Στις 28 Νοεμβρίου του 2018 η Ελένη Τοπαλούδη δολοφονήθηκε στη Ρόδο. Ο βιασμός, ο βασανισμός κι εν τέλει η γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη από τους Μανώλη Κούκουρα και Αλέξανδρο Λουτσάι εξαρχής κατέστησαν σαφές πως η Ελένη είχε δολοφονηθεί επειδή ήταν γυναίκα. Η Ελένη δεν είναι η πρώτη. Στην περίπτωσή της, όπως και σε χιλιάδες άλλες περιπτώσεις γυναικοκτονιών στον κόσμο, είναι οι άνδρες εκείνοι που διεκδικούν την κυριαρχία στο σώμα και στην ίδια τη ζωή των γυναικών και των θηλυκοτήτων. Σύμφωνα με τον Χάρτη καταγραφής σεξιστικής/έμφυλης βίας, από τη γυναικοκτονία της Ελένης στις 28 Νοεμβρίου 2018 ως σήμερα, το 2020, έχουν γίνει άλλες 16 γυναικοκτονίες, εκ των οποίων η μία μόλις λίγες ημέρες πριν, στις 23/1/2020, θέτοντας τις γυναικοκτονίες στο πλαίσιο της πατριαρχικής βίας, της τοξικής αρρενωπότητας και της ματσίλας.
28 Νοεμβρίου 2018: Όσο ακόμη η Ελένη ήταν ζωντανή, την αδιαφορία, αμέλεια και συνολικά δευτερογενή θυματοποίηση που συνάντησε από την τοπική αστυνομία, όταν κατήγγειλε τον ομαδικό βιασμό της έναν χρόνο πριν τη γυναικοκτονία τον Νοέμβριο του ‘18. Θυμόμαστε ότι για ακόμη μια φορά πάνω σε μια γυναικοκτονία, συναντήθηκαν ο κοινωνικός κανιβαλισμός και ο μιντιακός βόθρος, που έσπευσαν να βάλουν στο μικροσκόπιο τη ζωή της Ελένης, τις κοινωνικές της σχέσεις, το πόσο καλή φοιτήτρια και ήρεμη ήταν ή δεν ήταν. Για πολλοστή φορά τα βαθιά αντιδραστικά, ρατσιστικά και τοξικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, δείγμα του κοινωνικού κανιβαλισμού που τη χαρακτηρίζει συνολικά βεβήλωσαν ένα νεκρό κορμί. Αυτουργοί στην πράξη η τοπική και ευρύτερη κοινωνία, ο πολιτικός χώρος της Ρόδου, ακροδεξιοί ηλεκτρονικοί χρήστες των social media μέχρι να επέμβει η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και να προβεί σε συλλήψεις. Για ακόμη μία φορά, οι γυναικοκτόνοι διαχωρίστηκαν σε ντόπιους και μετανάστες, σε Έλληνα και Αλβανό, σε «καλό παιδί από πλούσια οικογένεια» που παρασύρθηκε από τον «βίαιο μετανάστη». Οι γυναικοκτόνοι δεν έχουν φυλή, έθνος και τάξη.
13 Ιανουαρίου 2020: Ξεκινά η 1η δικάσιμος για τους βιαστές και γυναικοκτόνους. Στην αρχή της διαδικασίας, ο συνήγορος της υπεράσπισης Μαντάς μεταφέρει ότι ο Μανώλης Κούκουρας αρνείται την κατηγορία για συμμετοχή του στον ομαδικό βιασμό, και αντίθετα υποστηρίζει ότι υπήρξε συνεύρεση με συναίνεση, ενώ δέχεται εν μέρει ως απλός συνεργός την κατηγορία για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Ο δε Αλέξανδρος Λουτσάι αρνείται και τις δύο κατηγορίες. Με τα λόγια της εισαγγελέως, “δε βλέπουμε να υπάρχει καμία πραγματική ανάληψη ευθύνης”. Με τα δικά μας λόγια, για μία ακόμη φορά δεν ειπώνονται τα βασικά: η δολοφονία αυτή αποτελεί γυναικοκτονία, δεν πρόκειται για “κτήνη”, “υπανθρώπους”, ή έχοντες ψυχιατρικά προβλήματα, όπως παρουσιάζονται επί μήνες από τα ΜΜΕ· αντίθετα, είναι άνδρες που θεώρησαν ότι έχουν δικαίωμα στο σώμα και τη ζωή μίας ακόμη (είναι γνωστή άλλωστε η κακοποιητική τους συμπεριφορά και προς άλλες) γυναίκας, και επέλεξαν, πλήρως συνειδητά το πώς θα βιάσουν, δολοφονήσουν, συγκαλύψουν τον φόνο -και κατά πώς φαίνεται μέχρι και σήμερα συνεχίζουν να ψεύδονται και να αποποιούνται ευθύνες. Η παντελής απουσία ανάληψης ευθύνης δεν αφήνει απέξω και τους αστυνομικούς του εν λόγω Α.Τ. της Ρόδου, γεγονός για το οποίο δεν έχει υπάρξει ούτε μία αράδα υπόνοιας για σύγκληση ΕΔΕ απέναντί τους και το οποίο, οι αρμόδιοι φορείς οι οποίοι υποτίθεται ότι οφείλουν να είναι στο πλευρό της καταγγέλουσας, θεωρούν ότι θα περάσει “στα ψιλά”, ως συνήθως. Εμείς θυμόμαστε ότι η Ελένη Τοπαλούδη είναι μία από τις πολλές που φτάνουν να καταγγείλουν στην αστυνομία. Θα αναφέρουμε, απλώς ενδεικτικά, κάποιες ακόμη φορές που απέτυχε το κράτος, έστω και υποτυπωδώς, να πάρει στα σοβαρά και να βοηθήσει: την Κατερίνα Μ. που δολοφονήθηκε από τον εν διαστάσει σύζυγό της στη Σητεία Κρήτης (4/3/2019), τη 53χρονη που δολοφονήθηκε στο Παλαιό Φάληρο από τον αδερφό της (2/5/2019), την Αγγελική Πέτρου που δολοφονήθηκε από τον πατέρα της (1/1/2019). Η ανοχή που επιδεικνύουν οι αρχές προς τους δράστες στα περιστατικά καταγγελιών έμφυλης βίας και βιασμών, που θεωρείται το κατεξοχήν έγκλημα που στρέφεται στην κριτική και ενοχοποίηση του θύματος, αποτελούν βασικό παράγοντα ενθάρρυνσης του δράστη και επανάληψης της πράξης. Έτσι, η αστυνομία αποθαρρύνει το θύμα, ενώ συγκαλύπτει και προστατεύει τους βιαστές και τους γυναικοκτόνους.
Από μικρές μάθαμε να παρατηρούμε την πατριαρχική βία θεωρώντας την κανονική, ότι ο άντρας, ο πατέρας, ο σύζυγος, ο σύντροφος, ο γείτονας, το αφεντικό μπορεί να χτυπάει μια γυναίκα, να την σκοτώνει επειδή θεωρεί ότι το σώμα της του ανήκει, να την κλειδώνει στο σπίτι γιατί έτσι θέλει. Να ξέρει ότι δε θα κριθεί ένοχος στα μάτια της κοινωνίας, της αστυνομίας, των δικαστών, του πατριαρχικού κράτους, που χρόνια τώρα αδρανούν, αλλά μάλλον θα συναντήσει την εν μέρει κατανόηση και τα ελαφρυντικά τους. Γιατί ο βιασμός είναι το κατεξοχήν έγκλημα που αξιολογείται και ενοχοποιείται το θύμα, βγαίνουν λάδι οι δράστες, κανονικοποιείται η έμφυλη βία και ορίζονται ο φόβος και η ντροπή ως ρυθμιστές της τσαλαπατημένης επιθυμίας και του τραυματισμένου σώματος. Χιλιάδες γυναίκες και θηλυκότητες βιάζονται, κακοποιούνται και εξοντώνονται καθημερινά πίσω από τις “καθαγιασμένες” πόρτες του οικογενειακού θεσμού, στους χώρους δουλειάς, σε σκοτεινούς δρόμους, στους προσφυγικούς καταυλισμούς της αθλιότητας τύπου Μόρια, στα κρατητήρια και στις φυλακές από τους σύγχρονους “ανθρωποφύλακες”. Και όσες γυναίκες αμύνονται απέναντι στην έμφυλη βία διώκονται, διαπομπεύονται και τιμωρούνται για την αντίσταση τους, καθώς οδηγούνται στη φυλακή. Γιατί το κράτος δεν αναγνωρίζει το δικαίωμά μας να υπερασπιστούμε τις ζωές, τις επιθυμίες και τα σώματά μας. Η εξουσία μας θέλει βουβές, βιασμένες, δολοφονημένες. Η εξουσία θέλει να γινόμαστε σκισμένα ρούχα, κηλίδες αίματος που σκουπίστηκαν γρήγορα, φέρετρα που όλη η γειτονιά ήξερε ότι μας περίμεναν αλλά κανείς δε νοιάστηκε, τυποποιημένες καταγραφές στα αστυνομικά συμβάντα και γαργαλιστικά ψέματα που ενεργοποιούν τα πιο ταπεινά αντανακλαστικά στα τηλεοπτικά σκουπίδια που σερβίρει με το κιλό η κάθε Τατιάνα.
Όχι, η έμφυλη βία στο σύνολό της, και στην προκειμένη ο βιασμός και η γυναικοκτονία, δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Δεν είναι “η κακιά στιγμή”, ούτε το αναπόφευκτο “κακό. Δε “θόλωσε”, άσκησε αυτό για το οποίο εκπαιδεύτηκε, τη βία, όπως συμβαίνει καθημερινά στα διαλείμματα και στις τουαλέτες των σχολείων, όπως συνέβη με τον βιασμό στην Αμάρυνθο ή τον εξευτελισμό και την ταπείνωση στο δημοτικό της Θεσσαλονίκης μόλις πριν λίγες ημέρες. Δεν είναι το “καλό παιδί” που παραστράτησε, “ο καλός σύζυγος”, ούτε ο “ψυχικά ασθενής” που δεν ήξερε τι έκανε. Είναι η πατριαρχία, ο καπιταλισμός, ο φασισμός που καταπιέζουν τις ζωές μας και εφαρμόζουν το δόγμα της θανατοπολιτικής πάνω μας.
Αγωνιζόμαστε για την νομική αναγνώριση της γυναικοκτονίας από το ελληνικό νομικό σύστημα, ώστε να γίνεται ολοένα και περισσότερο σαφές, ειδικά στο σήμερα που έχει ανοίξει ο διάλογος γύρω από τον όρο και το φαινόμενο της γυναικοκτονίας, ότι στην πραγματικότητα δε δολοφονούμαστε για κανένα από τα ελαφρυντικά που αποδίδονται στους δράστες, αλλά επειδή είμαστε γυναίκες και θηλυκότητες σε μία πατριαρχική κοινωνία. Οι αδερφές μας αξίζουν σεβασμό και αξιοπρέπεια στον θάνατο. Αγωνιζόμαστε για την εκπαίδευση πάνω στην έμφυλη βία όλων των φορέων που εμπλέκονται στη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης, από την στιγμή καταγγελίας της έμφυλης κακοποίησης/βίας, μέχρι τη στιγμή εκδίκασης της υπόθεσης. Αγωνιζόμαστε για τις κακοποιημένες γυναίκες, για τα κακοποιημένα, διπλά καταπιεσμένα, λοατκια+ άτομα, ειδικά για τις τρανς γυναίκες και τις σεξεργάτριες οι οποίες αποτελούν τόσο συχνά θύματα γυναικοκτονιών. Αγωνιζόμαστε για τα δολοφονημένα αδέρφια μας, για τις δολοφονημένες αδερφές μας. Αγωνιζόμαστε για όλα τα σώματα που το σύστημα βλέπει ως μη έχοντα σημασία, μέχρι να τσακίσουμε την πατριαρχία και τον καπιταλισμό αλλά και κάθε εξουσιαστική δομή που γεννά καταπίεση και εκμετάλλευση.
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΚΑΣΙΜΟ ΤΩΝ ΒΙΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΩΝ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΤΟΠΑΛΟΥΔΗ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 28/1/2020
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ (ΕΞΟΔΟΣ Λ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ/ΠΑΝΟΡΜΟΥ) ΣΤΙΣ 08.30 π.μ. ΚΑΙ ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΙΚΤΟ ΟΡΚΩΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ (ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΕΓΛΕΡΗ 4)
ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ
