Ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ, Μέρος Πρώτο: Προ(σ)βλέποντας (σ)το ύψος του Γαλάζιου Κύματος

Μιλήσαμε με δύο αμερικανούς που δραστηριοποιούνται στην ενημέρωση από τα κάτω και τα κινήματα στις ΗΠΑ σχετικά με τις επερχόμενες ενδιάμεσες εκλογές και την προσπάθεια αποδυνάμωσης της κυβέρνησης Τραμπ.

Θυμάμαι ότι ήμουν στο Συνέδριο των Δημοκρατικών το 2016 κι είδα με τα μάτια μου χιλιάδες εκλεγμένους σύνεδρους στην κυριολεξία να καίνε τις κομματικές τους ταυτότητες και να σπεύδουν να επιστρέψουν στις κοινότητές τους για να οργανώσουν το DemExit, την αποχώρηση από το Δημοκρατικό Κόμμα. Η ομάδα αυτή οδήγησε στην άνθηση των Δημοκρατών Σοσιαλιστών αλλά τελικά αποφάσισε να μείνει μέσα στο σχήμα των Δημοκρατικών εκτιμώντας ότι οποιοδήποτε τρίτο κόμμα στην Αμερική παραμένει αόρατο στην πολιτική σκηνή. Όμως εκείνη την στιγμή στο Συνέδριο ήταν αρκετά ξεκάθαρο ότι ο Τραμπ θα κέρδιζε τις εκλογές.

Αυτά είναι τα πρώτα λόγια του Νίκου Γεωργιάδη, μέλους της κολλεκτίβας ενημέρωσης και ιστορικής τεκμηρίωσης Unicorn Riot, μιας ιδιαίτερα αξιόπιστης συλλογικότητας στο χώρο της “ειδησεογραφίας από τα κάτω” στις ΗΠΑ. Οι Unicorn Riot έγιναν γνωστοί και στην Ελλάδα μέσα από τις αυτοοργανωμένες προβολές του ντοκιμαντερ τους “Black Snake Killaz” , αλλά και τα θέματα που κινηματογράφησε στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2017 ένα τριμελές συνεργείο της συλλογικότητας.

Τι τρέχει όμως με τις ενδιάμεσες εκλογές που διεξάγονται σε λίγες ώρες στις ΗΠΑ; Γιατί όλοι μιλάνε για το “Γαλάζιο Κύμα”, τι στο καλό είναι αυτό και τι μπορεί να περιμένουν οι άνθρωποι από την έλευσή του; Το omniatv αναζήτησε την άποψη έξι ανθρώπων που εμπλέκονται άμεσα με τα κοινωνικά κινήματα ή την ειδησογραφία από τα κάτω.

Στο σημερινό άρθρο παρουσιάζονται οι απόψεις δύο εξ αυτών: Του Νίκου Γεωργιάδη, που ήδη αναφέραμε και της S.G., μιας μαύρης ακτιβίστριας από τις Μεσοδυτικές πολιτείες.

Η S.G. αρχικά δηλώνει ότι δεν πιστεύει καν πως θα υπάρξει “Γαλάζιο Κύμα”. Σε νεότερη επικοινωνία μας όμως, μετά την πολύνεκρη επίθεση στην συναγωγή του Πίτσμπουργκ και τις αποστολές με το ταχυδρομείο αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών σε στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος, το CNN και πρόσωπα του καλλιτεχνικού χώρου που έχουν ασκήσει κριτική στον Τραμπ, η εκτίμηση της για το θέμα αλλάζει σχετικά. Θεωρεί ότι οι πράξεις αυτές -για τις οποίες κατηγορούνται αντίστοιχα ο Ρόμπερτ Μπάουερς και ο Σεζάρ Σαγιόκ– ενδέχεται να συσπειρώσουν σημαντικά τους Δημοκρατικούς και να αποσυσπειρώσουν τους Ρεπουμπλικάνους.

Παρ’ όλα αυτά δεν τρέφει ψευδαισθήσεις:

Οι Δημοκρατικοί, το αποκαλούμενο Γαλάζιο Κόμμα, δεν έκαναν το παραμικρό με πολιτικούς όρους για να υπάρξει τελικά ένα Γαλάζιο Κύμα. Οι Δημοκρατικοί των Εταιρειών καταπνίγουν αποτελεσματικά όλα τα προοδευτικά θέματα κι αυτό είναι κάτι που οι άνθρωποι σαν κι εμένα δεν μπορούν να το παραβλέψουν.

Δεν γίνεται να ξεχάσουμε ότι αυτοί που υποτίθεται ότι θα “ελέγξουν και εξισορροπήσουν” την διακυβέρνηση Τραμπ είναι πιο αναμεμειγμένοι με τα εταιρικά συμφέροντα ακόμα κι απ’ τον ίδιο. Το σύνθημα “οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη” είναι θεμελιώδες συστατικό της δικής μου θεώρησης σχετικά με την ψηφοφορία. Κάνενα κόμμα στην Αμερική δεν ενδιαφέρεται να προωθήσει τον λαό. Οι πολιτικοί ενδιαφέρονται πιο πολύ να γεμίζουν τις τσέπες τους με τα λεφτά που τους προσφέρονται για τις καμπάνιες τους, παρά για την δημιουργία ενός καλύτερου μέλλοντος για μας.

Η μόνη οργανωτική προσπάθεια των Δημοκρατικών εξαντλείται στο να σταματήσουν τον Ντόναλντ Τραμπ. Όμως υπάρχουν λόγοι που κέρδισε τις εκλογές -και ανεξάρτητα από το αν τους καταλαβαίνουμε ή συμφωνούμε μαζί τους, οι φτωχοί άνθρωποι υποφέρουν και ψάχνουν για μια λύση. Δυστυχώς, αυτή η λύση δεν μπορεί να έρθει από κανένα κόμμα.

Για το ίδιο θέμα, ο Νίκος Γεωργιάδης συνεχίζει:

Αυτή την στιγμή φαίνεται ότι θα εμφανιστεί μια επιβεβλημένη επιστροφή στο Γαλάζιο. Όμως, δεν πρόκειται για αυθεντική επιλογή, αφού οι Δημοκρατικοί δεν φαίνονται να έχουν καμιά λύση εκτός από το να εναντιώνονται στους Ρεπουμπλικάνους. Οι Δημοκρατικοί οφείλουν να παρουσιάσουν βιώσιμες λύσεις για να σταματήσουν οι δολοφονίες από αστυνομικούς, για την τρομακική οικονομική ανισότητα, για τα ζητήματα των αστέγων, για την καθολική ιατρική περίθαλψη, για τα χρηματοδοτικά κενά στην εκπαίδευση, για ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα και για μια καλύτερη εξωτερική πολιτική.

Οι περισσότεροι από τους πολιτικούς και στα δύο πολιτικά σχήματα είναι εγκληματίες πολέμου, στήριξαν ή βοήθησαν σφαγές αμάχων μέσα από “συμμαχίες” με χώρες όπως το Ισραήλ ή η Σαουδική Αραβία, ουσιαστικά διέταξαν τέτοιες σφαγές αμάχων στο Αφγανιστάν, τη Σομαλία, το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη και σε πολλές άλλες χώρες. Ο Ομπάμα έδωσε το πράσινο φως στο πρόγραμμα δολοφονιών με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, απέλασε τους περισσότερους ανθρώπους από τις ΗΠΑ μέχρι σήμερα και εισέβαλλε σε δεκάδες χώρες της Αφρικής, ενώ την ίδια στιγμή “έσωζε” τις Τράπεζες με κρατικό χρήμα και περπατούσε χέρι-χέρι με την Γουόλ Στριτ. Η Κλίντον βοήθησε στη διαδοση των μαζικών φυλακίσεων που βλέπουμε να κυριαρχεί σήμερα στην καθημερινότητα της Αμερικής.

Κατά τη γνώμη μου, οι Δημοκρατικοί σίγουρα δεν είναι η απάντηση στους στεναγμούς αυτής της χώρας. Παρά το γεγονός ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική τους έχει πάρα πολλές αρνητικές συνέπειες γενικότερα, οι πολιτικές των συντηρητικών Ρεπουμπλικάνων φαίνονται να χτυπούν πιο στοχευμένα τους περισσότερο αδύναμους μέσα στην κοινωνία.

Ο έλεγχος και εξισορρόπηση στο “δημοκρατικό” πολιτικό σύστημα των δύο κομμάτων στις ΗΠΑ έχει ένα χαρακτήρα επιβολής, την επιλογή μεταξύ κακού και χειρότερου. Παρ’ όλα αυτά μια πολιτική ανατροπή σε αυτές τις ενδιάμεσες εκλογές του 2018 δείχνει σημαντική μόνο και μόνο εξαιτίας των αρνητικών επιπτώσεων που θα έχει μια ανεξέλεγκτη Ρεπουμπλικανική διακυβέρνηση πάνω σε μία ήδη δοκιμαζόμενη κοινωνία.

Για πάνω από εξήντα μέρες -τόσο περίπου διαρκεί η κορύφωση της ενασχόλησης των Αμερικάνικων ΜΜΕ με τις ενδιαμεσες εκλογές- η προτροπή κάθε λογής καθοδηγητών της κοινής γνώμης είναι “Πήγαινε να ψηφίσεις”. Στο ίδιο μοτίβο την τελευταία βδομάδα είδαμε “αστέρες” του Χόλιγουντ και των ηλεκτρονικών ΜΜΕ (Oprah Winfrey, Pod Save America, κ.α.) να περιοδεύουν σε πολιτείες όπου η επιλογή των ψηφοφόρων μεταξύ κόκκινου και γαλάζιου έχει “κρίσιμο χαρακτήρα” για την σύνθεση της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας.

Ταυτόχρονα σημαντική θεωρείται η “ανακατάληψη” από τους Δημοκρατικούς θέσεων κυβερνητών, γενικών εισαγγελέων, σερίφηδων και λοιπών “χαμηλόβαθμων” αξιωματούχων, αφού σε πάρα πολλές περιπτώσεις παίζουν καθορίστικό ρόλο στην καθημερινότητα των πολιτών.

Για να επιστρέψουμε όμως στο ζήτημα της συμμετοχής στην ψηφοφορία -και σύμφωνα με αρκετους αναλυτές- ο κύριος στόχος των Δημοκρατικών -αλλά και η μόνη ελπίδα τους- να σηκώσουν ένα αρκετά ψηλό Γαλάζιο Κύμα είναι η κινητοποίηση συγκεκριμένων δημογραφικών ομάδων (π.χ. γυναίκες, μαύροι, ισπανόφωνοι, ΛΟΑΤΚΙ κλπ) οι οποίες να στηρίξουν στην κάλπη τους γαλάζιους υποψηφίους. Ένα στοιχείο έχει σε αυτό το θέμα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και είναι στατιστικό: Σύμφωνα με μια έρευνα σε αυτές τις εκλογές η μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα σε σχέση με την ηλικία ή την “γενιά”, δεν είναι πια οι baby boomers αλλα οι millenials, μιλώντας πάντοτε με όρους δυνητικών ψηφοφόρων. Γιατί η αριθμητική υπεροχή των προσώπων ηλικίας μεταξύ 18 και 38 αντισταθμίζεται από την χαμηλότερη συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία. Ένα σύστημα στο οποίο “εγγράφεσαι για να ψηφίσεις” και διαλέγεις “μεταξύ κακού και χειρότερου” δεν φαίνεται -μέχρι σήμερα- να είναι ελκυστικό στην νεολαία. Στον αντίποδα, οι millenials είναι υπεύθυνοι για αρκετές αυτοοργανωμένες δράσεις και κινητοποιήσεις ασυνήθιστου εύρους και απήχησης για τα δεδομένα των ΗΠΑ (π.χ. Παρκλαντ).

Όμως τελικά γιατί να πάρεις μέρος σε μια διαδικασία που τελικά το μόνο που διασφαλίζει είναι το αντίθετο του “κάθε ψήφος μετράει” μέσα από ένα περίεργο σύστημα (ορισμός εκλογικών περιφερειών, μηχανήματα εκλογών, νομικά και διοικητικά εμπόδια στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος);

Τι πιστεύει η S.G;

Το Πήγαινε Να Ψηφίσεις είναι το κλασικό σλόγκαν των φιλελεύθερων (σημείωση: ο όρος φιλελευθερος εδώ νοηματοδοτείται σε αντιδιαστολή με τον όρο συντηρητικός, κι όχι ως υποστηρικτής του νεοφιλελευθερισμού όπως σε άλλες περιπτώσεις). Σχεδιάστηκε με στόχο τους ανθρώπους χαμηλού εισοδήματος, τους έγχρωμους και τους νέους. Υπάρχει μια πραγματική αγορά που καθορίζεται από το εισόδημα στις καμπάνιες προσέλκυσης ψηφοφόρων.

Το δικό μου θέμα με αυτό το σλόγκαν είναι “και για ΤΙ ακριβώς ψηφίζουμε;” Οι καθοδηγητές της κοινής γνώμης -δημοσιογράφοι, τηλεοπτικοί αστέρες, καλλιτεχνες- νομίζουν ότι μπορούν να μας λένε τι να κάνουμε γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα, όταν στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία επαφή με την εργατική τάξη ή τους ανθρώπους της καθημερινότητας. Νομίζουν ότι ξέρουν πολύ περισσότερα από μας! Δεν ξέρουν!

Οι περισσότεροι στις ΗΠΑ δεν ψηφίζουν. Κάποιοι δεν ψηφίζουν γιατί η εκλογική τους περιφέρεια κατασκευάστηκε για να δίνει συγκεκριμένο αποτέλεσμα, κάποιοι γιατί έχασαν τα πολιτικά τους δικαιώματα λόγω της καταδίκης τους για μικροαδικήματα (κυρίως Μαύροι Αμερικανοί), κάποιοι γιατί οι όροι εγγραφής τους στην ψηφοφορία σαμποτάρονται συστηματικά (και πάλι συνήθως πρόκειται για μαύρους ψηφοφόρους). Όλες οι προσπάθειες αποκλεισμού ψηφοφόρων θεωρούνται νόμιμες στις ΗΠΑ και ακόμα κι όταν αποδεικνύονται παράνομες δεν έχουν καμιά συνέπεια για όσους τις ασκούν. Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι χρησιμοποιούν αυτές τις στρατηγικές αποκλεισμού όποτε τους βολεύει και μετά “αγανακτούν” όταν τις χρησιμοποιεί ο αντίπαλος. Το έχω δει να συμβαίνει τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Άνθρωποι που εμπλέκονται σε οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από το δημόσιο ή τα πολιτικά κόμματα (κάποια κοινωνικά κινήματα) να οδηγούν παθιασμένα τους ανθρώπους “στην κάλπη” επειδή πληρώνονται γι αυτό.

Είναι σημαντικό να μάθουν οι άνθρωποι την διαδικασία της ψηφοφορίας και να ενθαρρύνονται να συμμετέχουν, όμως μερικές φορές καταντάει υποκριτικό (δεν θέλω να ξεφύγω πολύ από το θέμα, όμως αυτός είναι ο κύριος λόγος που δεν έρχονται στο προσκήνιο τα πραγματικά προβλήματα, γιατί κάποιοι άνθρωποι πληρώνονται για να εκφράζουν μια προκάτ ιδεολογική θέση).

Στο ίδιο θέμα ο Νίκος Γεωργιάδης απαντάει:

Νομίζω ότι η ερώτηση περιγράφει πολύ καλά την κατάσταση. Η διαδικασία της κάθε ψηφοφορίας είναι περίεργα διαφορετική, π.χ. το Κολέγιο των Εκλεκτόρων αποφασίζει στις Προεδρικές Εκλογές ακόμα κι αν έρχεται σε αντίθεση με τον συνολικό αριθμό των ψήφων που συγκέντρωσαν οι υποψήφιοι. Από την άλλη σε τοπικό επίπεδο οι ψήφοι μετράνε πολύ στην εκλογή δημοτικών συμβούλων, διοικητών επαρχιών, δικαστών, σερίφηδων, γενικών εισαγγελέων και άλλων.

Στο θέμα της συγκεκριμένης δημογραφικής στόχευσης είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να δει κανείς πως τα κινήματα από τα κάτω “καταπίνονται” κι από τα δύο κόμματα, από την γλώσσα και την ρητορική τους, μέχρι τα σύμβολα και τις τακτικές τους. Μετά την εκλογή του 2000 κατα την οποία ο Ρος Περό κι ο Ραλφ Νέιντερ κατέβηκαν έξω από το πλαίσιο των κομμάτων με πολύ μεγάλη επιτυχία, τα δύο κόμματα ενεργοποίησαν μη κερδοσκοπικούς πολιτικούς οργανισμούς ως “βιτρίνες” των κομμάτων τους με στόχο να μην επιτρέψουν ποτέ ανεξάρτητοι ή τρίτα κόμματα να αποκτήσουν αρκετή δυναμική. Κι αυτό το εργαλείο έβαλε το ταβάνι στο οποίο χτυπάει κάθε άλμα απελευθέρωσης όταν σχηματίζεται οποιαδήποτε κρίσιμη μάζα – τότε αυτοί οι οργανισμοί έρχονται με δεκάδες επαγγελματίες οργανωτές για να από-ριζοσπαστικοποιήσουν τα κινήματα χειραφέτησης και σε βάθος χρόνου να αλιεύσουν ψήφους από αυτά.

Αυτή η πραγματικότητα επαναλαμβάνεται κυκλικά μέσα σε διαφορετικά κοινωνικά κινήματα, και κάποιοι αποχωρούν από τις συγκεντρώσεις και τις διαμαρτυρίες για να διεκδικήσουν στις εκλογές τοπικές θέσεις εξουσίας. Μερικοί νίκησαν κιόλας, όπως ο αντιπρόσωπος στη Βουλή Ιλχάν Ομάρ, δημοτικοί σύμβουλοι σαν τον Ελισον και κάποιοι/ες από τους πρώτους διεμφυλικούς πολιτικούς σαν την Αντρεα Τζενκινς και τον Φίλιπ Κανινγκχαμ. Υπάρχουν, τέλος, κάποιοι κύκλοι που δεν συμμετέχουν καθόλου στην εκλογική διαδικασία.

Οι τοπικές κάλπες δείχνουν να μετράνε. Υπάρχουν περιπτώσεις σαν την Άντζελα Κόνλει που κατεβαίνει στην επαρχία Χένεπιν, μια περιοχή που πάντοτε κυβερνούσαν λευκοί άντρες. Η Κόνλει είναι μια μαύρη μητέρα, ακτιβίστρια της κοινότητάς της και είχε πάρει μέρος ενεργά στην κατάληψη του 4ου αστυνομικού τμήματος που κράτησε 18 ημέρες ζητώντας δικαιοσύνη για τον φόνο του Τζαμάρ Κλαρκ από αστυνομικούς το 2015. Στην εκλογή για κυβερνήτη στη Μινεζότα θα μπορούσαμε να έχουμε στη θέση του αναπληρωτή κυβερνήτη τον πρώτο ιθαγενή αμερικανό πολιτικό στην ιστορία σε αυτές τις εκλογές. Και τέτοιοι άνθρωποι μπορούν πραγματικά να κάνουν την διαφορά σε θέματα αστυνομικής βίας, συμπεριφοράς των αστυνομικών προς τους πολίτες, σε ζητήματα εκπαίδευσης και ευκαιριών απασχόλησης, όπως και σε ένα σωρό άλλα.

Σίγουρα εκτοξεύονται ρηχές υποσχέσεις που απευθύνονται προς συγκεκριμένες δημογραφικές ομάδες στις προεκλογικές καμπάνιες, κι αυτές σπάνια πραγματοποιούνται. Όλα γίνονται για να κερδηθεί ένα πλεονέκτημα έναντι του αντιπάλου στην δυναμική της εξουσίας. Οι Ρεπουμπλικάνοι πραγματικά τρέμουν την αλλαγή στην δημογραφία των ΗΠΑ και καταφεύγουν σε συστήματα περιορισμού του εκλογικού δικαιώματος, κάποιοι μιλούν ακόμα και για νοθεία (όπως στην περίπτωση της εταιρείας Ντίμπολτ, σήμερα Πρεμιέρ Ελέκτσιον Σολούσιονς, σε σχέση με τις εκλογές του 2004).

Στο μεταξύ η “γραμμή Τραμπ” μέχρι και την τελευταία μέρα πριν τις εκλογές στηρίζεται πάνω στον φόβο και τον πρόκληση. Το Καραβάνι για το οποίο κινητοποίησε δυσανάλογες δυνάμεις του Αμερικανικού Στρατού και η αναφορά του σε “εισβολείς” ανήκουν στην εκστρατεία δημιουργίας φόβου. Η δήλωσή του ότι προτίθεται να καταργήσει τα πολιτικά δικαιώματα που αποκτούν αυτόματα τα παιδιά που γεννιούνται στο έδαφος των ΗΠΑ και μάλιστα με Προεδρικό Διάταγμα, δίνει νέα διάσταση στην πρόκληση, αφού το δικαίωμα προβλέπεται στο Σύνταγμα των ΗΠΑ και κανένας Πρόεδρος δεν μπορεί να το αποδυναμώσει. Σε όλο το διάστημα της θητείας Τραμπ η ακροδεξιά “κανονικοποιήθηκε” και η ρητορική της έγινε κυρίαρχη πολιτική ρητορική, μερικές φορές και από τα ίδια τα χείλη του Προέδρου.

Το μόνο στοιχείο που φάνηκε να “φρενάρει” κάπως τον πιο παράξενο Πρόεδρο στην ιστορία των ΗΠΑ ήταν η ευθεία σύνδεση των φερόμενων ως δραστών στις επιθέσεις κατά λατρευτικών χώρων και στην αποστολή των αυτοσχέδιων βομβών με την εκλογική του βάση και το Make America Great Again.

Ας δούμε τι πιστεύει γι αυτά, ο Νίκος Γεωργιάδης:

Η Αμερική καθορίζεται από την ιδέα της ανωτερότητας των λευκών και όσοι κατέχουν την εξουσία κάνουν ό,τι μπορούν για να την διατηρήσουν. Ο Τραμπ πραγματικά σφυρηλάτησε τις μάζες, και προς τις δύο πλευρές. Με το ρατσιστικό του βιτριόλι βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο της ρατσιστικής ιδεολογίας και το επιδεικνύει περήφανα. Σε αυτή την διαδρομή ενδυναμώνει και την ιδέα περί της λευκής ανωτερότητας και τη λευκή ακροδεξιά.

Το αρνητικό στην αντιμετώπιση του Τραμπ είναι το γεγονός ότι η αντίσταση προσβλέπει σε λύσεις από το Κράτος, την κυβέρνηση ή το FBI σαν να πρόκειται για λειτουργικούς οργανισμούς που είναι με το μέρος του λαού. Και μάλιστα όταν έχει γίνει ξεκάθαρο ότι τα μέτρα και οι πολιτικές που εισάγονται από την κυβέρνηση και επιβάλλονται από τις πολιτειακές οντότητες είναι ακριβώς οι λόγοι για τους οποίους διευρύνονται διαρκώς και δραματικά η καταπίεση και η ανισότητα. Στον ίδιο τον πύρήνα της Αμερικανικής κοινωνίας συνυφαίνεται μια επιλεκτική ρατσιστική ιδεολογία, σύμφωνα με την οποία οι λευκοί μπορούν να περάσουν την πλειοψηφία της ζωής τους χωρίς καμία σχέση με ανθρώπους άλλων χρωμάτων, και στη συνέχεια απλώς να επιτρέψουν την διαιώνιση των ρατσιστικών απόψεων και την ανάπτυξη τους μέσα στους κοινους τους κύκλους. Κάτι τέτοιο ξέρουμε τι καρπούς παράγει, παράγει τρομοκρατικές επιθέσεις στο εσωτερικό της χώρας εναντίον μη-λευκών και μη-χριστιανών.

Το χάσμα που δημιουργείται δείχνει να είναι μεγαλύτερο από αυτό που υπήρχε πριν από πενήντα χρόνια. Έχουμε δει την μεγαλύτερη αντιφασιστική κινητοποίηση να βγάζει στους δρόμους χιλιάδες ανθρώπους, έχουμε δει την ωμή βία των ακροδεξιών φασιστικών ταγμάτων εφόδου ενάντια σε αντιφασίστες και μια μεγάλη σειρά από εσωτερικές τρομοκρατικές επιθέσεις στο δημόσιο χώρο και ενάντια σε χώρους λατρείας που περιλαμβάνουν μαύρες εκκλησίες, συναγωγές και τζαμιά.

Δεν νομίζω πως μπορεί να υπάρξει κάποια “διακομματική” λύση. Τουλάχιστον μέχρι η παλιά φρουρά πολιτικών να πάψει να κατέχει την εξουσία. Σύμφωνα με τον επίσημο ιστότοπο της Γερουσίας “Η μέση ηλικία των Αντιπροσώπων στη Βουλή κατά την έναρξη της 115ης Περιόδου ήταν 57.8 ετών, ενώ για τους Γερουσιαστές ανέβαινε στα 61.8, ανάμεσα στις υψηλότερες στην Ιστορία των ΗΠΑ”. Η μέση ηλικία των Αμερικανών το 2015 ήταν τα 37.8 χρόνια. Το χάσμα 20 ετών μεταξύ πολιτών και αντιπροσώπων όπως και το γεγονός ότι οι ηλικίες των εκλεγμένων και στα δύο σώματα είναι από τις υψηλότερες στην Ιστορία των ΗΠΑ δείχνει την αποσύνδεση τους από τον πληθυσμό και πόσο απρόθυμοι είναι να παραχωρήσουν την εξουσία τους.

Ο φόβος που έχω για το μέλλον στηρίζεται στην πραγματικότητα του παρελθόντος που καταδεικνύει ότι πολλοί νέοι πολιτικοί τελικά θα εξαγοραστούν από τις επιθυμίες και τις ανάγκες των λόμπι που θα τους προσεγγίσουν. Και θα γίνουν ανίκανοι να εκπροσωπήσουν την πραγματική τους βάση.

H άποψη της S.G για το ίδιο θέμα:

Ο Ντόναλντ Τράμπ έγινε ταυτόχρονα η μασκότ και ο ηγέτης των καπιταλιστών και των ρατσιστών. Τους έκανε να αισθανθούν ότι έχουν πραγματικά μια θέση στην Αμερικανική κοινωνία και ότι οι απόψεις τους πρέπει να παραμείνουν στο προσκήνιο των ζωών μας.

Η Αμερική δημιουργήθηκε πάνω στην κλεμμένη γη των Ιθαγενών και χτίστηκε στις πλάτες ενός κλεμμένου λαού μέσω της δωρεάν εργασίας που εξασφάλισε το δουλεμπόριο. Ο ρατσισμός και η “επεκτατική μοίρα” των λευκών είναι στον πυρήνα της Αμερικανικής κοινωνίας. Κατά την διάρκεια της Προεδρίας Τραμπ όλο και περισσότερα πολιτικά κινήματα προσπάθησαν να τον σταματήσουν, αλλά οι άνθρωποι που έχουν την δυνατότητα να το κάνουν (δηλαδή οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι) αρνούνται, κατά τη γνώμη μου γιατί είναι το ίδιο ρατσιστές με εκείνον. Οι άνθρωποι δεν γουστάρουν τον Ντόναλντ Τραμπ λόγω της ειλικρίνειας του, οι περισσότεροι πολιτικοί αισθάνονται τα ίδια, απλώς δεν τα λένε… όμως οι πράξεις και οι πολιτικές τους δείχνουν τι πραγματικά αισθάνονται. Για παράδειγμα, στη μετανάστευση η Κυβέρνηση Ομπάμα συμπεριφέρθηκε προς τους μετανάστες το ίδιο άθλια με τον Τραμπ (απλώς το έκανε με τρόπο που ήταν πιο εύκολο να τον καταπιούμε).

Αν είμαστε πραγματικά Δημοκρατία όπως λένε όλοι, θα έπρεπε να μπορούμε να τον σταματήσουμε, όμως ειλικρινά πιστεύω ότι κάτι πολύ κακό πρέπει να συμβεί για να σταματήσει αυτό που ζούμε. Αυτή τη στιγμή η ακροδεξιά έχει διεισδύσει σε κάθε πτυχή των τοπικών, πολιτειακών και ομοσπονδιακών υπηρεσιών. Και μέχρι πραγματικά να θέσουμε ένα πλαίσιο για την χώρα μας και το πώς πρέπει να μας συμπεριφέρονται, αυτός ο εφιάλτης δεν θα σταματήσει.

Στην ερώτηση αν θα ψηφίσουν στις εκλογές της 6ης Νοεμβρίου και οι δύο απαντούν θετικά. Υπάρχει όμως μια διαφορά στο σκεπτικό τους που αξίζει να αναφερθεί. H S.G. ψηφίζει

“μόνο για συμβολικούς λόγους. Ψηφίζω γιατί για πάνω από 400 χρόνια στην Αμερική εγώ και οι πρόγονοί μου ακούγαμε ότι δεν είμαστε καν άνθρωποι άρα δεν έχουμε καθόλου δικαιώματα, πόσο μάλλον να ψηφίζουμε. Ψηφιζω για να αντισταθώ έστω και ελάχιστα σε αυτήν την απάνθρωπη αφήγηση, ακόμα κι αν γνωρίζω ότι κανένας από τους υποψήφιους δεν εκφράζει πραγματικά τις πιο θεμελιώδεις αξίες μου, δυστυχώς ούτε οι πολιτικοί που έχουν το ίδιο χρώμα δέρματος με το δικό μου.

Από την πλευρά του ο Νίκος Γεωργιάδης ισχυρίζεται πως

πολύ σημαντικές θέσεις σε τοπικό επίπεδο είναι στην εκλογική διαδικασία. Της διοίκησης της επαρχίας Χένεπιν, του Σερίφη της περιοχής, όπως και του Εισαγγελέα της επαρχίας. Νέοι άνθρωποι με πιο προωθημένες, -κατά την γνώμη μου- απόψεις, τις διεκδικούν και μπορούν να κάνουν την διαφορά στην καθημερινότητα.

Κλείνοντας αυτήν την ανταλλαγή ερωτήσεων και απαντήσεων η S.G. αισθάνθηκε την ανάγκη να προσθέσει έναν επίλογο:

Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν το πολιτικό θέατρο που θέλουν αυτοί να βλέπουμε. Και το μεγαλύτερο μέρος από αυτό δεν έχει να κάνει με το δικό μας μέλλον, αλλά με την προώθηση της δικής τους ατζέντας. Μέχρι εμείς (οι άνθρωποι στις ΗΠΑ) να αρχίσουμε να βλέπουμε στην πολιτική κάτι για μας (δουλειές, εκπαίδευση, στέγαση, περίθαλψη) αυτό θα είναι το στάτους κβο.

Ίσως οι Δημοκρατικοί να καταφέρουν να συνθέσουν κάτι μέχρι το 2020, αλλά έτσι όπως είναι η κατάσταση σήμερα, δεν υπάρχει κανένας πραγματικός λόγος να εμπλακεί κανείς με αυτό το πολιτικό σύστημα. Η δική μου ενέργεια δίνεται στην κοινότητά μου, στην προσπάθεια να παλέψω και να αλλάξω τις κοινωνικές συνθήκες που φτιάχτηκαν από ανθρώπους που στηρίζονται σε εμάς μόνο για να τους κρατάμε στην εξουσία!

Πιστεύω ότι είμαστε πιο κοντά όταν παλεύουμε σε ολόκληρο τον κόσμο για πραγματική ελευθερία και ισότητα, από όσο θέλουν να μας απομακρύνουν οι πολιτικοί και να μας κάνουν να νομίζουμε τα ΜΜΕ!

Ασσέ!

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο