Το bullying είναι μάστιγα και δεν έχει φύλο. Μπορεί να συμβεί σε όλα τα παιδιά, αρκεί να γίνουν στόχος λόγω της όποιας διαφορετικότητας τους. Σκέψου πόσο τραγικό είναι αυτό το πράγμα. Ξέρουμε ότι το bullying σκοτώνει και η κοινωνία παραμένει σιωπηλή μέχρι κάτι να συμβεί. Μέχρι κάποιος να βάλει τέλος στη ζωή του. Εδώ γιατί δεν υπάρχει πρόληψη; Γιατί κλαίμε τους νεκρούς και όχι τους ζωντανούς που βιώνουν τέτοιες καταστάσεις; Γιατί δεν προλαβαίνουμε τους ζωντανούς να μη γίνουν νεκροί;.
Η Άννα είναι τρανς γυναίκα. Ως μαθήτρια δέχτηκε ακραία κακοποίηση στο σχολικό περιβάλλον της, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα όχι μόνο να απειλείται η πρόσβαση της στην εκπαίδευση, αλλά ακόμη και η ζωή της. Για την ίδια, όπως και για πολλά τρανς άτομα το αυτονόητο δικαίωμα στην εκπαίδευση έπρεπε να γίνει ένας ατελείωτος Γολγοθάς που θα κορυφωθεί για την ίδια στις αίθουσες των δικαστηρίων, την Τετάρτη 5/2, στα δικαστήρια Ευελπίδων, όπου συλλογικότητες έχουν κάνει κάλεσμα για συμπαράσταση στις 9 το πρωί με σύνθημα «Καμία μόνη απέναντι στην τρανσφοβία». Η Άννα θα χρειαστεί να έρθει αντιμέτωπη με τον Διευθυντή του σχολείου στο οποίο φοιτούσε, αφού μετά από μήνυση που κατέθεσε η ίδια, εκείνος κατηγορείται για τις απειλές, την εξύβριση και της διακρίσεις που δεχόταν.
Σε μια κοινωνία που θυμάται τι ακριβώς είναι το bullying μόνο όταν κάποιος βάζει τέλος στη ζωή του όπως έγινε στην περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη που δεν συμμορφώθηκε στα πλαίσια της τοξικής αρρενωπότητας και της μάτσο συμπεριφοράς των συμφοιτητών του ή στην περίπτωση του 16χρονου Νικόλα από την Αργυρούπολη που έβαλε τέλος στη ζωή του μέσα στο σπίτι του. Ο 16χρονος είχε καταγράψει όλα όσα βίωνε από τους συμμαθητές του και στο σημείωμα που άφησε πίσω του είχε γράψει για εκείνους που τον κακοποιούσαν «αυτοί με κατέστρεψαν». Αυτοί οι άνθρωποι που πριν ήταν αόρατοι, αργότερα «σόκαραν το Πανελλήνιο με τις ιστορίες τους». Οι ιστορίες τους όμως είναι πραγματικότητα για αμέτρητα παιδιά που περνάνε την πόρτα του σχολείου τους προσπαθώντας να μείνουν απαρατήρητα.
Μια τέτοια ιστορία είναι κι αυτή που καταγγέλλει η Άννα. Μόνο που η ίδια δείχνει έναν άλλο δρόμο, εκείνον της προσωπικής και συλλογικής δικαίωσης. Κι αυτό γιατί αποφάσισε να διεκδικήσει τη θέση της στο θρανίο και την ορατότητα, απέναντι σε όσους της λένε αβίαστα «και γιατί δεν άλλαζες σχολείο αν περνούσες άσχημα». Απέναντι σε όσους θεωρώντας πως είναι αναγκασμένη να ζει η ίδια σαν κυνηγημένη και όχι πως πρέπει να αλλάξουν οι συνθήκες στις οποίες καλούνται να αντιμετωπίσουν τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα σε ζητήματα ζωτικής σημασίας όπως η εκπαίδευση, της λένε «παράτα τα».
Το σχολείο αυτό έχει πολλούς συμβολισμούς για μένα. Είναι δίπλα ο χώρος που γεννήθηκα, το μαιευτήριο στο οποίο ήρθα στον κόσμο. Σ’ αυτό το σχολείο πήγαινα όταν ήμουν πιτσιρίκι, ένα καταπιεσμένο πιτσιρίκι που έπρεπε να φοράει αγορίστικα ρούχα, ένα παιδί που δεν είχε καταφέρει ακόμη να χειραφετηθεί, ένα παιδί που έμενε σε ίδρυμα. Δεν είχα καταφέρει να το τελειώσω και όταν ενηλικιώθηκα, έφυγα από το ορφανοτροφείο, έπρεπε να επιβιώσω και το παράτησα. Κάποια στιγμή μετά από πολλά χρόνια έλεγα να το αρχίσω ξανά, κι έτσι έκανα μια βόλτα εκεί που μεγάλωσα. Η φύλακας που με ήξερε ήταν εκεί και μου είπε ‘‘γιατί δεν το ξαναρχίζεις να πάρεις το χαρτί σου, να παλέψεις, να είσαι καλά’’. Έτσι πήγα και γράφτηκα. Και την πρώτη μέρα που πήγα, με τον πρώτο Διευθυντή, δεν δημιουργήθηκε κανένα απολύτως θέμα γιατί προσπαθούσε να σταματήσει τη βία όταν αυτή υπήρχε. Υπήρχαν καθηγήτριες οι οποίες όταν με ξαναείδαν, μου είπαν «Ξέρουμε πως ήσουν παλιά, εμείς αλλιώς σε γνωρίσαμε κι αλλιώς είσαι», φράσεις με τρομερό misgendering το οποίο γινόταν επίτηδες, όπως και τα άκομψα τρανσφοβικά σχόλια, οι υπαινιγμοί ή οι αναφορές στο κοινωνικό μου φύλο, αλλά δεν υπήρχε σωματική βία.
Αργότερα η Διεύθυνση του σχολείου άλλαξε και άνοιξε για μένα ο ασκός του Αιόλου. Πήγα να γραφτώ, είδε το όνομα ο καινούριος Διευθυντής και με ρώτησε αν πρόκειται για το αδερφό μου. Του είπα πως είναι για μένα. Μετά μου είπε ‘’Έχω ενημερωθεί για σένα. Τα πράγματα άλλαξαν, δεν είναι όπως τα ήξερες. Αν θέλεις να γραφτείς στο σχολείο θα πρέπει να αλλάξεις την εμφάνιση σου, να ντυθείς αντρικά γιατί δεν είναι δυνατόν τα παιδιά εδώ να βλέπουν έναν πούστη να ντύνεται με γυναικεία ρούχα. Τι θα πω εγώ στους γονείς; Όσο μένεις εδώ θα πρέπει να ντύνεσαι έτσι’’ .
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μου συμβαίνει αυτό, αλλά κυρίως δεν μπορούσα να πιστέψω ότι επανέρχομαι στην περίοδο που ήμουν ένα καταπιεσμένο πιτσιρίκι που πρέπει να φοράει αγορίστικα ρούχα. Διεκδίκησα το χώρο μου. Δεν ήθελα να αλλάξω σχολείο. Ρώτησε ποτέ κανείς γιατί στην Ελλάδα τα τρανς άτομα δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν την εκπαίδευση τους; Γιατί τα καταφέρνουν ελάχιστα και τις περισσότερες φορές χωρίς να εκφράζουν την τρανς τους ταυτότητα ή πολλές φορές επειδή μας περνάνε για γκέι κι όχι τρανς άτομα. Γιατί εγώ θα πρέπει ή να τα παρατήσω ή να αλλάζω συνέχεια σχολεία μέχρι να βρω κάποιο που θα με αντιμετωπίσουν με στοιχειώδη σεβασμό; Ακόμη κι αν τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για γκέι, λεσβίες, μπάι και αλλά διαφορετικά άτομα, τα τρανς άτομα αντιμετωπίζουν μία πολύ ακραία μορφή βίας και μίσους. Όχι, αυτό κάπου πρέπει να τελειώνει.
Είναι και ταξικό το ζήτημα. Ένας άνθρωπος προσπαθεί να πάει σχολείο για να σταθεί στα πόδια του, να δουλέψει, να ζήσει, και στερείται αυτό το δικαίωμα λόγω της ταυτότητας φύλου. Αν δεν έχει άλλους πόρους λοιπόν πώς θα ζήσει; Ποιος είναι αυτός που στερεί από τους ανθρώπους αυτό το δικαίωμα και σου δείχνει με το δάχτυλο ότι η μόνη διέξοδος για σένα θα είναι το πεζοδρόμιο, ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο στη ζωή σου επειδή είσαι τρανς άτομο
εξιστορεί η ίδια.
O Διευθυντής σύμφωνα με τα όσα καταγγέλλει η Άννα, της πρότεινε πέρα από την αλλαγή στην εμφάνιση της, αντί να γραφτεί στο συγκεκριμένο εσπερινό Γυμνάσιο, να πάει σε ένα σχολείο δεύτερης ευκαιρίας ή να δίνει τα μαθήματα τον Ιούνιο χωρίς να πηγαίνει να παρακολουθεί καθημερινά. Κι όμως ο εκβιασμός απέδωσε για λίγο. Η Άννα προκειμένου να πάει στο σχολείο δέχτηκε να φορέσει αντρικά ρούχα με τη συμφωνία πως ο διευθυντής του σχολείου δεν θα επιτρέπει στους μαθητές το σχολικό εκφοβισμό που της ασκούσαν. Κάτι που φυσικά δεν έγινε.
Όπως αναφέρει:
Όταν ντύθηκα με αντρικά ρούχα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Ο Διευθυντής του σχολείου γέλαγε κάθε φορά που με έβλεπε και όταν του υπενθύμισα αυτό που είχαμε συμφωνήσει μου είπε «εσύ φταις, να μην είσαι τόσο γυναικωτός, να γίνεις άντρας». Να γίνω άντρας για να μπορώ να καθίσω στο θρανίο χωρίς να με ενοχλεί κανείς. Να γίνω άντρας για να μπορέσουν να με εντάξουν στη σχολική κοινότητα. Να γίνω κάτι άλλο απ’ αυτό που είμαι για να μπορέσω να ζήσω. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διαπίστωσα σύντομα, ό,τι κι αν γινόταν το λάθος ήμουν εγώ.
Παρά την αβάσταχτη υποχώρηση που έκανε, η καθημερινότητα της Άννας δεν άλλαξε καθόλου. Οι συμμαθητές της άρχισαν να την προσβάλουν και να τη χλευάζουν ολοένα και περισσότερο, ενώ δεν ήταν λίγα τα περιστατικά που απειλήθηκε η σωματική της ακεραιότητα. Σε όλα αυτά ο Διευθυντής σύμφωνα με την ίδια παρέμενε αμέτοχος, ενισχύοντας το κλίμα εκφοβισμού ή πυροδοτώντας το και ο ίδιος.
Αφού δεν κράτησε το λόγο του πήρα την απόφαση και ξαναντύθηκα με κοριτσίστικα ρούχα. Χρησιμοποιούσα τις γυναικείες τουαλέτες κι εκεί ερχόντουσαν και μου πετούσαν δυναμιτάκια. Άνοιγαν το λάστιχο και με έβρεχαν χειμώνα μέσα στο κρύο. Και οι γυναικείες τουαλέτες ήταν μπροστά από το γραφείο του Διευθυντή και δίπλα από το γραφείο καθηγητών. Έβλεπε όλα όσα περνούσα αλλά απαντούσε «είναι άγρια παιδιά και δεν μπορώ να τα ελέγξω», και φυσικά δεν παρέλειπε να μου επισημάνει πως είμαι εγώ το πρόβλημα. Έτρωγα πέτρες από τα παιδιά, μου έβαζαν τρικλοποδιές στους διαδρόμους, με έπαιρναν από τη μπλούζα και με πέταγαν στον τοίχο, με έσερναν στο πάτωμα, με τράβαγαν από τα μαλλιά, με κλώτσαγαν στη μούρη. Και έμεναν ατιμώρητοι για όλα αυτά επειδή στο μυαλό κάποιου έφταιγα εγώ
εξηγεί.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που η ίδια τιμωρούνταν με αποβολές επειδή φώναζε την ώρα που τη χτυπούσαν ή την ενοχλούσαν, ενώ το αποκορύφωμα ήρθε όταν μια μέρα προσπάθησαν κυριολεκτικά να την κάψουν ζωντανή. Όπως καταγγέλλει:
Κάπου τον Φεβρουάριο του 2013 μπήκε ένας μαθητής στο σχολείο με ένα σταυρό αυτοκινήτου για να μου ανοίξει το κεφάλι. Πήγα στο γραφείο καθηγητών να κρυφτώ, ο φύλακας ήρθε, με κλείδωσε μέσα και μου έκλεισε το φως, ενώ ο διευθυντής αργότερα με απέβαλε. Πήρα τα πράγματα μου να φύγω και τότε με στρίμωξαν δυο άτομα σε μια γωνία και αφού με έβρισαν άνοιξαν ένα μπιτόνι και με έλουσαν με βενζίνη. Δεν με πέτυχε το σπίρτο που μου πέταξαν κι έτσι δεν έπαθα τίποτα πιο σοβαρό. Γύρισα στο σχολείο σοκαρισμένη και δεν ήρθε κανείς να με βοηθήσει εκτός από μια καθηγήτρια που με υπερασπιζόταν και άλλα δυο παιδιά που προσπαθούσαν να μου ρίξουν νερό για να μην καώ. Οι υπόλοιποι έπαιζαν με τους αναπτήρες τους πάνω απ’ το κεφάλι μου και οι καθηγητές δεν έκριναν ότι πρέπει να τους απομακρύνουν. Ήρθε η Αστυνομία, κατέθεσα και εγώ και οι υπόλοιποι. Ο Διευθυντής κατέθεσε πως τον άνθρωπο που μου έριξε τη βενζίνη δεν τον ήξερε και δεν ήξερε αν ήταν μαθητής, ενώ λίγο καιρό αργότερα το ίδιο άτομο μπαινόβγαινε στις τάξεις.
Το μόνο άτομο που στάθηκε δίπλα στην Άννα πράττοντας το αυτονόητο, ήταν μια καθηγήτρια της, η οποία τη δέχτηκε όπως είναι, τη φώναζε με το όνομα που η ίδια επέλεξε, τη συμπεριλάμβανε στο μάθημα και δεν επέτρεπε στους συμμαθητές της χλευαστικά σχόλια, πειράγματα και κάθε είδους βία. Μια συμπεριφορά που θα έπρεπε να είναι αναμφισβήτητη προς κάθε μαθητή και μαθήτρια, έφτανε όμως για να στοχοποιηθεί και η ίδια η καθηγήτρια, να περάσει πειθαρχικό, ΕΔΕ και να τεθεί σε αργία επειδή επέδειξε ευαισθησία σε φαινόμενα κοινωνικού ρατσισμού.
Η Άννα στη συνέχεια απευθύνθηκε σε οργανώσεις όπως το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών, στο Υπουργείο Παιδείας, στο Συνήγορο του Πολίτη, και μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες να αλλάξει το σχολικό περιβάλλον, απευθύνθηκε στη Δικαιοσύνη. Ο Διευθυντής της σχολικής μονάδας κατηγορείται πλέον για απειλή και εξύβριση κατ’ εξακολούθηση ενάντια στην μαθήτρια του, ενώ η υπόθεση θα εκδικαστεί στις 5 Φεβρουαρίου 2020 στα δικαστήρια της Πρώην σχολής Ευελπίδων.
Η δικηγόρος της, Ιωάννα Στεντούμη, αναφέρει:
Σπάνια φτάνουν τέτοιες περιπτώσεις στη Δικαιοσύνη. Προσωπικά δεν γνωρίζω καμιά περίπτωση τέτοιας διάκρισης ταυτότητας φύλου που να κατέληξε σε δίκη και αν υπάρχουν θα είναι ελάχιστες. Δεν μιλάμε για περιπτώσεις φυσικά που να έχει αυτοκτονήσει άνθρωπος, αυτό να μαθεύτηκε και να αναζητούνται τυχόν ευθύνες. Μιλάμε για μία σπάνια περίπτωση όπου την υπόθεση δε τη μαθαίνουμε αφού χάσει τη ζωή του το θύμα. Η Άννα έχει επιβιώσει και ψάχνει δικαίωση. Δεν υπάρχουν ούτε και επίσημες καταγραφές σε επίπεδο ερευνών, ούτε δικαστικές αποφάσεις που θα οδηγήσουν το σύστημα να γίνει πιο συμπεριληπτικό. Βλέπεις και συναντάς τρανς άτομα και αναρωτιέσαι «πήγαν σχολείο και αν ναι, πώς τους συμπεριφέρθηκαν;» γιατί γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει καμιά μέριμνα. Γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντική η δίκη, διότι μπορεί να δώσει κουράγιο και σε άλλες περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν βιώσει ή βιώνουν τέτοια περιστατικά, να καταγγείλουν τι τους συμβαίνει και να υπάρχει κάποια είδους καταγραφή. Αν δεν υπάρξει μια πρώτη απόφαση και ένα θετικό αποτέλεσμα, αν δεν αρχίσει ο κόσμος να μιλάει, δεν θα υπάρξουν ποτέ καταγραφές για το τι βιώνουν τα τρανς και τα ομοφυλόφιλα παιδιά εντός των σχολείων και έτσι δεν θα υπάρξει καμιά μέριμνα γι’ αυτά. Όπως και το σχολείο στο οποίο φοιτούσε η Άννα, πάρα πολλά σχολεία δεν έχουν κάποια πρακτική για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Αυτό είναι ένα ζήτημα που σιγά σιγά θα πρέπει να το βλέπει και το Υπουργείο Παιδείας, γιατί και η περίπτωση της Άννας, πριν φτάσει στην Ποινική διαδικασία, είχε προσπαθήσει να κινηθεί μέσω του Υπουργείου και η ίδια είχε επιμείνει, αλλά δεν υπήρξε στην ουσία καμιά υποστήριξη. Κανείς άλλος δεν τη βοήθησε, παρά μόνο μια καθηγήτρια της. Δεν υπάρχει καμιά μέριμνα επίπεδο εγκυκλίου και ενημερώσεων, να καταλαβαίνουν και οι καθηγητές ότι αυτά τα παιδιά θα πρέπει να προστατεύονται και τα άλλα παιδιά θα πρέπει να ενημερώνονται και όπως και στο σχολείο της Άννας υπάρχει μια γενικότερη άγνοια για τα ζητήματα ταυτότητας φύλου.
Όταν η Συνήγορος του Πολίτη επισκέφθηκε το σχολείο για να διαπιστώσει τις συνθήκες που κατήγγειλε η Άννα, όχι απλώς βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα κακοποιητικό περιβάλλον, αλλά δέχτηκε και η ίδια καφέδες, απειλές και υβριστικά σχόλια από τους συμμαθητές της. Ο Συνήγορος του Πολίτη έχει επανειλημμένα επισημάνει πως είναι αναγκαίο να δημιουργηθεί το πλαίσιο ώστε τα τρανς και ίντερσεξ άτομα που φοιτούν στο σχολείο να έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν το όνομα, το γένος και το ρουχισμό που επιθυμούν, ακόμα και όταν αυτά δεν βρίσκονται σε συμφωνία με τα στοιχεία που αναγράφονται στα επίσημα έγγραφα τους. Επιπλέον, να υπάρχει η δυνατότητα να χρησιμοποιούν τις τουαλέτες και τα αποδυτήρια που επιθυμούν, καθώς επίσης και να συμμετέχουν σε αθλητικές δραστηριότητες, προγράμματα ή σχολικές εκδηλώσεις με βάση τον αυτοπροσδιορισμό τους.
Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει παρά μόνο σε σχολεία στα οποία η Διεύθυνση τους πρωτοβουλιακά προσπαθεί να δημιουργήσει αυτό το πλαίσιο. Παράλληλα δεν γίνονται ούτε και έρευνες για να διαπιστωθεί ποια είναι η καθημερινότητα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης τους. Η μόνη έρευνα που έχει γίνει μέχρι τώρα για να διαπιστωθεί η ποιότητα του σχολικού περιβάλλοντος ως προς τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, είναι ανεξάρτητη, διενεργήθηκε από την Color Youth και όχι από κάποια αρμόδια αρχή. Το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας δεν περιλαμβάνει επίσημα στο πρόγραμμα σπουδών ούτε μαθήματα σεξουαλικής αγωγής σε οποιαδήποτε βαθμίδα, αλλά ούτε και παρέχει κάποια ψυχολογική υποστήριξη εντός του σχολικού περιβάλλοντος. Αυτό σύμφωνα με την Color Youth «έχει ως αποτέλεσμα από τη μία να μην αντικρούεται η αναπαραγωγή στερεοτυπικών αντιλήψεων και συμπεριφορών απέναντι στα LGBTQI+ ζητήματα, και από την άλλη οι ταυτότητες των LGBTQI+ παιδιών και εφήβων να παραμένουν κρυμμένες και να αγνοούνται σε ένα περιβάλλον που τα παιδιά περνούν μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς τους».
Οι μαρτυρίες των παιδιών που συμμετείχαν συμπληρώνοντας το σχετικό ερωτηματολόγιο, συγκεντρώνουν τρομακτικά ποσοστά. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη έρευνα σε ποσοστό 84,9%, τα παιδιά ακούν στο σχολείο τη λέξη “γκέι” με αρνητική χροιά. Ομοφοβικά σχόλια ακούγονται από άλλους μαθητές σε ποσοστό 74,2%, ενώ πάνω από τα μισά παιδιά (58,1%) ακούν τέτοια σχόλια και από καθηγητές ή καθηγήτριες. Παρά την παρουσία τους (το 62,5% δηλώνει ότι τουλάχιστον κάποιες φορές είναι παρόντες), 1 στις 3 φορές (34,3%) οι καθηγητές/τριες δεν παρεμβαίνουν.
Το 96,0% δηλώνει ότι έχει ακούσει σχόλια “για μαθητές που δε συμπεριφέρονται με αρκετά “αντρικό” τρόπο”. Το αντίστοιχο ποσοστό για άτομα που δε συμμορφώνονται στην αναμενόμενη γυναικεία συμπεριφορά είναι 86,6%. Αυτό υποδεικνύει ότι ο τρόπος με τον οποίο οι μαθητές και οι μαθήτριες εκφράζουν εξωτερικά το φύλο τους – με το ντύσιμο και την εμφάνισή τους – είναι καθημερινά στο επίκεντρο των σχολιασμών.
Άλλο ένα ανατριχιαστικό κομμάτι της έρευνας, αναφέρει πως συνολικά 220 άτομα – περίπου 10 σχολικές τάξεις – δήλωσαν ότι έχουν καθυστερήσει να πάνε ή να φύγουν από το σχολείο, ή να βγουν για διάλειμμα προκειμένου να περάσουν απαρατήρητα από τους συμμαθητές, και να αποφύγουν την έκθεση σε πιθανό εκφοβισμό. 126 μαθητές και μαθήτριες – περίπου έξι σχολικές τάξεις – δηλώνουν ότι έχουν χάσει από μία ημέρα έως μία εβδομάδα μαθημάτων επειδή ένιωθαν ότι το σχολείο δεν μπορεί να διασφαλίσει τη σωματική και ψυχική τους ακεραιότητα. Το 40,0% των ατόμων δηλώνουν ότι αποφεύγουν κάποιον από τους χώρους του σχολείου ή/και κάποιες από τις σχολικές εκδηλώσεις, επειδή δεν αισθάνονται ασφαλή. Σύμφωνα με μελέτη του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ελλάδα βρίσκεται στις χώρες στις οποίες είναι λιγότερο πιθανό τα τρανς άτομα να βιώνουν θετική ατμόσφαιρα στο σχολείο. Χαρακτηριστική είναι και η αναφορά στην Ετήσια έκθεση 2017 της Ελληνικής ανεξάρτητης αρχής Συνήγορου του Πολίτη: «Έλλειμμα ενημέρωσης διαπιστώνεται στα σχολεία στο θέμα της αποδοχής της ταυτότητας φύλου διεμφυλικών μαθητών/τριών».
Πίσω όμως απ’ αυτά τα ποσοστά κρύβονται άνθρωποι με ιστορίες σαν και της Άννας, και παιδιά που αναγκάζονται να πηγαίνουν στο σχολείο αντιμετωπίζονταν ένα ευρύ φάσμα σαδιστικής κακοποίησης, ενώ αποδεδειγμένα το bullying αφαιρεί ζωές ή μετατρέπει τη ζωή σε επιβίωση και μάχη:
Όταν μου έριξαν τη βενζίνη και πήγαν να με κάψουν είχα παγώσει, δεν είχα κανένα συναίσθημα εκείνη τη στιγμή γιατί δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει. Μιλάμε όμως για μια παγκόσμια αιματοβαμμένη μάστιγα, με ανθρώπους να φτάνουν σε αυτοκτονίες ή με ανθρώπους που δολοφονούνται κυριολεκτικά εξαιτίας της διαφορετικότητας τους. Όχι, υπάρχει κι άλλος δρόμος. Να καταγγέλλουμε, να προχωράμε, να μην χαρίζουμε τίποτα σ’ αυτούς που καταπιέζουν τις ζωές μας και να ζητάμε δικαιοσύνη. Έβλεπα τι συνέβη στον Βαγγέλη Γιακουμάκη και ένιωθα πως ζούσαμε βίους παράλληλους. Οι καθηγητές που δικαιολογούσαν τους μαθητές τους και έλεγαν πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι, τα γέλια εκείνων που τον βασάνιζαν. Μου ήταν όλα οικεία και γνωστά. Όταν έβλεπα τι πέρναγε στα βίντεο που δημοσιεύτηκαν και τι του έκαναν, εκείνο το βράδυ τρελάθηκα, δεν μπορούσα ούτε να κοιμηθώ. Δεν μπορούσα να ηρεμήσω γιατί όλα εκείνα που άκουγα τα βίωνα καθημερινά στο σχολικό μου περιβάλλον. Μέσα απ’ αυτή την ιστορία κατάφερα να βρω τη δύναμη και να φτάσω κι εγώ στο δικαστήριο. Γιατί ξέρω πως είναι να πιστεύεις ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος πέρα απ’ τον θάνατο και θέλω όλοι όσοι το πιστεύουν αυτό για τους εαυτούς τους να πιστέψουν πως υπάρχει. Υπάρχει η διέξοδος του αγώνα για όλα όσα μας ανήκουν.
Στις 5 Φεβρουαρίου 2020, 9 το πρωί, δικάζεται η πολύκροτη υπόθεση της Άννας Πήλιου στα Δικαστήρια Ευελπίδων (Κτίριο 9, Αίθουσα 7). Μπορείτε να βρείτε το κάλεσμα συμπαράστασης εδώ: https://www.facebook.com/events/637670290107335/
Μπορειτε να διαβάσετε όλη την έρευνα της Color Youth για το σχολικό κλίμα εδώ:
