Εικόνα: Φωτογραφία με τη σημείωση «Ο τελευταίος Εβραίος της Βίνικα» | Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου
Ο συνήγορος Ρουσσόπουλος καταθέτει έγγραφα προς ανάγνωση για τον κατηγορουμένο Βουλευτή Γ. Λαγό.
Πρόεδρος Μ. Λεπενιώτη: Θα πρέπει να έχουμε μια συνολική εικόνα των αναγνωστέων… πείτε μας…
Ρουσσόπουλος: Είναι ερωτήσεις, επερωτήσεις, συνεντεύξεις, και επιτροπες που συμμετείχε, για τη Novartis, ερωτήσεις που αφορούν τη Θράκη, την καθαριότητα και θέματα του κοινοβουλευτικού του έργου… δεν…
Πρόεδρος Μ. Λεπενιώτη: Το σύνολο αν μπορεί να εκτιμηθεί σε σελίδες;
Ρουσσόπουλος: 2000. Και ένα μικρό folder που λέει για τους Άραβες, ο κύριος Αλιβιζάτος τό ‘χει πει και είναι και φωτογραφίες που αφορούν κάποιους μάρτυρες, όπως τον κύριο Πουλικόγιαννη.2 Νοεμβρίου 2018, Αίθουσα τελετών Εφετείου Αθηνών, Δίκη Χρυσής Αυγής, 288η δικάσιμος.
Ο Διώκτης
Ο Μπεν Φέρεντς δεν ήταν από τους ανθρώπους που τα παρατούσε εύκολα. Είχε επιβιώσει από την απόβαση στις ακτές της Νορμανδίας και το τέλος του 1944 τον βρήκε στο τμήμα στρατιωτικής δικαιοσύνης της Τρίτης Στρατιάς του στρατηγού Πάτον. Η έρευνα που θα έκανε τα επόμενα τρία χρόνια, αναζητώντας ενόχους εγκλημάτων πολέμου, θα τον προετοίμαζε κατάλληλα για την «μεγαλύτερη δίκη ανθρωποκτονίας στην ιστορία» όπως την είχε αποκαλέσει ο διώκτης των ναζί και διευθυντής του Γραφείου Ειδικών ερευνών του Υπ. Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, Έλι Ρόζενμπαουμ.
Γεννημένος στην Τρανσυλβανία και μεγαλωμένος στην «Κουζίνα του διαβόλου» στη Νέα Υόρκη, αυτός ο κοντός νευρώδης νεαρός φάνηκε από νωρίς ότι ήταν ένα παιδί θαύμα. Ο Φέρεντς αποφοίτησε από τη σχολή νομικής του Χάρβαρντ και στη συνέχεια κατατάχθηκε στο στρατό. «Κοίταζα την ίδια την κόλαση» είπε όταν μπήκε για πρώτη φορά στο Μπούχενβαλντ αναζητώντας στοιχεία που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον των επικεφαλής των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Το 1947, κοντά στο αεροδρόμιο του Τέμπελχοφ, ερευνούσε ένα παλιό κτίριο, από τα λίγα που είχαν μείνει όρθια στο Βερολίνο, το οποίο χρησίμευε ως παράρτημα του υπουργείου εξωτερικών του Γ’ Ράιχ. Ανάμεσα σε μισοκαμμένα έγγραφα και κατεστραμμένα αρχεία ανακάλυψε μια σειρά απόρρητων αναφορών που περιέγραφαν με κάθε λεπτομέρεια τη δράση των Einsatzgruppen, των «Ταγμάτων Θανάτου» της ναζιστικής Γερμανίας τα οποία επιχείρησαν στο ανατολικό μέτωπο στις αρχές του 2ου Παγκοσμίου πολέμου.
Τα «Τάγματα Θανάτου»
Τα Einsatzgruppen ήταν ένα ειδικό σώμα περίπου 3 χιλιάδων ανδρών των SS – συνήθως πρώην αστυνομικοί και μέλη της στρατιωτικής αστυνομίας – χωρισμένων σε 4 ομάδες μεγέθους μεραρχίας. Αρχικά η αποστολή τους ήταν να αναπτυχθούν σε πόλεις της Λετονίας, της Λιθουανίας, της Εσθονίας, της Πολωνίας, της Ουκρανίας και της ΕΣΣΔ, ώστε να υποκινήσουν πογκρόμ εναντίον των εβραϊκών πληθυσμών και μειονοτήτων, όπως Ρομά καθώς και ανθρώπων με αναπηρίες που νοσηλεύονταν σε ιδρύματα. Η επιχείρηση, πρόδρομος της «Τελικής Λύσης», ήταν σε πλήρη εξέλιξη με απώτερο σκοπό να «καθαρίσει» τον «ζωτικό χώρο» που χρειαζόταν ο γερμανικός λαός, σύμφωνα με τον Αδόλφο Χίτλερ και τον Χάινριχ Χίμλερ, για να εδραιώσει το «Χιλιόχρονο Ράιχ».
Η μέθοδος της υποκίνησης πογκρόμ όμως δεν ήταν τόσο αποδοτική και χρειάστηκε να επινοηθούν μέθοδοι εξόντωσης, όπως αυτές που χρησιμοποιήθηκαν στη σφαγή του Μπάμπι Γιάρ. Οι αιχμάλωτοι έμπαιναν σε τεράστιους λάκκους και ξάπλωναν, οι άνδρες των Einsatzgruppen τους πυροβολούσαν, άλλο ένα στρώμα αιχμαλώτων υποχρεωνόταν να ξαπλώσει πάνω στα πτώματα για να εκτελεστεί και αυτό γινόταν μέχρι να γεμίσει ο λάκκος που πολλές φορές τα ίδια τα θύματα είχαν σκάψει.
Μέχρι το 1943 υπολογίζεται πως πάνω από 1 εκατομμύριο άνδρες, γυναίκες και παιδιά, είχαν εκτελεστεί από τα «Τάγματα Θανάτου» με την παραπάνω μέθοδο και με τα περιβόητα «Φορτηγά Αερίων». Στη συνέχεια, με εντολή του Χάινριχ Χίμλερ και υπό τη διεύθυνση του Άντολφ Άιχμαν, η διαδικασία κεντρικοποιήθηκε και μεταφέρθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ο Δικαστής
Γιος Ιταλών μεταναστών, πληθωρικός και με υψηλή αίσθηση του δικαίου, ο Μάικλ Μουσμάνο είχε στο ενεργητικό του την υπεράσπιση των αναρχικών Νικόλα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι, των οποίων τελικά η εκτέλεση τον οδήγησε να γίνει φανατικός πολέμιος της θανατικής ποινής. Συγγραφέας και ηθοποιός, παράλληλα με την νομική του καριέρα, η παρουσία του στις δικαστικές αίθουσες άφηνε πάντα μεικτές εντυπώσεις.
Το κατηγορητήριο που είχε συντάξει ο Μπεν Φέρεντζ δεν περιείχε ούτε μια μαρτυρία. Δεν χρειαζόταν εξάλλου, καθώς τα έγγραφα που είχε ανακαλύψει περιείχαν ονόματα, τοποθεσίες, αριθμούς, καταγωγή των θυμάτων, ημερομηνίες εκτελέσεων, περιγραφή τους και πλήθος ενοχοποιητικών στοιχείων για τους 22 διοικητές των Einsatzgruppen που παραπέμφθηκαν σε δίκη. Ο Μουσμάνο ήταν πεπεισμένος από πολύ νωρίς πως όλα αυτά τα στοιχεία απεικόνιζαν όχι μια θολή εικόνα αλλά την απάνθρωπη πραγματικότητα μιας γενοκτονίας.
Θ. Καμπαγιάννης: Η διαδικασία που ακολουθήθηκε απ’ το δικαστήριο κατά τη διαδικασία των εγγράφων ηταν απολύτως ετεροβαρής […] Ωστόσο ως αποτέλεσμα αυτή της στάσης δεν μπορεί πια να ισχυριστεί η υπεράσπιση τη θυματοποίησή της.
Πρόεδρος Μ. Λεπενιώτη: Τι εννοείτε ετεροβαρής;
Θ. Καμπαγιάννης: Η αντιμετώπιση των εγγράφων ήταν από την πλευρά του δικαστηρίου σας ετεροβαρής, για παράδειγμα προσκομίστηκαν έγγραφα απολύτως απαραίτητα, τα οποία απέρριψε, ενώ έκανε δεκτά άλλα έγγραφα που δεν είχαν καμιά σημασία.18 Φεβρουαρίου 2019, Αίθουσα τελετών Εφετείου Αθηνών, Δίκη Χρυσής Αυγής, 329η δικάσιμος.
Ο Κανόνας του Πιγκουίνου
Η δίκη των Einsatzgruppen ήταν η ένατη από τις δώδεκα συνολικά δίκες εγκληματιών πολέμου της ναζιστικής Γερμανίας που διεξήχθησαν στην Νυρεμβέργη μεταξύ των ετών 1946 – 1949. Ξεκίνησε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1947 και ολοκληρώθηκε με την εκφώνηση της απόφασης στις 10 Απριλίου 1948.
Κατά τη διάρκειά της οι Φέρεντζ και Μουσμάνο ήρθαν σε σύγκρουση αρκετές φορές. Ο Φέρεντζ δεν μπορούσε να πιστέψει πως ο δικαστής Μουσμάνο απέρριπτε συνέχεια τις ενστάσεις του και αποδεχόταν έγγραφα και στοιχεία από την πλευρά της υπεράσπισης που ο ίδιος χαρακτήριζε «απίθανες διαδόσεις, εμφανώς πλαστογραφημένα έγγραφα και μεροληπτικές μαρτυρίες που δεν έπρεπε να ληφθούν υπόψιν.»
Σε μια ανάπαυλα της δίκης ο δικαστής Μουσμάνο πλησίασε τον Φέρεντζ και τους συνεργάτες του και τους είπε χαμηλόφωνα, απαντώντας στα παράπονά τους: «Θα συνεχίσω να δέχομαι οτιδήποτε παρουσιάζει η υπεράσπιση ακόμα κι αν είναι στοιχεία για την σεξουαλική ζωή του πιγκουίνου». Μέχρι το τέλος της διαδικασίας ο Φέρεντς είχε καταλάβει τι εννοούσε ο Μουσμάνο. Αυτό που ήθελε ο δικαστής ήταν να παράσχει στους κατηγορούμενους κάθε δυνατό δικαίωμα.
Στις 10 Απριλίου του 1947 ο δικαστής Μουσμάνο ανακοίνωσε την απόφασή του. Δεκατρείς δοικητές των Einsatzgruppen καταδικάστηκαν σε θάνατο δια απαγχονισμού ενώ οι υπόλοιποι μοιράστηκαν ποινές από δέκα χρόνια μέχρι και ισόβια.
Ο δικαστής Μουσμάνο δεν είχε καταδικάσει ποτέ κανέναν σε θάνατο. Μέχρι τότε.
