Η επανάσταση ενός βολεμένου

Καλό είναι, λοιπόν, μια φράση στερεότυπο να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Και ο γραφών είναι βολεμένος. Οι γονείς μου είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Έχουμε το δικό μας διαμέρισμα. Δύσκολο να πεινάσουμε. Από πείσμα και όχι από ανάγκη πήγα στο εξωτερικό. Aν θες, στο εξωτερικό πήγα, γιατί είχα αηδιάσει με τη νοοτροπία του Έλληνα και διότι είχα την οικονομική δυνατότητα να το κάνω. Μου βγήκε σε καλό. Μεταξύ άλλων πιο σημαντικών ίσως, είδα και την κατάσταση της Ελλάδας από απόσταση. Είδα πόσο όμορφη φαίνεται η χώρα μου από μακριά. Ταυτόχρονα έβλεπα και το σάπιο σύστημα της Αγγλίας και έντονα σκεφτόμουν: «Δε θέλω η χώρα μου να γίνει έτσι». Γιατί όσο κι αν δε συμπαθώ πατρίδες και σημαίες, έχω μάθει να πονώ τον τόπο μου. Εδώ μεγάλωσα, εδώ νιώθω ότι είναι το σπίτι μου. Κι ας είναι ένα από τα μεγάλα όνειρά μου ένας κόσμος χωρίς χώρες και εμβλήματα. Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο.

Εδώ προκύπτει το επόμενο ερώτημα αυτής της μικρής περιήγησης: Ένας κόσμος που εμφανέστατα δεν είναι έτοιμος για κάτι καινούργιο, πώς θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στην αλλαγή; Κι ακόμα χειρότερα, πώς θα μπορέσει ο ίδιος να φέρει αυτή την αλλάγη; Δεν πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς πριν αλλάξουμε τον κόσμο;

Επηρεάστηκα και ξεκίνησα να γράφω γράφω μόνο όταν είμαι συναισθηματικά φορτισμένος από μια ατάκα (ένα tweet) του πιτσιρίκου, τον οποίο εκτιμώ κι ας μην τον έχω δει ποτέ μου:«Για να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει πρώτα να αλλάξεις τον εαυτό σου. Όχι. Για να αλλάξεις τον εαυτό σου, πρέπει πρώτα να αλλάξεις τον κόσμο».

(Συνήθως τα tweets του δεν είναι τυχαία. Σχεδόν πάντα προμοτάρουν. Άλλες φορές τον εαυτό του, άλλες την αλλαγή/επανάσταση, άλλες την Ελληνοφρένεια. Προσπαθούν να περάσουν μηνύματα προς όφελος κάποιας «οντότητας» κάνοντας έξυπνη χρήση των 140 διαθέσιμων χαρακτήρων. Μπορεί να γράφω γραφικές βλακείες, αλλά ας μας το επιβεβαίωσει και ο ίδιος!)

Στεκόμενος στην παραπάνω φράση του «μικρού», διακρίνω μια αντίθεση που οδηγεί σε προφανές αδιέξοδο. Μήπως η νέα έκδοση του κόσμου δε θα έχει ουσιαστικές διαφορές από την προηγούμενη, αν όλοι μας παραμείνουμε ίδιοι; Σε αυτή την ερώτηση ακόμη απαντώ ναι, ουσιαστικά δε θα έχει αλλάξει τίποτα.

Το αστείο είναι ότι σε δεύτερο χρόνο απαντώ ότι η ερώτηση είναι λάθος, όπως «λάθος» είναι και η φράση του πιτσιρίκου. Το λάθος βρίσκεται στη γενικευμένη ερμηνεία της. Ή τουλάχιστον, εγώ βλέπω μια άλλη ερμηνεία που μου αρέσει περισσότερο, γιατί μετά από αυτή θα μπορέσω να κοιμηθώ ήσυχος.

Δε γίνεται να αλλάξεις τον εαυτό σου. Και δε γίνεται να αλλάξεις τον κόσμο, αν ο εαυτός σου δεν υπαγορεύει κάτι τέτοιο. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι κάποιος άλλος δε μπορεί να το κάνει. Δεν είσαι μόνος σου στον κόσμο.

Με άλλα λόγια, οι περισσότεροι άνθρωποι, η πλειοψηφία, δε γίνεται να αλλάξει τον «άδικο» εαυτό της. Ίσως, όμως, να αρκεί μια δυναμική μειοψηφία για να αλλάξει τον κόσμο.

Αυτή η μειοψηφία, βολεμένη ή μη, ελπίζω ότι κυκλοφορεί στις Πλατείες. Κι αν την έχω αδικήσει, επειδή είμαι εκ φύσεως αρνητικός, της ζητώ συγγνώμη.

Πηγή: http://www.lampos.net/epanastash-enos-volemenou

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments