Τα μεσάνυχτα 17 προς 18 του Σεπτέμβρη πέφτει νεκρός ο Παύλος Φύσσας από τη δολοφονική μαχαιριά του Γ. Ρουπακιά, μέλος του Τάγματος Εφόδου της Χρυσής Αυγής Νίκαιας. Λίγες ώρες μετά, το Κερατσίνι πλημμυρίζει από χιλιάδες διαδηλωτές, ενώ μία εβδομάδα αργότερα η μεγαλύτερη αντιφασιστική διαδήλωση σχηματίζει μια λαοθάλασσα αγωνιστών, που κατακλύζει το κέντρο της Αθήνας και πορεύεται προς τα γραφεία του κόμματος των δολοφόνων, στη Λ.Μεσογείων. Και οι δύο διαδηλώσεις αντιμετωπίζουν την αποφασιστική καταστολή της κυβέρνησης της Νέα Δημοκρατίας που προσφέρει κάλυψη στους ναζί και προχωρά σε συλλήψεις εκατοντάδων αγωνιστών.
Τέσσερα χρόνια μετά, παρ’ όλο που το κίνημα εξανάγκασε το σύστημα να ξεκινήσει μια θεσμική δίωξη στο κόμμα των ναζί, τίποτα δεν έχει ολοκληρωθεί. Η δίκη βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη με μεγάλες καθυστερήσεις, η Χρυσή Αυγή παραμένει ένα κόμμα σε λειτουργία, αλλά και ο φασιστικός κίνδυνος παραμονεύει σε όλο τον πλανήτη.
Ως ΟΡ.Μ.Α., συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στην παρατεταμένη υποβάθμιση και πολυδιάσπαση αυτής της συμβολικής ημερομηνίας. Η επέτειος της δολοφονίας του Π. Φύσσα και του αντιφασιστικού ξεσπάσματος κινδυνεύουν να εκπέσουν σε κλειστές γιορτές πολιτικών επιτελείων. Για να ανατραπεί αυτή η διαδικασία έχουμε καταθέσει στο κίνημα και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για την υλοποίηση μιας πρότασης με δύο παραμέτρους: την καθιέρωση κεντρικής πολιτικής διαδήλωσης στις 18 Σεπτέμβρη προς τα κεντρικά γραφεία της Χρυσής Αυγής.
Α) Η σταθερή ημερομηνία επιτρέπει στις κοινωνικές οργανώσεις της εργατικής τάξης και νεολαίας, καθώς και σε όλο το φάσμα των συλλογικοτήτων της Αναρχίας και της Αριστεράς, να χτίζουν με τον καλύτερο τρόπο τη μαζική συμμετοχή τους. Στις 17 Νοέμβρη, την Πρωτομαγιά, στις 6 Δεκέμβρη, υπάρχουν συγκροτημένες παραδόσεις που μπορούν οι οργανώσεις να υπερασπιστούν ή όχι. Η μετατροπή της κινητοποίησης σε «κινητή εορτή» τη μεταλλάσσει σε κλειστή κομματική φιέστα. Η ανάθεση της οργανωτικής υλοποίησής της σε μία οργάνωση (ή σε μια συμμαχία) δίνει πολιτικά άλλοθι αποχής ή διάσπασης.
Παράλληλα, το χτίσιμο «Σαββατιάτικων» κινητοποιήσεων υποκρύπτει και ένα διπλό πολιτικό ολίσθημα. Η δημιουργία κινητοποιήσεων το Σάββατο ή στα ρεπό της εργατικής τάξης «για να συμμετέχει πιο εύκολα ο κόσμος» υποβαθμίζει την ταξική πάλη σε λογική lifestyle, έξω από την οργανική ζωή του πολίτη και της πόλης. Η αστική τάξη έδωσε σκληρές μάχες με το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα εδώ και δύο δεκαετίες για να το απομονώσει από την κοινωνία και πολλές συλλογικότητες του κινήματος έχουν αποδεχθεί την ήττα. Στη Γένοβα του Τζουλιάνι το 2001, εφαρμόστηκε πρώτη φορά σε μαζική κλίμακα η πολιτική των «κλειστών πόλεων» απέναντι σε διαδηλωτές. Τα κλειστά και αμπαρωμένα μαγαζιά μετατρέπουν τους διαδηλωτές σε ξένο σώμα από την καθημερινότητα. Δεν πρέπει να εσωτερικεύσουμε αυτό το σχέδιο μεταφέροντας τις κινητοποιήσεις μας σε έρημες πόλεις.
Β) Για τη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας προς τα γραφεία της Χρυσής Αυγής θα αρκούσε και μόνο το επιχείρημα πως δίνει ένα συνεκτικό οργανωτικό σχέδιο της διαδρομής της διαδήλωσης. Πέρυσι πέντε (5!!!) διαφορετικές διαδρομές από κοινή αφετηρία έφτασαν στο όριο της γελοιοποίησης το αντιφασιστικό κίνημα. Στο ελληνικό εργατικό κίνημα «κεντρική» κινητοποίηση διαδραματίζεται μόνο στο κέντρο της Αθήνας. Μόνο αντισυγκεντρώσεις (πχ. σε Νατοϊκές βάσεις, σε φασιστικές δράσεις, ΔΕΘ, συσκέψεις Ευρωπαϊκής Ένωσης κλπ.) μπορούν να σταθούν με «κεντρικό» πολιτικό βάρος. Όσες προσπάθειες και να έχουν γίνει προσκρούουν στη «σκληρή» πραγματικότητα. Από το «Μπλόκο τη Κοκκινιάς» και την Καισαριανή ως τον Σαχζάτ Λουκμάν, όσες εκδηλώσεις γίνονται σε γειτονιές εκπίπτουν σε τοπική δράση. Από τότε που έπαψαν οι Αθηναϊκές κινητοποιήσεις της 9ης Γενάρη, η δολοφονία του Ν. Τεμπονέρα έχει περιοριστεί σε μια τελετή στο σχολικό του συγκρότημα. Η τεράστια πολιτική σημασία όλων αυτών των γεγονότων γίνεται οργανωτικός όρος μόνο για τη γειτονιά.
Φυσικά παράλληλα με την κεντρική πολιτική κινητοποίηση στο κέντρο της Αθήνας μπορούν να στηθούν και τοπικές εκδηλώσεις συσπείρωσης των κοινωνικών οργανώσεων της γειτονιάς. Προφανώς και η οικογένεια Φύσσα που έχει μείνει ανυποχώρητη στην αντιφασιστική μάχη έχει και ΠΡΕΠΕΙ να έχει κάθε δυνατότητα υλοποίησης . Θα υποστηριχτούν η συγκέντρωση τα μεσάνυχτα 17 προς 18, η συναυλία και ό,τι άλλο θα επιθυμούσε. Μακάρι να μπορούν να συγκροτηθούν στο μέλλον κινητοποιήσεις ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ με την κεντρική διαδήλωση στην Αθήνα, στον Πειραιά, στο Πέραμα, στο Μαρούσι, στο Μενίδι, στον Ασπρόπυργο, στη Θεσσαλονίκη, στη Καλαμάτα. Όπως την Πρωτομαγιά, να οργανωθούν συγκεντρώσεις σε κάθε γωνιά της Ελλάδας που προσπαθούν να στήσουν τρομοκρατικές γιάφκες οι νεοναζί.
Αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσει να υπηρετεί η ΟΡ.Μ.Α., για την αντιφασιστική αντικαπιταλιστική ανασυγκρότηση και αντεπίθεση του εργατικού κινήματος και τη νεολαίας. Η πολιτική συγκέντρωση της 15ης του Σεπτέμβρη στο κέντρο του Πειραιά φιλοδοξεί να βοηθήσει σε αυτή την πορεία και καλούμε σε μαζική συμμέτοχη, παράλληλα με τις πολλαπλές εκδηλώσεις και διαδηλώσεις που θα συμβούν φέτος στο κέντρο της Αθήνας και στο Κερατσίνι.
