Όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με την κομματική γραμμή, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
«Ναι μεν, ήταν άθλια η στάση του ΚΚΕ, αλλά και οι κουκουλοφόροι λειτούργησαν προβοκατόρικα».
Αυτό είναι το αποκρυστάλλωμα της στάσης κυρίως της αριστεράς, αλλά και των εξ αριστεράς προερχομένων «παικτών» στο χώρο των κοινωνικών μέσων, όσον αφορά στα επεισόδια που ξέσπασαν ανάμεσα στις δυνάμεις του ΚΚΕ και των διαδηλωτών.
Τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν, είναι τα εξής:
Η εικόνα της πραγματικότητας προκύπτει από το συνδυασμό γεγονότων, ή διαμορφώνεται από τις ανακοινώσεις και πολιτικές εκτιμήσεις των ηγεσιών των κομμάτων;
Οι οργανωμένες ένοπλες ομάδες κρανοροπαλοφόρων που παίρνουν κεντρικές εντολές από συντονιστικό όργανο έχουν καμμιά – πραγματική, όχι ψευδοϊδεολογική – διαφορά από αστυνομικά σώματα;
Ήταν ή δεν ήταν δεδηλωμένη η πρόθεση του ΚΚΕ να προστατεύσει την είσοδο – έξοδο βουλευτών από τυχόν επιθέσεις εναντίον τους και, μάλιστα, σε κοινό σχεδιασμό με τη ΓΑΔΑ; (Σημ: το ότι στη φρασεολογία του ΚΚΕ αυτό μεταφράζεται ως «να περιφρουρήσει τη λαϊκή κινητοποίηση από τους προβοκάτορες», δεν έχει καμμιά σημασία. Σημασία έχει το γεγονός.)
Οι δικές μου απαντήσεις σ’ αυτά τα τρία ερωτήματα είναι: 1) δε μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά συμπέρασμα που προκύπτει από τα γεγονότα 2) αστυνομία, κνίτες, στρατός, χρυσαυγίτες είναι όλοι ένοπλα τμήματα με κάθετη ιεραρχία και, 3) βεβαίως και ήταν.
Αν, αγαπητέ αναγνώστη, δεν ταυτίζονται οι απαντήσεις μας, έχει μεν νόημα να συζητήσουμε τα τί, πώς και γιατί για καθένα απ’ αυτά τα ερωτήματα, δεν έχει όμως κανένα νόημα να συζητήσουμε για τα γεγονότα της 20ής Οκτωβρίου.
Γιατί:
Αν εγώ βλέπω τους κρανοροπαλοφόρους του ΚΚΕ ως παρακρατική αστυνομία κι εσύ όχι, εσύ θα λες «έπεσε μολότωφ σε απλό κόσμο» κι εγώ θα λέω «έπεσε μολότωφ σε μπάτσους». Πράγματα που, όπως καταλαβαίνεις απέχουν παρασάγγας.
Αν εγώ βλέπω την παρουσία του ΚΚΕ μπροστά στη Βουλή ως περιφρούρησή της, ενώ εσύ πιστεύεις τα κομματικά ανακοινωθέντα ότι, δηλαδή, ήταν «λαϊκή κινητοποίηση», τότε εσύ θα λες «φαγωθήκαμε μεταξύ μας» κι εγώ θα λέω «διαδηλωτές επιτέθηκαν στην περιφρούρηση της Βουλής».
Στις κομματικές ανακοινώσεις, αλλά και στο φαντασιακό των (φυλλορροησάντων) «αγανακτισμένων» εκφράζεται ο ευσεβής πόθος του «όλοι μαζί». Κατανοώ απολύτως (επειδή εγώ μπαίνω στον κόπο να διαβάσω πίσω από τα λόγια του άλλου) ότι οι περισσότεροι εννοούν μια συμπόρευση σε επίπεδο ανθρώπινων συνειδήσεων.
Κατανοητό, θεμιτό και ποθητό.
Ας μη επιτρέπουμε όμως στους ευσεβείς μας πόθους να διαστρεβλώνουν την εικόνα της πραγματικότητας. Γιατί, στην υπαρκτή πραγματικότητα, ο κόσμος που ακολουθεί το ΚΚΕ, σήμερα, ουσιαστικά σιγοντάρει τις κομματικές του δομές και το ρόλο του ως εφεδρεία της εξουσίας.
