Ημέρες Νίκης

Όμως και πάλι, σήμερα, πρέπει να κερδηθούν μικρές, προσωρινές νίκες.

Το βράδυ της 8ης Μαΐου 1945, στο Βερολίνο, ο Σοβιετικός στρατάρχης Γκεόργκι Ζούκοφ διάβαζε την επίσημη παράδοση του ναζιστικού Γ΄Ράιχ ενώπιον του ίδιου, ως εκπροσώπου της Ανώτατης Διοίκησης του Κόκκινου Στρατού, καθώς και του Βρετανού πτέραρχου Άρθουρ Τέντερ, ως εκπροσώπου της Συμμαχικής Εκστρατευτικής Δύναμης. Η παράδοση προέβλεπε την λήξη των εχθροπραξιών ως τις 23:01 τη νύχτα της 8ης Μαΐου. Η 9η Μαΐου καθιερώθηκε ως η Ημέρα της Νίκης.

Ίσως της πιο σημαντικής νίκης στη μέχρι τώρα ιστορία.

Από τις 29 Ιουλίου 1921 που ο Αδόλφος Χίτλερ έγινε αρχηγός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, είχαν μεσολαβήσει 24 χρόνια. 24 χρόνια ναζιστικής τρομοκρατίας στους δρόμους, φουσκώματος του εθνικισμού, στοχοποίησης των Εβραίων ως αποδιοπομπαίων τράγων της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης του 1929, οργανωμένων επιθέσεων και δολοφονιών από τα Τάγματα Εφόδου (SA – Sturmabteilung), κατάληψης της εξουσίας με εκλογές, θεσμικό σιγοντάρισμα των ναζιστών από τους μεγαλοβιομήχανους αλλά και από τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις που θεωρούσαν το κομμουνιστικό κίνημα ως μεγαλύτερη απειλή από τον εθνικοσοσιαλισμό, στρατοπέδων συγκέντρωσης και βιομηχανικής εξόντωσης Εβραίων, Ρομά, ομοφυλόφιλων, κομμουνιστών και πολλών άλλων «υπανθρώπων» (Untermensch), και, τελικά, 6 χρόνια αιματηρού πολέμου «εναντίον όλων» που κινδύνευσε να χαθεί εξαιτίας της «πολιτικής του κατευνασμού» από τους Δυτικούς Συμμάχους.

6 χρόνια παγκόσμιου πολέμου που, στο τέλος του, ο μεγαλομανής, ρατσιστής, εθνικιστής Αρχηγός διέταζε ανυποχώρητος – αλλά ταμπουρωμένος στο μπούνκερ – επιθέσεις επί χάρτου στα περίχωρα του Βερολίνου με διαλυμένα «συντάγματα» που στελέχωναν επιστρατευμένα 12χρονα.

Ο στρατάρχης Γκ. Ζούκοφ διαβάζει την επίσημη παράδοση του Γ΄ Ράιχ.

Τηρώντας τις αναλογίες: Οι αναπόφευκτες συγκρίσεις

Σήμερα, 74 χρόνια μετά, οι ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης, χωρίς «κομμουνιστική απειλή», επίσημα διατείνονται πως ενστερνίζονται το σύνθημα «Ποτέ Ξανά». Όμως ξέρουμε ότι πάντα υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε συνθήματα και πολιτικές. Απ’ όλες τις πλευρές.

Έτσι, για παράδειγμα, στα δικά μας, στην χώρα που λέγεται Ελλάδα και βρίσκεται στην 39η θέση του κατά κεφαλήν ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος από τα περίπου 207 κράτη του κόσμου, ένας μιμητής του «Φύρερ» του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, κατάφερε όχι μόνο να διατηρήσει μια καθαρά ναζιστική οργάνωση σε λειτουργία από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα αλλά και να τη μετατρέψει σε κόμμα, στα πρότυπα του NSDAP.

Ο Νίκος Μιχαλολιάκος αντιγράφει πιστά το είδωλό του, τον Αδόλφο Χίτλερ. Έστησε ένα εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα (που, παραφράζοντάς το στα ελληνικά, το ονομάζει «λαϊκό εθνικιστικό κίνημα») με παράλληλες δομές οργανωμένης βίας αλλά και πολιτικής εξουσίας. Σύμφωνα με το εσωτερικό καταστατικό του, ο ίδιος ως Αρχηγός είναι η απόλυτη ενσάρκωση των ιδεωδών της «Φυλής» και του «Έθνους».

Όταν, στις εκλογές του 2012, κληρονόμησε το 7% από την εκλογική εξαέρωση του ακροδεξιού ΛΑ.Ο.Σ. (που συγκυβέρνησε με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και τα πιο προβεβλημένα στελέχη του, Γεωργιάδης και Βορίδης, μεταπήδησαν στη δεύτερη), ο Μιχαλολιάκος πίστεψε ότι «ήρθε η ώρα του». Με τον Γιάννη Λαγό σε ρόλο Έρνστ Ρομ (του επικεφαλής των SA) εφήρμοσε τη στρατηγική της έντασης, με απανωτές, οργανωμένες επιθέσεις, κυρίως της ομάδας – πρότυπο, του τάγματος εφόδου της Νίκαιας.

Η θεσμική στάση ήταν μάλλον ανεκτική: δικογραφίες έμπαιναν στο αρχείο (βλ. «Συνεργείο»), σε άλλες εξαφανίζονταν ολόκληρα CD με φωτογραφίες από τον τόπο του εγκλήματος (βλ. Αιγύπτιοι αλιεργάτες), δολοφονίες μεταναστών έμεναν «ανεξιχνίαστες» (βλ. Αλίμ Αμπντούλ Μάναν) και άλλες – όταν ήταν πια αναπόφευκτο για τις αρχές – περιορίζονταν στους φυσικούς αυτουργούς (βλ. Σαχζάτ Λουκμάν). Αυτό δεν ήταν κάτι που συνέβαινε χωρίς ανταλλάγματα: είναι πολλαπλά τα καταγεγραμμένα περιστατικά συνεργασίας των χρυσαυγιτών που παρουσιάζονταν ως «αγανακτισμένοι πολίτες» με τα σώματα ασφαλείας. Ήταν βολικό να έχει η ΕΛ.ΑΣ. ένα «μακρύ χέρι» για τις φορές που θα ήθελε «δραστικές λύσεις» κατά των «εχθρών του κράτους (ή/και του έθνους)», πιό δραστικές ακόμα και από τα – πολύ ελαστικά – όρια που η ίδια έθετε στον εαυτό της για την τήρηση της σχετικής νομοθεσίας.

Γι’ αυτό άλλωστε και δεκάδες δικογραφίες βρίσκονταν σε κάποιο συρτάρι στο γραφείο του υπουργού Προστασίας του Πολίτη (πάλαι ποτέ Δημοσίας Τάξεως). Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2013.

Ήταν η δολοφονία ενός νέου, λευκού Έλληνα από την οργανωμένη ομάδα χρυσαυγιτών της Νίκαιας που έδεσε τα χέρια των προστατών του Ν. Μιχαλολιάκου. Κι αυτό έδωσε τη δυνατότητα σε κινήματα, οργανώσεις και μεμονωμένους ανθρώπους να σφυροκοπήσουν τη ναζιστική οργάνωση συντονισμένα. Σε όλα τα επίπεδα.

Ο Μιχαλολιάκος υπέστη την ταπείνωση της προφυλάκισης σε ζωντανή μετάδοση. Ταπείνωση γιατί, οι ναζιστές, αν δεν είναι σε θέση ισχύος, δε νιώθουν καμμία περηφάνια. Δεν έγινε ούτε μάρτυρας, ούτε ήρωας. Με τις άοκνες και επίμονες προσπάθειες αντιφασιστών, τα στοιχεία βρέθηκαν και προσκομίστηκαν, οι δικογραφίες συνδέθηκαν, τα θύματα και οι μάρτυρες των επιθέσεων κατέθεσαν.

Παράλληλα, ένας «ανθυγιεινός χώρος» – κόντρα στον ζωτικό χώρο που έδιναν στην Χρυσή Αυγή για χρόνια τα ΜΜΕ και θεσμικοί παράγοντες – δημιουργήθηκε από τα κινήματα. Αντιφασίστριες και αντιφασίστες ακύρωσαν ναζιστικές φιέστες με την απλή παρουσία τους, έκαναν μη θεμιτή την ύπαρξη γραφείων της οργάνωσης, πολλές φορές ακόμα και ανάγκασαν διά της κατακραυγής θεσμικούς παράγοντες και ιδιωτικές επιχειρήσεις να ανακαλέσουν τη διάθεση χώρων στους Έλληνες ναζιστές.

Τα γραφεία της οργάνωσης άρχισαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Οι ψηφοφόροι του Μιχαλολιάκου, δηλαδή οι φασίστες και ναζιστές «της διπλανής πόρτας» που έψαχναν τον ισχυρό για να προσκολληθούν, τον εγκατέλειψαν σταδιακά. Οι «μεγαλειώδεις» ναζιστικές τελετές με πυρσούς και παραταγμένα τάγματα εφόδου σε Θερμοπύλες και Ίμια, μετατράπηκαν σε θλιβερές συγκεντρώσεις λίγων δεκάδων στα γραφεία της οργάνωσης, τις φωτογραφίες των οποίων επεξεργάζονται έμμισθοι υπάλληλοι της Χρυσής Αυγής για να γεμίσουν τα κενά. Και είναι δύσκολο πια για αίθουσες εκδηλώσεων να διατεθούν στο ναζιστικό κόμμα για προεκλογικές φιέστες.

Ταυτόχρονα, η δίκη της Χρυσής Αυγής διεξάγεται με την πολύτιμη παρουσία και των τριών ομάδων της πολιτικής αγωγής που, παρά τις πολιτικές διαφορές, έχουν συγκροτήσει και αυτό το μέτωπο πάνω στην ελάχιστη συνεννόηση που απαιτείται. Και έφεραν κι εκεί αποτελέσματα: η υπεράσπιση έχει σπάσει, με κάποια στελέχη να αναγκάζονται να δείξουν την «ενός ανδρός αρχή» στην οργάνωση του Μιχαλολιάκου.

Όλα αυτά ενώ ο Αρχηγός βγάζει υπερφίαλες ανακοινώσεις προς τα μέλη της οργάνωσής του. Κάτι που μας θυμίζει τις διαταγές προέλασης που έδινε το πρότυπό του, την ίδια στιγμή που το πυροβολικό του Κόκκινου Στρατού σφυροκοπούσε το Βερολίνο.

***

Η νίκη που κερδήθηκε με πολύ αίμα στις 9 Μαΐου 1945 γνωρίζουμε ότι δεν ήταν αφ’ εαυτής μόνιμη ή οριστική. Όπως έγραφε ο Μπρεχτ το 1941, στο έργο «Η Μαχητή Άνοδος του Αρθούρου Ουΐ» (Der aufhaltsame Aufstieg des Arturo Ui):

Αν μαθαίναμε να βλέπουμε αντί να κοιτάμε,
Θα βλέπαμε τον τρόμο στην καρδιά της γελοιότητας,
Αχ, αν μπορούσαμε να πράξουμε αντί να μιλάμε,
Δε θα τρώγαμε πάντα τα μούτρα μας.
Αυτό το πράγμα σχεδόν μας κατατρόπωσε·
Μη χαίρεστε ακόμα για την ήττα του, άνθρωποι!
Παρ’ όλο που ο κόσμος ξεσηκώθηκε και σταμάτησε το κάθαρμα,
Η σκύλα που τον γέννησε είναι πάλι σε οίστρο.

Όμως και πάλι, σήμερα, πρέπει να κερδηθούν μικρές, προσωρινές νίκες. Και μπορούμε να τις κερδίσουμε χωρίς να χυθεί ξανά τόσο αίμα.

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο