Η ήπια τρομοκρατία της αντιστροφής νοήματος

«Σκοτάδι», «φασισμός, «επίθεση», «πολιτική», «ένοπλη βία», «τρομοκρατία». Όροι που χρησιμοποιούνται σε εναλλασσόμενους συνδυασμούς κατά τις τελευταίες ημέρες, κυρίως με αφορμή γεγονότα της επικαιρότητας. Όπως π.χ. ο εκρηκτικός φάκελος που προξένησε στον Λουκά Παπαδήμο – πρώην διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, πρώην αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και πρώην πρωθυπουργό της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ – εγκαύματα και τραύματα ικανά για να του εξασφαλίσουν, προληπτικά όμως, εισαγωγή σε μονάδα εντατικής θεραπείας. Ή, άλλο παράδειγμα, τα σχόλια με αφορμή τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του τέως πρωθυπουργού.

Είναι δεδομένη για την Ελλάδα και για κάθε καπιταλιστικό εθνοκρατικό κοινοβουλευτισμό, η ιδεολογική ηγεμονία του φασισμού. Παρά τις περί του αντιθέτου κραυγές του κοινουβουλευτισμού και τα πρόχειρα μακιγιαρίσματα, ο πυρήνας των ιδεών πάνω στις οποίες βασίζεται και νομιμοποιείται η άσκηση της εξουσίας του είναι το «έθνος», η «πατρίδα», το «κοινωνικό σύνολο». Ενδεικτικά και μη περιοριστικά την θέση αυτή επιβεβαιώνουν δεδομένα όπως η υπουργοποίηση τριών φασιστών από την συγκυβέρνηση του 2011 υπό τον τραπεζίτη Παπαδήμο, η έκκληση Μητσοτάκη το 2015 προς «παλαιούς συντρόφους και συναγωνιστές» του που βρίσκονται στην Χρυσή Αυγή να ψηφίσουν Ναι στο δημοψήφισμα, η δήλωση του ίδιου ότι «οι ακροδεξιοί ήταν οι πιο δικοί μου, οι πιο πιστοί, ιδιαίτερα οι βασιλόφρονες», αλλά και η πρόσφατη παρασημοφόρηση στελέχους της Χούντας από τον πρόεδρο της δημοκρατίας Παυλόπουλο με την υπογραφή του αριστερού (αλλά ταυτόχρονα εθνικιστή) υπουργού Εξωτερικών Ν. Κοτζιά.

Θα μπορούσε το άρθρο να συνεχιστεί με λίστα τέτοιων «μεμονωμένων περιστατικών» – που μόνο μεμονωμένα δεν είναι. Αυτό εκφεύγει των σκοπών, καθώς πρόθεση είναι μόνο να μπει ένα πλαίσιο.

Με βάση λοιπόν τα ίδια αυτά ιδεολογήματα, ο κοινοβουλευτισμός εμφανίζει εαυτόν ως δημοκρατικό πολίτευμα, νομιμοποιημένο δήθεν από την «λαϊκή βούληση» και θεωρεί τις ίδιες τις δικές του εντολές (σύνταγμα, νομοθεσία) ως περίπου ουράνια θέσφατα με θείες ιδιότητες που για κάποιον ανεξήγητο λόγο κανείς δεν δικαιούται να παραβιάσει χωρίς να αποπεμφθεί στην αιώνια κόλαση της αντιδημοκρατικότητας. Το ίδιο πολιτικοκοινωνικό σύστημα που απονέμει θεσμικές ιδιότητες σε δεδηλωμένους εθνικιστές, περήφανους φασίστες και σεσημασμένους ναζιστές, διεκδικεί με θρασύτητα το προνόμιο να είναι ο ύστατος κριτής δημοκρατικότητας.

Όμως ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι ούτε δημοκρατία στην κυριολεξία, ούτε η βέλτιστη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, ούτε καν η πλέον εξελιγμένη. Και, βεβαιότατα, δεν πρόκειται να είναι ούτε η τελευταία. Όλο το αφήγημα της Δύσης στην νεωτερική περίοδο χτίστηκε πάνω στο πλάσιμο μιας δήθεν σπουδαιότητας, διαφορετικότητας από τον Δυτικό Μεσαίωνα ή αντίθεσης σ’ αυτόν, ενώ ο Διαφωτισμός δεν είναι παρά το γνησιότερο συμπύκνωμα του Δυτικού Μεσαίωνα. Η θεοκρατία αντικαταστάθηκε από την ιδεολογιοκρατία, την επικράτηση διά της επιβολής κυρίαρχης ιδεολογίας. Κύριο εργαλείο της κρατικής ιδεολογίας σήμερα, όπως και της κρατικής θρησκείας τότε, δεν είναι άλλο από την αντιστροφή νοημάτων. Ήδη, μάλιστα, από την αρχή του Νεωτερισμού, που έντυσε την ιδεολογιοκρατία του με διάφορους όρους που καμώνονται πως έχουν κάποια συγγένεια με τον λόγο ή την λογική.

Έτσι, ενώ η λέξη «τρομοκρατία» σημαίνει, από την σύνθεσή της, την επιβολή εξουσίας στις μάζες διά του φόβου – στοιχείο σαφέστατα εγγενές στον κοινοβουλευτισμό με το αστυνομικό και δικαστικό του σύστημα – η έννοια αντιστρέφεται: «τρομοκρατία» βαφτίζεται από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της κυρίαρχης τάξης, δηλαδή τα ΜΜΕ, οποιαδήποτε αντίδραση με παραλήπτη την ίδια ή τους υπαλλήλους της. Με πρόσχημα κάποιαν αόριστη και θολή «ιερά νομιμότητα». Λες και η όποια «νομιμότητα» δεν είναι προϊόν της εκάστοτε γραμμής συνθηκολόγησης στην αέναη κοινωνική πάλη μεταξύ εξουσίας και ελευθερίας ή λες και η τρομοκρατία δεν είναι αποκλειστικά εργαλείο εξουσίας.

Αυτή η μεθοδευμένη αντιστροφή εννοιών αποτελεί βασικό πυλώνα της ιδεολογικής ηγεμονίας και την καθιστά αυτουργό της κοινωνικής τρομοκράτησης. Διότι τί άλλο θα μπορούσαν να θεωρηθούν γενικόλογοι και ανιστόρητοι αφορισμοί όπως: «η εντατικοποίηση των μέτρων αστυνόμευσης, άμεση συνέπεια [των ενεργειών ένοπλης βίας], τις καθιστά πράξεις βαθύτατα αντιλαϊκές», «η χαρά για τις βόμβες που μπορεί να σκάσουν υπονομεύει, εν τέλει (διά του βαυκαλισμού), την κριτική» ή «μια τέτοια χαρά μου φαίνεται ως το μεδούλι της μαύρη» παρά προϊόν εμπέδωσης της τρομοκρατίας του κοινοβουλευτισμού; Ποιά άλλη είναι η χρησιμότητά τους παρά να επαναβεβαιώνουν στο «πόπολο» την ακραιφνή και ουράνια δοσμένη νομιμότητα του κάθε Παπαδήμου, του κάθε Μητσοτάκη, του κάθε Παπανδρέου, του κάθε Σημίτη και Καραμανλή, του κάθε Τσίπρα και Καμμένου, διά της τελετουργίας της ψηφοφορίας;

Βασικός ρόλος της τρομοκρατίας, της πραγματικής τρομοκρατίας, της κρατικής τρομοκρατίας, είναι να βεβαιώνει το αναπόδραστο της κυριαρχίας της υπαρκτής νομιμότητας. Οι αφηγήσεις της Παλαιάς Διαθήκης βεβαίωναν πως όποιος άγγιξε την Κιβωτό της Διαθήκης θανατώθηκε αμέσως από τον Γιαχβέ για την ασέβειά του. Όχι για να φοβηθεί ο παραβάτης ότι τέτοιος θάνατος θα τον εύρει θαυματουργικά αλλά για να νομιμοποιηθεί η εφαρμογή της διάταξης που προέβλεπε τον λιθοβολισμό του. Από την εξουσία. Την κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας του.

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο