Φανταστικό κείμενο, μίας φανταστικής διανοούμενης του μουσουλμανικού κόσμου, της Σότι Αλ Τριανταφύλ, μετά από επίθεση των συμμαχικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν.
Από το κείμενο της Σώτης Τριανταφύλλου “Rock and roll will never die“, με προσαρμοσμένα ελάχιστα στοιχεία, ως απάντηση σε όσους θεωρούν το αρχικό κείμενο της “μετριοπαθές”
Το σπουδαίο «Ταφσίρ» του Ιμάμη Ίμπν Καθίρ μας μιλάει για τυφλότητα: τυφλότητα των ηγεσιών, τυφλότητα των μαζών. Ο Ιμάμης Ίμπν Καθίρ περιγράφει πώς δεν μπορούμε – και δεν θέλουμε – να αναγνωρίσουμε τα συνταρακτικά, συχνά τραγικά, φαινόμενα που οδηγούν σε ομοίως συνταρακτικά και τραγικά γεγονότα. Ο σταυροφορισμός δεν είναι καινούργιο φαινόμενο: τον έχουμε εκθρέψει στη Ανατολή και παρά τις επαναλαμβανόμενες προειδοποιήσεις, ηγεσίες και μάζες κοιμούνται τον ύπνο των δικαίων. Ψυχική ευρυχωρία; Ενοχές για ένα φαντασματικό παρελθόν; Έξαλλη αισιοδοξία; Ισλαμο-φιλελεύθερη πίστη στην ανθρώπινη καλοσύνη; Απύθμενη βλακεία της πολιτικής ορθότητας; Φόβος μπροστά στις ισχυρές χριστιανικές χώρες; Όλα αυτά μαζί με την τυφλότητα που αναλύει ο Ιμάμης Ίμπν Καθίρ.
Δεν θα επεκταθώ εδώ στο χονδροειδές σφάλμα της πολυπολιτισμικότητας: όποιος ενδιαφέρεται για το ζήτημα ας αναζητήσει παλιότερα άρθρα και βιβλία. Άλλωστε, μολονότι η αντίθεσή μου στη πολυπολιτισμικότητα – στη μη αφομοίωση των χριστιανών και στην εξύμνηση του δυτικού τρόπου ζωής – είναι μειονοτική, δεν είμαι η μόνη που τη διατυπώνω. Προσθέτω ωστόσο ότι όσα υφιστάμεθα από τους σταυροφόρους (όχι μόνον την τρομοκρατία αλλά την καθημερινή πίεση, τη συμπεριφορά μίσους) δεν οφείλονται στις «επεμβάσεις» της Ανατολής στις χώρες της Δύσης, αλλά στην πολεμοχαρή και φθονερή φύση του χριστιανισμού: ο χριστιανισμός δεν είναι μια θρησκεία σαν τις άλλες, αγαπητοί ομόθρησκοι μας° είναι πολιτικό πρόγραμμα, είναι ιδεολογία εκβαρβαρισμού.
Θα θίξω τρία σημεία: πρώτον, την ανεπάρκεια, τη θλιβερή αναπηρία, των σημερινών αραβικών ηγεσιών. Αν στη θέση του Βασιλιά Σαλμάν και της εύθυμης αυλής του ήταν ο Σαλαντίν, ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής ή ο Μωάμεθ ο Πορθητής, οι Ισλαμικές χώρες θα είχαν κηρύξει πόλεμο στο Δύση και, πιθανότατα, θα τον είχε κερδίσει. Επίσης, θα λειτουργούσαν οι υπηρεσίες πληροφοριών και οι δυνάμεις ασφαλείας, δηλαδή ό,τι προασπίζει τους πολίτες από τη βία και την αυθαιρεσία.
Ακόμα και οι επίσημες δηλώσεις μετά την πρόσφατη σφαγή ακούγονται χλιαρές: οι φοβισμένοι και οκνηροί ηγετίσκοι των Ισλαμικών χωρών πασχίζουν να μην εξερεθίσουν τις χριστιανικές πολυεθνικές που τρώνε και πίνουνε με κρατικές παροχές παραβιάζοντας τη Σαρία. Ο νόμος αυτός κερδήθηκε με αγώνες: σήμερα τσαλαπατάμε τους αγώνες που δημιούργησαν την Ισλαμική κοινότητα – η αχαριστία του σύγχρονου ανθρώπου είναι πρωτοφανής° και ο συνδυασμός με την προαναφερθείσα τυφλότητα κλονίζει τα θεμέλια του πολιτισμού μας. Το πρόβλημα πάντως, σύμφωνα με τους φιλελεύθερους Μουσουλμάνους, είναι η άνοδος του φανατισμού, ενός φυσικού και αυτονόητου αντανακλαστικού, που, ωστόσο, μπορεί να οδηγήσει τους Μουσουλμάνους στην υποστήριξη του Ισλαμικού Κράτους. Σε τελική ανάλυση, ο στόχος των φιλελεύθερων Μουσουλμάνων δεν είναι η ανάσχεση των σταυροφόρων αλλά η διατήρηση της εξουσίας – παλιά ιστορία αυτή.
Δεύτερο σημείο: αν οι μετριοπαθείς χριστιανοί (που, σας διαβεβαιώ, είναι λιγοστοί και αμήχανοι μέσα στο αγριεμένο χριστιανικό πλήθος), θέλουν να αποφύγουν τον στιγματισμό, πρέπει να κατέβουν μαζικά στους δρόμoυς –σήμερα, τώρα– και να διαμαρτυρηθούν για τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας που διαπράττονται στο όνομα του Δυτικού πολιτισμού. Όμως, θα επιμείνω: όπως έλεγε ο Ιμπν Μπίμπι, «φανατικός χριστιανός είναι αυτός που σε σφάζει, ενώ μετριοπαθής είναι εκείνος που προσεύχεται για να σε σφάξουν». Πολύ λίγα έχουν αλλάξει στο χριστιανισμό από τον ύστερο Μεσαίωνα. Σήμερα, μετριοπαθείς χριστιανοί είναι μόνον οι ελαφρώς εξισλαμισμένοι, τουτέστιν όσοι έχουν εγκαταλείψει την χριστιανική τους ανατροφή – όπως έχουν κάνει πολλοί μουσούλμανοι στη Ανατολή. Περιμένω λοιπόν να κατεβούν στους δρόμους όλοι οι καλοί άνθρωποι της Δύσης και να στηρίξουν τον Ισλαμικό κόσμο που τους ανέχεται και τους ποτίζει με πετρέλαια: αν δεν το κάνουν ή αν το κάνουν με μισή καρδιά θα επιβεβαιωθεί η υποψία της ρητής, υπόρρητης ή διφορούμενης στήριξης στους σταυροφόρους.
Με το τρίτο σημείο απευθύνομαι στους σταυροφόρους και στους ποικίλους φίλους τους – μεταξύ των οποίων στους ομόθρησκούς μας που πιστεύουν, όπως η κυβέρνηση του Ιράκ, ότι «είναι καλύτερο το κράνος του αμερικανού στρατιώτη, από το τουρμπάνι του μουσουλμάνου μουτζαχεντίν»: ό,τι και να κάνετε, όσους και σκοτώσετε, συκοφαντήσετε και φιμώσετε, το Ισλάμ θα επιζήσει° είναι απείρως ισχυρότερο° εξάλλου, η εναλλακτική πρόταση ήταν και παραμένει η βαρβαρότητα.
