Είμαστε στο1995, και ο Φοίβος Δεληβοριάς μας λέει “Η Ζωή Μόνο Έτσι Είν’ Ωραία”, με 12 τραγούδια.
Ξεχωρίζει μία μπόσα-νόβα – αυτή του Ησαΐα. Προφητικότατη,πάντα, και διαχρονική…
(ρίξτε και μια ματιά εδώ http://www.foidel.gr/ , με ιδιαίτερη προσοχή στο φόρουμ. Τα πάντα στημένα από παιδιά με μεράκι, και αγάπη προς τον Φοίβο)
…ΑΝ ζούσαμε, σ’ άλλην εποχή,
ίσως και να ‘χαμε παντρευτεί,
ίσως και να ‘χαμε, ήδη, παιδιά –
κουμπάρους/ σπίτι/πεθερικά…
…Ίσως να φόραγες, μπικουτί,
και μια ρόμπα μισάνοιχτη,
να μπαίνει ο ήλιος, να βλέπω, το φως –
να παύει ο έρως, να ‘ναι τυφλός…
…Θ’ άλλαζε νόημα κι η Κυριακή –
δε θα ‘ταν πια μελαγχολική,
στην Κερατέα,
και στο Γραμματικό,
στις σούβλες –
στα παλιά μας εγώ…
…Μα εγώ…
…Που ‘χω περάσει αυτό το στάδιο…
…Κι είναι το σπίτι μου άδειο,
βγαίνω νύχτα-κοιμάμαι, πρωί…
…Και ‘συ…
…Στ’ αστέρια βλέπεις μόνο ζώδια…
…Και της καρδιάς τα επεισόδια,
προτιμάς,
να τα δεις, στην τιβί…
…Μεσ’ στα στενά, της Λιμνούπολης, της MetroGoldwyn-της FINOS FILMs,
ο Ντόναλντ Ντακ-ο Κλαρκ Γκέημπλ, κι ο Βουτσάς,
,,,ματαίως θα περιμένουν για μας…
…Τα είδη προικός, τα επιπλάδικα-θα διαφημίζονται άδικα,
τα φωτοάλμπουμς,
θα μένουν,
λευκά –
,,,ρύζι θα τρώμε, μόνο, λαπά…
…Εμείς δε ζούμε σ’ άλλη εποχή,
η μοίρα μας έταξε σ’ αυτή –
ο ουρανός δεν κρύβει, από πάνω, θεό,
και ‘συ ‘σαι ‘συ-και ‘γω είμ’ εγώ…
…Εγώ…
…Που ‘χω περάσει αυτό το στάδιο…
…Κι είναι το σπίτι μου άδειο,
βγαίνω νύχτα-κοιμάμαι, πρωί…
…Και ‘συ…
…Που στ’ άστρα βλέπεις μόνο ζώδια…
…Και της καρδιάς τα επεισόδια,
προτιμάς,
να τα δεις, στην τιβί…
