Το blog post υπογράφει ο ”John”, εργαζόμενος στην κουζίνα αλυσίδας ξενοδοχείων στο Λονδίνο εδώ και πολλά χρόνια.
Κατά τη διάρκεια της διαμονής σου σε ένα ξενοδοχείο, μάλλον είσαι πολύ ευδιάθετος. Ανυπομονείς γι’ αυτές τις διακοπές που νιώθεις πως τόσο πολύ αξίζεις, ή ίσως να βρίσκεσαι εδώ για λόγους εργασίας – ένα συνέδριο, μια διάσκεψη ή κάποιου είδους εκπαιδευτικό σεμινάριο.
Στην υποδοχή σε χαιρετά μια χαμογελαστή κοπέλα που θα σου εξηγήσει λεπτομερώς όλο το φάσμα υπηρεσιών που προσφέρει το ξενοδοχείο, με απίστευτη ευγένεια.
Ο μεταφορέας, με ένα επίσης επαγγελματικό χαμόγελο θα φροντίσει να φτάσουν οι αποσκευές σου στο δωμάτιο.
Η καθαρίστρα, ελαφρώς φοβισμένη και χλωμή, θα σε χαιρετήσει στο διάδρομο χαρίζοντάς σου το χαμόγελό της, θα καθαρίσει το δωμάτιό σου στην εντέλεια, θα φέρει έξτρα πετσέτες και σαμπουάν, θα βγάλει έξω τα σκουπίδια σου και μετά θα εξαφανιστεί σαν ένα χαμογελαστό φάντασμα που δεν του έδωσε ποτέ κανείς σημασία.
Στο πρόγευμα συνεχίζεται η ίδια ιστορία. Μπαίνεις μέσα και το χαμόγελο της σερβιτόρας λάμπει. Φτάνεις στον μπουφέ και η χαμογελαστή έκφραση του σεφ δεν αλλοιώνεται ενόσω σου εξηγεί τις επιλογές που έχεις για πρωινό, πριν γεμίσει το πιάτο σου και σου ευχηθεί ”καλή όρεξη”
Καλωσορίσατε στο ξενοδοχείο, στο μέρος όπου χαμογελούν υποχρεωτικά.
Έχεις ποτέ προβληματιστεί για το πώς νιώθουν οι άνθρωποι που σε εξυπηρετούν σε όλες τις παραπάνω περιστάσεις;
Έχεις ποτέ διερωτηθεί από που προέρχονται όλοι αυτοι οι χαμογελαστοί, χαρούμενοι εργάτες γύρω σου;
Πιθανώς να μην το έχεις ποτέ σκεφτεί. Νομίζω όμως πως αξίζει να το σκεφτείς για μια στιγμή. Αλλά ίσως τώρα να αναρωτηθείς γιατί να το κάνεις αυτό. Βρίσκεσαι σε διακοπές. Πλήρωσες γι’ αυτές τις υπηρεσίες και περιμένεις να τις παρέχουν στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο κι αυτό περιλαμβάνει και τις υπηρεσίες που γίνονται από χαμογελαστούς εργάτες.
Εντάξει, αλλα πάρε για παράδειγμα την κοπέλα που εργάζεται στην υποδοχή, αυτήν που συνάντησες μπαίνοντας μέσα στο ξενοδοχείο. Κάνει τη δουλειά της όλη μέρα σκέκοντας, δεν μπορεί να κάτσει καθόλου για 7.5 ώρες την ημέρα. Κάποιες φορές τα πόδια της πρίζονται από τη διαρκή ορθοστασία, ιδιαίτερα όταν κάποιος συνάδελφος ειδοποιήσει πως θα απουσιάσει και πρέπει να καλύψει τη βάρδια του. Αυτό σημαίνει πως θα στέκεται για 16 ώρες. Νομίζεις πως μετά από εφτά ώρες ορθοστασίας σε ένα πάγκο εσύ θα είχες την ενέργεια να χαμογελάς, να καλοσωρίζεις και να παρουσιάζεις τις ίδιες υπηρεσίες ξανά και ξανά στους πελάτες, με τον ίδιο ευγενικό και και καλοσυνάτο τρόπο;
Ο μεταφορέας, με τόση φυσικότητα σηκώνει τις αποσκευές σου χαμγελώντας, ναι τις ίδιες αυτές βαλίτσες που εσύ δυσκολεύτηκες να βάλεις μέσα στο ταξί. Δεν μπορούσες να σηκώσεις ούτε τη μία βαλίτσα και αυτός μεταφέρει εκατοντάδες, κάθε μέρα. Σκυφτός και λαχανιασμένος προσπαθείς να μετακινήσεις τις αποσκευές σου όταν εμφανίζεται εκείνος και τα καταφέρνει αβίαστα, με ένα χαμόγελο να διαγράφεται στο πρόσωπό του.
Αλήθεια;
Η καθαρίστρια που καθάρισε το δωμάτιό σου καθαρίζει 18 δωμάτια. Κάθε μέρα.
Δεν έχει αυτοπεποίθηση γιατί δεν μιλά αγγλικά, όμως στη χώρα της είχε πάρει μάστερ στη φιλοσοφία.
Κι αν τη ρωτούσες, γιατί καθαρίζει δωμάτια;
Τότε μπορεί να ακούσεις πως ο λόγος είναι η οικονομική κρίση στη χώρα καταγωγής της, ή πως μια καταστροφή έπεσε στην οικογένεια της κι έχασε το σπίτι της και τώρα αναγκάζεται να δουλεύει για να στηρίξει τους γονείς της που μεγαλώνουν τα παιδιά της.
Κι αν τότε ρωτήσεις γιατί χαμογελά;
Όχι, δεν πρόκειται να ρωτήσεις κάτι τέτοιο, επειδή αν το έκανες, οι απαντήσεις θα σου χαλούσαν τη διάθεση και δεν θα έτρωγες το πλούσιο πρωινό σου. Θα συνειδητοποιούσες πως πίσω από τις καθαρες στολές και τους καλούς τρόπους βρίσκονται εξουθενωμένοι εργάτες του ξενοδοχείου.
Είμαι σίγουρος πως πιθανώς να μην αναρωτήθηκες ποτέ πόσα χρήματα κερδίζουμε για όλη αυτή την ευγένεια, τις υπηρεσίες που προσφέρουμε, την υπομονή και το χαμόγελό μας. Ίσως και να πιστεύεις πως αφού πλήρωσες μια μικρή περιουσία γι’ αυτό το δωμάτιο αυτό σε αποδεσμέυει από μια τέτοια ευθύνη.
Όμως δεν θα είχες κάποιο λόγο για να χαμογελάσεις γνωρίζοντας πως κερδίζουμε το χαμηλότερο μεροκάματο- τον κατώτατο μισθό, 6.5 λίρες την ώρα- ενώ όλα τα χρήματα που εσύ (υπερ)χρεώθηκες για το δωμάτιο καταλήγουν στο ταμείο μιας άπληστης εταιρίας.
Μετά από μερικές μέρες θα φύγεις από το ξενοδοχείο. Θα αναρτήσεις στο προφίλ σου στο facebook φωτογραφίες που απεικονίζουν εσένα σε ένα μεγάλο κρεβάτι, εσένα στο πολυτελές μπαρ του ξενοδοχείο μέσα στο κομψό εστιατόριο. Θα γράψεις πόσο φανταστικό ήταν, πως η υπηρεσία ήταν πολύ καλή, με όλους τους εργαζόμενους τόσο ευγενικούς και φιλικούς απέναντι σου.
Αλλά όταν οι φίλοι σου ρωτήσουν που ήσουν, ένα να τους πεις: στη γη του καταναγκαστικού χαμόγελου….
Μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό;
Ναι, μπορούμε.
Σήμερα υπάρχει μια τάση για εκμετάλλευση και χαμηλών τιμών στην αγορά.
Στα σουπερμάρκετ πουλούν φθηνά προϊόντα επειδή κερδίζουν χρήματα από εμάς- με το μισθό μας και την ”παραγωγικότητα”. Χαμηλώνουν τις τιμές των αγαθών όταν οι εργαζόμενοι στέλνονται από πρακτορεία και στερούνται μπόνους, διακοπές, άδεια ασθενείας και κοινωνικές παροχές. Χαμηλώνουν τις τιμές των αγαθών επειδή έχουν ήδη χαμηλώσει τους μισθούς. Το ίδιο γίνεται και στα ξενοδοχεία. Οι εταιρίες προσφέρουν τις ίδιες υπηρεσίες – καθάρισμα και φροντίδα του χώρου, ετοιμασία φαγητού, κι ολα με συμβόλαια, γιατί δεν θέλουν να αυξήσουν τις τιμές όταν το νερό, ο ηλεκτρισμός, και το γκάζι αυξάνονται, διατηρώντας έτσι τα κέρδη τους μέσα από τη μείωση των μισθών μας.
Το ζήτημα που με απασχολεί είναι πόσο εύκολα το έχουμε αποδεχτεί όλο αυτό και πόσοι από εμάς ακόμα συνεχίζουμε να χαμογελάμε.
Μετάφραση – BlackCat
Σχετικά άρθρα- Καμαριέρα στο Λονδίνο: Γουάντα
Από το blog Maid in London
