Ο φόβος της απομυθοποίησης της ιδέας του αμερόληπτου δικαστή

H φαιδρή πίστη στην απρόσωπη και αντικειμενική δικαιοσύνη είναι η πραγματική αιτία των σημερινών παρεμβάσεων στη «δίκη Τοπαλούδη».

Ο σύμβουλος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και υποψήφιος με τη δημοτική παράταξη του Κ. Μπακογιάννη, Γιώργος Κλεφτοδήμος, παρενέβη σήμερα στη δίκη για τη γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη, για να διαμαρτυρηθεί για την αγόρευση της εισαγγελέως. Με δεδομένο ότι ο κ. Κλεφτοδήμου δεν ήταν διάδικος, η παρέμβαση του ήταν εκτός κάθε προβλεπόμενης διαδικασίας, πράγμα που οδήγησε την έδρα να διακόψει νωρίτερα σήμερα, αλλά και την εισαγγελέα να δηλώσει αποχή. Αργότερα, άρχισε να αναπαράγεται από τα ΜΜΕ η δήλωση του προέδρου του Δ.Σ.Α κ. Βερβεσού, στη βάση της οποίας απευθυνόταν και ο κ. Κλεφτοδήμος στην εισαγγελέα, ως δήλωση του ΔΣΑ.

Έκτοτε, υφυπουργοί, δημοσιογράφοι και πολιτικοί κάνουν σχόλια και παρεμβάσεις για την αγόρευση της εισαγγελέως. Ωστόσο, ο λόγος τους δε φαίνεται να δείχνει ότι ενοχλήθηκαν από τα σχόλια αυτής για τους συνηγόρους υπεράσπισης. Αντίθετα, φάνηκε να θέλουν να παρέμβουν με αφορμή αυτά, βρίσκοντας το παράθυρο να παράξουν έναν λόγο και έναν ρόλο “θεματοφύλακα” της “αμερόληπτης” δικαιοσύνης.

Ο λόγος που αντιδρούν είναι γιατί μια εισαγγελέας, πήρε θέση, ανοιχτά, συναισθηματικά, ως γυναίκα και όχι ως «στεγνός» εκφραστής του νόμου και του Συντάγματος. Σωστό ή λάθος, δε θα το κρίνω, γιατί αρνούμαι να τοποθετηθώ ως κήρυκας της αλήθειας την ίδια ώρα που με γοητεύει ένα τέτοιο θυμικό. Ας εστιάσουμε σε κάτι άλλο.

Όσοι έχουμε βρεθεί σε μια δικαστική αίθουσα, όχι αποκλειστικά για μια φορά και όχι για να γίνουμε μάρτυρες απλά μιας και μοναδικής σύνθεσης της έδρας, αλλά παρακολουθώντας άμεσα ή έστω έμμεσα με τα βιώματα άλλων τέτοιες διαδικασίες, μπορούμε να συνομολογήσουμε κάτι. Κάθε δικαστής και κάθε εισαγγελέας έχει απόψεις και προτιμήσεις, κάνει γκριμάτσες και έχει εμμονές, έχει φόβους και δαίμονες. Έχει ιστορικό και γι’ αυτό όλοι πάντα ρωτάνε «καλή η έδρα;».

Η συνετή στάση, από την πλευρά της έδρας και εν προκειμένω της εισαγγελέως, είναι να κρύψει όλα τα παραπάνω πίσω από έναν ξύλινο εισαγγελικό λόγο και να εκφράσει όλη τη στοργή της ή την απέχθειά της προς τους κατηγορουμένους/ες απλά με άρθρα του Ποινικού Κώδικα. Δημόσιος κατήγορος είναι, ό,τι θέλει κάνει και στο τέλος άλλοι αποφασίζουν, αυτοί είναι εκεί για να προτείνουν, μετά τα φώτα στρέφονται στους δικαστές και στους ενόρκους.

Αυτό που βασανίζει ενδόμυχα σήμερα όσους βγήκαν να συμμορφώσουν την εισαγγελέα είναι ο φόβος ότι θα υπάρξει δημόσιος κατήγορος που θα σπάσει ανοιχτά την απόσταση μεταξύ νόμου και ιδέας περί δίκαιου, από την άλλη μπάντα, αυτή του «κοινού περί δικαίου αισθήματος». Γιατί τότε, πέραν από το να ερμηνεύουν το νόμο, θα αρχίσουν και να εκφράζονται και πραγματικά για αυτόν. Τότε θα έχει απονομιμοποιηθεί από τον ίδιο το θεσμό όλη η ιδέα περί απρόσωπης, αδέκαστης και αντικειμενικής απονομής δικαιοσύνης. Όχι απλά από μια “μειοψηφία” που καταγγέλλει και ελέγχει τη δικαστική εξουσία ως υποκειμενική και μεροληπτική.

Τότε θα υπάρχει ένα δεδικασμένο. Τότε θα μπορούμε με μια κάποια «νομική» αυθεντία να δηλώνουμε «δίκασε το φρόνιμα», «δίκασε τον δράστη, όχι τις πράξεις». Η πραγματικότητα είναι ότι αυτό συμβαίνει και συνέβαινε. Όχι από όλους και όλες, όχι πάντα. Απλά κάποιοι/ες το κρύβουν πίσω από άρθρα του Π.Κ. και άλλες το εξωτερικεύουν μέσα στη συναισθηματική σύγχυση που προκαλεί ένας βιασμός και μια γυναικοκτονία.

Μια γυναίκα βιάστηκε και δολοφονήθηκε. Οι δράστες φαίνεται ότι θα καταδικαστούν. «Μέχρι εκεί» σας λένε, κυρία Δόγκα, «μη σπάσετε σήμερα τον μύθο της αμεροληψίας».

Στηρίξτε το omniatv:

Σχόλια

5 1 vote
Βαθμολογία άρθρου
Subscribe
Notify of
guest
0 Σχόλια
Inline Feedbacks
View all comments
Μετάβαση στο περιεχόμενο