Του John Pilger (μετάφραση, επιμέλεια Σύλβια)
Μια ιστορική προδοσία έχει διαπραχθεί στην Ελλάδα. Έχοντας αναιρέσει την εντολή του ελληνικού εκλογικού σώματος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει εσκεμμένα αγνοήσει τη σαρωτική νίκη του «Όχι» της περασμένης εβδομάδας και συμφώνησε κρυφά σε μια σειρά καταπιεστικών μέτρων εξαθλίωσης σε αντάλλαγμα μ’ένα “σχέδιο διάσωσης”, που επιτρέπει έναν ολέθριο ξένο έλεγχο και μια προειδοποίηση προς το κόσμο.
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έχει ωθήσει μέσω του κοινοβουλίου πρόταση για την περικοπή τουλάχιστον 13 δισεκατομμυρίων ευρώ από το δημόσιο ταμείο – 4 δισεκατομμύρια περισσότερα από την πρόταση «λιτότητας» που απορρίφθηκε συντριπτικά από την πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού σε ένα δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου.
Αυτά τα μέτρα περιλαμβάνουν σύμφωνα με αναφορές, 50 τοις εκατό αύξηση του κόστους της υγειονομικής περίθαλψης για τους συνταξιούχους, από τους οποίους, σχεδόν το 40 τοις εκατό ζει σε συνθήκες φτώχειας, βαθιές περικοπές στους μισθούς του δημόσιου τομέα, πλήρης ιδιωτικοποίηση των δημόσιων εγκαταστάσεων, όπως τα αεροδρόμια και τα λιμάνια, η αύξηση της προστιθέμενης αξίας του φόρου σε 23 τοις εκατό, τώρα θα εφαρμόζεται στα ελληνικά νησιά, όπου οι άνθρωποι αγωνίζονται για τα προς το ζην. Και έρχονται κι άλλα.
«Αντι-λιτότητας κόμμα σαρώνει με εκπληκτική νίκη», ήταν ο τίτλος του Guardian στις 25 Ιανουαρίου, η εφημερίδα αποκαλούσε «ριζοσπαστικούς αριστερούς» τον Τσίπρα και τους ιδιαίτερα μορφωμένους συντρόφους του. Φορούσαν μπλουζάκια με ανοικτό λαιμό, ο υπουργός Οικονομικών οδηγούσε μηχανή και είχε χαρακτηριστεί ως «ο ροκ σταρ της οικονομίας». Ήταν ένα προσωπείο. Δεν ήταν ριζοσπαστικοί με οποιαδήποτε έννοια της λέξης που τους είχαν αποδώσει, ούτε ήταν «αντι-λιτότητας» κόμμα.
Για έξι μήνες ο Τσίπρας και ο πρόσφατα παραιτηθείς υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης, είχαν γίνει μπαλάκι ανάμεσα στην Αθήνα και τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και τα άλλα κέντρα της ευρωπαϊκής δύναμης του χρήματος. Αντί της κοινωνικής δικαιοσύνης για την Ελλάδα, πέτυχαν νέα χρέη, μια βαθύτερη φτώχεια, που απλώς θα αντικαταστήσει μια συστημική σαπίλα βασιζόμενη στην κλοπή των φορολογικών εσόδων από τους Έλληνες υπερ-πλούσιους – σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές «νεοφιλελεύθερες» αξίες – και φθηνά , ιδιαίτερα προσοδοφόρα στεγαστικά δάνεια για εκείνους που επιδιώκουν τώρα την κεφαλή της Ελλάδας.
Το χρέος της Ελλάδας, αναφέρει ένας λογιστικός έλεγχος από το ελληνικό κοινοβούλιο “είναι παράνομο, αθέμιτο και απεχθές”. Αναλογικά, είναι λιγότερο κατά 30 τοις εκατό από το χρεωστικό της Γερμανίας, του κύριου πιστωτή της. Είναι μικρότερο από το χρέος των ευρωπαϊκών τραπεζών, των οποίων η “διάσωση” το 2007-8 θεωρήθηκε μόλις και μετά βίας αμφιλεγόμενη και έμεινε ατιμώρητη.
Για μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, το ευρώ είναι ένα αποικιακό νόμισμα: ένα λουρί σε μια καπιταλιστική ιδεολογία τόσο ακραία, που ακόμη και ο Πάπας την χαρακτηρίζει “απαράδεκτη” και ” κοπριά του διαβόλου”. Το ευρώ είναι για την Ελλάδα , ό, τι είναι το δολάριο για τις απομακρυσμένες περιοχές του Ειρηνικού, των οποίων η φτώχεια και η δουλοπρέπεια είναι εγγυημένη από την εξάρτησή τους.
Στα ταξίδια τους προς τις αυλές των ισχυρών στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, ο Τσίπρας και Βαρουφάκης δεν εμφανίστηκαν ούτε ως ριζοσπάστες, ούτε ως «αριστεροί» ούτε καν ως ειλικρινείς σοσιαλδημοκράτες, αλλά ως δύο ελαφρώς τυχάρπαστοι ικέτες των ισχυρισμών και των αιτημάτων τους. Χωρίς να υποτιμάται η εχθρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκαν, είναι δίκαιο να πούμε ότι δεν έδειξαν κανένα πολιτικό θάρρος. Περισσότερο από μία φορά, οι Έλληνες έμαθαν για τα «μυστικά σχέδια λιτότητας» τους σε διαρροές από τα μέσα ενημέρωσης: όπως ένα γράμμα της 30ης Ιουνίου, που δημοσιεύθηκε στους Financial Times, με το οποίο ο Τσίπρας υποσχέθηκε στους επικεφαλής της ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ ν’ αποδεχθεί βασικά, τα πιο φαύλα αιτήματά τους – που τώρα έχουν γίνει δεκτά.
Όταν το ελληνικό εκλογικό σώμα ψήφισε «όχι» στις 5 Ιουλίου σε αυτού του είδους την σάπια συμφωνία , ο Τσίπρας είπε, «Τη Δευτέρα η ελληνική κυβέρνηση θα είναι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μετά το δημοψήφισμα με καλύτερους όρους για τον ελληνικό λαό». Οι Έλληνες δεν είχαν ψηφίσει για «καλύτερους όρους». Είχαν ψήφισει για την δικαιοσύνη και για την κυριαρχία, όπως έκαναν στις 25 Ιανουαρίου.
Μια μέρα μετά την εκλογή του Γενάρη μια πραγματικά δημοκρατική και, ναι, ριζοσπαστική κυβέρνηση θα σταματούσε κάθε ευρώ που έφευγε από τη χώρα, θα αποκήρυττε το χρέος «παράνομο και απεχθές» – όπως το έκανε η Αργεντινή με επιτυχία – και θα επιτάχυνε ένα σχέδιο για να αποχωρήσει από την παράλυση της Ευρωζώνης. Αλλά δεν υπήρχε σχέδιο. Υπήρχε μόνο μια προθυμία να είναι «στο τραπέζι» και ν’αναζητούν «καλύτερους όρους».
Η αληθινή φύση του ΣΥΡΙΖΑ σπάνια έχει εξεταστεί και εξηγηθεί. Για τα ξένα μέσα ενημέρωσης δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια «αριστερά» ή «άκρα Αριστερά», ή «σκληροπυρηνική» – οι συνήθεις παραπλανητικές αναφορές. Μερικοί από τους διεθνείς υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν φθάσει, κατά καιρούς, σε επίπεδα ευθυμίας, που θυμίζουν τις χαρές για την άνοδο του Μπαράκ Ομπάμα. Λίγοι έχουν ρωτήσει: Ποιοι είναι αυτοί οι «ριζοσπάστες»; Σε τι ακριβώς πιστεύουν;
Το 2013, Γιάνης Βαρουφάκης έγραφε:
“Θα έπρεπε να χαιρετίζουμε αυτή την κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού ως μια ευκαιρία για να το αντικαταστήσουμε με ένα καλύτερο σύστημα; Ή θα πρέπει να ανησυχήσουμε και γι ‘αυτό να ξεκινήσουμε μια εκστρατεία για τη σταθεροποίηση του καπιταλισμού; Για μένα, η απάντηση είναι σαφής. Η κρίση της Ευρώπης είναι ελάχιστα πιθανό να γεννήσει μια καλύτερη εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό …
“Υποκλίνομαι στην κριτική που έχω δεχτεί για το ότι έχω προωθήσει μια ατζέντα που βασίζεται στην παραδοχή ότι η αριστερά υπήρξε και παραμένει, ξεκάθαρα ηττημένη …. Ναι, θα ήθελα πολύ να υποβάλω μια ριζοσπαστική ατζέντα. Αλλά, όχι, δεν είμαι διατεθειμένος να διαπράξω το σφάλμα του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος μετά τη νίκη της Θάτσερ.
“Τι καλό πετύχαμε στη Βρετανία στις αρχές του 1980 με την προώθηση της ατζέντας της σοσιαλιστικής αλλαγής, που η βρετανική κοινωνία περιφρόνησε πέφτοντας ολοταχώς στο νεοφιλελεύθερο ταξίδι της Θάτσερ; Ακριβώς κανένα. Τι καλό θα έκανε σήμερα να προωθήσουμε τη διάλυση της Ευρωζώνης, της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης …; “
Ο Βαρουφάκης παραλείπει κάθε αναφορά στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, που διέσπασε τις ψήφους της εργατικής τάξης και οδήγησε στη μορφή διακυβέρνησης του Μπλερ . Όταν αναφέρει ότι οι άνθρωποι στη Βρετανία “περιφρόνησαν μια σοσιαλιστική αλλαγή” – όταν δεν τους δόθηκε καμία πραγματική ευκαιρία για την επίτευξη αυτής της αλλαγής – ακούγεται σαν τον Μπλερ.
Οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ είναι ενός είδους επαναστάτες – αλλά η επανάστασή τους είναι η διαστρέβλωση και η ιδιοποίηση των κοινωνικών δημοκρατικών και κοινοβουλευτικών κινημάτων από τους φιλελεύθερους, καλλωπισμένη ώστε να συμμορφωθεί με τις νεοφιλελεύθερες ανοησίες και την κοινωνική μηχανική των οποίων αυθεντικό πρόσωπο είναι εκείνο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, Υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, ένας αυτοκρατορικός κακοποιός. Όπως και το Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία και ισοδύναμα μεταξύ αυτών τα πρώην σοσιαλδημοκρατικά κόμματα εξακολουθούν να περιγράφουν τους εαυτούς τους ως «φιλελεύθερα» ή ακόμα και «αριστερά», ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το προϊόν μιας εύπορης, εξαιρετικά προνομιακής, μορφωμένης μεσαίας τάξης, που «εκπαιδεύεται στον μεταμοντερνισμό», όπως έγραψε ο Alex Lantier .
Γι’αυτούς η τάξη, είναι κάτι που δεν πρέπει ν’αναφέρεται, πόσο μάλλον το γεγονός μιας διαρκής πάλης, ανεξάρτητα από την πραγματικότητα της ζωής των περισσότερων ανθρώπων. Τα φώτα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι περιποιημένα, δεν οδηγούν στην αντίσταση, που οι συνηθισμένοι άνθρωποι ποθούν, όπως το ελληνικό εκλογικό σώμα έχει αποδείξει τόσο γενναία, αλλά σε “καλύτερους όρους” ενός δωροδοκημένου στάτους κβο, που μαντρώνει και τιμωρεί τους φτωχούς. Όταν αναμιγνύεσαι με την «πολιτική ταυτότητα» και τους ύπουλους περισπασμούς της, η συνέπεια δεν είναι η αντίσταση, αλλά η δουλοπρέπεια. Η επικρατούσα πολιτική ζωή στη Βρετανία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού.
Αυτή δεν είναι αναπόφευκτα, μια τελειωμένη υπόθεση, αν ξυπνήσουμε από το χρόνιο μεταμοντέρνο κώμα και απορρίψουμε τους μύθους και τις πλάνες εκείνων, που ισχυρίζονται ότι μας εκπροσωπούν, και αγωνιστούμε.
http://www.counterpunch.org/2015/07/13/the-problem-of-greece-is-not-only-a-tragedy-it-is-a-lie/
