Της LisaGay Hamilton*
Bράδυ Κυριακής, 18 Σεπτεμβρίου, 2016. Καθώς οι συνάδελφοι το «κλάδου» μου παρευρίσκονται στα πάρτι των βραβείων Emmy και ντύνονται για το κόκκινο χαλί, στέκομαι στις κρύες αποβάθρες του Ajaccio, στην Κορσική, τις πρώτες πρωινές ώρες περιμένοντας την άφιξη ενός μικρού ιστιοφόρου, που ονομάζεται “Zaytouna-Oliva”. Το πλοίο φτάνει λίγο μετά τις δύο τα ξημερώματα, και οι επιβάτες και το πλήρωμα, όλες γυναίκες, αποβιβάζονται. Το ταξίδι από τη Βαρκελώνη ήταν δύσκολο. Όλοι είχαν αρρωστήσει και φαινόταν στα πρόσωπά τους. Μία γυναίκα είχε αρρωστήσει τόσο, που έπρεπε να την μεταφέρουν με ασθενοφόρο στο τοπικό νοσοκομείο. Το σκάφος είναι παλιό και βρωμάει εμετό, αλλά δεν μυρίζει απελπισία. Οι γυναίκες περπατούν αθόρυβα και περήφανα από τη διαβάθρα προς την προβλήτα, όπου τις υποδέχονται σαν ηρωίδες. Σε είκοσι τέσσερις ώρες, θα συμμετέχω μαζί με αυτές τις γυναίκες στο τρίτο σκέλος του ταξιδιού προς τη Μεσσήνη της Σικελίας και από εκεί το Zaytouna-Oliva θα προχωρήσει στον τελικό του προορισμό: τη Γάζα.
Τι ήταν αυτό που με έκανε να ταξιδέψω 6.000 μίλια μακριά από το Λος Άντζελες και την οικογένειά μου και ν’αντιμετωπίσω την Μεσόγειο Θάλασσα μέσα σ΄ένα σκάφος, που αρχίζει τώρα να μοιάζει σαν το μικρότερο σκάφος στην προβλήτα; Γιατί να ενταχθώ σε μια ακόμα προσπάθεια να σπάσει ο ισραηλινό-αιγυπτιακός αποκλεισμός της Γάζας;
Αρχικά, είμαι εδώ για τις γυναίκες-τις εξαίρετες γυναίκες της Γάζας, καθώς και τις καταπληκτικές γυναίκες, τις οποίες είμαι περήφανη ν’αποκαλώ συνναύτες μου. Είμαι εδώ γιατί με ανησυχούν οι επιπτώσεις του πολέμου και του αποκλεισμού στις γυναίκες, καθώς σχολεία, νοσοκομεία, και σπίτια καταστρέφονται κατά περιόδους και οι πηγές ενέργειας και νερού βρίσκονται σε κίνδυνο.
Είμαι εδώ γιατί περίπου 1,8 εκατομμύρια κάτοικοι της Γάζας είναι παγιδευμένοι μέσα σ’αυτό που περιγράφεται συχνά, ως μία γιγάντια υπαίθρια φυλακή. Είμαι εδώ για τις 299 γυναίκες και τα 551 παιδιά, που σκοτώθηκαν στην επίθεση του 2014, καθώς και για τις πάνω από 40.000 έγκυες γυναίκες, που στερούνται βασικές υπηρεσίες αναπαραγωγικής υγείας, ως συνέπεια του αποκλεισμού και της καταστροφής, που προκλήθηκε από τον πόλεμο. Είμαι εδώ γιατί η πολιορκία της Γάζας, που διεξάγεται τόσο από την Αίγυπτο όσο και από το Ισραήλ, παραβιάζει τις Συμβάσεις της Γενεύης, που απαγορεύουν τη συλλογική τιμωρία. Είμαι εδώ γιατί ο πρόεδρος μου μόλις πριν λίγο καιρό αύξησε την στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ προς το Ισραήλ από 3,1 δισ δολάρια σε 3,8 δολάρια ανά έτος για τα επόμενα δέκα χρόνια, χωρίς όρια και χωρίς να αναφέρει την κατάσταση στη Γάζα.
Είμαι εδώ επειδή, παρά την κάποια χαλάρωση των περιορισμών, ο αποκλεισμός είναι υπεύθυνος για την υψηλή ανεργία, την επισιτιστική ανασφάλεια, τις καταστραμμένες υποδομές, που χρήζουν επισκευής, και τη συνεχιζόμενη ιατρική κρίση. Δεν είμαστε εδώ για να φέρουμε “βοήθεια” στο λαό της Γάζας, αλλά για να συμβάλουμε σε μια διεθνή προσπάθεια να σπάσει η πολιορκία. Κρατώ στην καρδιά μου τα λόγια μιας άλλης υπέροχης γυναίκας , της Αιγύπτιας μυθιστοριογράφου Adhaf Soueif: “Ο κόσμος αντιμετωπίζει τη Γάζα ως μια ανθρωπιστική υπόθεση, λες κι αυτό που οι Παλαιστίνιοι χρειάζονται είναι βοήθεια. Αυτό που η Γάζα χρειάζεται είναι ελευθερία. “
Είμαι επίσης εδώ για να σταθώ μαζί με τόσες πολλές εκπληκτικές γυναίκες-γυναίκες, όπως την Καναδή κοινωνική λειτουργό και ακτιβίστια Wendy Goldsmith, τη Ισραηλινή πολιτικό και ακτιβίστρια Yehudit Barbara Llany, την Τυνήσια νομοθέτη Latifa Habachi, η οποία βοήθησε στη σύνταξη του Συντάγματος του 2014, τη Μαλαισιανή γυναικολόγο Δρ Fauziah Hasan, την ατρόμητη επικεφαλής μας και βετεράνο του στολίσκου, τη συνταξιούχο συνταγματάρχη του Αμερικανικού Στρατού Ann Wright, και την “καπετάνιο” μας Madeline Habib από την Αυστραλία. Είμαι υπερήφανη γιατί είμαι η μόνη μαύρη γυναίκα που συμμετέχει σε αυτό το ταξίδι, και καθώς αποβιβάζομαι στη Μεσσήνη, για πρώτη φορά στη ζωή μου, νιώθω σαν να είμαι ένα μέρος σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον εαυτό μου. Παρακολουθώντας την βάρκα στην αποβάθρα, σκέφτηκα: πόσο εκπληκτικό είναι το γεγονός, ότι αυτό το μικρό σκάφος, που έχει μέσα δεκατρείς γυναίκες, αποτελεί μια τόσο μεγάλη απειλή για την ασφάλεια, έτσι ώστε οι Ισραηλινές Δυνάμεις θα το παρακολουθήσουν, θα συλλάβουν τις γυναίκες, και θα καταστρέψουν το σκάφος.
Μια γυναίκα που θα ενταχθεί στο πλήρωμά μας για την τελική ευθεία προς τη Γάζα είναι αγαπημένη φίλη μου, η θεατρική συγγραφέας Naomi Wallace. Δυνατή καθώς και ατρόμητη, η Naomi μου θυμίζει, ότι είμαστε επίσης εδώ για την υπεράσπιση της ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης. Είναι χαρακτηριστικό πως, όταν εμπιστεύτηκα σε ορισμένους από τους στενότερους φίλους μου, ότι ήμουν έτοιμη να συμμετάσχω σ’αυτό το ταξίδι, ανησύχησαν λιγότερο για τη σωματική μου ασφάλεια και περισσότερο για τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει αυτή η απόφαση στη δουλειά μου.
Το να επικρίνει κανείς το Ισραήλ ή το να εκφράζει ανησυχία για τους Παλαιστίνιους είναι προφανώς ακόμα ταμπού στον κινηματογράφο, την τηλεόραση, ακόμη και στο θέατρο. Πρόσφατα το Δημοτικό Θέατρο της Νέας Υόρκης αναγκάστηκε να ακυρώσει μια παραγωγή του “The Siege”, ένα έργο για πέντε ακτιβιστές του Διεθνούς Κινήματος Αλληλεγγύης, που αναγκάστηκαν να ζητήσουν καταφύγιο σε μια εκκλησία στη Βηθλεέμ κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα το 2002.
Η Naomi δεν είναι ξένη προς αυτό το είδος της λογοκρισίας. Το έργο της «Twenty-One Positions» σε συνεργασία με τους συγγραφείς Abdelfattah Abusrour και Lisa Schlesinger, έγινε δεκτό αρχικά από το Guthrie Theater αλλά στη συνέχεια απορρίφθηκε, γιατί έδειχνε υπερβολική συμπάθεια προς τους Παλαιστινίους. Και όταν η Tony-η βραβευμένη ηθοποιός Tonya Pinkins προσπάθησε να οργανώσει μια συναυλία για το Κίνημα “Black Lives Μatter”, ο ιδιοκτήτης του χώρου ακύρωσε απότομα την εκδήλωση αναφέροντας τις επικρίσεις του κινήματος ενάντια του Ισραήλ. Ελπίζω το ταξίδι μας να μπορέσει, να συμβάλει στο να σπάσει ο σιωπηλος αμερικανικός αποκλεισμός των Παλαιστίνιων καλλιτεχνών και της παλαιστινιακής τέχνης.
Δεν θα πω ψέματα. Φοβάμαι μέχρι θανάτου. Φοβάμαι μην αρρωστήσω, μην ανατραπεί το σκαφός, μη χαθούμε στη θάλασσα. Φοβάμαι για τον εαυτό μου και ειδικά για τις θαρραλέες γυναίκες που θα προσπαθήσουν, να σπάσουν τον αποκλεισμό. Αλλά φοβάμαι περισσότερο , για το τι μπορεί να συμβεί αν όλοι μας μείνουμε σπίτι, σιωπηλοί και αυτάρεσκοι, ποζάροντας για τους παπαράτσι. Το σπάσιμο της πολιορκίας δεν είναι το ίδιο με την ελευθερία για τη Γάζα, αλλά είναι μια αρχή. Και εμείς οι γυναίκες θα κερδίσουμε. Όπως οι αδελφές μου στη Νότια Αφρική έλεγαν συχνά στον αγώνα τους για την ελευθερία: “Τώρα που αγγίξατε τις γυναίκες, έχετε χτύπησει ένα βράχο.”
* H LisaGay Hamilton είναι βραβευμένη ηθοποιός και σκηνοθέτης. Έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από τριάντα ταινίες, συμπεριλαμβανομένων των “Beloved,” “Go For Sisters,” και “The Soloist.”
(πηγή http://www.counterpunch.org/2016/09/21/why-i-am-on-the-womens-boat-to-gaza/)
(μετάφραση Σύλβια Βαρνάβα)
