Στην εποχή της αυταπάτης των συγκρούσεων, υποδυόμενοι κάτι άλλο για χάρη της εικόνας που καμωνόμαστε, για όσα τάχα είμαστε, για όσα διαφορετικά τάχα πιστεύουμε, η κατά συρροή επανάληψη της παρανοϊκής φρίκης της σιωπής, επιμελώς τρέφει το κουκούλι του τυφλού μίσους για κάθε διαφορετικό, αδύναμο και περιθωριακά απαξιωμένο.
Ένα στερεότυπο ρυθμισμένο να εκραγεί στη πρώτη ευκαιρία που θα του χαλάσουν τη «νόρμα του», την επωαστική διαδικασία προς την «κανονικότητά» του.
Ένα «εκπολιτισμένο» θέσφατο εκφασισμού, έτοιμο να λιντσάρει δολοφονικά οτιδήποτε βρεθεί μπροστά του αν του διαταράξουν το αίσθημα τής λανθάνουσας αυτοσυντήρησής του.
Αν τρομάξει από το αποσυνάγωγο στίγμα όσων προσδιόρισε ως «περιθώριο», όπως αυτό χάσκει κρεμασμένο στα τσιγκέλια, σε κάθε πάροδο που κόβει οριζοντίως και καθέτως το φως από τους εμπορικούς δρόμους.
Ενίοτε οι αυτοκτονίες, το λιντσάρισμα, η εγκατάλειψη θυμάτων στο δρόμο, οι βιασμοί, το μεταξύ «ημών και υμών» θανατικό, θα γίνονται η κυρίως εικόνα σε κοινή θέα του video game που ονομάσαμε ζωή, κάθε virtual μέσου μέχρι τον νεκρό της επόμενης πίστας, όπως θα επιλέγεται μέσα από το πλήθος.
Και αυτό το πλήθος έχει ανακατεμένους θύτες και θύματα.
Έχει Κυριακές που εκκλησιάζεται, έχει Παρασκευές κάτω από τον Επιτάφιο, έχει αγίους με τάματα – χρυσούς σταυρούς κοσμηματοπωλείου – έχει σημαίες και κώλους στα συλλαλητήρια, έχει χαιρετούρες με τον επόμενο πολιτικό σωτήρα, έχει τσεκάρισμα – μην το δει κανένα γνωστό μάτι – πριν ψωνίσει στον παράδρομο της πιάτσας.
Έχει όλα όσα θέλει να δείχνει και να φαίνεται ευτυχισμένο και όσα θέλει να κρύβει και να κρύβεται από τη δυστυχία του.
Έχει σταθερές κάμερες ασφαλείας άλλα και αυτοσχέδιους κάμεραμαν, έτοιμους να διαπραγματευτούν το «αποκλειστικό» στο λάκκο των λεόντων μπας και σώσουν το τομάρι τους.
Αρκεί να μη πειράζονται οι ιερές αγελάδες της ασφάλειας, μαζί με το αόρατο χέρι που κινεί τις ανώνυμες μαριονέτες, πίσω από το σκηνικό της ευπρέπειας, σε ένα χώρο που δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης οι καθρέφτες.
Ακόμα κι αν χρειαστεί να περαστούν χειροπέδες στον παραχαράκτη της ευζωΐας πριν πεθάνει, ακόμα κι αν το αίμα δεν είναι αντικατοπτρισμός αλλά ζωντανό κι ολόφρεσκο, έτοιμο να σκουπιστεί για να είναι πάλι καθαρή η είσοδος στον επόμενο που θα εισέλθει στο σφαγείο, ως πελάτης ή νέο θύμα.
Αν κάτι μπορεί να τιμήσει τη προσπάθειά σου να σωθείς, περικυκλωμένος από τους νοικοκυραίους μπάτσους, μαζί με τους εξ επαγγέλματος, είναι ο μοναδικός που βρέθηκε να σηκώσει τα χεριά ψηλά και γύρω σου, μόνος του, στην υστάτη προσπάθεια να σε προστατεύσει.
Αυτός που έσωσε τελικά τη τιμή των λίγων.
Πόση ειρωνεία, όμως, έχει αυτό το παρασιτικό σύστημα της ηθικής που κατασκευάζεται δομημένο στην κρυμμένη ανηθικότητα, όταν κλείνει η πόρτα ασφαλείας και μας εξαγριώνει κατά τα δοκούν και «άμα λάχει»;
Πόση ειρωνεία, την ώρα που ένας εθισμένος ίσως ψάχνει τη δόση του και ίσως κάτω από την ψυχοδραστική επίδραση στερητικού συνδρόμου, ένας «μαύρος», ένας Πακιστανός μωρέ, να πεθάνει από overdose στις φυλακές.
Δεν τα δείχνουν αυτά τα videos.
Τους φυλάνε νεκρούς και ζωντανούς. Τους κρύβουν με τάξη και ασφάλεια. Τους πουλάν σε αφθονία ό,τι είναι απαραίτητο για τη ζωή και το θάνατό τους, καταχρηστικά αλλά πάντα κερδοφόρα.
Μη σου τύχει, λοιπόν, να κρυφτείς καταδιωκόμενος σε ενεχυροδανειστήριο – κοσμηματοπωλείο, κι ας μην έχουν μπαλτάδες όπως στα κρεοπωλεία.
Μη σου τύχει να χρειάζεται να ισιώσεις από μια δόση, σπρώχνοντας ένα χρυσό που καβάτζωσες και δεν είσαι σε κελί.
Μη σου τύχει να βρεθείς περικυκλωμένος στις γειτονιές της πρωτεύουσας, αν είσαι ο πούστης, το πρεζάκι, όταν μετά τη ξεπέτα του 48ώρου της επικαιρότητας θα πάψουν να σε… κλαίνε.
Μη σου τύχει να φοβάσαι από όσα ακούς και βλέπεις, περιμένοντας μια δίκη για τους φυσικούς δολοφόνους, όταν φοβάσαι περισσότερο για την πραγματικότητα της ζωής των ηθικών αυτουργών και κάνεις πως δεν την βλέπεις.
Μη σου τύχει το φυσιολογικό να στο περνάνε για… κανονικό την ώρα που λες «άσπρο πάτο», αν δεν ξέρεις ότι ο πάτος είναι όπως ο πίθος των Δαναΐδων ή ο δικός σου, κατάμαυρος.
Μη σου τύχει να σε σκοτώνουν μέσα ή έξω από σωφρονιστικό κατάστημα, μέσα ή έξω από κατάστημα ενεχυροδανεισμού, μέσα ή έξω από το μεγάλο κατάστημα της φυλακής που αφήσαμε να μας χτίσουν.
Το σκίτσο είναι του John Antóno, με τίτλο Kill-Παντελής
