Μετά την αθώωση Ηριάννας-Περικλή στο Εφετείο πρέπει να ειπωθούν και κάποια πράγματα που δεν θα αγγίξουν τα αυτιά αυτών που έμαθαν το θέμα από την Καθημερινή. Η εισαγγελέας άσκησε χρέη αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας και όχι εισαγγελέως.
Ασχολήθηκε με τα πολιτικά φρονήματα των κατηγορουμένων, επέμεινε στα σχόλια περί Βαρκελώνης που είχαν προκαλέσει τον εκνευρισμό της «κοινής λογικής» και έστησε, αντί να ξεστήσει, εκ νέου ένα νέο κατηγορητήριο. Παράλληλα φρόντισε να ρίξει και μια κατσάδα στο The Case και στον Τάσο Θεοφίλου που κάλυπτε τη δίκη, θέλοντας έτσι να τραβήξει το αυτί σε όσους φροντίζουν για την ουσιαστική δημοσιότητα αυτής της καφκικής δίκης.
Η ομόφωνη αθωωτική απόφαση δείχνει σαφώς ότι στο δικαστικό σώμα υπάρχουν δικαστές που εξετάζουν με βάσει τις αρχές του κράτους δικαίου. Που θεωρούν δηλαδή ένοχο κάποιον/α εφόσον αποδειχθεί η ενοχή του και όχι εάν υπονοείται μέσα από το διαβιβαστικό της ασφάλειας ή στοιχείων και τυφλών τηλεφωνημάτων της αντιτρομοκρατικής. Που θεωρούν το (μερικό) δείγμα DNA, ως πειστήριο αθωότητας και όχι ενοχής.
Η ομόφωνη αθωωτική απόφαση δεν δείχνει σαφώς ότι στο δικαστικό σώμα κυριαρχούν οι δικαστές που εξετάζουν με βάση της αρχές του κράτους δικαίου. Και αυτό γιατί;
Γιατί η Ηριάννα και ο Περικλής πέρασαν 1 χρόνο μέσα στη φυλακή, περνώντας από ένα πρωτόδικο δικαστήριο που τους καταδίκασε και άλλο ένα που δεν τους ενέκρινε το αίτημα αποφυλάκισης. Γιατί ο Τάσος που τόσες μέρες κάλυπτε τη δίκη αυτή θα μπορούσε να συνεχίσει να είναι μέσα αν δεν είχε αθωωθεί μετά από 5 χρόνια στην φυλακή με αντίστοιχες κατηγορίες ενώ κινδυνεύει ακόμη, καθώς ένας άλλος εισαγγελέας αποφάσισε να ασκήσει αναίρεση στην αθωωτική απόφαση του εφετείου. Γιατί 450 και πλέον κάτοικοι ενός μονάχα χωριού διώκονται και κινδυνεύουν με κακουργηματικές κατηγορίες, γιατί αντιστέκονται στην Eldorado και διεκδικούν γη, νερό και ελευθερία. Γιατί λοιπόν, η δικαιοσύνη είναι άλλο ένα βέλος στη φαρέτρα τους.
Η πίστη μας στην δικαιοσύνη δεν αποκαταστάθηκε. Η πίστη μας ότι η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας επιβεβαιώνεται κάθε μέρα.
Αφιερωμένο αυτό το κείμενο, σε όσους πανηγύρισαν και συγκινήθηκαν λιγότερο για μια κούπα, ένα πρωτάθλημα ή ένα goal και περισσότερο με την αθώωση του Τάσου, της Ηριάννας, του Περικλή και κάθε αδίκως διωκόμενου/ης σ’ αυτήν την τρύπα κράτους δικαίου που λέγεται Ελλάδα. Γιατί ζούμε, ιδρώνουμε και ξυπνάμε κάθε πρωί με στόχο ζωής να μην υπάρχουν καταπιεστές, παρά μόνον ελεύθεροι άνθρωποι.
