Μαρτυριά αναγνώστριας για τα χθεσινά…

 

Σήμερα αποφάσισα να κατέβω Σύνταγμα με σκοπό να κάτσω μέχρι το βράδυ, έτσι αρκετά αργά το μεσημέρι αρχισαμε τσουκου τσουκου να πορευόμαστε προς τον προορισμό μας. Κάποια στιγμή φτάσαμε στη Σταδίου και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε, λίγα μέτρα πιο πάνω βλέπουμε κόσμο να τρέχει κάνοντας οπισθοχώρηση, λέμε κανα δακρυγόνο θα έριξαν ας προχωρήσουμε σιγά σιγά και βλέπουμε, όμως οι εχθροί δεν ήταν τα ΜΑΤ οι εχθροί ήταν και αυτοί διαδηλωτές, ήταν ομάδα περιφρούρησης είτε του ΚΚΕ είτε του ΚΚΕ μ-λ (δεν κατάφερα να δω καθαρά τις σημαίες αφού τις χρησιμοποιούσαν σαν παλούκια για να βαράνε όποιον έβλεπαν μπροστά τους), με κράνη έτρεχαν κατά πάνω μας πετώντας μας με δολοφονική (και το εννοώ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ!!!) πρόθεση κοτρώνια θέλοντας να μας ανοίξουν προφανώς τα κεφάλια! Έφαγα μια στα πόδια καθώς οπισθοχωρούσα αλλά το ΣΟΚ από την απύθμενη ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΜΑΛΑΚΙΑ που δέρνει τα κομματόσκυλα του ΚΚΕ πόνεσε περισσότερο! Αφού τη γλυτώσαμε από το πρώτο κύμα επίθεσης, είπαμε να δοκιμάσουμε να προχωρήσουμε προς πλατεία. Δεν μπορεί ένα τσούρμο μαλάκες να μας απαγορεύει να πάμε στη πλατεία απειλώντας τη ζωή μας, δεν το βάζουμε κάτω! Αλλά αυτό ήταν ακατόρθωτο καθώς η δολοφονική τους μανία συμπληρώθηκε από αυτή μιας διμοιρίας ΜΑΤ.

alt

Προχωρήσαμε λοιπόν προς Ακαδημίας για να βγούμε στο πάνω μέρος της πλατείας. Η ΕΜΕΤΙΚΗ περιφρούρηση των ομοίων με αυτούς που λίγο πιο πριν προσπάθησαν να μας ανοίξουν τα κεφάλια μας έκανε να στραφούμε προς το κάτω μέρος της πλατείας. Στην αρχή όλα κυλούσαν ομαλά, μέχρι που μια διμοιρία των ΜΑΤ πήρε εντολές προφανώς να εκκενώσει την πλατεία και παρατάχθηκε στις σκάλες προκαλώντας τους συγκεντρωμένους. Ένα πλαστικό μπουκάλι πρόλαβα να δώ να πετιέται και αυτό ήταν, δακρυγόνα, δακρυγόνα και πάλι δακρυγόνα και τρελό κυνηγητό, φύγαμε προς Καραγεώργη Σερβίας όπου φυσικά το κυνηγητό και τα δακρυγόνα συνέχισαν για πολύ ώρα μέχρι που έκαναν την εμφάνιση τους οι ΔΕΛΤΑΔΕΣ οι οποίοι απειλητικά μας κυνηγούσαν. Σε κάποιο σημείο σταματάμε για λίγο σε μια γωνία και τότε παρκάρουν μπροστά μας όλοι οι ΔΕΛΤΑΔΕΣ μαζί, λέμε πάει αυτό ήταν, δεν τη βγάζουμε καθαρή και αρχίζουμε να την κάνουμε όσο πιο διακριτικά γίνεται αλλά και πιο γρήγορα μακριά τους, άκουγα από πίσω μου κάτι άναρθρες κραυγές που έβγαζαν αλλά ευτυχώς την είχαμε γλυτώσει. Πιθανότατα σκοπός τους ήταν να μας απομακρύνουν όσο το δυνατόν πιο μακριά από Σύνταγμα προς Μοναστηράκι αλλά εμείς θέλαμε να γυρίσουμε στη Πλατεία, μπήκαμε στα στενά και γυρίσαμε!!!

Σε εκείνη τη φάση όλη η πλατεια τελούσε υπό κατάληψη των ΜΑΤ αλλά το πάνω μέρος μπροστά στη βουλή ήταν ελεύθερο, μια γιαγιά με μικροφωνική έλεγε κάτι αστεία συνθήματα και δίπλα οι εθνικόφρονες με τις ελληνικές σημαίες έψελναν τον ελληνικό ύμνο (έλεος).
Όμως η ώρα είχε περάσει, προφανώς το γαμονομοσχέδιο είχε ψηφίστηκε και οι 300 ήθελαν να πάνε σπίτι τους οπότε έδωσαν εντολή στα πιστά σκυλιά τους να αδειάσουν το Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους. Άρχισαν τα πρώτα δακρυγόνα, η ατμόσφαιρα αποπνικτική αλλά εμείς κάνοντας λίγο πίσω μεν παραμέναμε στις θέσεις μας δε, ακολούθησαν δεκάδες δακρυγόνα και κάθε φορά κάναμε λίγο πιο πίσω αλλά δεν υποχωρούσαμε μέχρι που έκαναν και αυτοι τη δική τους λυσσασμένη επίθεση τρέχοντας και ρίχνοντας δακρυγόνα πάνω μας, ενώ όσοι βρίσκονταν στο δρόμο και έτρεχαν παραλίγο να πατηθούν από μηχανές προφανώς της αστυνομίας που τους κυνηγούσαν με δολοφονικά ένστικτα.
Τότε ήρθε και η σειρά μου, έχοντας μείνει πίσω πίσω ένας γαμόσπιτος ΜΑΤατζής μας ρίχνει δακρυγόνο το οποίο με πετυχαίνει στο κώλο. Αυτό ήταν… έτρεξα και εγώ γιατί τους ένιωθα λίγα βήματα πίσω μου αλλά δεν μπορούσα να δω, δεν μπορούσα να αναπνεύσω και επειδή έχω ένα πρόβλημα με το στομάχι με χτύπησε με τη μια εκεί και είχα διπλωθεί στη μέση… Οι δικοί μου έστριψαν σε ένα στενό και τους είδα λίγο αργά, έκανα στροφή και έπεφταν πάνω μου παιδιά που έτρεχαν χτυπώντας με στο πρόσωπο και όπου αλλού αλλά δεν καταλάβαινα μια… Στο μέσο του στενού κατέρρευσα και ενώ ένιωθα ότι από στιγμή σε στιγμή οι ΜΑΤάδες θα με έφταναν, θα με ποδοπατούσαν, θα με άρχιζαν στις γκλοπιές και στα δακρυγόνα στο πρόσωπο, κάποια παλικάρια με έσυραν μέχρι την γωνία, κατάφερα και προχώρησα μέχρι τα σκαλάκια μιας πολυκατοικίας αλλά ήταν αδύνατο να κάνω έστω και ένα βήμα παραπάνω… έκατσα στο σκαλί και λέω ότι είναι να γίνει ας γίνει. Για καλή ου τύχη δεν έπεσε άλλο δακρυγόνο και τα ΜΑΤ που έτρεχαν στο δρόμο κυνηγώντας τον κόσμο δεν με πρόσεξαν. Έκατσα εκεί μέχρι να συνέλθω…

Όταν ξεκίνησα το δρόμο προς το σπίτι με συντρόφευε το εσωτερικό κάψιμο από το δακρυγόνο που είχε σκάσει πάνω μου και είχε κάτσει όλο πάνω στα ρούχα μου. Φτάνοντας επιτέλους σε περιοχή όπου κυκλοφορούσαν λεωφορεία περιμένοντας στη στάση ο κόσμος γύρω μου άρχισε να διαμαρτύρεται ότι νιώθει ένα κάψιμο στο λαιμό και να φτερνίζεται, και στα δύο λεωφορεία που μπήκα όλοι γύρω μου φτερνίζονταν σαν τρελοί και δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί, αυτό με έκανε να χασκογελάω σαν χαζή χεχε

Ήταν μια γεμάτη μέρα οφείλω να ομολογήσω!!! Σας αγαπώ

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments