Δεν θα υπάρξει ειρήνη μέχρι να τερματιστεί η ισραηλινή κατοχή στην Παλαιστίνη.

Προσπαθήσαμε να κάνουμε υπομονή αλλά η διεθνής κοινότητα μας απογοήτευσε. Η ελευθερία για τον παλαιστινιακό λαό έχει καθυστερήσει πολύ. 

του Μαρουάν Μπαργούτι

Lettre-hommage-du-Palestinien-Marwan-Barghouti-au-Sud-Africain-Nelson-Mand-la-155914-960x576.jpg

 Η τωρινή κλιμάκωση της βίας δεν ξεκίνησε με το φόνο δύο ισραηλινών εποίκων, ξεκίνησε πριν από πολύ καιρό και συνεχίζεται εδώ και χρόνια. Κάθε μέρα Παλαιστίνιοι σκοτώνονται, τραυματίζονται, συλλαμβάνονται. Κάθε μέρα η αποικιοποίηση προχωρά, o αποκλεισμός του λαού μας στη Γάζα συνεχίζεται, η καταπίεση εξακολουθεί να υφίσταται. Καθώς πολλοί σήμερα θέλουν να μας ασκήσουν πίεση με τις  επαπειλούμενες συνέπειες  ενός νέου κύκλου βίας, απευθύνω έκκληση, όπως έκανα και το 2002, να αντιμετωπίσουμε τη βασική αιτία της: την άρνηση στους Παλαιστίνιους, της ελευθερίας τους.

Κάποιοι αποδίδουν την αποτυχία των ειρηνευτικών συνομιλιών στην απροθυμία του Γιασέρ Αραφάτ, ή στην αδυναμία του Μαχμούντ Αμπάς, αλλά και οι δύο ήταν έτοιμοι και ήταν σε θέση να υπογράψουν μια ειρηνευτική συμφωνία. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι το Ισραήλ έχει επιλέξει την κατοχή εις βάρος της ειρήνης, και χρησιμοποίησε τις διαπραγματεύσεις ως προπέτασμα καπνού για να προχωρήσει το αποικιακό του σχέδιο. Κάθε κυβέρνηση σ’ όλο τον κόσμο γνωρίζει αυτό το απλό γεγονός κι όμως πολλές απ’ αυτές υποκρίνονται ότι η επιστροφή στις αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος θα μπορούσε να επιφέρει την ελευθερία και την ειρήνη.  Παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.

Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις χωρίς  την ξεκάθαρη δέσμευση των Ισραηλινών, ότι θα αποσυρθούν από τα παλαιστινιακά εδάφη που κατέλαβαν το 1967, συμπεριλαμβανομένης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ’  ότι θα τερματίσουν οριστικά τις αποικιακές πολιτικές’  ότι θα αναγνωρίσουν τα αναφαίρετα δικαιώματα των Παλαιστίνιων καθώς και τα δικαιώματα της αυτοδιάθεσης και της επιστροφής’  και ότι θα απελευθερώσουν όλους τους παλαιστίνιους κρατούμενους. Δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε με την κατοχή, και δεν θα παραδοθούμε σ’ αυτήν.

Μας ζήτησαν να είμαστε υπομονετικοί και είμασταν, δώσαμε τη μια ευκαιρία μετά την άλλη για να επιτευχθεί μία ειρηνευτική συμφωνία. Ίσως είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε στον κόσμο την εκδίωξη από τις περιουσίες μας, την εξορία που μας επιβλήθηκε και την εκτόπισή μας, και την καταπίεση που έχει κρατήσει τώρα πια 70 χρόνια. Είμαστε το μοναδικό ζήτημα που διατηρεί σταθερά τη θέση του στην αντζέντα του ΟΗΕ από την ίδρυσή του. Μας είπαν ότι αν καταφύγουμε σε ειρηνικά μέσα και διπλωματικά κανάλια θα μπορούσαμε να κερδίσουμε την υποστήριξη της διεθνούς κοινότητας  ώστε να τερματιστεί η κατοχή. Κι όμως, όπως το 1999 στο τέλος της περιόδου της ενδιάμεσης συμφωνίας , αυτή η κοινότητα απέτυχε για άλλη μια φορά να αναλάβει οποιαδήποτε ουσιαστικά βήματα, μην έχοντας ορίσει ένα διεθνές πλαίσιο ώστε να εφαρμοστεί η διεθνής νομοθεσία και οι αποφάσεις  των Ηνωμένων Εθνών, αλλά και χωρίς να παίρνει μέτρα, που θα διασφάλιζαν την ανάληψη ευθυνών, ταυτόχρονα με μποϋκοτάζ, αποεπενδύσεις και κυρώσεις, κάτι που έπαιξε κομβικό ρόλο στο ν’ απαλλαγεί ο κόσμος από το καθεστώς απαρτχάϊντ.

Κι έτσι στην απουσία διεθνούς δράσης που θα τερμάτιζε την ισραηλινή κατοχή και ατιμωρησία ή έστω θα μας προσέφερε προστασία, τι μας ζητούν να κάνουμε; Nα καθήσουμε και να περιμένουμε, την επόμενη παλαιστινιακή οικογένεια να καεί, το επόμενο παλαιστίνιο παιδί να σκοτωθεί ή να συλληφθεί, τον επόμενο εποικισμό να χτιστεί; Ολόκληρος ο κόσμος ξέρει ότι η Ιερουσαλήμ είναι η φλόγα που μπορεί να εμπνεύσει ειρήνη ή να προκαλέσει πόλεμο. Γιατί τότε ο κόσμος στέκεται απαθής όταν συνεχίζονται αδιάλειπτα οι ισραηλινές επιθέσεις στους Παλαιστίνιους μέσα στην πόλη και στoυς Μουσουλμανικούς και Χριστιανικούς ναούς τους, ιδίως στο Αλ-Χαράμ Αλ-Σαρίφ;  Οι πράξεις και τα εγκλήματα του Ισραήλ δεν καταστρέφουν μόνο τη λύση για δύο κράτη στα σύνορα του 1967 και παραβιάζουν τη διεθνή νομοθεσία, αλλά απειλούν να μετατρέψουν μία πολιτική αντιπαράθεση που έχει τη δυνατότητα να λυθεί, σ’ έναν ανέαο θρησκευτικό πόλεμο που θα υπονομεύσει την σταθερότητα στην περιοχή που έχει ήδη βιώσει μια άνευ προηγουμένου αναταραχή.

Κανένας λαός στον κόσμο δε θα δεχόταν να συνυπάρξει με την κατοχή. Από τη φύση τους, οι άνθρωποι αποζητούν την ελευθερία, παλεύουν για την ελευθερία, θυσιάζονται για την ελευθερία και η ελευθερία για τον παλαιστινιακό λαό έχει καθυστερήσει πολύ. Κατά τη διάρκεια της πρώτης ιντιφάντας, η ισραηλινή κυβέρνηση ξεκίνησε την τακτική: «τους σπάω τα κόκκαλα, για τους σπάσω τη θέληση», αλλά η μια γενιά  μετά την άλλη του παλαιστινιακού λαού, απέδειξε ότι η θέλησή της είναι ακατάβλητη και δεν χρειάζεται να δοκιμαστεί.

Αυτή η νέα παλαιστινιακή γενιά δεν περίμενε τις συνομιλίες συμφιλίωσης για να ενσαρκώσει μια εθνική ενότητα που τα πολιτικά κόμματα απέτυχαν να πραγματοποιήσουν, αλλά  υπερέβη τις πολιτικές διαιρέσεις και το γεωγραφικό κατακερματισμό. Δεν περίμενε οδηγίες για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της, και ανέλαβε το καθήκον της να αντισταθεί στην κατοχή. Το έκανε αυτό άοπλη, ενώ αντιμετωπίζει μια από  τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις του κόσμου. Κι όμως,  παραμένουμε πεπεισμένοι ότι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια θα θριαμβεύσουν και ότι θα υπερνικήσουμε τα δεινά.  Η σημαία που υψώσαμε με περηφάνια στα Ηνωμένα Έθνη μια μέρα θα κυματίζει στους τοίχους της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ για να σημάνει την ανεξαρτησία μας.

b2ap3_thumbnail_12108273_975501925825707_2060903569998233886_n.jpg

Κοπέλες Παλαιστίνιες, κουβαλούν ένα κουβά με πέτρες, κατά τη διάρκεια συγκρούσεων με τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής στο Μπέϊτ Ελ, κοντά στην Ραμάλλα, 10 Οκτωβρίου 2015. Φωτογραφία Αμπάς Μομανί.

Μπήκα στη μάχη για την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης πριν από 40 χρονια, και πρωτοφυλακίστηκα σε ηλικία 15 χρονών. Αυτό δεν με εμπόδισε να ζητώ ειρήνη σύμφωνα με τη διεθνή νομοθεσία και τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Αλλά το Ισραήλ, η κατοχική δύναμη, μεθοδικά κατέστρεψε αυτήν την προοπτική, χρόνο με το χρόνο. Ξόδεψα 20 χρόνια από τη ζωή μου στις ισραηλινές φυλακές, μαζί και τα προηγούμενα 13 χρόνια, κι αυτά τα χρόνια μ’ έκαναν ακόμα πιο σίγουρο γι’ αυτή την αμετάβλητη αλήθεια: Η τελευταία μέρα της κατοχής θα είναι η πρώτη μέρα της ειρήνης. Αυτοί που ζητούν  το δεύτερο, πρέπει να δράσουν τώρα, έτσι ώστε να επισπεύσουν το πρώτο.

 

 * Ο Μαρουάν Μπαργούτι είναι παλαιστίνιος ηγέτης ο οποίος βρίσκεται στις ισραηλινές φυλακές από το 2002, όταν απήχθη από τη Δυτική Οχθη. Αποκαλείται από πολλούς ο “Νέλσον Μαντέλα της Παλαιστίνης” και για την απελευθέρωσή του, είναι σε εξέλιξη μια διεθνής εκστρατεία, η οποία ξεκίνησε με πρωτοβουλία του Αχμάντ Καθράντα, νοτιοαφρικάνου αγωνιστή εναντίον του Απαρτχάϊντ και συγκρατούμενου του Νέλσον Μαντέλα. 

 

Πηγή: The Guardian

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο