επικοινωνήσει μαζί μου. Μίλησα πολλές φορές με την υπεύθυνο αξιολόγισης Urbine Jackson και που μου είπε πως θα επικοινωνήσει μαζί μου ψυχολόγος για να με ενημερώσει για την κατάσταση του γιού μου.

Η ψυχολογική μου σταθερότητα και η δουλειά μου έχουν επηρεαστεί απίστευτα. Έπρεπε να παρακαλέσω επισήμους της κυβέρνησης να μου επιτρέψουν να δω το γιό μου, ένα ψυχικά άρρωστο άνθρωπο, που θεωρείται ανάπηρος από την πολιτεία της Φλώριδα και έχει ιστορικό από το 2001. Καμία απάντηση από κανέναν. Ο γιός μου, πέρασε εφτά χρόνια της καταδίκης του από τα δέκα συνολικά στη φυλακή. Κρατάω όλες τις συλλήψεις που έγιναν με βάση το baker act έπειτα από δική μου καταγγελία, όπως και τις φορές που εισείχθη σε κλινικές οικειοθελώς, που συνολικά είναι 24. Ο γιός μου θα έπρεπε να βρίσκεται σε ένα νοσοκομείο όχι στη φυλακή όπου ήδη πέρασε εφτά χρόνια από τα δέκα συνολικά χρόνια που καταδικάστηκε.

Για ποιό λόγο η πολιτεία της Φλώριδα έχει τον ψυχικά ασθενή γιό μου μέσα στη φυλακή; Του έχουν μείνει ακόμα τρία χρόνια και αν μεταχθεί σε μια ψυχιατρική κλινική και ένα κέντρο αποκατάστασης τότε το μέλλον του είναι πολύ υποσχόμενο.

Ευχαριστώ  εκ των προτέρων για όποιες προσπάθειες κάνετε για να σώσετε τη ζωή του γιού μου. Πάντα θα θεωρώ την πολιτεία της Φλώριδα υπεύθυνη για τη ζωή του.

* baker act: υποχρεωτική κράτηση για αξιολόγιση της ψυχικής υγείας και παροχή θεραπειας εαν χρειάζεται.

Υπογραφές μαζεύονται εδώ.

Translation: BlackCat

Source

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο