Ο υπουργός Ανάπτυξης, Άδωνις Γεωργιάδης, θέλησε την Τετάρτη να αποκαλύψει στην ΕΡΤ, μια φερόμενη δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, όταν ο καθηγητής λοιμωξιολογίας Σωτήρης Τσιόδρας του πρότεινε δραστικά μέτρα για την καταπολέμηση του ιού που θα σήμαιναν και ύφεση της οικονομίας. Πρόκειται για μια σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου στην οποία, σύμφωνα πάντα με τον Άδωνη Γεωργιάδη, ο πρωθυπουργός φέρεται να δήλωσε: «Μπροστά στο να χάσω ανθρώπους που μπορώ να σώσω, δε με ενδιαφέρουν τα δισεκατομμύρια, θα τα ξαναφτιάξουμε».
Αυτή η δήλωση έρχεται σε συνέχεια πολλών υποτιθέμενων «φιλολαϊκών» παρεμβάσεων της κυβέρνησης που έκανε το κοινό των social media να αναρωτιέται:
Άραγε οι δύσκολοι καιροί έκαναν τον νεοφιλελεύθερο Κυριάκο Μητσοτάκη και το υπουργικό του συμβούλιο να «προσκυνούν» τον Κέυνς, αντί για τη σχολή του Σικάγο;
Η απάντηση είναι ένα φαινομενικά περίπλοκο, όχι.
Ο Μητσοτάκης, ή πιθανότατα κάποιος οξυδερκής σύμβουλός του, παρατήρησε ότι στην Ελλάδα αλλά και γενικότερα στην πολιτική οι νεκροί παίζουν μείζονα ρόλο. Φυσικά δε μιλάμε για νεκρούς εργάτες, πνιγμένους πρόσφυγες και μωρά στο Αιγαίο ή γυναικοκτονίες. Αυτοί/ες είναι ήσσονος σημασίας για την πολιτική ηγεμονία και καρέκλα. Δε στιγματίζουν την πολιτική μας, υποκείμενα που η αντιπολίτευση έχει και αυτή στο στόχαστρο.
Μιλάμε για νεκρούς που ο θάνατος τους ήταν αμιγώς πολιτικού χαρακτήρα ή που στιγματίστηκε και καλλιεργήθηκε ως τέτοιος. Πολύ συνοπτικά αν δούμε μονάχα τα τελευταία 10 και πλέον χρόνια, έχουμε τρια γεγονότα με νεκρούς που σηματοδότησαν ή συνετέλεσαν σε πολιτικές εξελίξεις. Η δολοφονία Γρηγορόπουλου, ο εμπρησμός της Marfin και η πυρκαγιά στο Μάτι.
Η δολοφονία Γρηγορόπουλου έφερε κλίμα εξέγερσης στην Αθήνα και φέρνει ακόμη και σήμερα κόσμο στο δρόμο ενάντια στην κρατική καταστολή. Οι τρεις νεκροί υπάλληλοι της Marfin, ήταν ένα γεγονός που στιγμάτισε και αφαίρεσε το ηθικό πλεονέκτημα ενός λαϊκού κινήματος. Η πυρκαγιά στο Μάτι χρεώθηκε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-AΝΕΛ και οι νεκροί της έπαιζαν συνεχώς από τη ΝΔ, μέχρι την άνοδο της στην εξουσία.
Σημαντική ήταν φυσικά η συμβολή των κυρίαρχων ΜΜΕ για την ανάδειξη των δύο από τα τρια γεγονότα (Μαρφίν, Μάτι), την κατάδειξη των υπαίτιων και των πολιτικών ευθυνών τους που η κοινή γνώμη όφειλε να τους χρεώσει και να πληρώσουν για αυτά.
Κι αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-AΝΕΛ πλήρωσε σε ένα βαθμό το Μάτι και το κίνημα τον εμπρησμό της Marfin, το κράτος συνεχίζει μέχρι σήμερα να βασανίζει, όπως στην υπόθεση του Λάμπρου Γούλα ή και να δολοφονεί, όπως στην περίπτωση του Μοχάμαντ αλ-Άραμπ.
Γενικά δεν είναι οι ζωές μας, είναι η καρέκλα και το στίγμα.
Αν νοιάζονταν για τις ζωές μας, θα το έδειχναν στα χρόνια των Μνημονίων. Χρόνια στα οποία η εξαθλίωση, αν όχι ο θάνατος πολλών, υπήρξε πιο αργός και βασανιστικός, και εκεί δεν έφταιγε ένας ιός, αλλά ένα ολόκληρο πολιτικό οικοδόμημα, από τις Βρυξέλλες, μέχρι την Αθήνα.
