Του Νικόλαου Γρυσπολάκη
Αντί πολιτικών αναλύσεων, άναρθρων κραυγών, αφορισμών και βαθυστόχαστων σκέψεων ας ακούσουμε καλύτερα τι έχουν να πουν οι ίδιοι οι πρόσφυγες. Συναντώ καθημερινώς ανθρώπους που καθώς “ενημερώνονται” από πηγές προπαγάνδας και μόνον δεν γνωρίζουν καν πως αυτή την στιγμή όχι απλώς μαίνεται ένας έντονος πόλεμος στο Αφγανιστάν, αλλά και πως τα τελευταία 8 έτη κάθε χρόνο σπάει το ρεκόρ θυμάτων μεταξύ του άμαχου πληθυσμού.
Με απλά λόγια οι πρόσφυγες που δέχτηκαν να μας μιλήσουν και να φωτογραφηθούν (πολλοί άλλοι μου είπαν τα ίδια πράγματα σε συζητήσεις που είχαμε αλλά φοβούνται να τα πουν δημοσίως) δίνουν μαθήματα ιστορίας και μας εξηγούν πως το Αφγανιστάν έφτασε εδώ που βρίσκεται, ποιοι τροφοδοτούν τον πόλεμο και γιατί εγκατέλειψαν τα σπίτια τους.
Ο κοινός παρανομαστής μεταξύ τους είναι ένας: Αποζητούν την ειρήνη και την παιδεία γι’αυτούς και τα παιδιά τους. Το προσφυγικό “πρόβλημα” δεν είναι περίπλοκο. Είναι πολύ απλό και κατανοητό αλλά και επιλύσιμο εάν κανείς βγάλει από μπροστά του όλο το πέπλο προπαγάνδας, φόβου και ρατσισμού που έχει απλωθεί πάνω στις ψυχές μας. Οι άνθρωποι αυτοί δεν φεύγουν για ένα αόριστο καλύτερο μέλλον. Φεύγουν για να γλυτώσουν από τον πόλεμο. Αναζητούν την ειρήνη. Εμείς, ως Δύση τροφοδοτούμε αυτούς τους πολέμους κερδίζοντας δισεκατομμύρια από τις πωλήσεις όπλων και στηρίζοντας ακραίες ομάδες που εξυπηρετούν τα συμφέροντα πολυεθνικών και επεκτατικών κρατών.
Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους εάν υπάρξει εκεί ειρήνη. Όλοι οι πολίτες των Δυτικών χωρών έχουμε ευθύνη για τις πράξεις των κυβερνήσεών μας. Όπως πολύ απλά το έθεσε ένας πρόσφυγας στην Ειδομένη: “Εάν έχετε πρόβλημα με το να έρχονται άνθρωποι στις χώρες σας που προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο, τότε σταματήστε να στηρίζετε κυβερνήσεις που εισβάλλουν και βομβαρδίζουν άλλες χώρες.”
Ζαΐντ Ραχμάντ, 20 ετών από το Νταϊκούντι του Αφγανιστάν.
“Έφυγα λόγω του πολέμου. Φίλοι και μέλη της οικογένειάς μου που αρνήθηκαν να συνεργαστούν με τους Ταλιμπάν, δολοφονήθηκαν. Από την άλλη, οι πολέμαρχοι που συνεργάζονται με την κεντρική κυβέρνηση και τις δυνάμεις των Δυτικών, είναι κυρίως μουτζαχεντίν που απέκτησαν την δύναμή τους κατά την διάρκεια του πολέμου με τους Σοβιετικούς. Οι ΗΠΑ και οι Βρετανοί τους έδωσαν όπλα και χρήματα και τώρα σκοτώνουν όποιον δεν ακολουθεί τις εντολές τους. Η οικογένειά μου πήγε στην Χεράτ όπου νόμιζαν πως θά’ταν πιο ασφαλείς. Εγώ έφυγα μόνος διότι δεν άντεχα τους σκοτωμούς. Το μόνο πράγμα που ζητώ είναι μια δουλειά για να δουλεύω και να στέλνω χρήματα στην οικογένειά μου.”
Αχμέντ Ραχίμι, 25 ετών από την Καμπούλ του Αφγανιστάν.
“Ήμουν μεταφραστής για τον ISAF (την ΝΑΤΟική δύναμη στο Αφγανιστάν) με μια μονάδα καταδρομέων. Οι Ταλιμπάν απήγαγαν τον αδερφό μου και μού’παν πως θα τον σκότωναν εάν δεν παραδιδόμουν. Ο Βρετανικός στρατός μού’πε πως θά’πρεπε να περιμένω μερικά χρόνια για να κάνω αίτηση ασύλου στην Βρετανία. Έφυγα από το Αφγανιστάν για να γλυτώσω την ζωή του αδερφού μου, μέσω των βουνών του Ιράν αφήνοντας κόρη και γυναίκα πίσω μου. Οι γυναίκες επειδή καλύπτονται και δεν τις αναγνωρίζει κανείς στον δρόμο, είναι πιο ασφαλείς σε αυτές τις περιπτώσεις. Το μόνο πράγμα που ζητώ για μένα και την οικογένειά μου είναι να ζήσουμε με ειρήνη.”
Μπουρντάν Ουντίν, 57 ετών από την Καμπούλ του Αφγανιστάν.
“Δούλευα σε εργοστάσιο ενδυμάτων. Οι επιθέσεις αυτοκτονίας και οι βομβαρδισμοί είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Πολλά μέλη της οικογένειάς μου έχουν σκοτωθεί ή τραυματιστεί. Πήρα τα 2 μου παιδιά και την γυναίκα μου και φύγαμε διότι φοβόμασταν για τις ζωές μας. Στην Τουρκία μας συνέλαβε η αστυνομία και μας εκβίασαν να τους δώσουμε χρήματα. Πολλοί πρόσφυγες βασανίζονται στην Τουρκία και μερικοί δολοφονούνται από τους διακινητές, τον στρατό και την αστυνομία. Το μόνο που θέλουμε είναι παιδεία για τα παιδιά μας και ειρήνη. Εάν τα πράγματα βελτιωθούν στο Αφγανιστάν θα επιστρέψουμε. Κανείς από εμάς δεν θέλει να ζει σε ξένη γη μακρυά από την πατρίδα του.
Χαμέντ Νουρζάνι, 26 ετών, από την Χεράτ του Αφγανιστάν.
“Στο Αφγανιστάν είτε είσαι κάτω από την εξουσία των Ταλιμπάν είτε κάτω από την εξουσία πολέμαρχων που είναι φίλοι των ΗΠΑ. Πρέπει να τους πληρώσεις για να βρεις μια δουλειά. Πριν 8 χρόνια προσπάθησα να περάσω στην Ευρώπη αλλά με συνέλαβαν στην Τουρκία και με έστειλαν πίσω στο Αφγανιστάν. Πήγα μετά στην Τεχεράνη και σπούδασα πολιτικός μηχανικός αλλά δεν μου επέτρεψαν να μείνω και να δουλέψω εκεί. Η μητέρα μου κι ο αδερφός μου, οι μόνοι συγγενείς που μου απέμειναν, είναι στην Σουηδία αλλά δεν με αφήνουν να πάω να ζήσω μαζί τους. Όλοι θέλουμε να επιστρέψουμε στο Αφγανιστάν αλλά εκεί επικρατεί ο φόβος για την ζωή μας. Όταν πεθάνουν οι μουτζαχεντίν θα βρούμε επιτέλους την ειρήνη.”
Η Μαριάμ και η Ζάχρα Σαρίφι, κόρες της Χαντίτζε Σαρίφι, 20 ετών από το Μπαγκλάν του Αφγανιστάν (οι παντρεμένες γυναίκες συχνά δεν θέλουν να φωτογραφηθούν· γι’αυτό η Χαντίτζε δεν είναι στην φωτογραφία)
“Ο πατέρας μου σκοτώθηκε και κανείς δεν μας προστάτευε. Δεν μπορούσα να βρω δουλειά. Στην περιοχή μας έχουμε συνεχείς μάχες μεταξύ του Ισλαμικού Κράτους, των Ταλιμπάν και του Αφγανικού στρατού. Πήγα σχολείο μέχρι την 2α δημοτικού. Μετά με ανάγκασαν να σταματήσω. Οι άντρες μας αναγκάζουν να κάνουμε ό,τι αυτοί θέλουν. Εάν δεν υπακούσουμε είτε μας χωρίζουν, είτε μας σκοτώνουν. Ήρθαμε εδώ με μια βάρκα. Μας ανάγκασαν οι διακινητές να μπούμε υπό την απειλή όπλου, 80 άτομα σε μια μικρή βαρκούλα. Δεν ξέραμε εάν θα βγούμε ζωντανοί. Θέλω να σπουδάσω. Έχω συγγενείς στην Γερμανία αλλά έχουν κλείσει τα σύνορα. Εάν έρθει η ειρήνη στο Αφγανιστάν ασφαλώς και θα επιστρέψουμε.”
