1η Ιανουαρίου, 2016
Καλησπέρα, σύντροφοι και συντρόφισσες των βάσεων στήριξης, από τον Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό των Ζαπατίστας, σύντροφοι όπως οι πολιτοφύλακες (milicianos και milicianas[i]), όπως οι αντάρτες, τοπικoί και περιφερειακοί υπεύθυνοι [ii], όπως οι Αρχές από τα τρία επίπεδα της αυτόνομης κυβέρνησης, σύντροφοι, όπως promotores promotoras [iii] των διαφόρων χώρων εργασίας, σύντροφοι και συντρόφισσες της εθνικής και διεθνούς Έκτης διακήρυξης και όλοι που είναι παρόντες.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, σήμερα είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε την 22η επέτειο από την έναρξη του πολέμου κατά της λήθης.
Για περισσότερα από 500 χρόνια έχουμε υπομείνει τον πόλεμο, που οι ισχυροί από διαφορετικά έθνη, γλώσσες, χρώματα και πιστεύω, έχουν οργανώσει εναντίον μας για να μας εξολεθρεύσουν.
Ήθελαν να μας σκοτώσουν, είτε σκοτώνοντας το σώμα μας ή θανατώνοντας τις ιδέες μας.
Αλλά αντιστεκόμαστε.
Ως γηγενείς άνθρωποι, ως θεματοφύλακες της μητέρας γης, αντιστεκόμαστε.
Όχι μόνο εδώ και όχι μόνο στο χρώμα μας, που είναι το χρώμα της γης.
Σε όλες τις γωνιές της γης που υπέφεραν στο παρελθόν και εξακολουθούν να υποφέρουν, υπήρχαν και υπάρχουν αξιοπρεπείς και επαναστατημένοι άνθρωποι, που αντιστάθηκαν, που αντιστέκονται στον θάνατο, ο οποίος επιβάλλεται από τους πάνω.
Την 1η Ιανουαρίου του 1994, πριν από 22 χρόνια, κάναμε δημόσιο το «Φτάνει πια!», που είχαμε ετοιμάσει μέσα σε μια αξιοπρεπή σιγή για μια δεκαετία.
Φιμώνοντας τον πόνο μας, ετοιμάζαμε την κραυγή του.
Ο λόγος μας, εκείνη τη στιγμή, προήλθε από τη φωτιά.
Για να ξυπνήσει όσους κοιμόντουσαν.
Για να σηκώσει τους πεσμένους.
Για να εξοργίσει όσους είχαν συμμορφωθεί και παραδοθεί.
Για να επαναστατήσει ενάντια στην ιστορία
Για να την αναγκάσει να πει αυτό που είχε αποσιωπήσει.
Για να αποκαλύψει την ιστορία της εκμετάλευσης, των δολοφονιών, των διώξεων, της ασέβειας και της λήθης, που κρυβόταν πίσω από την ιστορία των πάνω.
Αυτή η ιστορία των μουσείων, των αγαλμάτων, των σχολικών βιβλίων – μνημεία στο ψέμα.
Με το θάνατο του λαού μας, με το αίμα μας, ξυπνήσαμε από το λήθαργο έναν κόσμο, που είχε παραιτηθεί για να ηττηθεί.
Δεν ήταν μόνο λόγια. Το αίμα των νεκρών συντρόφων μας αυτά τα 22 χρόνια προστέθηκε στο αίμα των συντρόφων μας από τα προηγούμενα χρόνια, τις δεκαετίες, και τους αιώνες.
Έπρεπε να επιλέξουμε τότε και επιλέξαμε τη ζωή.
Αυτός είναι ο λόγος, που τότε και τώρα, για να ζήσουμε, πεθαίνουμε.
Ο λόγος μας τότε ήταν τόσο απλός όσο το αίμα μας, που έβαφε τους δρόμους και τους τοίχους των πόλεων, όπου δεν μας σέβονται τώρα, όπως δεν μας σέβονταν και τότε.
Και συνεχίζει να είναι:
Το λάβαρο του αγώνα μας ήταν τα 11 αιτήματά μας: γη, εργασία, τροφή, υγεία, εκπαίδευση, αξιοπρεπή στέγαση, ανεξαρτησία, δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη και ειρήνη.
Αυτές οι απαιτήσεις, μας έκαναν να εξεγερθούμε με όπλα, γιατί αυτά ήταν τα πράγματα που εμείς, οι γηγενείς άνθρωποι και η πλειοψηφία των ανθρώπων σε αυτή τη χώρα και σε ολόκληρο τον κόσμο, έχουν ανάγκη.
Με τον τρόπο αυτό, ξεκινήσαμε τον αγώνα μας ενάντια στην εκμετάλλευση, την περιθωριοποίηση, την ταπείνωση, την ασέβεια, τη λήθη και ενάντια σ’ όλες τις αδικίες που ζήσαμε και που προκλήθηκαν από το κακό σύστημα.
Επειδή είμαστε μόνο στην υπηρεσία των πλουσίων και των ισχυρών ως σκλάβοι τους, ώστε να μπορούν να γίνονται πλουσιότεροι και πλουσιότεροι και εμείς να μπορούμε να γινόμαστε όλο φτωχότεροι και φτωχότεροι.
Έχοντας ζήσει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα στο πλαίσιο αυτής της κυριαρχίας και της λεηλασίας, είπαμε:
ΑΡΚΕΤΑ! ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΑΣ !
Και είδαμε ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή, στη συνέχεια, παρά να πάρουμε τα όπλα μας για να σκοτώσουμε ή για να πεθάνουμε για έναν δίκαιο σκοπό.
Αλλά δεν ήμασταν μόνοι.
Ούτε είμαστε μόνοι τώρα.
Στο Μεξικό και στον Κόσμο η αξιοπρέπεια βγήκε στους δρόμους και ζήτησε ένα χώρο για τη λέξη.
Καταλάβαμε.
Από εκείνη τη στιγμή, αλλάξαμε τη μορφή των αγώνων μας. Ήμασταν και είμαστε ένα αυτί σε επαγρύπνηση και μια ανοιχτή λέξη, επειδή από την αρχή ξέραμε, ότι ένας δίκαιος αγώνας του λαού είναι για τη ζωή και όχι για τον θάνατο.
Αλλά έχουμε τα όπλα δίπλα μας, δεν τα έχουμε ξεφορτωθεί, θα είναι μαζί μας μέχρι το τέλος.
Επειδή βλέπουμε ότι όπου το αυτί μας ήταν μια ανοιχτή καρδιά, ο Κυβερνήτης χρησιμοποιήσε τον παραπλανητικό λόγο του και την φιλόδοξη και ψεύτικη καρδιά του, εναντίον μας.
Είδαμε ότι ο πόλεμος από τους πάνω συνεχίστηκε.
Σχέδιο και στόχος τους ήταν και είναι να κάνουν πόλεμο εναντίον μας μέχρι να μας εξοντώσουν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, αντί να ικανοποιήσουν τα δίκαια αιτήματα μας, προτοιμάζονταν και προετοιμάζονται , έκαναν και κάνουν πόλεμο με τα σύγχρονα όπλα τους και χρηματοδοτούν τους παραστρατιωτικούς τους, παρέχοντας και διανέμοντας ψίχουλα, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια και τη φτώχεια μερικών ανθρώπων.
Αυτοί οι κυβερνήτες που είναι πάνω, είναι ηλίθιοι. Νομίζουν ότι όσοι ήταν πρόθυμοι να ακούσουν, θα ήταν επίσης πρόθυμοι να ξεπουληθούν, να παραδοθούν και να τα παρατήσουν.
Έκαναν λάθος τότε.
Κάνουν λάθος τώρα.
Επειδή εμείς οι Ζαπατίστας γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι δεν είμαστε ζητιάνοι ή αδρανείς, που ελπίζουν ότι όλα απλά θα λυθούν μόνα τους.
Είμαστε άνθρωποι με αξιοπρέπεια, αποφασιστικότητα και συνείδηση για να αγωνιστούμε για μια αληθινή ελευθερία και δικαιοσύνη για όλους. [iv] Ανεξάρτητα από το χρώμα, τη φυλή, το φύλο, την πίστη, το ημερολόγιο ή τη γεωγραφική θέση του καθενός.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο αγώνας μας δεν είναι τοπικός, περιφερειακός, ή ακόμα και εθνικός . Είναι παγκόσμιος.
Επειδή οι αδικίες, τα εγκλήματα, οι εκδιώξεις, η έλλειψη σεβασμού και οι εκμεταλλεύσεις είναι παγκόσμιες.
Αλλά έτσι είναι εξέγερση, η οργή, η αξιοπρέπεια και η επιθυμία να γίνεσαι καλύτερος.
Γι ‘αυτό και καταλάβαμε, ότι ήταν αναγκαίο να οικοδομήσουμε τη ζωή μας μόνοι μας, με αυτονομία.
Εν μέσω μεγάλων απειλών, στρατιωτικών και παραστρατιωτικών παρενοχλήσεων και συνεχών προκλήσεων από την κακή κυβέρνηση, αρχίσαμε να σχηματίζουμε το δικό μας σύστημα διακυβέρνησης-την αυτονομία μας- το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα, τη δική μας υγειονομική περίθαλψη, τη δική μας επικοινωνία, τον δικό μας τρόπο να φροντίζουμε και να καλλιεργούμε τη μητέρα γη, τη δική μας πολιτική ως λαός και τη δική μας ιδεολογία για το πώς θέλουμε να ζήσουμε ως κοινότητες, με μια άλλη κουλτούρα.
Εκεί που άλλοι ελπίζουν ότι οι πάνω, θα λύσουν τα προβλήματα των ανθρώπων που είναι κάτω, εμείς οι Ζαπατίστας αρχίσαμε να χτίζουμε την ελευθερία μας, όπως την σπορά, από κει που κατασκευάζεται, απο κει που αναπτύσσεται, δηλαδή, από τα κάτω.
Αλλά η κακή κυβέρνηση προσπαθεί να καταστρέψει και να φέρει ένα τέλος στον αγώνα και την αντίστασή μας, με έναν πόλεμο, που αλλάζει σε ένταση καθώς αλλάζει η παραπλανητική πολιτική της, με τις κακές ιδέες της, με τα ψέματα της, χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη διάδοσή τους και μοιράζοντας ψίχουλα στις αυτόχθονες κοινότητες, όπου ζουν οι Ζαπατίστας, προκειμένου να τις διαιρέσουν και να εξαγοράσουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων, υλοποιώντας έτσι το σχέδιο αντιεξέγερσης τους.
Αλλά ο πόλεμος που έρχεται από τους πάνω, συντρόφισσες, συντρόφοι, αδελφοί και αδελφές, είναι πάντα ο ίδιος: φέρνει μόνο την καταστροφή και το θάνατο.
Οι ιδέες και οι σημαίες μπορεί να αλλάξουν ανάλογα με το ποιος είναι στο γραφείο, αλλά ο πόλεμος των πάνω πάντα καταστρέφει, πάντα σκοτώνει, δεν σπέρνει οτιδήποτε άλλο εκτός από τον τρόμο και την απελπισία.
Στη μέση αυτού του πολέμου, έπρεπε να προχωρήσουμε προς ό, τι επιθυμούσαμε.
Δεν μπορούσαμε να καθόμαστε και να περιμένουμε για την κατανόηση όσων ούτε καν καταλαβαίνουν ότι δεν κατανοούν.
Δεν μπορούσαμε να καθόμαστε και να περιμένουμε τον εγκληματία να αποκηρύξει τον εαυτό του και την ιστορία του και να μετατρέψει τον εαυτό του, μετανοημένος, σε καλό άνθρωπο.
Δεν μπορούσαμε να καθόμαστε και να περιμένουμε για ένα μεγάλο και άχρηστο κατάλογο υποσχέσεων που θα ξεχνιόταν λίγα λεπτά αφού τον δημιουργούσαν.
Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε τους άλλους, τους διαφορετικούς, αλλά με τον ίδιο πόνο και οργή, να μας κοιτάξουν και κοιτώντας μας, να δουν.
Δεν ξέραμε πώς να το κάνουμε.
Δεν υπήρχε βιβλίο, εγχειρίδιο, ή θεωρία, που να μας λέει, τι να κάνουμε, προκειμένου να αντισταθούμε, και ταυτόχρονα να χτίσουμε κάτι νέο και καλύτερο.
Ίσως όχι τέλειο, ίσως διαφορετικό, αλλά πάντα δικό μας, των ανθρώπων μας, οι γυναίκες, οι άνδρες, τα παιδιά και οι γέροντες που με τη συλλογική καρδιά τους, κάλυψαν τη μαύρη σημαία με ένα κόκκινο αστέρι με πέντε σημεία και με γράμματα που δεν τους δίνουν μόνο ένα όνομα, αλλά και μια δέσμευση και ένα πεπρωμένο: EZLN.
Και έτσι ψάξαμε στην προγονική ιστορία μας, στη συλλογική μας καρδιά, και μέσα από σκουντουφλήματα μέσα από ατέλειες και λάθη, χτίζουμε αυτό που είμαστε και το οποίο όχι μόνο μας βοηθά να προχωράμε στη ζωή και στην αντίσταση, αλλά μας εξυψώνει ως αξιοπρεπή και επαναστατικά όντα.
Κατά τη διάρκεια αυτών των 22 χρόνων του αγώνα της Αντίστασης και της Εξέγερσης, έχουμε συνεχίσει να χτίζουμε μια άλλη μορφή ζωής, κυβερνώντας τους εαυτούς μας ως συλλογικός λαός που είμαστε, σύμφωνα με τις επτά αρχές της ηγεσίας, με την υπακοή, την οικοδόμηση ενός νέου συστήματος και μια άλλη μορφή ζωής ως γηγενής λαός.
Μια μορφή ζωής, όπου οι άνθρωποι προστάζουν και η κυβέρνηση υπακούει.
Και βλέπουμε, με την απλή καρδιά μας, ότι αυτός είναι ο πιο υγιής τρόπος, γιατί γεννιέται και αναπτύσσεται από τους ίδιους τους ανθρώπους. Είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που λένε τη γνώμη τους, συζητούν, σκέφτονται, αναλύουν, κάνουν προτάσεις και αποφασίζουν, τι είναι καλύτερο για αυτούς, ακολουθώντας το παράδειγμα των προγόνων μας.
Όπως θα εξηγήσουμε με περισσότερες λεπτομέρειες αργότερα, βλέπουμε την εγκατάλειψη και την φτώχεια να βασιλεύουν στις κοινότητες partidista [αυτές που υποστηρίζουν τα πολιτικά κόμματα], διοικούνται από την τεμπελιά και την εγκληματικότητα και η ζωή της κοινότητας είναι διαλυμένη και τώρα μοιραία γκρεμίζονται.
Το ξεπούλημά τους στην κακή κυβέρνηση όχι μόνο δεν έλυσε βασικά προβλήματα τους, αλλά τους πρόσφερε και μεγαλύτερη φρίκη με την οποία πρέπει ν’ασχοληθούν. Όπου πριν υπήρχε η πείνα και η φτώχεια, τώρα υπάρχει η πείνα, η φτώχεια και η απελπισία. Οι κοινότητες partidista έχουν γίνει ένα πλήθος ζητιάνων, που δεν εργάζονται, που περιμένουν μόνο για το επόμενο κυβερνητικό πρόγραμμα βοήθειας, το οποίο απλά έρχεται την επόμενη εκλογική περίοδο.
Αυτά τα στοιχεία φυσικά δεν εμφανίζονται σε καμία ομοσπονδιακή, πολιτειακή, ή δημοτική κυβερνητική έκθεση, αλλά είναι η αλήθεια και μπορεί να την δει κανείς στις κοινότητες partidista: αγροτές, που δεν ξέρουν πώς να δουλεύουν πια τη γη, σπίτια από τσιμεντότουβλα, με στέγες από αλουμίνιο που είναι άδεια, κοινότητες που ενώνονται μόνο για να λάβουν τα ψίχουλα της κυβέρνησης.
Ίσως στις κοινότητές μας, να μην υπάρχουν σπίτια από τσιμέντο, ή ψηφιακές τηλεοράσεις, ή ολοκαίνουργια φορτηγά, αλλά οι άνθρωποί μας ξέρουν πώς να δουλεύουν τη γη. Το φαγητό στο τραπέζι τους, τα ρούχα που φορούν, το φάρμακο που παίρνουν, η γνώση που μαθαίνουν, η ζωή που ζουν είναι δική τους, το προϊόν της εργασίας τους και των γνώσεων τους. Δεν είναι ελεημοσύνη από κανέναν.
Μπορούμε να το πούμε αυτό χωρίς ντροπή: οι κοινότητες Ζαπατίστας δεν είναι μόνο σε καλύτερη κατάσταση από ό, τι ήταν πριν από 22 χρόνια, αλλά και η ποιότητα ζωής τους είναι καλύτερη από εκείνων που ξεπουλήθηκαν στα πολιτικά κόμματα όλων των χρωμάτων.
Πριν, προκειμένου να γνωρίζουμε αν κάποιος ήταν Ζαπατίστας, ελέγχαμε να δούμε αν φορούσε κόκκινο μαντίλι ή μπαλακλάβα.
Τώρα φτάνει να δούμε αν δουλεύουν τη γη, αν φροντίζουν τον πολιτισμό τους, αν μελετούν την επιστήμη και την τεχνολογία, αν σέβονται τις γυναίκες, αν το βλέμμα τους είναι ευθύ και καθαρό, αν ξέρουν τι είναι οι συλλογικοί κανόνες, αν βλέπουν τη δουλειά της αυτόνομης κυβέρνησης των Ζαπατίστας στην εξέγερση ως υπηρεσία και όχι ως μια επιχείρηση, αν όταν τους ρωτάς κάτι που δεν γνωρίζουν και απαντούν: “Δεν ξέρω….. ακόμα “, αν όταν κάποιος τους κοροϊδεύει λέγοντάς τους, ότι οι Ζαπατίστας δεν υπάρχουν πλέον ή είναι πολύ λίγοι, αυτοί απαντούν : «μην ανησυχείτε, θα υπάρξουν περισσότεροι από εμάς, μπορεί να πάρει λίγο καιρό αλλά θα υπάρξουν περισσότεροι», αν το βλέμμα τους φτάνει μακριά σε χρόνο και γεωγραφικές περιοχές, αν γνωρίζουν ότι το αύριο φυτεύεται σήμερα.
Αναγνωρίζουμε βέβαια. ότι υπάρχουν πολλά ακόμη να κάνουμε, πρέπει να οργανωθούμε καλύτερα και να οργανωθούμε περισσότερο.
Γι ‘αυτό πρέπει να κάνουμε ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια για να προετοιμάσουμε τους εαυτούς μας για την πιο αποτελεσματική και πιο εκτεταμένη αυτοδιακυβέρνησή μας, γιατί το χειρότερο από τα χειρότερα, το καπιταλιστικό σύστημα, θα επιστρέψει εναντίον μας ξανά.
Πρέπει να γνωρίζουμε πώς να το αντιμετωπίσουμε. Έχουμε ήδη 32 χρόνια εμπειρίας στον αγώνα μας για εξέγερση και αντίσταση.
Και έχουμε γίνει αυτό που είμαστε.
Είμαστε ο Ζαπατιστικός Στρατός για την Εθνική Απελευθέρωση.
Αυτό είναι ό, τι είμαστε, παρόλο που δεν μας ονομάζουν έτσι.
Αυτό είναι ό, τι είμαστε, παρόλο που μέσα από τη σιωπή και τη συκοφαντία, μας ξεχνούν.
Αυτό είναι ό, τι είμαστε, αν και δεν μας βλέπουν.
Αυτό είναι αυτό που είμαστε μέσα από τα βήματά μας, το δρόμο μας, την καταγωγή μας και το πεπρωμένο μας.
Προσβλέπουμε σε ό,τι ήταν πριν και ό, τι είναι τώρα.
Μια αιματηρή νύχτα, χειρότερη από πριν, αν αυτό είναι δυνατόν, εκτείνεται πάνω από τον κόσμο.
Ο Εξουσιαστής δεν έχει οριστεί μόνο για να συνεχίζει την εκμετάλευση, την καταστολή, την ασέβεια και την εκδίωξη, αλλά είναι αποφασισμένος, να καταστρέψει ολόκληρο τον κόσμο, αν μπορεί με τον τρόπο αυτό, να δημιουργήσει κέρδη και χρήματα.
Είναι σαφές ότι το χειρότερο έρχεται για όλους μας. [V]
Οι πλούσιοι πολυεκατομμυριούχοι λίγων χωρών, συνεχίζουν το στόχο τους, να λεηλατήσουν τα φυσικά πλούτη ολόκληρου του κοσμου, ό, τι μας δίνει ζωή, όπως το νερό, τη γη, τα δάση, τα βουνά, τα ποτάμια, τον αέρα και όλα αυτά που είναι κάτω από το έδαφος: χρυσό, πετρέλαιο, ουράνιο, κεχριμπάρι, θείο, άνθρακα και άλλα ορυκτά.
Δεν θεωρούν τη γη ως πηγή ζωής, αλλά ως μια επιχείρηση, όπου μπορούν να μετατρέψουν τα πάντα σε εμπόρευμα, και τα εμπορεύματα να μετατραπούν σε χρήματα και με τον τρόπο αυτό θα μας καταστρέψουν εντελώς.
Το κακό και εκείνοι που το εκτελούν έχει όνομα, ιστορία, προέλευση, ατζέντα, γεωγραφία : το καπιταλιστικό σύστημα.
Δεν έχει σημασία με τι χρώμα το ζωγραφίζουν, τι όνομα του δίνουν, με ποια θρησκεία το ντύνουν, ποια σημαία σηκώνουν, είναι το καπιταλιστικό σύστημα.
Είναι η εκμετάλλευση της ανθρωπότητας και του κόσμου που ζούμε.
Είναι ασέβεια και περιφρόνηση για όλα όσα είναι διαφορετικά και για ό,τι δεν ξεπουλιέται, για ό,τι δεν παραδίδεται και δεν υποκύπτει.
Είναι το σύστημα που διώκει, φυλακίζει, δολοφονεί.
Κλέβει.
Στο κεφάλι αυτού του συστήματος, υπάρχουν φιγούρες που ξεπροβάλλουν, αναπαράγονται, αναπτύσσονται και πεθαίνουν : σωτήρες, ηγέτες, caudillos, υποψήφιοι, κυβερνήσεις, κόμματα, που προσφέρουν τις λύσεις τους.
Προσφέρουν συνταγές, ως ένα ακόμη εμπόρευμα, για την επίλυση των προβλημάτων.
Ίσως κάποιος εκεί έξω εξακολουθεί να πιστεύει ότι από πάνω, απ’όπου τα προβλήματα δημιουργούνται, θα έρθουν επίσης και οι λύσεις τους.
Ίσως εξακολουθεί να υπάρχει κάποιος που πιστεύει σε τοπικούς, περιφερειακούς, εθνικούς και παγκόσμιους σωτήρες.
Ίσως υπάρχουν και εκείνοι που εξακολουθούν να ελπίζουν ότι κάποιος θα κάνει, ό, τι πρέπει να κάνουμε εμείς οι ίδιοι.
Αυτό θα ήταν ωραίο, ναι.
Όλα θα ήταν τόσο εύκολα, άνετα, δεν θα χρειαζόταν πάρα πολλή προσπάθεια. Θα σήμαινε πως όλα θα γίνονταν, απλώς σηκώνοντας το χέρι του, σημειώνοντας ένα ψηφοδέλτιο, συμπληρώνοντας μια φόρμα, χειροκροτώντας, φωνάζοντας ένα σύνθημα, συνδεώντας τον εαυτό του με ένα πολιτικό κόμμα, και ψηφίζοντας κάποιον να έρθει και κάποιον άλλον να φύγει.
Ίσως, εμείς οι Ζαπατίστας λέμε, ίσως, νομίζουμε, εμείς που είμαστε ό, τι είμαστε, ότι θα ήταν ωραίο αν τα πράγματα ήταν έτσι, αλλά δεν είναι.
Αυτό που έχουμε μάθει ως Ζαπατίστας, και χωρίς οποιονδήποτε ή οτιδήποτε άλλο εκτός από το να έχουμε δάσκαλο τη δική μας πορεία, είναι ότι κανείς, απολύτως κανείς, δεν πρόκειται να έρθει και να μας σώσει, να μας βοηθήσει στην επίλυση των προβλημάτων μας, ν’ανακουφίσει τον πόνο μας, ή να μας φέρει την δικαιοσύνη που χρειαζόμαστε και αξίζουμε.
Υπάρχει μόνο αυτό που κάνουμε οι ίδιοι, ο καθένας με το δικό του ημερολόγιο και τη γεωγραφική του θέση, με το δικό του συλλογικό όνομα, με το δικό του τρόπο σκέψης και δράσης, τη δική του προέλευση και το δικό του πεπρωμένο.
Έχουμε μάθει επίσης, ως Ζαπατίστας, ότι αυτό είναι δυνατό μόνο με την οργάνωση.
Μάθαμε ότι είναι καλό, αν ένα άτομο [vi] θυμώνει.
Αλλά εάν περισσότεροι άνθρωποι, πολλοί [vii] άνθρωποι θυμώνουν, ένα φως ανάβει σε μια γωνιά του κόσμου και η λάμψη του μπορεί να γίνει ορατή για μια στιγμή, απ’ όλη την επιφάνεια της γης.
Αλλά μάθαμε επίσης ότι αν αυτοί οι θυμωμένοι άνθρωποι οργανωθούν … Ω! Στη συνέχεια, έχουμε όχι μόνο μια στιγμιαία λάμψη που φωτίζει την επιφάνεια της γης.
Στη συνέχεια, αυτό που έχουμε είναι ένα μουρμουρητό, σαν μια φήμη, μια δόνηση, που ξεκινά αθόρυβα και δυναμώνει.
Είναι σαν αυτός ο κόσμος να ήταν έτοιμος να γεννήσει έναν άλλο κόσμο, καλύτερο, πιο δίκαιο, πιο δημοκρατικό, πιο ελεύθερο, πιο ανθρώπινο … ή … Humana ή humanoa.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σήμερα θα αρχίσουμε τα λόγια μας με μια λέξη, που έχει ήδη ειπωθεί πιο πριν, αλλά που εξακολουθεί να είναι αναγκαία, επιτακτική και ζωτικής σημασίας: πρέπει να οργανωθούμε, να προετοιμαστούμε για να αγωνιστούμε για να αλλάξουμε αυτή τη ζωή, για να δημιουργήσουμε έναν άλλο τρόπο ζωής, έναν άλλο τρόπο για να κυβερνήσουμε τους εαυτούς μας ως άνθρωποι.
Γιατί αν δεν οργανωθούμε, θα πρέπει να υποδουλωθούμε.
Δεν υπάρχει τίποτα που ν’αξίζει την εμπιστοσύνη μας στον καπιταλισμό. Απολύτως τίποτα. Έχουμε ζήσει με αυτό το σύστημα εδώ και εκατοντάδες χρόνια και έχουμε υποφέρει κάτω από τους 4 τροχούς του: την εκμετάλλευση, την καταπίεση, την στέρηση και την περιφρόνηση. Τώρα το μόνο που έχουμε είναι η εμπιστοσύνη μεταξύ μας, στους εαυτούς μας. Και ξέρουμε πώς να δημιουργήσουμε μια νέα κοινωνία, ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης, τη δίκαιη και αξιοπρεπή ζωή που θέλουμε.
Τώρα κανείς δεν είναι ασφαλής κάτω από την καταιγίδα της καπιταλιστικής Ύδρας που θα καταστρέψει τις ζωές μας, ούτε οι ιθαγενείς, οι αγρότες, οι εργάτες, οι δάσκαλοι, οι νοικοκυρές, οι διανοούμενοι, ή εργαζόμενοι σε γενικές γραμμές, επειδή υπάρχουν πολλοί εργαζόμενοι, που αγωνίζονται για να επιβιώσουν στην καθημερινή ζωή, κάποιοι έχοντας αφεντικό κάποιοι άλλοι χωρίς να έχουν, όλοι όμως έχουν πιαστεί στα νύχια του καπιταλισμού.
Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει σωτηρία μέσα στον καπιταλισμό.
Κανείς δεν θα μας οδηγήσει, θα πρέπει να οδηγήσουμε τους εαυτούς μας, να σκεφτόμαστε από κοινού για το πώς θα επιλύσουμε κάθε κατάσταση.
Διότι αν νομίζουμε ότι υπάρχει κάποιος, που θα μας οδηγήσει, έχουμε ήδη δει πώς μας οδηγούν κατά τη διάρκεια των τελευταίων εκατό χρόνων του καπιταλιστικού συστήματος, δεν λειτούργησε όλο αυτό για μας, τους φτωχούς, καθόλου. Λειτούργησε γι ‘αυτούς, ναι, γιατί απλώς με το να κάθονται εκεί, κερδίζουν χρήματα για να ζήσουν.
Είπαν σε όλους “ψηφίστε εμένα”, “εγώ θα αγωνιστώ για να δώσω ένα τέλος στην εκμετάλλευση” και μόλις αναλάβουν τα καθήκοντά τους, όπου μπορούν να κερδίζουν χρήματα χωρίς να ιδρώνουν, ξεχνούν αυτόματα όλα όσα είπαν και αρχίζουν να δημιουργούν περισσότερη εκμετάλλευση, να πωλούν τα λίγα που έχουν απομείνει από τον πλούτο των χωρών μας. Αυτοί οι ξεπουλημένοι είναι άχρηστοι υποκριτές, παράσιτα, δεν είναι ικανοί για κανένα καλό.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, συντρόφοι και συντρόφισσες, ο αγώνας δεν έχει τελειώσει, αλλά μόλις ξεκίνησε. Βρισκόμαστε σε αυτόν τον αγώνα για 32 χρόνια, 22 από τα οποία ήταν δημόσια.
Γι ‘αυτό πρέπει να ενώσουμε ακόμη καλύτερα τους εαυτούς μας, να οργανωθούμε ακόμη καλύτερα, για να κατασκευάσουμε το σκάφος μας, το σπίτι μας- που είναι, η αυτονομία μας. Αυτή είναι, που πρόκειται να μας σώσει από τη μεγάλη καταιγίδα που πλησιάζει. Πρέπει να ενισχύσουμε διαφορετικούς τομείς των εργασιών μας και τα συλλογικά μας καθήκοντα.
Δεν έχουμε καμία άλλη πιθανή πορεία, αλλά να ενωθούμε και να οργανωθούμε για να αγωνιστούμε και να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, ενάντια στη μεγάλη απειλή, που είναι το καπιταλιστικό σύστημα. Επειδή ο εγκληματικός καπιταλισμός, που απειλεί ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν σέβεται κανέναν, θα μας σαρώσει όλους, ανεξάρτητα από φυλή, κόμμα, ή θρησκεία. Αυτό μας το έχει αποδείξει εδώ και πολλά χρόνια η κακή κυβέρνηση, με απειλές, διώξεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια, εξαφανίσεις και δολοφονίες ενάντια στους ανθρώπους μας στην ύπαιθρο, στην πόλη και σ’όλο τον κόσμο.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο λέμε, συντρόφοι, συντρόφισσες, παιδιά, νέοι [jovenes και jovenas]: Εσείς η νέα γενιά είστε το μέλλον του λαού μας, του αγώνα μας και της ιστορίας μας. Πρέπει όμως να καταλάβετε ότι έχετε μια εργασία και μια υποχρέωση: να ακολουθήσετε το παράδειγμα των πρώτων μας συντρόφων, των γερόντων μας, των γονέων και των παππούδων και όλων εκείνων, που ξεκίνησαν αυτόν τον αγώνα μας.
Έχουν ήδη φτιάξει ένα μονοπάτι. Τώρα είναι δουλειά μας να το ακολουθήσουμε και να το διατηρήσουμε. Αλλά μπορούμε να το επιτύχουμε αυτό μόνο οργανώνοντας τους εαυτούς μας από γενιά σε γενιά, κατανοώντας αυτή την εργασία και οργανώνοντας τους εαυτούς μας να το κάνουμε πραγματικότητα, συνεχίζοντας μέχρι να φτάσουμε στο τέλος του αγώνα μας.
Εσείς, ως νέοι αποτελείτε ένα σημαντικό μέρος των κοινοτήτων μας, γι ‘αυτό θα πρέπει να συμμετέχετε σε όλα τα επίπεδα των εργασιών της οργάνωσής μας και σε όλους τους τομείς της αυτονομίας μας. Κάθε γενιά ας συνεχίσει να μας οδηγεί προς το πεπρωμένο της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, όπως ακριβώς και οι πρώτοι μας συντρόφοι και συντρόφισσες μας διδάσκουν τώρα.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, είμαστε σίγουροι ότι κάποια μέρα θα επιτύχουμε αυτό που θέλουμε: τα πάντα για όλους, τίποτα για μας, δηλαδή, την ελευθερία μας. Σήμερα ο αγώνας μας εξελίσσεται σιγά-σιγά. Τα όπλα του αγώνα μας είναι η αντίστασή μας, η εξέγερσή μας και ο ειλικρινής λόγος μας, τον οποίο κανένα βουνό κανένα σύνορο δεν μπορεί να τον εμποδίσει. Θα φτάσει στα αυτιά και τις καρδιές των αδελφών μας σε όλο τον κόσμο.
Κάθε μέρα υπάρχουν όλο περισσότεροι άνθρωποι, που καταλαβαίνουν ότι η αιτία του αγώνα μας ενάντια στην σοβαρή κατάσταση της αδικίας που ζούμε, είναι το καπιταλιστικό σύστημα στη χώρα μας και στον κόσμο.
Γνωρίζουμε επίσης ότι κατά τη διάρκεια του αγώνα μας, υπήρξαν και θα υπάρξουν απειλές, καταστολή, διώξεις, αντιφάσεις και κοροϊδία από τα τρία επίπεδα της κακής κυβέρνησης. Αλλά θα πρέπει να είναι σαφές, ότι η κακή κυβέρνηση μας μισεί γιατί είμαστε σε καλό δρόμο, αν μας επικροτούσε θα είχαμε εκτραπεί από τον αγώνα μας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε οι κληρονόμοι ενός 500 και πλέον χρόνων αγώνα και αντίστασης. Το αίμα των προγόνων μας τρέχει μέσα στις φλέβες μας, είναι αυτοί που έχουν περάσει σε μας το παράδειγμα του αγώνα και της εξέγερσης, τον ρόλο του θεματοφύλακα της μητέρας μας γης, από την οποία γεννηθήκαμε, από την οποία ζούμε και στην οποία θα επιστρέψουμε.
Σύντροφοι και συντρόφισσες Ζαπατίστας
Σύντροφοι και συντρόφισσες και compañeroas της έκτης:
Αδελφοί και αδελφές:
Αυτά είναι τα πρώτα λόγια μας για το τρέχον έτος που αρχίζει.
Περισσότερα λόγια θα έρθουν καθώς και περισσότερες σκέψεις.
Σιγά-σιγά θα σας δείξουμε και πάλι το βλέμμα μας, τη συλλογική μας καρδιά.
Τελειώνοντας για τώρα θα σας πούμε, ότι για να τιμήσουμε το αίμα των νεκρών συντρόφων μας, δεν είναι αρκετό τους θυμόμαστε, να μας λείπουν, να κλαίμε, ή να προσευχόμαστε, αλλά θα πρέπει να συνεχίσουμε το έργο που μας άφησαν, να δημιουργήσουμε στην πράξη την αλλαγή, που θέλουμε.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, συντρόφοι και συντρόφισσες, η σημαντική αυτή ημέρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να επαναβεβαιώσουμε τη δέσμευσή μας να αγωνιστούμε, να προχωρήσουμε μπροστά με οποιοδήποτε κόστος και ό, τι κι αν συμβεί, χωρίς να αφήσουμε το καπιταλιστικό σύστημα να καταστρέψει ό, τι έχουμε κερδίσει και αυτό το λίγο που έχουμε καταφέρει να οικοδομήσουμε και τις προσπάθειές μας για περισσότερα από 22 χρόνια: την ελευθερία μας!
Τώρα δεν είναι η ώρα να υποχωρήσουμε, να απογοητευτούμε ή να κουραστούμε, πρέπει να είμαστε ακόμη πιο σταθεροί στον αγώνα μας, για να διατηρήσουμε τα λόγια και το παράδειγμα, που μας άφησαν οι πρώτοι σύντροφοί μας : να μην υποκύπτουμε, να μην ξεπουλιόμαστε και να μην τα παρατάμε.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ!
ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ!
ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ!
Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού.
Για την Γηγενή Επαναστατική Μυστική Επιτροπή-Γενική Διοίκηση του Στρατού των Ζαπατίστας για την Εθνική Απελευθέρωση.
Εξεγερμένος Moisés
Εξεγερμένος Γκαλεάνο.
Μεξικό, η 1η Ιανουαρίου, το 2016.
Σημειώσεις : [i] Μέλος της πολιτοφυλακής ή έφεδρος του EZLN .
[ii] Κυριολεκτικά σημαίνει «υπεύθυνος», αλλά χρησιμοποιείται ως ουσιαστικό για να αναφερθεί σε ένα πρόσωπο υπεύθυνο για ένα συγκεκριμένο τομέα εργασίας.
[iii] Οι Ζαπατίστας των βάσεων υποστήριξης, που έχουν επιλεγεί από τις κοινότητές τους και να εκπαιδευτού και για να εργαστούν στα αυτόνομα συστήματα υγείας και εκπαίδευσης.
[iv] Το πρωτότυπο κείμενο χρησιμοποιεί τις λέξεις “todas, todos, todoas” για να δώσει μια σειρά πιθανών πληθυντικών έμφυλων αντωνυμιών, που περιλαμβάνει αρσενικό, θηλυκό, τρανσέξουαλ και άλλα.
[v] Βλ IV.
[vi] Το πρωτότυπο κείμενο χρησιμοποιεί “uno, una, UNOA” για να δώσει μια σειρά από πιθανές εκδοχές του «ενός», που εμπεριέχει τις όλες έννοιες, όπως αρσενικό, θηλυκό, τρανσέξουαλ και άλλα.
[vii] Το πρωτότυπο κείμενο χρησιμοποιεί “Muchos, Muchas, muchoas” για να δώσει μια σειρά πιθανών εκδοχών των «πολλών», που εμπεριέχει το αρσενικό, θηλυκό, τρανσέξουαλ και άλλα.
[πηγές : https://dorsetchiapassolidarity.wordpress.com
http://radiozapatista.org/?p=15826&lang=en) Μετάφραση, επιμέλεια : Σύλβια Βαρνάβα ]
