Σε άμεσο κίνδυνο η ζωή του κρατούμενου απεργού πείνας και δίψας Κορνήλιους Χάρις

”Το μυαλό μου είναι άδειο. Δεν νομίζω να έχω πολύ χρόνο μέχρι τα όργανά μου να αρχίσουν να υπολειτουργούν. Πρέπει να έχω σπάσει κάποιου είδους ρεκόρ τις τελευταίες έξι μέρες χωρίς υγρά.”

Επιστολή του Κορνήλιους Χάρρις στις 27 Φεβρουαρίου

Ο Κορνήλιους είναι ένας κρατούμενος 33 ετών από το Οχάιο. Η μεταγωγή του στην ομοσπονδιακή φυλακή Φλώρενς στο Κολοράντο, λειτούργησε ως αντίποινο για τους αγώνες του ενάντια στην καταπίεση. Ο ίδιος έχει συμμετάσχει αρκετές φορές σε απεργίες πείνας, κάτι που καθιστά την παρούσα απεργία πείνας και δίψας ιδιαίτερα επικίνδυνη. Ο Κορνήλιους έχει έντονους πόνους στα νεφρά και στο στήθος, βραδυκαρδία και δυσκολία στην αναπνοή. Αυτό που καταγγέλλει είναι η έλλειψη ιατρική επίβλεψης ενώ, παράλληλα, η φυλακή του έχει κατάσχει όλα τα υπάρχοντά του, συμπεριλαμβανομένου και νομικού υλικού που χρειάζεται για υποθέσεις ξυλοδαρμού από δεσμοφύλακες.

Αρχικά είχε μεταφερθεί ενάντια στη θέλησή του σε φυλακή Μέρυλαντ όπου είχε κακή αντιμετώπιση: τον βασάνιζαν για μερες και στο τέλος τον ακινητοποίησαν σε μια καρέκλα. Έπειτα τον πήγαν στη φυλακή Φλώρενς στο Κολοράντο και τώρα η διεύθυνση τον απειλεί με μεταγωγή στην διπλανή φυλακή, Admax (ADX). Το μέρος αυτό θεωρείται χειρότερο από το Γκουαντανάμο και έχει χαρακτηριστεί από την Boston Globe ως ”μια κόλαση υψηλής τεχνολογίας” που εφαρμόζει τις πιο αυστηρές συνθήκες ασφαλείας από οποιαδήποτε άλλη φυλακή στις Η.Π.Α.

Ο Κορνήλιους, που έχει περάσει πολλά χρόνια στην απομόνωση, ξεκίνησε απεργία πείνας στις 17 Φεβρουαρίου ενώ στις 21 Φεβρουαρίου σταμάτησε και την λήψη υγρών. Αίτημά του είναι η μεταφορά του πίσω στο Οχάιο αφού η  κράτησή του εκτός πολιτείας είναι μια κατάφωρη παραβίαση του δικαιώματός του για πρόσβαση στη δικαιοσύνη.

Γράμμα του απεργού πείνας και δίψας Κορνήλιους Χάρις

Αρχικά θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους που έχουν στείλει τις θετικές σκέψεις τους καθώς περνώ αυτή τη δοκιμασία. Η στήριξή σας μου δίνει δύναμη να συνεχίσω τον αγώνα μου και να μην ενδώσω στις φτηνές τακτικές των δειλών στην προσπάθειά τους να με λυγίσουν.

Στις 25 Φεβρουαρίου εξετάστηκα επιτέλους από γιατρό για την απεργία πείνας και δίψας που ξεκίνησα. Το βάρος μου ήταν αρχικά 95 κιλά, τα ούρα μου είχαν σκούρο πορτοκαλί χρώμα και το αίμα μου ήταν πυχτό μέσα στο δοκιμαστικό σωλήνα. Σήμερα είναι 27 Φεβρουαρίου και δεν έχω εξεταστεί ξανά παρά το γεγονός πως υπάρχουν κανονισμοί που προβλέπουν την ιατρική εξέταση απεργών πείνας σε καθημερινή βάση.

Δεν έχω την ενέργεια να γράψω τις σκέψεις μου…Τα αποθέματα ενέργειας που έχω μου επιτρέπουν μόνο να μένω ξαπλωμένος προσπαθώντας να αποβάλω τον πόνο που νιώθω στο σώμα μου. Έχω συγκεντρώσει κάθε ίχνος ενέργειας σε αυτή εδώ την προσπάθεια, στο να κάτσω να καταγράψω την φυσική μου κατάσταση έτσι ώστε αν η υγεία μου χειροτερέψει αυτοί οι άνθρωποι να θεωρηθούν υπεύθυνοι…

Πριν μπορέσετε να καταλάβετε τα ακραία αυτά μέτρα που πήρα πρέπει να καταλάβετε τι προηγήθηκε που με οδήγησε σε αυτό το σημείο.

Στις 27 Νοεμβρίιου 2007, μετά από σοβαρή επίθεση που δέχτηκα από σωφρονιστικούς στο Σωφρονιστικό Κατάστημα Λουκασβιλ στο Νότιο Οχάιο, είχα σπασμένο σαγόνι, δύο ραγισμένα πλευρά και πρήξιμο στο πρόσωπο και το κρανίο. Τότε μεταφέρθηκε αμέσως στην κρατική φυλακή στο Οχάιο σε μια προσπάθεια συγκάλυψης του περιστατικού. Η επίθεση σε βάρος μου είχε ρατσιστικά κίνητρα και παρά την καταγραφή της σε κάμερες κλειστού κυκλώματος κανείς από τους σωφρονιστικούς δεν έχει τιμωρηθεί για τις πράξεις του.

Καταυθάνοντας στην κρατική φυλακή συνάντησα το δεσμοφύλακα Γουέυλον Γουάιν στην υποδοχή που έσπευσε να δηλώσει πως ”Αν νομίζεις πως εδώ τα πράγματα θα είναι καλύτερα από εκεί που ήσουν πριν, τότε σε περιμένουν εκπλήξεις”. Μη θέλοντας να δημιουργήσω νέα προβλήματα κράτησα το στόμα μου κλειστό και τον ακολούθησα.

Κάποιες μέρες μετά την μετεγκατάστασή μου στο νέο θάλαμο ξεκίνησε η παρενόχληση. Οι δεσμοφύλακες ξεκαθάρισαν πως είχε σχέση με τον ξυλοδαρμό μου στη φυλακή Λουκασβιλ. Σε αυτό το σημείο η παρενόχληση ήταν μικρή, δεν με άφηναν να βγω στο προαύλιο, μου απαγόρευαν να κάνω μπάνιο, με έβγαζαν από το κελί και έμπαιναν μέσα για να διαλύσουν τα προσωπικά μου αντικείμενα πετώντας τα στο πάτωμα, όπως και κάποιες απειλές.

Κάθε εβδομάδα με την ομάδα ασθενών ξεκινήσαμε να αποδοκιμάζουμε αυτές τις συμπεριφορές κι εγώ προσωπικά κατέθεσα παράπονα γραπτώς στη διοίκηση. Μέτα από μήνες, η παρενόχληση βγήκε εκτός ελέγχου, χωρίς καμία αντιμετωπιση από τη διεύθυνση, γι αυτό όταν ο δεσμοφύλακας Σίντενς μου μείωσε την ώρα προαυλισμού κατά 30 λεπτά αρνήθηκα το κλείδωμα και απαίτησα να μιλήσω με κάποιον ανώτερο.

Όταν ο γνωστός ρατσιστής αρχιφύλακας Γκάλογουεϊ ήρθε στην πόρτα του κελιού και αρνήθηκε να με ακούσει άρχισα να καταστρέφω το κελί μου, πέταξα την τηλεόραση στο μπροστινό παράθυρο κι έσπασα τη βρύση με αποτέλεσμα να πλυμμηρίσει ολόκληρος ο θάλαμος. Μετά από ώρες διαμαρτυρίας κατάφερα να ηρεμίσω και τελικά παραδόθηκα. Τότε με έβαλαν στην απομόνωση.

Η παρενόχληση απο τους σωφρονιστικούς συνεχίστηκε καθ’ ολη τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί. Γι’ αυτό και το καθεστώς κρατησής μου μετατράπηκε σύντομα σε υπερ-υψίστης ασφαλείας.

Όταν μπήκα στο κελί υπερ-υψίστης η παρενόχληση χειροτέρεψε κατά δέκα φορές. Προσπάθησα να αγνοήσω αυτά που μου έκαναν για να μπορέσω να συμπληρώσω τα προαπαιτούμενα και να βγω από εκεί αλλά και η υπομονή έχει τα όρια της και η δική μου πέρασε κάθε όριο.

Στις 18 Οκτωβρίου 2008, μου απαγορεψαν τον προαυλισμό και το μπάνιο για πέμπτη συνεχόμενη μέρα κι αυτό για μένα ηταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η μόνη επιλογή που είχα ήταν η άμεση σύγκρουση με την ομάδα δεσμοφυλάκων που διασφάλιζαν την έξοδο κρατουμένων από τα κελιά. Αυτό όχι μόνο θα μου έδινε την ευκαιρία να τραβήξω την προσοχή σε αυτό που μου συνέβαινε αλλά και να αποσυμπιεστώ από την ένταση που είχα μαζέψει.

Όταν πέταξα τις χειροπέδες στο πάτωμα και αρνήθηκα να τις επιστρέψω ψέκασαν σπρέυ πιπεριού στο κελί μου και μια ομάδα δεσμοφυλάκων εισέβαλλε κρατώντας τα άκρα μου προς τα κάτω και λυγίζοντάς τα, ενώ άλλοι δεσμοφύλακες με χτυπούσαν με μπουνιές και κλωτσίες στο κεφάλι και το στήθος μου. Όταν τραυματίστηκα με έβαλαν στην απομόνωση χωρίς καμία ιατρική περίθαλψη.

Στις 19 Οκτωβρίου 2008, μια μέρα μετά την εξαγωγή μου από το κελί, ο σωφρονιστικός Τίμοθυ Μακ Βέυ εργαζόταν στη πτέρυγα μου κι όταν ήρθε στο θάλαμο για την ώρα ψυχαγωγίας ξεκίνησε να πηγαίνει από τον ένα κρατούμενο στον άλλο ξεστομίζοντας προσβολές. Πάντα υπήρχαν κακές διαθέσεις ανάμεσα σε μένα κι αυτόν και ό,τι ακολούθησε δεν προκαλεί έκπληξη.

Ο δεσμοφύλακας άρχισε να χτυπά με τη γροθιά του το παράθυρο του κελιού μου λέγοντάς μου πως θα έβαζε χαλαρά τις χειροπέδες για να δείξει σε όλους στην πτέρυγα τι πουτανακι ήμουν. Κι ενώ βρισκόταν σε αποσταση από το κελί μου άγγιζε τα γεννητικά του όργανα κουνώντας τους γοφούς λέγοντάς μου να του κάνω στοματκό. Οταν ήρθε να μου βάλει χειροπέδες τον προειδοποίησα πως αν μου περνούσε χειροπέδες θα το εκλάμβανα ως απειλή και θα έκανα ό,τι μπορούσα για να υπερασπίσω τον εαυτό μου.

Πριν μου βάλει τις χειροπέδες απαίτησε να βγάλω τα ρούχα μου για να μου κάνει σωματικό έλεγχο και να σιγουρευτεί  πως δεν μετέφερα όπλο. Μετά το σωματικό έλεγχο πέρασε και τις δύο χειροπέδες και μου είπε να περιμένω να βγει από το κελί για να τις βγάλω.

Εκείνη τη στιγμή η πόρτα άνοιξε κι όλα φάνηκαν καθαρά κι ενώ θα μου άρεσε να πετάξω τις χειροπέδες απο πάνω μου και να εκδικηθώ αυτό τον δειλό για όλη την παρενόχληση που είχα υποστεί, ξεκίνησα να σκέφτομαι την ελευθερία μου. Ήξερα πως αν τις έβγαζα πριν βγει και ακουγόταν το κλικ και τον τρόμαζα τότε θα μπορούσα να ξεχάσω πως κάποια μέρα θα μου δινόταν η ευκαιρία να επιστρέψω στην οικογένειά μου, γι΄ αυτό δεν έκανα τίποτα και προετοίμασα τον εαυτό μου για την ώρα ψυχαγωγίας.
 
Όταν γύρισα για να πάω στο χώρο ψυχαγωγίας ξεκίνησε να μου φωνάζει στα μούτρα ”Έλα μαλάκα, ξεκίνα, μαλάκα ξεκίνα!” και τότε άρχισα κι εγώ να φωνάζω λέγοντάς του να ξεκινήσει αυτός πρώτος και ξαφνικά μου έδωσε μια μπουνιά στο πρόσωπο. Τότε αφαίρεσα τις χειροπέδες από τους καρπούς μου και τον χτύπησα δύο φορές στο πρόσωπο μια με το αριστερό και μια με το δεξί. Στην προσπάθειά του να διαφύγει έτρεξε κι έπεσε κάτω από τις σκάλες.

Αυτό το περιστατκό οδήγησε στη σύσταση κατηγορητηρίου εναντίον μου και σε μετέπειτα παραπομπή σε δίκη της οποίας το βούλευμα ήταν απαλλαχτικό για τις κατηγορίες απόπειρας φόνου. Οι ένορκοι αποφάνθηκαν πως είχα απλά υπερασπιστεί τον εαυτό μου και γι’ αυτό δεν υπήρξε καμία καταδίκη.

Το επίπεδο της παρενόχλησης που αντιμετώπισα μετά από αυτό το γεγονός ήταν απερίγραπτο. Ήταν σκληρό και απάνθρωπο. Κατέστρεψαν το κελί μου, έσκισαν τις φωτογραφίες της οικογένειάς μου, δεν υπήρχαν συνθήκες υγιεινής, πετούσαν στα σκουπίδια  τα γράμματα που κατεύθαναν καθώς και αυτά που έστελνα εγώ, δεχόμουν απειλές για τη ζωή μου και συχνά κάτι αλλοίωναν το φαγητό μου.

Οι απειλές ήταν ό, τι χειρότερο γιατί κατέληξα να τις σκέφτομαι εμμονικά. Όταν κάποιος υπόκειται σε ψυχολογικά βασανιστήρια γίνεται παρανοϊκός και βρίσκεται διαρκώς σε άμυνα: δεν κοιμάται και δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα άλλο από την αναμενόμενη επίθεση και τους όποιους πιθανούς τρόπους αντιμετώπισής της.

Οι δεσμοφύλακες της νυχτερινής βάρδιας άρχισαν να χτυπούν με ένταση την πόρτα μου φωνάζοντας κι εγώ πεταγόμουν από το κρεβάτι σκεφτόμενος πως κάποιος είχε μπει στο κελί για να μου κάνει κακό. Κι ενώ πριν τα όπλα με κρατούσαν αδιάφορο κατέληξα  να έχω εμμονή με την κατασκευή τους και να σκέφτομαι για μέρες και νύχτες το σεναριο όπου θα ήμουν αναγκασμένος  να χρησιμοποιήσω κάτι για να αμυνθώ κατά τη διάρκεια επίθεσης. Στο μυαλό μου, η επόμενη φορά ήταν απλά ζήτημα χρόνου.

Στις 30 Δεκεμβρίου 2008 ξύπνησα γύρω στις 7:15 απο ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα όπου στεκόταν ο σωφρονιστικός υπάλληλος Τέρπακ. Σηκώθηκα απότομα πάνω προσπαθώντας  με δυσκολία να διακρίνω ποιός κοιτούσε μέσα στο κελί μου. ”Σήμερα θα πάρεις αυτό που σου αξίζει”, ακούστηκε. Τη μέρα εκείνη θα διεξάγονταν προγραμματισμένοι ελέγχοι ασφαλείας και δεν θα βγαίναμε έξω, γι’ αυτό και δεν έλαβα στα σοβαρά την απειλή, όμως δεν με πήρε ξανά ο ύπνος γιατί είχα αναφμίβολα αρχίσει να γίνομαι παρανοϊκός.

Κατά τη διάρκεια των ερευνών στη φυλακή που διήρκησαν όλη μέρα, οι σωφρονιστικοί περνούσαν από μπροστά μου λέγοντας: ”Σήμερα είναι η μέρα”, ”Θα αντιμετωπίσεις τις συνέπειες” ενώ άλλοι απλά χαμογελούσαν ειρωνικά.

Κοιτάζοντας στο χώρο εποπτείας πρόσεξα γύρω στους 15 δεσμοφύλακες γύρω από τον αρχιφύλακα. Η ένταση όταν τόσο εμφανής που οι συγκρατούμενοι στο θάλαμό μου άρχισαν να με προειδοποιούν πως μάλλον κάτι θα συνέβαινε και να μου λένε να μη βγω για κανένα λόγο και να είμαι προετοιμασμένος.

Σκεφτόμενος πως τα συμπεράσματα για την επικείμενη απειλή δεν τα έβγαζα μόνο εγώ, ξεκίνησα να προετοιμάζω τον εαυτό μου για τη στιγμή της εξόδου από το κελί αφού δεν υπήρχε κανείς άλλος λόγος για να αιτιολογηθεί κάποια εισβολή στο κελί μου.

Μετά την προετοιμασία μου για την επίθεση πάτησα το κουμπί επειγόντων ζητώντας να μιλήσω με κάποιον αρχιφύλακα. Μετά το αίτημά μου ο αρχιφύλακας Μπλάιτ εμφανίστηκε στο θάλαμο. Όταν μπήκε στο κελί μου τον ενημέρωσα για τις απειλές που είχα δεχτεί εκείνη τη μέρα και εκείνος μου ανέφερε απλά πως αν αρνιόμουν πως είχα δεχτεί επίθεση από δεσμοφύλακες στην προηγούμενη φυλακή τότε δεν θα είχα τίποτα να φοβηθώ.

Γι’ αυτό τον ενημέρωσα κι εγώ πως αν αυτός ή οποιοσδήποτε από το προσωπικό προσπαθούσε να μου κάνει κακό, θα έκανα τα πάντα για να αμυνθώ. Μου είπε να κάνω ότι θεωρούσα σωστό κι ότι κι αυτοί θα έκαναν το ίδιο. Τότε άπλωσε τα χέρια του προκλητικά και ξεκίνησε να περπατά έξω από το θάλαμο.

Μετά την έξοδό του, ήρθαν στο θάλαμο οι δεσμοφύλακες Μπερνς και Χων. Φτάνοντας στο κελί μου ο Χων συνέχισε να περπατά μέχρι το διπλανό κελί και απαίτησε να βγει έξω ο γειτονάς μου. Όταν αυτός ρώτησε που θα τον πήγαιναν του είπαν να σκάσει και να βγει έξω.

Όταν ακινητοποίησαν το γείτονά μου, ο Μπερνς έβγαλε το γκλοπ και κάλεσε στο ασύρματο για να ανοίξει η πόρτα του κελιού μου. Νόμιζα πως είχα ακούσει λάθος αλλά όταν η πόρτα άνοιξε κατάλαβα τι είχε γίνει. Επειδή δεν ήθελα να παγιδευτώ στο κελί με δύο δεσμοφύλακες και με μία ομάδα σε αναμονή για να εισβάλλει στο θάλαμο, βγήκα έξω αμέσως.

Όταν βγήκα από το κελί, ο  Μπερνς άρχισε να κραδαίνει το γκλομπ προς την κατεύθυνσή μου και με χτύπησε στο κεφάλι. Αυτός ο δεσμοφύλακας που με περνούσε πάνω από 60 εκτατοστά και 15 κιλά, με έριξε στο πάτωμα. Ενώ βρισκόμουν στο έδαφος με εκείνον από πάνω μου άρχισε να πιέζει το γκλομπ στο λαιμό μου κόβοντας την αναπνοή μου.

Άρπαξα το γκλομπ και χρησιμοποίησα όλη μου τη δύναμη για να τον μετατοπίσω. Όταν κατάφερα να χαλαρώσω λίγο την πίεση από το γκλοπ στο λαιμό μου και να τον μετακινήσω ελαφρά, έκανε πίσω από μόνος του και σηκωθήκαμε πάνω και οι δύο. Όταν τον είδα να δυσκολεύεται σκέφτηκα πως απλά κουράστηκε κι όταν δεν υπήρχε πλέον άλλη απειλή επέστρεψα πίσω στο κελί μου.

Επειδή είχα προκαλέσει σωματικά αυτούς τους διεφθαρμένους δεσμοφύλακες και επειδή η δίκη είχε μια θετική για μένα έκβαση, αντί να διεξαχθεί έρευνα για τη στοχοποίησή μου από τα εν λόγω άτομα και την απόπειρά επίθεσης εναντίον μου, η Σωφρονιστική Υπηρεσια διέταξε τη μεταγωγή μου εκτός πολιτείας παρά τη θέλησή μου. Αυτή η μεταγωγή οδήγησε σε πέντε μήνες 5 μήνες απάνθρωπης μεταχείρισης στο Μέρυλαντ…

Εν τέλει μεταφέρθηκα πίσω στο Οχάιο όπου συνεχίστηκε η παρενόχληση προς το άτομό μου καθώς και η έλλειψη σεβασμού στα προσωπικά μου αντικείμενα, γεγονός που οδήγησε σε αυτά που ακολούθησαν.

Στις 16 Δεκεμβρίου 2014, μετά την λήξη του σχολικού μας προγράμματος, η ομάδα μαθητών-κρατουμένων στην οποία συμμετείχα αρνήθηκε το κλείδωμα μέχρι να μας δοθεί η ευκαιρία να μιλήσουμε στον αρχιφύλακα για να διαμαρτυρηθούμε για τις συνθήκες κράτησης στην πτέρυγα. Ο δεσμοφύλακας που μας συνόδευε είπε ρητά πως δεν θα φώναζε κανέναν, θα μας έπαιρνε πίσω στα κελιά μας και τέλος.

Η κατάσταση έγινε έκρυθμη αφού εγώ και ο σωφρονιστικός ξεκινήσαμε μια έντονη διαμάχη και τότε με έφτυσε στο πρόσωπο. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να βγάλω το χέρι μου από τα κάγκελα και να τον χτυπήσω. Ενώ έστρεψε το κεφάλι του για να αποφύγει το χτύπημα τον έγδαρα στο πιγούνι με το νύχι του αντίχειρά μου.

Τότε δύο σωφρονιστικοί έφυγαν το χώρο δραστηριοτήτων. Καταλάβαμε πως θα έπρεπε να βγάλουμε τα ρούχα μας για να μας κάνουν σωματικό έλεγχο για κατοχή παράνομων αντικειμένων και τότε οι κρατούμενοι ξεκίνησαν να τοποθετούν τα κοντραμπάντα στον κοινόχρηστο χώρο. Όταν επέστρεψαν οι δεσμοφύλακες για να αντιμετωπίσουν το περιστατικό, πρόσεξαν δύο αυτοσχέδια μαχαίρια στο έδαφος.

Σε μια προσπάθεια να μεγαλοποιήσουν τη γρατζουνιά του δεσμοφύλακα έγραψαν στην αναφορά πως τον μαχαίρωσα στο λαιμό. Αν δεν είχαν βρεθεί τα μαχαίρια τότε αυτή η υπερβολή δεν θα μπορούσε να στοιχειοθετηθεί.

Όταν πήγα στην ακρόαση που αφορά τη μεταγωγή μου στο ADX ο δικαστής με ενημέρωσε πως η Σωφρονιστική Υπηρεσία έχει προσπαθήσει να με στείλει σε άλλες πολιτείες και πως καμία δεν με δέχτηκε. Συνέχισε λέγοντας πως το Οχάιο φαίνεται αποφασισμένο να με ξεφορτωθεί όχι επειδή κάποιος κινδυνεύει από μένα, αλλά για τη δική μου ασφάλεια. Αν κάτι τέτοιο ισχύει τότε γιατι η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Φυλακών απαιτεί τη μεταφορά μου στο ADX, την πιο απάνθρωπη φυλακή σε όλη τη χώρα; Φαίνεται ξεκάθαρα πως η Σωφρονιστική Υπηρεσία προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Φυλακών ως τον εκτελεστή μιας απόφασης που αρνούμαι κατηγορηματικά να αποδεκτώ.

Οι λόγοι που προαναφέρθηκαν έχουν χρησιμοποιηθεί ως αίτια για την επικείμενη μεταγωγή μου στο ADX, περιστατικά για τα οποία απαλλάχτηκα από τις κατηγορίες στο δικαστήριο, που έλαβαν χώρα εκτός πολιτείας και για τα οποία οι πληροφορίες προήλθαν από τρίτους και παραμένουν αναληθείς. Γεγονότα που διαστρεβλώθηκαν σε τετοιο βαθμό ώστε να καταστούν λόγοι για την μεταγωγή μου σε συνθήκες που θα κοστίσουν τη ζωή μου.

Γιατί η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Φυλακών πιέζει για τη μεταγωγή μου στην πιο απάνθρωπη φυλακή των Η.Π.Α.;

Ξεκίνησα απεργία πείνας από τις 17 Φεβρουαρίου αλλά η διοίκηση της φυλακής αρνήθηκε να το παραδεχτεί με αποτέλεσμα να καταγραφεί στις 25 του μήνα.  Από τότε κανείς δεν έχει ασχοληθεί με τα αιτήματά μου.

Ξέρω πως αυτά είναι πολλά για να τα επεξεργαστεί κάποιος από την πρώτη φορά, αλλά πραγματικά ελπίζω πως αν έχω αρκετή στήριξη τότε αυτό μπορεί να λειτουργήσει υπέρ μου για να σταματήσει αυτή η αδικία. Το μόνο για το οποίο είμαι ένοχος είναι η διαμαρτυρία μου και η υπεράσπιση του αυτού μου ενάντια στους γνωστούς τραμπούκους και κακοποιούς. Εάν η διοίκηση είχε προχωρήσει στην εφαρμογή κάποιων μέτρων για την ασφάλεια και την προστασία μου, δεν θα χρειαζόταν να βρεθώ σε αυτή τη θέση.

Το μυαλό μου είναι άδειο. Δεν νομίζω να έχω πολύ χρόνο μέχρι τα όργανά μου να αρχίσουν να υπολειτουργούν. Πρέπει να έχω σπάσει κάποιου είδους ρεκόρ τις τελευταίες έξι μέρες χωρίς υγρά.

Ευχαριστώ για την αγάπη και τη στήριξη

 

Δημοσιεύθηκε στις 10/3 στο SF Bay View

Μετάφραση BlackCat

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο