Πέρα από κάθε “ισμό”: H αναρχική ιδεολογία στην πανκ μουσική (Μέρος Πρώτο)

του Mark Wetherington

H πλειοψηφία των κριτικών μουσικής και των ιστορικών της ποπ κουλτουρας θεωρεί το Βρετανικό συγκρότημα Sex Pistols ως αυτό που εισήγε την πανκ μουσική και τη δημόσια εικόνα που τη συνόδευε στο μέηνστρημ κοινό των δυτικών κοινωνικών. Η κυκλοφορία του singleAnarchy in the U.K.” τον Νοέμβριο του 1976 δημιούργησε μία ταύτιση ανάμεσα στην επιθετική, εικονοκλαστική μουσική που έγινε εν τέλει γνωστή ως πανκ και την αναρχική ιδεολογία.

Ένας μεγάλος αριθμός μουσικών συγκροτημάτων δημιουργήθηκε έπειτα από την εμφάνιση των Sex Pistols υιοθετώντας μουσικά στυλ και σύμβολα που αντικατόπτριζαν στοιχεία της αναρχίας ή της αντικουλτούρας, ενισχύοντας την αντίληψη πως τα αναρχικά ιδανικά και η πανκ μουσική ήταν θεμελιώδη στοιχεία μιας αλλαγής στην κουλτούρα της Αγγλικής και της Αμερικανικής νεολαίας, που στόχο είχε να ενοχλήσει.

Παρά το γεγονός ότι ο αναρχισμός έχει ιστορικα αναγνωριστεί ως ένα κομμάτι της πολιτικής σκέψης για περίπου δύο αιώνες, η συσχέτισή του με το κίνημα της πανκ μουσικής στα τέλη του 20ου αιώνα ήταν καταλυτική αφού του προσέδωσε τη μεγαλύτερη δυνατή έκθεση στο ευρύ κοινό. Δυστυχώς αυτός ο συσχετισμός συνέβαλε στη δημιουργία μίας παρεξήγησης όσον αφορά τις αρχές που βρίσκονται στον πυρήνα του αναρχισμού, οι οποίες παρερμηνεύονται από αρκετές κεντρο-αριστερές πανκ μπάντες, αλλοιώνοντας ακόμα περισσότερο την αντίληψη του τι εστι αναρχική φιλοσοφία.

Πρώτο κύμα πανκ και αναρχία

Τα τέλη της δεκαετίας του ’70 σηματοδότησαν τη δημιουργία δεκάδων, αν όχι εκατοντάδων “πανκ” συγκροτημάτων που έπαιζαν μία πολύμορφη γκάμα μουσικών ειδών που εμπίπτουν στην ευρύτερη κατηγορία του πανκ. Οι πολιτικές ιδεολογίες αυτών των συγκροτημάτων ήταν τόσο διαφορετικές όσο και το μουσικό τους στυλ αλλά και η γεωγραφική τους βάση. Παρά το γεγονός ότι κάποιες σκηνές της πανκ μουσικής ήταν πιο ζωντανές, με αυτές στη Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες, την Ουάσινγκτον και το Λονδίνο να αποτελούν τις πιο αναγνωρίσιμες, το πανκ ευδοκίμησε και σε πολλές μικρότερες κοινότητες. Έπειτα από το ντεμπούτο των Sex Pistols, δημιουργήθηκε ένα βρετανικό πανκ συγκρότημα γνωστό ως Crass. Οι Crass ενσωμάτωσαν αναρχικά στοιχεία και ιδεώδη όχι μόνο στη μουσική τους, αλλα στην παρουσίαση και παραγωγή της μουσικής τους. Στην Νότια Καλιφόρνια, ο Gregg Ginn και το επιδραστικό σκληροπυρηνικό συγκρότημά του, Black Flag, επέλεξαν ενα απο τα πιο αναγνωρίσιμα σύμβολα της αναρχίας για να παρουσιασουν τις ηχρογραφήσεις τους. Σύντομα μετά τη δημιουργία των Black Flag, εμφανίστηκαν οι Dead Kennedys στην περιοχή Bay Area του Σαν Φρανσίσκο, προσφέροντας τραγουδια που χαρακτηρίζονταν απο ένα καυστικό σαρκασμό της πολιτικής και της κοινωνίας στην Αμερική.

Μέσα σε λίγα χρόνια, κι έχοντας προκαλέσει ένα σοκ στη μέησντριμ κοινωνία, ανάλογο αυτού που προκάλεσε επανάσταση του rock and roll στη δεκαετία του ‘50 και τις αρχές του 60, το πανκ αποτελούσε ήδη ένα ευρέως γνωστό όρο. Γενικά, μπορει να ειπωθεί πως το κίνημα της πανκ μουσικής προκάλεσε την περιφρόνηση πολλών “νορμαλ” Αμερικανών, κυρίως ενηλίκων που είχαν παιδιά στην εφηβεία, λόγω της απόρριψης των αξιών της κοινωνίας και της προώθησης ενός τρόπου ντυσίματος και ενός στυλ στα μαλλιά που λειτουργούσαν ως μέσα προσωπικής έκφρασης με στόχο να σοκάρουν και να προσβάλουν αυτούς που τοποθετούνταν εκτός της πανκ υποκουλτούρας, κατι που θυμίζει την επιθυμία του κινήματος των Χίπις στη δεκαετία του 60 να “φρικάρουν τους κυριλέδες”.

Λόγω της τάσης πολλών συγκροτημάτων, κατά τη διάρκεια του δημοφιλούς “πρώτου κύματος” της πανκ μουσικής, να επιλέγουν ονοματα, σύμβολα και στιχουργική θεματολογία που φανέρωναν στοιχεία μιας ριζοσπαστικής πολιτικής και μιας απόρριψης της σύγχρονης ηθικής, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η ταύτιση της αναρχίας και του πανκ αποκρυσταλλώθηκε μέσα στο συλλογικό υποσυνείδητο της μέηνστριμ κοινωνίας. Όμως, μια πιο προσκεκτική ανάλυση αποκαλύπτει ότι η πλειοψηφία των δημοφιλών συγκροτημάτων δεν διατηρούσε καμία στενή ή αυθεντική σχέση με αντιεξουσιαστικές πολιτικές. Μια εξέταση των μουσικών καταλόγων πολλών πανκ συγκροτημάτων με μεγάλη επιρροή, καταδεικνύει ότι πολλοί από τους στίχους αφορούσαν προσωπικά θέματα, ενώ όταν τίθονταν ζητήματα σε σχέση με την αναρχική φιλοσοφία αυτό γινόταν με ένα επιπόλαιο ή και αστόχαστο τρόπο, ιδιαίτερα αν τα συγκρίνουμε με κάποια από τα λίγα συγκροτήματα που έχουν πραγματικά ενσωματώσει την αναρχική φιλοσοφία στο μήνυμα που θέλουν να περάσουν.

Πέρα από τον προφανή συμβολισμό του ονόματος των Black Flag (παρά την αντίρρηση κάποιων ότι η ονομασία ίσως προήλθε από ένα εντομοαπωθητικό προϊόν με το ιδιο όνομα), το πρώιμο έργο τους έχει να κάνει αποκλειστικά με ψυχολογικά θέματα όπως η κατάθλιψη, η μισανθρωπία, και η γενικότερη δυσανασχέτιση με τις περιορισμένες ευκαιρίες που διατίθενται στους ανθρώπους.

Κατά την περιόδο της κορύφωσης του πρώτου κύματος, τραγούδια όπως τα “Six Pack”, “TV Party” και “Wasted” δείχνουν καθαρά ότι το συγκρότημα είχε ενασχοληθεί περισσότερο με τις προσωπικές του εμπειρίες και όχι με την πολιτική σκέψη. Οι αντιεξουσιαστικές ιδέες που εκφράστηκαν στο έργο τους, ιδίως στον ύμνο “Rise Above”, ειναι ασαφείς και επώδυνα υποανάπτυκτες. Στα τελευταία χρόνια του συγκροτήματος, ένα μεγάλο μέρος της επιθετικότητας και του ευθύ μηδενισμού που το διέκρινε, μετουσιώθηκε σε ενδοσκόπιση, προβάλλοντας μία συνθετότητα στη μουσική τους τέχνη, αποστασιοποιούμενοι ακόμα περισσότερο από την πολιτική. Όμως, πρέπει να ειπωθεί πως η μουσική τους κυκλοφόρησε μέσω της ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρίας SST, που ανήκε στον Greg Ginn, επιτρέποντας στους Black Flag να αποφύγουν τη συσχέτιση με μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες, όπως έκαναν οι Dead Kennedys και οι Crass.

Η επικράτηση μίας παρόμοιας έλλειψης νοήματος και συνεκτικής διατύπωσης της αναρχικής σκέψης συμπεραίνεται ακόμα και από την πιο φευγαλέα ματιά στους στίχους των Sex Pistols αλλά και τον συσχετισμό τους με δύο από τις μεγαλύτερες δισκογραφικές εταιρίες στη μουσική βιομηχανία, την EMI στην Αγγλία και την Warner Brothers στις Η.Π.Α.. Οι Sex Pistols δεν προώθησαν απλά την πανκ μουσική στις μάζες αλλά ξεκίνησαν και την εμπορευματοποίηση της. Δημιουργημένο από τον μάνατζέρ τους, Malcolm McClaren, για να ειναι αποκρουστικά εμπορεύσιμο, το συγκρότημα συνέβαλε στη δημιουργία μίας βιομηχανίας που εξυπηρετούσε αυτούς που ήθελαν γίνουν κομμάτι της μόδας του πανκ. Κι ενώ οι δημόσιες εμφανίσεις τους σε συναυλίες συχνά είχαν ως αποτέλεσμα τις συγκρούσεις ανάμεσα στους παρευρισκόμενους και τις αρχές, η επίδρασή τους στην πολιτική αντίληψη των μαζών ήταν σαφώς υποβαθμισμένη, με αρκετούς ανθρώπους να εγκαταλείπουν την “πακεταρισμένη” επανάστασή τους και να μεταβαίνουν στα πανεπιστήμια ή τις καριέρες, όπου πιθανώς να σταματούσαν να αμφισβητούν την αντιπροσωπευτική δημοκρατία ως πανάκεια για όλα τα κοινωνικά προβλήματα.

Ο Steve Appleford, σε ένα άρθρο που είχε γράψει για την αναρχία μέσα στην κοινότητα της πανκ μουσικής, ανέφερε πως οι πολιτικές πεποιθήσεις που εξέφρασαν οι Sex Pistols “δεν ειχαν να κανουν με τη διάλυση του κράτους, αλλά με τη διάλυση των προσωπικών ορίων και των κοινωνικών περιορισμών’”. Δυστυχώς, τα όρια ανάμεσα σε αυτά τα δύο θα γίνονταν δυσδιάκριτα, όχι μόνο στο ευρύ κοινό αλλα και μέσα στην ίδια την πανκ κοινότητα. Για πολλούς, το να είναι κανείς αναρχικός σήμαινε πως όχι μόνο έπρεπε να φτάσει στο συμπέρασμα πως όλα τα κοινωνικο-πολιτικά συστήματα περιορίζουν εκ φύσεως την ελευθερία, αλλά και να μοιάζει με αναρχικός.

Η περιγραφή του Appleford για το είδος της “αναρχίας” που ήταν αποδεκτό από τους πρώτους πανκς και που συνεχίζει να διαιωνίζεται απο πολλούς σύγχρονους πανκς, είναι ενδιαφέρουσα και συνάμα απογοητευτική για αυτούς που έχουν μία βαθύτερη κατανόηση της αναρχίας ως φιλοσοφία:

“τυχαίοι πανκς έγραφαν την λέξη αναρχία παντού, σε τοίχους και υπόγειους σιδηρόδρομους, σε μαύρα μπουφάν και γυνμό δέρμα, αποδεχόμενοι τη λέξη, το κάλεσμα στα όπλα, την αφορμή για να πιούν όσο περισσότερο αλκοόλ γίνεται και να σπάσουν πράγματα”. H αποδοχή της λέξης ενώ οι ίδιοι παρέμεναν αδαείς για το περιεχόμενο και τη σημασία της μπορεί να θεωρηθεί ως μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις που προκλήθηκαν από το πανκ, σε όσους το είχαν εκλάβει ως ένα δυναμικό κίνημα αντικουλτούρας με στόχο την εξάπλωση των θεωριών του αναρχισμού.

Οι Crass αντιτάχθηκαν αναζωογονητικά στους Sex Pistols, την συνείδηση της εικόνας τους και τον συσχετισμό τους με μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες. Αποφεύγοντας να δώσουν έμφαση στο ακραία ατομικιστικό στυλ στα ρούχα και τα μαλλιά που είχε γινει δημοφιλές από τον Johnny Rotten και τον Sid Vicious, οι Crass επέλεξαν να φοράνε συνηθισμένα ρούχα, που συχνά ήταν μαύρα. Όπως και οι Black Flag, οι Crass, κυκλοφορούσαν τους δισκους τους από μία δισκογραφική εταιρία που ίδρυσαν οι ίδιοι αντί να εισχωρήσουν σε μεγάλες δισκογραφικές όπως έκαναν οι Sex Pistols. Όμως, σε αντίθεση με τους Black Flag, οι Crass χρησιμοποίησαν τους στίχους τους, τα εξώφυλλα των δίσκων και τις περφορμανς τους ως ένα μέσο προώθησης της αναρχικής ιδέας. Η κριτική των Crass σε πολλές πτυχές του πανκ ως κίνημα και η διατύπωση της αναγκαιότητας της προσωπικής ευθύνης και της αυτάρκειας επηρέασαν πολλούς ακροατές και μελλοντικούς μουσικούς, με συγκεκριμένους καλλιτέχνες να επεκτείνουν πολύ εποικοδομητικά πάνω σε ζητήματα που είχαν τεθεί από τους Crass δια μέσω της μουσικής τους.

Οι Crass αποτέλεσαν ένα από λίγα συγκροτήματα που τα μέλη τους μπορούν να περιγραφούν με ακρίβεια ως γνώστες των παραδοσιακών ιδεών της αναρχίας πριν από την εμπλοκή τους στην μουσική σκηνή του πανκ, οι οποίοι συνέχισαν να εφαρμόζουν τις ιδέες τους στην πράξη ακόμα και όταν είχαν πλέον εγκαταλείψει τη μουσική. Η αναρχοπασιφιστική κατάληψη Dial House, που βρίσκεται έξω από το Λονδίνο, ιδρύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 απο δύο μέλη του συγκροτήματος πριν την ενασχόλησή τους με την πανκ μουσική και λειτουργεί μέχρι σήμερα για περισσότερο από τριάντα χρόνια. Παρά το γεγονός ότι η εισαγωγή του αλφαδιού στην αναρχο-πανκ κοινότητα αποδίδεται στους Crass, αυτό έγινε με ένα αυθεντικό τρόπο, αναγνώριζοντας πως αρκετοί άνθρωποι έβλεπαν τον αναρχισμό και τα σύμβολά του ως προτροπή για να συμπεριφέρονται με απερισκεψία και να προάγουν τη βία. Για να αλλάξουν τον τρόπο που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονταν το σύμβολο της αναρχίας έβαζαν μαζί και το σύμβολο της ειρήνης. Ο Appleford περιγράφει συνοπτικά την χρήση συμβολισμού από τους Crass και τις πολιτικές πεποιθήσεις τους :

“Οι Crass είχαν ταχθεί κατά της βίας και της αστυνομοκρατίας, υιοθετώντας το σλόγκαν Αναρχία και Ειρήνη. Το συγκρότημα επίσης αποστασιοποιήθηκε από τους πρώτους πανκ. Για τον Rimbaud και τους άλλους, οι Pistols και οι Clash κάθονταν άνετα στην κεντροαριστερά και γάβγιζαν για σοσιαλισμό και ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ παράλληλα εργάζονταν για τα συμφέροντα της Columbia και της Warner Bros”.

Ακόμα, ο ντράμμερ των Crass, Penny Rimbaud, απορίπτει την εμμονική παρουσία του αλφαδιού παντου, ως απλά μία μανία με τα λογότυπα, ως ένα ακόμα παράδειγμα της ικανότητας του καπιταλισμού να μετατρέπει μία ιδέα σε brand και την ανικανότητα πολλών ανθρώπων στην κοινότητα της πανκ μουσικής να προβάλουν αντίσταση απέναντι σε αυτη τη διαδικασία.

Ένα συγκρότημα όχι τοσο ριζοσπαστικό όσο οι Crass, αλλά προσεγγίζοντας το πανκ κίνημα με παρόμοια κριτική διάθεση και απολαμβάνοντας την ευρύτερη έκθεσή τους, ήταν οι Dead Kennedys. Μεγάλο μέρος της μουσικής τους σατίριζε πολιτικά πρόσωπα της δεξιάς και της αριστεράς και σχολίαζε με δριμύτητα ζητήματα όπως οι απολύσεις λόγω της εκμηχάνισης της εργασίας, η εμπορευματοποίηση της κουλτούρας και της μουσικής των νέων από το MTV και η αμερικανική εξωτερική πολιτική. Όπως οι Crass και οι Black Flag, έτσι και οι Dead Kennedys επέλεξαν να κυκλοφορήσουν τους δίσκους τους από μία ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία, με τον τραγουδιστή και στιχογράφο Jello Biafra και τον κιθαρίστα East Bay Ray να δημιουργούν τη δισκογραφική εταιρία Alternative Tentacles το 1979. Αποθαρρύνοντας την άσκηση απερίσκεπτης βίας και βανδαλισμού που είχε γίνει συνήθης πρακτική σε πανκ συναυλίες στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές του ’80, οι Dead Kennedys προκαλούσαν τους ακροατές τους να κατευθύνουν τις καταστροφικές ενέργειές τους προς τις τράπεζες. Στο ίδιο τραγούδι οι Dead Kennedys αναφέρουν τον αυστηρό κώδικα ηθικής και ιεραρχίας που είχε αρχίσει να εμφανίζεται στο κίνημα της πανκ μουσικής, σχολιάζοντας πως “το να μιμείσαι τους μπάτσους, δεν ειναι αναρχία”. Εκτός από αυτές τις δύο στροφές σε ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια τους, απουσίαζε μία γενικότερη ανάλυση της αυτονομίας και άλλων αναρχικών ιδεών, με συγκεκριμένα κοινωνικά ζητήματα να λαμβάνουν μεγάλος μέρος της στιχουργικής προσοχής τους. Μία σημαντική εξαίρεση αποτελεί το τραγούδι “Stars and Stripes of Corruption”. Αρκετές στροφές δείχνουν τις αρετές της υπευθυνότητας, της σχέσης της με την ελευθερία αλλά και τον παραλογισμό του εθνικισμού:

We don’t destroy society in a day, until we change ourselves first from the inside out. We can start by not lying so much and treating other people like dirt. It’s easy not to base our lives on how much we can scam… We’ve got to rise above the need for cops and laws…Look around, we’re all people, who needs countries anyway? (“Stars and Stripes of Corruption”)

Το τραγουδι “Anarchy for Sale” στον τελευταίο τους δίσκο με τίτλο Bedtime for Democracy, αναφέρεται ευθέως σε αυτό που ο στιχουργός Jello Biafra χαρακτήρισε ως εισχώρηση ανθρώπων στην πανκ μουσική και τα ιδανικά της, με κίνητρο το κέρδος και το πρεστίζ αντί για την εξερεύνηση ενός αυθεντικά εναλλακτικού τρόπου προσέγγισης των προβλημάτων των ανθρώπων μέσα στις μοντέρνες, εκλογικευμένες καπιταλιστικές κοινωνίες που εμποδίζουν την επίτευξη της ατομικής ελευθερίας.

Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι δεν ακολουθούσαν αυστηρά όλα πανκ συγκροτήματα του πρώτου κύματος κάποια πολιτική ιδεολογία. Οι Ramones, ένα από τα πιο δημοφιλή και με μακρά διάρκεια συγκροτήματα, δεν έδωσαν καμία σημασία σε πολιτικά ζητήματα στην μουσική τους. Εκτός από το λογότυπό τους, μία παρωδία της επίσημης σφραγίδας των Ηνωμένων Πολιτειών, καμία απροκάλυπτα πολιτική εικόνα ή δήλωση δεν εμφανίστηκε από αυτούς κατά τη διάρκεια της καριέρας τους, που διήρκησε πάνω από δύο δεκαετίες. Αυτή η απολίτικη στάση υιοθετήθηκε από αμέτρητα συγκροτήματα που έπαιζαν πανκ μουσική με τρόπο που θύμιζε τους Ramones και κυριολεκτικά χαρακτήρισε όλα τα συγκροτήματα που συμμετείχαν στην “αναβίωση του πανκ” και τις “ποπ-πανκ” μουσικές σκηνές στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Οι διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις των προαναφερθέντων συγκροτημάτων, σε συνδυασμό με την έλλειψη μίας συγκροτημένης και αποφασιστικής δράσης προς ένα πολιτικό στόχο, αποτελούν τη βάση του επιχειρήματος πως το πρώιμο πανκ κίνημα ως ολότητα, και κατ’ επέκταση η μουσική και ο τρόπος ζωής που δημιούργησε, δεν είχε καμία συνεκτική πολιτική ιδεολογία ή αναρχικούς στόχους.

Με τη διάλυση των Dead Kennedys το 1986, δύο χρόνια μετά τη χρονική στιγμή που οι Crass σταμάτησαν να ηχογραφούν και να παίζουν μουσική, το αρχικό μομέντουμ που είχε ωθήσει την πανκ μουσική και την πολιτική που συσχετιζόταν με αυτήν στην μέηνστριμ συνείδηση είχε περάσει. Σύμφωνα με τον Appleford, το “πανκ ροκ έγινε το απόλυτο εμπορικό σχήμα για ασαφείς και αντικρουόμενες ιδέες σε σχέση με την αναρχία, που οι επαναστάτες της παλιάς σχολής δεν θα μπορούσαν να είχαν φανταστεί. Και δεν θα ήθελαν.”

Θα περνούσε σχεδόν μία δεκαετία μέχρι την επιστροφή του πανκ στο προσκήνιο αν και με την επιστροφή του αυτή, παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό απόν από ριζοσπαστικές πολιτικές και δεν αποτέλεσε απτή απειλή, παρά την ασαφή εναντίωσή του στο status quo κατά τις πρώιμες εκφάνσεις του.

Η πιο πάνω περιγραφή δεν έχει ως στόχο να παρουσιάσει μία ολοκληρωμένη εικόνα της ιστορίας των πολιτικών πεποιθήσεων του πανκ κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του ’70 και του ’80, σκοπεύει όμως να αναδείξει μία αντίθεση ανάμεσα στην δημόσια αντίληψη του πανκ και του πραγματικού πολιτικού χαρακτήρα που εμπεριέχει το έργο κάθε συγκροτήματος. Τα εν λόγω συγκροτήματα επιλέκτηκαν λόγω της αρχικής δημοφιλίας τους και της διαχρονικής σχετικότητας τους που απορρέει από τη δυναμική επίδρασή τους σε μεταγενέστερες γενιές πανκ μουσικών. Ακόμα, τα συγκροτήματα εκφράζουν τους διαφορετικούς ρόλους που έπαιξε η αναρχία στα πρώτα χρόνια της μουσικής αυτής. Οι Sex Pistols και οι Black Flag χρησιμοποίησαν την έννοια της αναρχίας στα σύμβολά τους για να σοκάρουν, να πουλήσουν δίσκους και να ενθαρρύνουν αντικοινωνικές συμπεριφορές που δεν ήταν απαραίτητα πολιτικές. Παράλληλα, οι Dead Kennedys, ανέπτυξαν πολύ έξυπνα αναρχικές έννοιες και σχολίασαν την λανθασμένη χρήση του συμβολισμού από πολλούς στην κοινότητα της πανκ μουσικής, αλλά δεν είχαν ενστερνιστεί την αναρχική φιλοσοφία με το ζήλο και την αφοσίωση των Crass, που προσέφεραν τον πιο μεστό και συστηματικό λόγο πάνω στην αναρχία, σε σύγκριση με τα προαναφερθέντα πέντε συγκροτήματα του πρώτου κύματος. Εντελώς συμπτωματικά, τα μέλη των Crass και ο Jello Biafra από τους Dead Kennedys, έχουν δηλώσει πως οι πολιτικές απόψεις τους διαμορφώθηκαν από διάφορες ιδέες που προέρχονται από τη βάση πολλών κινημάτων της δεκαετίας του ’60, όπως οι Χίπις και ο Μάης του ‘68 στο Παρίσι, καθώς και διάφορες δράσεις της Καταστασιακής Διεθνούς.

Μετάφραση: BlackCat

Πηγή: A creative passion – Anarchism and Culture

Διαβάστε επίσης: μέρος δεύτερο | μέρος τρίτο

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

0 0 votes
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο