Φωτογραφία από τη διαμαρτυρία πολιτών κατά των κέντρων κράτησης μεταναστών που είχε διεξαχθεί στις 13 Αυγούστου έξω από το Yarl’s Wood
Στις 7 Σεπτεμβρίου οι γυναίκες κάνουν κατάληψη στην αυλή του Κέντρου Απέλασης Μεταναστών Yarl’s Wood ζητώντας την απελευθέρωσή τους, το αυτονόητο δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια και την παύση της λειτουργίας των κέντρων κράτησης. Πιο κάτω έχει μεταφραστεί ηχητικό υλικό και γραπτές μαρτυρίες που δημοσίευσε το blog Detained Voices απο την κινητοποίηση.
”Είμαστε στην αυλή και διαμαρτυρόμαστε. Είμαστε εδώ από τις 9, για περισσότερο από μια ώρα. Είμαστε 30. Ζητάμε την ελευθερία. Φωνάζουμε συνθήματα για την ελευθερία. Φωνάζουμε ”Ελευθερία. Ελευθερία. Ελευθερία. Θέλουμε την Ελευθερία μας”.
”Είμαστε περίπου 50 και ακόμα αντέχουμε. Τραγουδάμε, φωνάζουμε συνθήματα, χορεύουμε. Προσπαθούμε να ζεσταθούμε επειδή κάνει κρύο. Στόχος μας να παραμείνουμε εδώ μέχρι τις 9 το βράδυ. Δεν θα φάμε. Δεν θα κάνουμε τίποτα. Δεν θέλουμε το φαγητό τους. Δεν θέλουμε τις δραστηριότητές τους. Θέλουμε μόνο ελευθερία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εδώ. Κρατούνται εδώ παράνομα. Κάποιες γυναίκες είναι έγκυες και αντιμετωπίζουν χρόνιες παθήσεις. Δεν καταλαβαίνουμε γιατί τελούμε υπό κράτηση. Δεν έχουμε δικαιώματα? Δεν είμαστε γυναίκες; Κάποιες από εμάς βρισκόμαστε εδώ για χρόνια. Αυτό δεν μετρά καθόλου;”
”Τρεις αστυνομικοί έρχονται να πάρουν μια από τις γυναίκες στην αυλή. Θέλουν να την μεταφέρουν στο αεροδρόμιο. Οι γυναίκες την έχουν περικυκλώσει για να την προστατέψουν. Θέλουν να την πάρουν αλλα εμείς που σταθήκαμε γύρω της είμαστε πολλές. Ένας από τους αστυνομικούς προσπαθεί να μας εκφοβίσει και καλεί ενισχύσεις.”
”Θέλουμε να είμαστε ελεύθερες. Θέλουμε να τελειώσει η κράτησή μας. Θέλουμε αυτά τα βασανιστήρια κατά των γυναικών και των εγκύων να τελειώσουν. Είμαστε έγκλειστες για πολύ καιρό. Είμαστε ο αποδιοπομπαίος τράγος γι’ αυτό και τελούμε υπό κράτηση. Έχουμε ανάγκη να τελειώσει αυτό. Θέλουμε την ελευθερία μας. Αφήστε μας ελεύθερες! Θέλω να πάω στο σπίτι μου! Βρίσκομαι στο Ηνωμένο Βασίλειο εδώ και 12 χρόνια, ανήκω εδώ. Θέλουμε την ελευθερία μας. Αυτό ζητάμε. Θέλουμε ελευθερία.”.
”Βρίσκομαι εδώ για 19 μήνες. Ο γιός μου θα πάει στο σχολείο σήμερα το πρωί. Αυτές οι κρατούμενες είναι μάνες. Γιατί δεν μπορούν να μας αφήσουν να φύγουμε; Μπορούμε να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Αυτό το μέρος είναι απάνθρωπο. Δεν έχουμε φωνή και κανείς δεν νοιάζεται για μας. Θέλουμε να είμαστε ελεύθερες. Θέλουμε όλοι να είμαστε ελεύθεροι. Βλέπουμε τους πρόσφυγες να έρχονται, όμως τι θα γίνει με μας; Βρισκόμαστε εδώ τόσο καιρό. Αφήστε μας να πάμε πίσω να φροντίσουμε τα παιδιά μας και να μαγειρέψουμε το φαγητό μας. Υπάρχουν κρατούμενες που αυτοτραυματίζονται πολύ σοβαρά, αυτές με κατάθλιψη. Υπάρχουν άρρωστοι άνθρωποι και κανένα σύστημα υγείας για να τους φροντίσει. Δίνουν σε όλους παρακεταμόλη. Το φαγητό είναι κακής ποιότητας. Υπάρχουν άτομα τρίτης ηλικίας. Είναι σαν να επιστρέψαμε πίσω στην εποχή της δουλείας. Κάτι πρέπει να γίνει. Εδώ δεν μας ακούει κανείς. Οι δεσμοφύλακες μας εκφοβίζουν.
”Βρίσκομαι στο Yarl’s Wood τον τελευταίο χρόνο. Έχω χάσει τα πάντα. Είχα συλληφθεί από το τμήμα μετανάστευσης πριν από τέσσερα χρόνια. Ο συζυγός μου ήταν ανάπηρος- ζήτησα να μου δοθεί η δυνατότητα να τον φροντίσω αλλα δεν μου το επέτρεψαν. Είπαν πως θα έφευγα. Πού θα πήγαινα; Δεν έχω πουθενά να πάω. Τους ζήτησα να κανονίσουν να υπάρχει άτομο που θα παρέχει φροντίδα στο συζυγό μου, που ήταν Βρετανός, αλλά δεν έκαναν τίποτα γι’΄αυτό. Τότε ο συζυγός μου πέθανε έξι εβδομάδες μετά τη σύλληψή μου. Δεν ξέρω καν που τον έχουν θάψει. Και τώρα θέλουν να με στείλουν πίσω. Ήμουν ορφανή και τώρα με έκαναν χήρα. Πρέπει να παλέψω για δικαιοσύνη. Έχω κατάθλιψη αλλά θα παλέψω για δικαιοσύνη. Σκότωσαν το συζυγό μου. Που είναι η δικαιοσύνη; Φοβάμαι για τη ζωή μου. Η ζωή μου έχει καταστραφεί. Δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό.”
”Μείναμε έξω μέχρι τις δύο. Πολύ αργά. Αυτοί ήταν απασχολημένοι με το να μας μετρούν έξω. Μας παρακαλούσαν να μπούμε μέσα αλλά δεν μπήκαμε. Ήθελαν να μας μετρήσουν μέσα αλλά αναγκάστηκαν να μας μετρήσουν έξω. Κι εμείς συνέχεια περπατούσαμε και ανακατευόμασταν και αυτοί έχαναν το μέτρημα. Ήθελαν να μείνουμε ακίνητες. Πρέπει να σταματήσουν να μας μετράνε, είμαστε άνθρωποι. Δεν θα έπρεπε να μας μετράς. Δεν φάγαμε. Οι περισσότερες δεν μπήκαμε μέσα. Στις δώδεκα (δημοσιεύθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου) θα ξαναβγούμε. Θα είμαστε ξανά εκεί.
Μια γυναίκα λιποθύμισε και την μετέφεραν στο κέντρο υγείας. Τώρα είναι πίσω στο δωμάτιό της. Μια γυναίκα από το ανεξάρτητο κέντρο ελέγχου ήρθε για να δει την κατάστασή της σήμερα το πρωί. Δεν μπορεί να θυμηθεί τι έγινε χθες. Δεν μιλάει, είναι σε σύγχιση. Η γυναίκα είναι άρρωστη, έχει κουραστεί. Είναι εδω και δεν μπορεί καν να περπατήσει. Πρέπει να την στηρίξουμε. Γιατί να συμβαίνει αυτό;”
{"video":"https://vimeo.com/138589589","width":"800","height":"450"}
”Είναι μια ειρηνική διαμαρτυρία, όλες οι κρατούμενες είμαστε έξω και τραγουδάμε και φωνάζουμε πως θέλουμε ελευθερία, πως δεν πρόκειται να φάμε τίποτα για τις επόμενες τρεις μέρες μέχρι κάποιος αρμόδιος να έρθει να μας μιλήσει για την κατάσταση και γι’ αυτά που συμβαίνουν γιατί μας προκαλεί δυστυχία ο τρόπος που μας συμπεριφέρονται και πιστεύουμε πως η συμπεριφορές αυτές δεν στηρίζονται στο δίκαιο ή τη λογική.”
”Οι γυναικες κρατούμενες στο Yarl’s Wood έχουν αποφασίσει να κινητοποιηθούν. Ζητούν ελευθερία, ελευθερία για όλες γιατί έχουν υποφέρει αρκετά και δεν αντέχουν άλλο την απανθρωπη μεταχείρηση και την παράνομη κράτηση. Οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες είναι θύματα βασανισμού, θύματα δουλεμπορίας, θύματα βιασμού. Τελούν υπό κράτηση για μεγάλο χρονικό διάστημα, πέραν των 5 μηνών. Η ψυχική τους υγεία έχει καταρρεύσει. Αυτοτραυματίζονται λόγω της απογοήτευσης που βιώνουν από το γεγονός πως κανείς πλέον δεν μπορεί να τις βοηθήσει και δεν μπορουν να στραφουν σε κανέναν για βοήθεια. Η διεύθυνση της Serco θέλει να σταματήσει να δίνεται δημοσιότητα σ΄αυτά που συμβαίνουν εδώ και λένε πως οι γυναίκες εδώ είναι πολύ ευχαριστημένες. Πώς μπορείς να είσαι ευτυχισμένος όταν βιώνεις συνεχή παρενόχληση από τους δεσμοφύλακες, όταν είσαι θύμα εκφοβισμού και bullying; Αυτά είναι ενάντια στους νόμους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε όπως όλοι οι άνθρωποι. Υπάρχει τόση αδικία και η ιδέα πίσω από την κινητοποίηση ειναι να ζητήσουμε στήριξη από τους βουλευτές που έχουν καταθέσει την πρόταση για τα κέντρα κράτησης και έχουν ξεκινήσει debate για τα κέντρα κράτησης, γιατί η ψήφος τους σημαίνει πολλά για εμάς. Αυτοί οι βουλευτές καθορίζουν τις πολιτικές, αυτοί μπορούν να αποφασίσουν πως τα κέντρα κράτησης πρέπει να κλείσουν. Νιώθω πολύ περφήφανη που βρίσκομαι εδώ με αυτές τις γυναίκες γιατί έχουν τόσο δυναμισμό και αποφασιστικότητα.”
”Είμαστε εδώ έξω μέσα στο κρύο γιατί χρειαζόμαστε ελευθερία. Μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε ζώα. Κλειδώνουν την πόρτα, τίποτα, όλοι είναι άρρωστοι. Οι υπηρεσίες υγείας είναι άθλιες. Γιατί είμαστε έγκλειστες σ’ αυτό το μέρος; Δεν χρησιμεύσει σε τίποτα να κρατάς ανθρώπους έγκλειστους. Κάποιες από εμάς έχουμε παιδιά έξω. Κάποιες έχουμε παιδιά που είναι Βρετανοί πολίτες εκεί έξω κι άλλες είμαστε γιαγιάδες. Αν έχεις οικογενειακούς δεσμούς, τότε έχεις και το δικαίωμα να μείνεις σ’ αυτή τη χώρα. Πρέπει ο κόσμος να κινητοποιηθεί μαζικά γιατί εμείς είμαστε εδώ και υποφέρουμε. Είμαστε οι μητέρες, οι αδερφές και οι φίλες των ανθρώπων εκεί έξω. Έχουμε ζωές να ζήσουμε, αυτό είναι απάνθρωπο, πρέπει ο κόσμος να φωνάξει για ‘μάς.”
