Winter: Μας φοβάσαι επειδή αυτό για το οποίο παλεύουμε ειναι η ίδια η αγάπη για τη ζωή

Μερικές φορές τα πρωινά έλεγα ευχαριστώ στο Kontiki, για την όμορφη και ξεκούραστη βραδιά, για το ξύπνημα στο σωστό μερος, για το υπέροχο συναίσθημα ασφάλειας και ικανοποίησης που μου είχε χαρίσει. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω αν μιλάω με το δεντρόσπιτο ή με το δέντρο. Ήταν ένα πλάσμα. Ένα πλάσμα που κουβαλούσε πάνω του κάτι που είχαμε κτίσει. Ένα πλάσμα που ζούσαμε κι ονειρευόμασταν μαζί.

Γράμμα του συλληφθέντα ακτιβιστή Winter, που έχει προφυλακιστεί από τις 15 Σεπτεμβρίου 2018 και αναμένει τη δίκη του για τον οικολογικό του ακτιβισμό στο δάσος Hambacher.

Μας βάζεις στη φυλακή και μας τιμωρείς επειδή σκεφτόμαστε ανεξάρτητα και αποφασίζουμε μόνοι μας τι είναι σωστό και τι όχι. Αυτό είναι που μας κάνει ανθρωπους: η ηθική, η αυτονομία, η ανεξαρτησία, η ενσυναίσθηση και οι ανησυχίες μας για τη δικαιοσύνη και το μέλλον, η ακεραιότητα στο σώμα την ψυχή και το πνεύμα. Με όλα αυτά όμως έρχεται και μία ιδιαίτερη ευθύνη, κι εσύ θέλεις να αφήσω αυτή την ευθύνη κατά μέρος και να δράσω εγωιστικά και αδίστακτα; Θέλεις να κλείσω τα μάτια και τ’ αυτιά μου;Να γίνω ένα άδειο κουτί, ένα ρομπότ που μοναχα ακολουθεί οδηγίες; Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο.

Πώς μπορείς να απαιτείς να αρνηθώ την ανθρωπιά μου, να περιμένεις να υποτάξω τον εαυτό μου στα κερδοσκοπικά κίνητρα μιας εταιρίας και σε διψασμένους για εξουσία πολιτικούς; Πώς μπορείς να απαιτείς να συμπεριφέρομαι σαν να μην έχει καμία αξία το αύριο, ακόμα κι αν όλα στο σύστημά μας βασίζονται σε κάποιου είδους μέλλον; Γιατί τι άλλο είναι η ασφάλεια, οι διαθήκες ή οι συντάξεις; Είμαστε άνθρωποι και γνωρίζουμε τι σημαίνει ”μέλλον”. Γι’ αυτό, πώς μπορείς να απαιτείς από εμένα να πάρω μέρος στην καταστροφή των μέσων επιβίωσής μας, του ίδιου μας του εαυτού και του μέλλοντός μας;

Δεν το γνώριζα από πάντα αυτό, αλλά το χρειαζόμαστε πολύ το δάσος. Στις περιοχές που βρίσκονται μακριά από την ακτή, αν δεν υπάρχει δάσος, δεν υπάρχει ούτε βροχή. Χωρίς βροχή δεν υπάρχει γεωργία και χωρίς γεωργία υπάρχει ελάχιστο φαγητό. Και δεν μπορουμε να φάμε λιγνίτη και άνθρακα.

Όμως δεν θα ήθελες αυτό να ήταν αλήθεια, γιατί για σένα είναι μόνο δέντρα. Αλλά θα το συνειδητοποιήσεις, όταν είναι ήδη πολύ αργά.

Μου λες ότι αυτό που κάνω είναι θετικό, αλλά χρησιμοποιώ λάθος μέσα. Πως είναι πολυ ακραία. Πόσο ακραία όμως είναι αυτή η εκκένωση; Όταν με οδηγούσαν έξω από το δάσος, μπορούσα να δω τη μακριά ουρά από αυτοκίνητα της αστυνομίας, τα μηχανήματα, τα τανκς εκκένωσης, κ.λ.π.. Και γνώριζα πως αυτά ήταν μόνο ένα μέρος του συνόλου, πως τα υπόλοιπα βρίσκονταν ήδη μέσα στο δάσος. Μου ήρθε να βάλω τα γέλια, τόσο γελοίο ήταν. Επειδή γνώριζα πως θα κερδίσουμε όπως κι αν τελειώσει. Ενώ εσύ δεν παλεύεις για κάτι.

Μας αποκαλείς ακραίους, επειδή είμαστε διαφορετικοί, επειδή είμαστε σταθεροί, επειδή υπερασπίζουμε αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε. Επειδή δεν μπορούμε να σταματήσουμε, αλλιώς θα προδίδαμε τους εαυτούς μας. Όταν είχαμε δεθεί ομαδικά, μπορούσαμε να κινήσουμε τα σώματά μας ελάχιστα. Όμως μπορούσαμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο και να μοιραστούμε λέξεις δύναμης κι ενθάρρυνσης. Κι εσύ ήρθες από όλες τις πλευρές, έριξες την οροφή πάνω στα κεφάλια μας, έκοψες τους τοίχους πίσω μας. Γκρέμισες τις ζωές μας. Και μετά κατηγορείς εμάς για βιαιότητα;

Μερικές φορές τα πρωινά έλεγα ευχαριστώ στο Kontiki, για την όμορφη και ξεκούραστη βραδιά, για το ξύπνημα στο σωστό μέρος, για το υπέροχο συναίσθημα ασφάλειας και ικανοποίησης που μου είχε χαρίσει. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω αν μιλάω με το δεντρόσπιτο ή με το δέντρο. Ήταν ένα πλάσμα. Ένα πλάσμα που κουβαλούσε πάνω του κάτι που είχαμε κτίσει. Ένα πλάσμα που ζούσαμε κι ονειρευόμασταν μαζί.

Ανησυχούσαμε για τα δέντρα όταν δεν έβρεχε. Σκεφτόμασταν πως κάποια στιγμή θα σωριαστούν αδύναμα στο έδαφος. Είχαν αρχίσει να κιτρινίζουν, αλλά έστεκαν ακόμα γερά. Ήταν αναγκασμένα να περάσουν τόσα πολλά. Είναι αδικία να βγάζεις το νερό από το έδαφος, είναι μία τόσο μεγάλη αδικία.

Γελούσες, ενόσω εμείς ουρλιάζαμε σε κατάσταση πανικού, όταν η ζωή του φίλου μας στο Skypod κινδύνεψε εξ αιτίας σου. Ουρλιάζαμε…ουρλιάζαμε… κι εσύ έκοψες το σχοινί.  Μόνο η τριβή το κράτησε. Ποιός είναι αυτός που διαπράττει εγκλήματα;

Μας φοβάσαι, επειδή δεν χωράμε μέσα στις κομπίνες σου, επειδή αυτό για το οποίο παλεύουμε δεν ειναι η εξουσία ή τα χρήματα, αλλά η ίδια η αγάπη για τη ζωή, η ανεξέλεγκτη ορμή για την ελευθερία και η οργή προς αυτούς που θέλουν να μας τα στερήσουν αυτά.

Αν σου δώσω την ταυτότητά μου, θα με αφήσεις να φύγω από ‘δώ. Γι’ αυτό πολλοί ίσως πουν πως εγώ φταίω που βρίσκομαι στη φυλακή. Αλλά η ταυτότητά μου δεν είναι κάτι που έχει γραφτεί σε ένα κομμάτι χαρτί. Η ταυτότητά μου είναι όλα αυτά που με κάνουν άνθρωπο, η ουσία μου, η ψυχή μου, όλα όσα έμαθα από το δάσος και τους ανθρώπους του.
Όλα αυτά θα τα χάσω αν σου πω ποιός είμαι, αν συμπτύξω την ύπαρξή μου σε μερικές λέξεις.

Δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω το άδικο προνόμιο ενός γερμανικού διαβατηρίου. Θα παραμείνω αλληλέγγυος μ’ εκείνους που δεν μπορουν να δώσουν τα στοιχεία τους εξ’ αιτίας της καταστολής που βιώνουν.

Είμαι ένας άνθρωπος και παλεύω για τη διατήρηση της Γης. Όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν καμία σημασία.

Winter
24 Σεπτεμβρίου 2018

πηγή Enough is enough

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο