Μέσα σε λίγες μέρες οι «εθνικιστικές» δυνάμεις σε Ιταλία και Ελλάδα αναγκάζονται σε απίθανους συμβιβασμούς με τις δυνάμεις της «τάξης» της ΕΕ. Λίγο μετά την αλλαγή του ευρωσκεπτικιστή Υπουργού Οικονομικών στην Ιταλία με τον εκλεκτό των Ευρωπαίων Τζιοβάνι Τρία, έρχεται η ελληνική κυβέρνηση να υπογράφει την αναγνώριση της «Βόρειας Μακεδονίας», της Μακεδονικής γλώσσας και του Μακεδονικού λαού έστω και με χιλιάδες αστερίσκους και υποσημειώσεις.
Τα κυρίαρχα αστικά μπλοκ που ηγεμονεύουν στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ εξανάγκασαν για άλλη μια φορά τις δυνάμεις αμφισβήτησης σε ανοιχτή συνθηκολόγηση τις ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις. Αν ο Τσίπρας το 2015 ήταν ο «κωλοτούμπας», ο «νέος Μελισσανίδης» της Ελλάδας, πλέον υπάρχει πανευρωπαϊκή σχολή αντάξια του. Το Brexit έχει γίνει «χρονοδιάγραμμα» και το «έξω από ευρώ» της Ιταλικής Λίγκας και του «κινήματος 5 Αστέρων» έγινε πίστη στο όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η δύναμη που φαίνεται να αποπνέει η βασική ευρωπαϊκή και νατοϊκή γραμμή δεν πρέπει να μας ξεγελάει. Η ενσωμάτωση ξενοφοβικών και εθνικιστικών νομοσχεδίων από την Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία δεν ταυτίζει τα δύο διαφορετικά πολιτικά σχέδια. Η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική αποδέχεται πολιτικές «Ευρώπης – Φρούριου» και στην ουσία στρώνει το έδαφος στο εθνικιστικό ξεκλήρισμα της. Όχι μόνο δεν αποτρέπει εθνικιστικές στρατηγικές αλλά προετοιμάζει τους λαούς της Ευρώπης να αποδεχτούν τον εθνικό Προστατευτισμό και το κανιβαλιστικό όραμα της Εθνικής Ενότητας όταν θα καταρρεύσει το ενιαίο ευρωπαϊκό σπίτι.
Η συμφωνία για τη Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα αφού η κρίση θα συνεχίσει να υποσκάπτει την αξιοπιστία της. Για κάθε απόλυση, για κάθε κλειστό εργοστάσιο, για κάθε μείωση μισθού ή κοινωνικών παροχών θα υπάρχει μια εθνικιστική «φωνούλα» που θα συνεχίσει να σπέρνει το εθνικιστικό μίσος στις λαϊκές τάξεις. Απέναντι στις νατοϊκές «λύσεις» η απάντηση δεν είναι η «εθνική υπερηφάνεια». Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια δεν έχουν ψήγμα «αντιιμπεριαλισμού» και παραμένουν ο βασικός πυρήνας και ο κυρίαρχος αντίπαλος του ταξικού στρατοπέδου. Οι αντιθέσεις τους είναι πρόσκαιρες και βασίζονται στην διεκδίκηση καλύτερης θέσης στο νατοϊκό στρατόπεδο.
Η σύγχυση στρατηγικής στην ακροδεξιά οδήγησε στα πιο άμαζα εθνικιστικά συλλαλητήρια που έχει δει ποτέ η ελληνική πολιτική σκηνή εδώ και δύο αιώνες. Παρ` όλη την ολοκληρωτική υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας και της Χρυσής Αυγής δεν μπόρεσαν να μαζευτούν πάνω από 3-4 κατοστάρικα στην πλατεία Συντάγματος λίγα παραπάνω στις Πρέσπες την Κυριακή. Η ανεκτικότητα της αστυνομίας που άφησε τους λιγοστούς φασίστες να σουλατσάρουν στο άγαλμα του Στρατιώτη και να δίνουν show, έδωσε το δικαίωμα να μαζευτούν αυτές οι λίγες εκατοντάδες ακροδεξιού εσμού. Η στοιχειώδη απώθηση τους στο σιντριβάνι της πλατείας θα ήταν και το οριστικό τέλος των «μακεδονομάχων». Όμως οι φασίστες και η ακροδεξιά δεν έχουν την αντιμετώπιση της αριστεράς και της αναρχίας.
Η Νέα Δημοκρατία, λοιπόν, δοκίμασε αποτυχημένα να δώσει χώρο στους φασίστες που όπως ομολόγησε και ο Μιχαλολιάκος σε συνέντευξη στην τηλεόραση «δεν μπορούν κάνουν ανοιχτή συγκέντρωση στην Αθήνα λόγω των αντιφασιστικών συγκεντρώσεων». Η ενέδρα των ναζί στο Πέραμα όχι μόνο δεν τους δίνει «δημόσιο χώρο» αλλά ξεκληρίζει τις εναπομείναντες κοινωνικές γειώσεις της Χρυσής Αυγής. Αυτή η αδυναμία όμως δεν πρέπει να μας καθησυχάζει. Οι ταξικές οργανώσεις του κινήματος θα έπρεπε να αρπάξουν την ευκαιρία και με διεθνιστικές συγκεντρώσεις να αποτρέψουν, από τη μία, τις μικρές δυνάμεις της ακροδεξιάς αν συγκεντρωθούν, αλλά και να προβάλλουν μια διαφορετική, εναλλακτική, διεθνιστική διέξοδο ενάντια στη Νατοϊκή & Ευρωπαϊκή συνθηκολόγηση και τον εθνικισμό.
Η Διεθνιστική Πρωτοβουλία και οι δυνάμεις που την απαρτίζουν δοκίμασε και θα συνεχίζει να διεκδικεί ένα μαζικό, διεθνιστικό σχέδιο για την εργατική τάξη και τη νεολαία με όπλο την τακτική του Μαχητικού Αντιφασισμού.
Άρθρο από το 11ο τεύχος “Αντιφασιστική Φρουρά” της ΟΡ.Μ.Α.
